Gisteren voor het eerst dit jaar gefietst. Ik had al eerder willen fietsen, maar had een aantal goede redenen (die heb ik altijd) om het niet te doen.
Tijdens de eerste mooie lentedagen was mijn fiets in onderhoud. En tijdens de volgende mooie lentedagen was mijn fiets in herstelling … en dat is hij nog steeds. Hoe dat zo komt?
Na de winter gaat mijn fiets – hoe veel of hoe weinig ik er ook op gereden heb – in jaarlijks onderhoud bij de fietsenhandelaar. Sinds kort hebben zij twee vestigingen en de nieuwe vestiging is een stuk dichterbij. Dus hadden we eind januari mijn fiets daar afgedropt. Toen we hem na een week gingen ophalen zei de mekanieker dat er een ongelukje mee gebeurd was. Mijn fiets was van de vrachtwagen gevallen toen ze hem van het ene filiaal naar het andere transporteerden. Buiten een kras op het frame zag ik er niet veel aan, maar we moesten eerst maar eens proberen of hij voor de rest nog ok was.
Zo gezegd, zo gedaan. Manlief is er een keer mee naar de winkel geweest en die merkte direct dat er een slag in het voorwiel zat. Fietsenhandel gebeld en afgesproken om de fiets terug binnen te brengen – wel meteen in het juiste filiaal deze keer – zodat de verzekering een expertise kon komen uitvoeren. De expert besliste dat er een nieuw frame moest komen (ik begrijp het nog altijd niet want die kras was echt niet zo opvallend). Frame besteld en dan begon het wachten op een telefoontje dat nooit kwam. Uiteindelijk zelf maar gebeld … het geleverde frame was niet de juiste kleur. Ze zouden een nieuw frame bestellen, ‘maar we gaan u zeker bellen‘. Zo’n loze woorden heb ik nog nergens gehoord. Drie weken gewacht en uiteindelijk toch maar weer zelf gebeld. Hetzelfde verhaal: het geleverde frame is niet de juiste kleur. Dat wist ik toch al? Wat maakt mij trouwens die kleur uit? Ik wil mijn fiets terug en wel liefst voordat de zomer voorbij is. Na vier weken en nog steeds geen telefoontje eens in de winkel binnengestapt en vastgesteld dat mijn fiets daar nog steeds stond zonder nieuw frame, al dan niet in de juiste kleur. Toen was voor mij de maat vol en hadden ze ook nog eens pech dat ik een slechte dag had. Ik kan dan heel gemeen zijn. Het gevolg is wel dat er mij toen prompt een leenfiets (e-bike) aangeboden werd die ik kan gebruiken zolang mijn eigen fiets niet in orde is.
Twee weken geleden heb ik nog maar eens gebeld hoe ver ze stonden met mijn fiets en nu blijkt dat er door het overbouwen van het frame (jeej, het is overgebouwd!!) softwarematig iets niet in orde is. Hoe dat kan en wat het ene met het andere te maken heeft? Daar hadden ze zelf ook geen uitleg voor. ‘Da’s nu eenmaal het nadeel van een elektrische fiets‘ kreeg ik als antwoord. Mijn fiets zal nu worden opgehaald door de fabrikant om e.e.a. terug in orde te brengen. ‘Dit gaat u niets kosten hoor mevrouw‘ … Nee, natuurlijk niet! Of wat hadden ze gedacht? Ik heb hem niet van de kamion laten vallen, want daar is alles mee begonnen.
Oh, oh, wat ben ik afgedwaald. Manlief en ik hebben dus gisteren een klein fietstochtje van 14 km gemaakt. Met het vaste voornemen van mijnentwege om meer te fietsen dit jaar en de volgende jaren. De tijd zal het leren …
Op de foto … ‘zijn’ fiets!
myriamsditjesendatjes.com 