Strijken

Telkens ik dit tafelkleedje strijk, denk ik aan mijn moeder. Nog niet zo lang geleden, goed anderhalf jaar, deed zij dit voor mij en dat al sinds ik het kreeg van een of andere oude tante als trouwcadeau. Er zit nogal wat kant in en rond en zij maakte er een erezaak van om met haar engelengeduld al die stukjes kant tot in de kleinste details netjes uit te strijken … nadat het tafelkleedje eerst een vorstelijke behandeling had gekregen met zelf aangemaakt stijfsel van Remy. Wie doet dat nog dezer dagen? Ik kreeg telkens een tafelkleedje terug dat net uit de verpakking leek te komen.

Nu strijk ik het noodgedwongen zelf. En ik gebruik een spuitbus stijfsel. Het begint me steeds beter te lukken maar zo mooi als zij het kon … ik betwijfel het. Dank u, mam, om dat (en al die andere dingen) bijna 38 jaar te hebben willen doen. 

Save our planet

Tegenwoordig vind je in iedere hotelbadkamer wel een kaartje met verzoek handdoeken en bedlinnen meerdere dagen te gebruiken, voor ‘groene’ doeleinden. Handdoeken die je gewisseld wil hebben, leg je op de grond (of in de douche of het bad), handdoeken die je wil hergebruiken hang je op. Ik geef eerlijk toe, ik doe daar niet aan mee. Een handdoek die ik gebruikt heb, ga ik niet opnieuw gebruiken. Dat doe ik thuis ook niet. Manlief wil echter wel graag meewerken aan een beter milieu en hangt zijn handdoeken dan ook netjes te drogen. In hotels, thuis niet!

Nu hebben wij dit jaar al in zeven hotels gelogeerd waar er zo’n kaartjes stonden. In niet één ervan werd rekening gehouden met deze policy. Handdoeken die ophingen werden gewoon van het haakje genomen en gewisseld voor propere. Ik wil best aannemen dat alles snel, snel moet gaan, maar het kan toch niet zo moeilijk zijn voor housekeeping om maar net zoveel handdoeken neer te leggen dan dat ze er opruimen? Dat zijn dus dingen waar wij ons aan ergeren. Als je er toch niks aan doet, Zet Dan Niet Zo’n Kaartjes Neer!

Happy

We waren vanmorgen al vroeg op pad, manlief en ik. Met de fiets! Eerst om boodschappen, daarna koffie drinken. Althans, dat was de bedoeling. Helaas was de tearoom gesloten. Daarom besloten we om nog maar een extra rondje te fietsen in de heide want die is nu op haar mooist. Ondanks de grote heidebrand van mei 2011 – en alle voorgaande branden – heeft de natuur zich toch grotendeels hersteld, al zijn er nog te veel plaatsen waar het pijpenstrootje welig tiert en de vergrassing in alle hevigheid toeslaat. Maar mooie plekjes zijn er gelukkig nog genoeg.  
Wat ben ik blij dat ik woon waar ik woon …

Weer een jaar ouder

Sinds gisteren ben ik weer een jaar ouder. Wat vliegt de tijd! Mijn moeder zei altijd ‘hoe ouder je wordt, hoe sneller het gaat’. En ze heeft gelijk. Soms slaat de paniek zelfs even toe: ik moet nog zoveel, ik wil nog zoveel. 
Maar toch was het weer een fijne dag, met heel veel smsjes, whatsappjes, telefoontjes en wensen op Facebook. Ik ben daar ook oprecht blij mee, hoewel ik veel van mijn Facebook ‘vrienden’ nog nooit in levenden lijve heb gezien.
Het allerblijste ben ik met de smsjes van onze kinderen (zoon & schoondochter), en met het feit dat zoonlief zelfs zijn vaste woensdagse mountainbike-afspraak heeft verplaatst om mij te verrassen met een prachtig boeket bloemen en drie dikke kussen. En een uitnodiging om bij hen te komen eten. 
Over eten gesproken … manlief en ik hebben natuurlijk ook genoten van een lekkere lunch, bij Restaurant Rascasse quasi bij ons achter de hoek, waar we heerlijk op het terras hebben gezeten en ons uitgebreid hebben laten verwennen. 
Verjaren? Het is zo slecht nog niet.

