september 2022

Op reis / vakantie

Ja, we zijn weer weg, onze jaarlijkse maand oktober in Spanje komt eraan.

Het appartement had ik al in januari geboekt – gekende locatie, ander appartement …

De vluchten ergens in maart, maar zowel heen- als terugvlucht zijn door de maatschappij al een keer gewijzigd. Niet in ons voordeel helaas.
De vlucht van 1 oktober vanuit Antwerpen werd geannuleerd en ze hadden ons op een vlucht gezet vanuit Brussel om 5u55. Zo’n onzalig tijdstip, dat doen we niet meer, daar zijn we te oud voor geworden. Daarom vliegen we nu een dag eerder, maar wel op een schappelijk uur.

De auto huurde ik in juni en heb ik ondertussen nog een keer of vijf geannuleerd en herboekt: van pokkeduur naar heel duur naar duur. Tussen de eerste en de laatste boeking zit toch een verschil van bijna 500 euro. Daar kunnen we andere leuke dingen mee doen.

Hetgeen waar ik altijd het meest tegenop zie, dat is het inpakken. Oh, wat heb ik daar toch een hekel aan. Nochtans is het heel gemakkelijk want ik heb lijstjes in de computer zitten voor allerlei soorten vakanties. Voor een citytrip heb je namelijk andere bagage nodig dan voor een fietsvakantie. Voor een autovakantie steekt een kilo extra zo nauw niet, voor een vliegvakantie wel. Vandaar mijn verschillende lijstjes.

Maar we zijn er klaar voor.
Inpakken ☑️
Online inchecken ☑️
Het was nog even een gedoe met de treinen. Door personeelstekort (waar niet?) zijn er verschillende treinen afgeschaft. Zo ook degene die we eigenlijk moesten nemen. Dan was het de vraag: nemen we een trein vroeger of later? Vertragingen in gedachten hebben we maar wijselijk een vroegere trein genomen die voor de verandering eens geen vertraging had.

Onze bagage was snel gelabeld en we gingen vlot door de security. Nu is het wachten met een hapje en een drankje tot het tijd is om naar de gate te vertrekken. Wij zijn altijd bij de laatsten want aan de gates wachten is saai.

Ondertussen kijken we naar de reizigers die passeren. Er zijn er doorwinterde, er zijn er heel onzekere die wel tien keer op de infoborden komen kijken. Kinderen met mini koffertjes, zakenmensen met een laptoptas, dames van vreemde origine in prachtige gewaden, en vooral veel pensionistas zoals wij…

Nog een uur en we mogen de lucht in.

¡Hasta luego!

Vreemd

Als wij over de grens om boodschappen gaan, dan hebben wij een vast adresje waar we koffie drinken.

Lekkere koffie, geserveerd op een plateautje met een koekje, een chocolaatje of een stukje cake erbij, een kannetje melk (waar krijg je dat nog?!) en een schaaltje slagroom. En dat voor twee euro dertig.

Zondag waren we daar weer, er was iets te doen in het dorp en het was druk in ‘onze’ taverne. Het hele terras zat vol.

Zoals gewoonlijk bestellen wij twee koffie.

Deze keer kregen we de koffie met een buisje coffee creamer (poedermelk, bah) en géén schaaltje room. Voor twee euro vijftig.

Ik neem aan dat het misschien te druk was om schaaltjes slagroom en kannetjes melk te vullen, maar dan nog twintig cent meer vragen dan gewoonlijk, mag ik dat vreemd vinden?

Gelukkig was vanmorgen alles weer normaal. Koffie met alles erop en eraan én tegen de oude prijs.

Na regen …

… komt zonneschijn.

En zonneschijn betekent fietsen ten huize M & M.

Woensdag heeft manlief met een van zijn clubjes een toerke van 170 km gedaan. Ik heb me beziggehouden in het huishouden en onder andere kilo’s appels van onze oude boom verwerkt tot appelmoes. Volgende week de rest!

Donderdag hebben we samen gefietst. Ik had een route uitgezocht uit het boek dat ik voor mijn verjaardag had gekregen: Uitwaaien in de Stille Kempen, een rit van 46 km die ik wat verlengd had want 46 km is wat weinig voor een hele dag.

Toen we vertrokken in het Prinsenpark in Retie was het 10 graden. De trui, de jas, de sjaal en de handschoenen kwamen goed van pas. Maar na de eerste koffiestop mochten jas en handschoenen al in de fietstas.

De route ging langs rustige wegen en over jaagpaden langs de kanalen
Dessel-Schoten en Bocholt-Herentals. Altijd fijn fietsen langs het water.

Lunchen deden we in Het Wilde Zwijn in Bergeijk waar we werden verwelkomd door grote zwermen wespen. We hebben dan maar – zoals de meeste andere gasten – binnen gegeten. Jammer met zo’n mooi weer, maar het kon echt niet anders.

Na de lunch verdwenen ook trui en sjaal in de fietstas.

Het stuk dat ik er had aangebreid liep over de Nederlandse grens en dat was ook het mooiste stuk van de hele rit. We reden door de Peelsche Heide waar we een schapenhoeder en zijn kudde tegenkwamen. De heide was uitgebloeid maar tijdens de bloei is dit beslist een heel mooi gebied.

Het laatstse stuk ging door de Postelse Bossen en langs de Norbertijnenabdij van Postel.

Alweer een heerlijke fietsdag (61 km). Ik hoop dat het niet de laatste was dit jaar.

PS. Geen idee waarom de foto’s zo lelijk verspringen (op de computer althans). Mocht er iemand een oplossing voor hebben: graag!

