Categorie: blog

Gisteren werd mijn geduld nog eens danig op de proef gesteld.

Ik had al een paar dagen het gevoel dat ik een urineweginfectie aan het krijgen was. Gewoonlijk gaat het snel over als ik een kuurtje met Uricran Forte doe. Ik neem sowieso dagelijks een tablet Uricran regular om urineweginfecties te voorkomen.

Helaas liet de Uricran Forte me in de steek en moesten er straffere middelen aan te pas komen. Een afspraak bij mijn huisarts lukte niet meer op vrijdag, maar geen nood … je kan in het weekend bij de huisartsenpost terecht.

Zo gezegd, zo gedaan.

Al toen ik er incheckte om 11u15 zag ik dat het iets van lange duur zou worden. Ik denk dat er wel veertig patiënten in de wachtruimte zaten. En er zijn altijd maar twee artsen van dienst.

En ik had niet eens mijn eReader bij. Help!

Gelukkig vind ik het ook niet erg om mensen te observeren. En er waren kindjes die de boel entertainden Ook altijd plezant.

Om 13u30 was het mijn beurt. Het was een goede oefening in geduld.

Hopelijk doet de Monuril wat hij moet doen en is de infectie snel weg.

Ik ben het mens van de zure reacties op een bepaald logje. Dat mocht ik vandaag lezen. En, eerlijk, ik begrijp het niet.

Waarom schrijft iemand iets als hij geen weerwoord kan verdragen. Ik zag dat hij – want iedereen weet over wie het gaat – me ontvriend had op Facebook en al mijn reacties (2 of 3 stuks) op de zijn bericht had gedeleted. Daarop heb mij in een persoonlijk bericht verontschuldigd mocht ik hem gekwetst hebben want dat is nooit de bedoeling. In het vuur van de strijd, weet je … Maar er was geen lievemoederen aan.

Ik vond het flauw en kinderachtig dat hij me voor die reden blockte. Begin niet over een heikel onderwerp als je geen weerwoord kan verdragen.

De man is ziek en heeft veel pijn. Wel, ik ben ook ziek en heb ook alle dagen pijn. Dat is voor mij geen reden om binnen een discussie bepaalde reacties die me niet aanstaan te gaan wissen. We zijn toch volwassen mensen, niet. En eerst reacties uitlokken (hij weet dat ik nogal fel kan zijn) om ze dan te deleten, dat is ruzie zoeken om de ruzie.

Voilà, ik heb gezegd.

PS Ik ga niet antwoorden op eventuele reacties. Ik heb dit snel getikt op mijn telefoon en kan reacties niet uitzetten.

Ik heb wilde plannen. Ik wil namelijk iets anders met mijn haar.

Dit is het model dat ik in gedachten heb. De kleur heb ik al (naturel), nu de lengte bovenaan nog …

Photo credits: Pagina ‘Korte Kapsels’ op Facebook

Mijn kapster temperde al meteen mijn enthousiasme. “Ge gaat daar veel werk aan hebben want er zit te veel ‘slag‘ in uw haar”.

Ik ben zelf benieuwd hoe lang ik het ga volhouden. Best mogelijk dat ik volgende week al terugga en zeg “alles eraf”.

In het Antwerpse is het een jaarlijkse traditie om op Verloren Maandag worstenbrood en appelbollen te eten.

Een beetje geschiedenis (bron: Gazet van Antwerpen)
Verloren Maandag valt altijd op de eerste maandag na de eerste zondag na Driekoningen. In Antwerpen duikt Verloren Maandag op in geschriften uit de 15e en de 16e eeuw. Op die bewuste dag legden mensen uit de ambtenarij, de gilden en nog een reeks andere verenigingen de eed af.

Zeker is dat de traditie van worstenbroden en appelbollen op Verloren Maandag pas veel later gangbaar wordt. Tot diep in de 19e eeuw trokken mensen die bewuste maandag naar de herberg, waar ze zich tegoed deden aan worst en ander gebraden vlees.

Volgens de overlevering zou pas begin vorige eeuw het worstenbrood zijn intrede doen, nadat een snuggere slager besloot om het vlees in een jasje van brood te wikkelen. En het was nog wachten tot na de Tweede Wereldoorlog voor cafébazen hun klanten massaal op worstenbrood en later appelbollen zouden trakteren.