Carwash

Ik was gisteren in de carwash. Het was nodig want mijn auto zag bruin van het stof in plaats van glanzend zwart, maar dit terzijde.
Deze carwash wordt gerund door buitenlanders. Het kunnen Turken zijn, maar even goed Armeniërs, Afghanen, Iraniërs, Irakezen of nog iets anders. Ik kan het niet vragen want ze spreken alleen hun eigen taal en een paar – voor hen – elementaire woorden. Zoals gisteren, toen ik mijn BTW bonnetje vroeg. De man zette een heel onhandige krabbel in het vakje ‘handtekening’, wees op het bonnetje en zei ‘jij srijf‘. Zijn ze analfabeet? Of schrijven ze alleen Arabisch? Welke toekomst denken ze te kunnen opbouwen op deze manier? Waarom zijn ze überhaupt naar België gekomen? Het zijn vragen waar ik helaas nooit een antwoord op zal krijgen. Maar mijn auto is proper, en dat is ook al heel wat!

Moerstede

Wij hebben weer een verborgen parel ontdekt: restaurant Moerstede in Bergen op Zoom. Met dank aan de AH Restaurantactie waaraan het restaurant deelneemt om wat meer bekendheid te krijgen, zo hoorde ik van de gastvrouw. 
Het restaurant is heel mooi gelegen, in de bossen ten oosten van Bergen op Zoom midden in het groen. Het heeft een mooie tuin en een aangenaam terras, maar ook binnen is het heel gezellig en warm aangekleed met antieke kasten, alcantara armstoelen, enz.   
Maar goed, het was een mooie zomeravond en wij kregen een tafel op het terras onder een reuzen parasol. We begonnen met een prosecco en kregen de kaart aangereikt die speciaal voor de AH actie opgesteld was. De voor- en de hoofdgerechten kwamen uit de gewone à la carte kaart, het hoofdgerecht was ofwel vis ofwel vlees. 
En wat een bijzondere formule voor de voorgerechten en desserts! Je kiest hier uit telkens elf gerechtjes drie gerechtjes naar keuze. Die worden opgediend in een ‘box’ en vormen samen het voorgerecht (idem voor het dessert). Wij waren zeer gecharmeerd door deze formule. Zo kan je heel veel verschillende dingen proeven maar de porties zijn ook groot genoeg om de smaken ten volle op te nemen. 
De AH kaart … op de eerste bladzijde de elf voorgerechtjes (iedere regel is een gerecht, idem voor de desserts op de volgende bladzijde).

Nadat we onze (moeilijke) keuzes hadden doorgegeven kwam de amuse op tafel: een  kleine ‘box’ met een kruidenpannenkoekje (model poffertje) met huisgerookte zalm en onderin het schaaltje een fijne kruidige olie, en een glaasje bisque. Heerlijk!

Donker brood en boter werden op tafel gezet (en nadien ook weer aangevuld) en dan kon het Grote Genieten beginnen. Manlief zijn ‘box’ bestond uit de 3 creuzes, de ganzenlever en de zalmtartaar en ik heb het bij vis gehouden: carpaccio van zeeduivel, zalmtartaar, cavaillon met garnalen.

De vrouw des huizes staat ook in voor het wijnadvies. De wijnkaart krijg je aangereikt op een tablet en de keuze is enorm. Aangezien wij geen kenners zijn hebben wij het gehouden bij de rode huiswijn: Cantina Franzosi, een biologische wijn uit Lombardije.

Na een aangename wachtpauze – niet te kort, niet te lang – werd het hoofdgerecht opgediend: voor allebei de kabeljauw met zeekraal en een witte wijnsaus. Heel lekkere stevige kabeljauw, een dik nekstuk vermoed ik, sappig en helemaal hoe kabeljauw moet zijn. Zeekraal erbij, een paar worteltjes en een quenelletje aardappelmousseline en natuurlijk de zalige witte wijnsaus.