Friday Photo

Kinderpraat

Kleine Man speelde deze zomer ‘gigantische file’ en ‘ongelukske’ 🤷‍♂️ 🙈

Er kwamen vrienden bij hen op bezoek met hun twee dochtertjes.
Ik zeg: ‘dan kan je fijn spelen’.
Hij antwoordt: ‘ja, maar het zijn wel meisjes’. 😡

Zijn mama heeft hem het alfabet geleerd. Dat zingt hij op de melodie van ‘Kortjakje’. Een hele dag … Ik kan geen ABCDEFG meer horen!

Hij wil wel eens komen logeren. ‘Dan slaap ik bij opa en jij in de andere kamer’, zei hij.

Hij kan ook bezorgd zijn. Toen ik met mijn dikke voet/been rondhuppelde in huis zei hij ‘Ga maar in de zetel zitten oma, met je voet op een kussen’.

In november wordt hij vijf. En terwijl hij zijn handje toonde zei hij ‘Dan is mijn hand helemaal vol’.

Weer

Ik ben dit weer al zo beu als koude pap.

Nog iemand?

Ik tel af naar de lente. Nog efkes…

Friday Quote

Weekendje weg

Onze huwelijksverjaardag vieren we altijd met een kort tripje. Zo ook deze keer.

Zondagmorgen vertrokken we voor 2 dagen naar Breskens. De fietsen mochten mee want ik had van de vaatspecialist groen licht gekregen om te fietsen. Oef!

Zondag hebben we Breskens – Terneuzen – Breskens gefietst.
De heenrit ging over de dijk naast de Westerschelde. De terugrit door de weidse polder. Mooi. En warm! Een mix van blauwe lucht en wolken. Heerlijk fietsweer.

In Biervliet vonden we een terras waar we wat konden eten. En in Ijzendijke was de Mauritskerk open vanwege de Openmonumentendag. Ook de vuurtoren van Breskens kon je gaan bezoeken, maar deze hebben we aan ons voorbij laten gaan. Tegen die tijd was mijn pijp zo goed als uit en had ik alleen nog behoefte aan een een lekker drankje. Dat vonden we gelukkig in het centrum van Breskens want de strandtenten zaten stampvol.

Na de fietstocht van 60 km checkten we in in de geboekte B&B De Passant en na ons te hebben opgefrist togen we te voet naar het gereserveerde restaurant Spuiplein 41 alwaar we zeer lekker gegeten hebben.

De nacht was redelijk, met dank aan onze oordopjes (die ik altijd en overal bij heb), want onze kamer lag aan de voorzijde van het gebouw. Na een zeer copieus ontbijt, aan tafel opgediend, namen we maandagochtend afscheid van gastheer en gastvrouw en sprongen we opnieuw op de fiets.

De rit ging naar Knokke, door de duinen en langs het Zwin. Deze rit hebben we al tientallen keren gemaakt maar ze verveelt nooit. De zee, de duinen, de zon en mijn fiets. Een combinatie die me intens gelukkig maakt. Ik slaag er dan zelfs in om even mijn vervelende mond te vergeten.

Onderweg geen gebrek aan terrasjes! Manlief heeft ook nog even gezwommen tussen paalhoofd 20 en 23. En we hebben lekker geluncht bij Le P’tit Bedon in Knokke.

Het was druk op de fietspaden. Het leek wel of alle pensionistas de laatste zonnestralen nog wilden meepakken. Wat ons aangenaam verraste is het mooie brede fietspad dat helemaal rond het Zwin loopt, waar je vroeger toch een heel eind langs een saaie straat moest rijden. Een hele verbetering met prachtige zichten onderweg. 66 km in de benen.

Het moge duidelijk zijn dat wij heel erg genoten hebben van onze twee dagen weg. Beter kort en goed, dan lang en slecht!

Lotgenoot

Laatst kreeg ik een bericht op Facebook dat professor Wim Distelmans, voorvechter van een waardig levenseinde, een lezing zou geven in Leuven. De lezing wordt georganiseerd door Borstkanker Vlaanderen maar uiteraard is iedereen welkom.

Ikzelf ben ook een groot voorstander van een waardig levenseinde én van het recht op zelfbeschikking. En ik heb een boon voor professor Distelmans. Dus had ik mij ingeschreven voor de lezing.

Vandaag kreeg ik de bevestiging op mail en de aanhef was

Beste lotgenoot

Ten eerste ben ik geen (borstkanker) lotgenoot en ten tweede vind ik het woord ‘lotgenoot’ een heel negatieve bijklank hebben. Het klinkt te veel als slachtoffer en dat ben ik niet, en dat wil ik ook niet zijn. Ik was zelfs een beetje gechoqueerd.

Mails van onze mondkankergroep beginnen altijd met ‘beste allen’, heel neutraal maar zonder nadruk op het ‘lot’ dat iemand noodgedwongen moet ondergaan.

Ik heb een beetje gebroed op een beter woord, maar vind niets dat positiever klinkt.

Hoe zou jij de ‘lotgenoten’ aanspreken?

46 jaar

Vandaag zijn manlief en ik zesenveertig jaar getrouwd.

11 september 1976 was een regenachtige dag maar wij hadden de zon in ons hart en dat hebben we nog steeds.

Natuurlijk waren niet alle dagen rozengeur en manenschijn. Ver van! Het is stil waar het nooit waait. Dat geldt ook ten huize M & M.

Allebei 46 jaar ouder, grijzer en misschien ook wat wijzer. Maar – belangrijk – onze neuzen wijzen nog steeds in dezelfde richting.