De desserts kwamen ook weer in een box. Drie stuks elk, en geen kleine porties! Manlief de zoetbek heeft genoten. Hij had de witteeikoekjes met frambozen, de hangop en de citroensorbet. Ik had in plaats van de witteeikoekjes (meringue dus) de parfait van sinaasappel. Een feestje!
En tot onze grote verbazing – verbijstering bijna – kwam bij het koffieservies in plaats van de gebruikelijke mignardises/friandises een meringuetaart om U tegen te zeggen. Bij het opdienen werd er al meteen meegegeven dat wat we niet opkregen in een doosje ging om mee naar huis te nemen. Wat een goed idee! (Al weet ik natuurlijk ook wel dat ze er niks meer mee kunnen doen als het eenmaal aangesneden is).
Dit is zo’n restaurant waarvan je zegt ‘het plaatje klopt’. Het is er zeer aangenaam toeven, de gerechten zijn verfijnd en mooi afgewerkt, de smaken zitten goed, de prijzen zijn oké, het personeel is vriendelijk en professioneel maar absoluut niet opdringerig. Hier had ik het gevoel dat deze mensen je willen verwennen en het hun gasten op alle manieren naar de zin willen maken.
Het was een heerlijke avond uit, op alle vlakken. 

Kwizien

Afgelopen zondag was de tweede keer dat we restaurant Kwizien bezochten. De reden was het mooie weer en het feit dat ze vorige keer een groot terras aan het aanleggen waren rondom het restaurant.

De ligging van Kwizien is prachtig, tussen de velden in de Brabantse polder en langsheen een zeer rustige weg. Hoewel het aangename en ruime terras aan de straatkant gelegen is, heb je absoluut geen last van het verkeer. Om de eenvoudige reden dat er nauwelijks verkeer langs komt!

We hebben hier niet slecht gegeten en ik heb eigenlijk voor beide keren een beetje dezelfde opmerkingen. Ze willen wel, maar ze kunnen niet. Even uitleggen … mijn hoofdgerecht was op de huid gebakken kabeljauw | Dijonaise | 3 x spinazie | aardappel mousseline. Dat was ook wat ik kreeg, maar alles was nogal ruw op het bord gesmeten, er zaten brokken in de veel te grote hoeveelheid mousseline, … het was geen fijn afgewerkt bord. Bovendien was alles veel te zout. En dat was ook het geval voor het voorgerecht en het tussengerecht. Ik kan best wat kruiding verdragen, maar te zout (het zeewier bij de zalmcarpaccio) of te pikant (de nobashi garnaal die bij de kreeftenbisque geserveerd werd) … mijn smaakpapillen zijn daar niet voor gemaakt. Ik hou van pure smaken: een garnaal die naar garnaal smaakt ipv naar chilipeper, enz. Het hoort ook absoluut niet bij het concept ‘Belgische keuken’. Pikant komt in de Belgische keuken niet voor. Punt.

Verder vind ik het ook te duur voor wat het is en dat heeft weer te maken met het feit dat ze wel een fijne keuken willen brengen, maar daarin toch tekortschieten.

Misschien ga ik nog wel eens terug om te lunchen want er staan ook salades, wokgerechten en tapas op de kaart.

PS. De eigenaar (chef?) van Kwizien was niet erg opgezet met mijn recensie die ik ook op Iens had geplaatst. Het zou slechte reclame zijn voor zijn zaak want ‘we zitten nog maar in de opstartfase‘. Duh! We hebben er begin dit jaar ook al gegeten, de opstartfase lijkt me dan al wel voorbij te mogen zijn. En dan nog, ik schrijf gewoon eerlijk neer wat ik vind. Vrijheid van meningsuiting heet dat.

Spierpijn

Maandag hebben we een stadswandeling gedaan in Mechelen en de toren van de Sint-Romboutskathedraal beklommen. Het ging nog redelijk vlotjes, ik was fier op mezelf.
De volgende dag was ik nog wel fier op mezelf maar kwam ik tot de constatatie dat ik mij toch wel wat geforceerd had want tot op de dag van vandaag zit ik nog altijd met enorme spierpijn in mijn linkerkuit. Ik kan al terug redelijk normaal lopen … dat was dinsdag wel anders. 
Note to self: doe volgende keer wat rustiger aan in plaats van er zo ‘vollen bak’ in te vliegen …