Ook op de werkvloer werd en wordt deze traditie in ere gehouden. Toen ik nog werkte werden de worstenbroden en appelbollen door een bakker uit de buurt tegen de middag warm aangeleverd.

En ook thuis doen we er graag aan mee, al is er wel een probleem. De bakker die de lekkerste (bladerdeeg)worstenbroodjes bakte is vorig jaar met pensioen gegaan en niemand heeft de bakkerij overgenomen. En hoewel de etalages bij de andere bakkers vol liggen, moet ik geen worstenbrood van een andere bakker, viesneus die ik ben.

Dus ga ik straks zelf aan de slag. Met lekkere verse chipolata worstjes van mijn beenhouwer en plakjes bladerdeeg. Moeilijker dan dat is het niet.

De appelbollen, die in een ander deegjasje zitten, komen gewoon van bij de bakker.

Smakelijk!

Het is maar goed dat mijn zoon hier niet meeleest want van ‘stoefen’ houdt hij niet.

Maar ik doe het toch, want ik ben zo fier op hem.

Na vijftien weken heel punctueel een trainingsschema te hebben gevolgd, tussen zijn drukke job door, heeft hij afgelopen zondag een Trailrun gelopen (*) van 42 kilometer, dwars door onze Kalmthoutse Heide.

Het was -8°C toen hij startte en de zanderige ondergrond was keihard bevroren.

Hij liep (*) voordien al wel, maar nooit verder dan 10 kilometer.

Mag ik dan trots zijn op deze prestatie, in deze weersomstandigheden?

(*) Lopen is Vlaams voor hardlopen.

Drone-beelden van het Stappersven op de Kalmthoutse Heide. Deze keer eens niet achter een betaalmuur.

Kijk en geniet (volledig scherm).

https://www.gva.be/cnt/dmf20221217_95723108

Gisteren was manlief onze kleinzoon gaan ophalen na school. Normaal ga ik mee, maar gisteren niet omdat ik pannenkoeken wou bakken. Hij is altijd uitgehongerd als hij uit school komt.

Ik zeg tegen manlief ‘zeg maar dat oma er niet bij is want ze heeft een verrassing voor jou’.

Zo gezegd, zo gedaan.

Hij komt binnen, geeft me een knuffel en ziet dat de tafel gedekt is en de pannenkoekenpannen op het fornuis staan.

‘Oh, pannenkoeken!! Jij maakt de lekkerste pannenkoeken oma’.

Nadien hoor ik hem tegen mijn man zeggen: ‘ik dacht dat de verrassing was dat oma een autootje voor mij gekocht had’.

Hij is helemaal into auto’s en toch een klein beetje teleurgesteld misschien …

Een volwassene denkt dat, een kind zegt dat. Eerlijk en onbevangen.

Zoals jullie al uitvoerig konden lezen bij Rietepietz en Omabaard, hebben wij vorige week een bezoek gebracht aan het Paleis op de Meir in Antwerpen waar de tentoonstelling ‘Burpindale Palace‘ loopt. (Ter info: nog te bezoeken tot 15 januari 2023).

Er was natuurlijk het mooie paleis, alsook de grappige en soms excentrieke bouwsels, foto’s, dekens, …

En ook de ‘Nutteloze Borden’. En daar wil ik het over hebben.

De maker van de nutteloze borden, Kamiel De Bruyne, die zichzelf semi-professioneel onnozelaar noemt, maakt deel uit van het BURP collectief en geeft met zijn nutteloze borden een extra grappige touch aan de tentoonstelling.

Voor hem begon alles tijdens de eerste lockdown. Uit verveling ging hij nutteloze borden ophangen op deuren en op gevels in de Antwerpse straten. Elk bordje heeft zijn verhaal en hij plakt de borden alleen met toestemming van de bewoners.

Dit zijn de nutteloze borden die ik fotografeerde op de tentoonstelling.

Voor zijn vaste rubriek in de weekendeditie van Gazet van Antwerpen plakt Kamiel elke week een nieuw nutteloos bord. Hij plakt trouwens niet op aanvraag, want de aanvragen zijn niet bij te houden. Alles is begonnen als een hobby maar zoals dat zo vaak gaat met hobby’s is het heel erg uit de hand gelopen. Zo heeft hij inmiddels ook in enkele steden en gemeenten al Nutteloze-Borden-wandelroutes uitgestippeld. Ook in Antwerpen uiteraard. Je moet wel heel alert zijn want de bordjes zijn klein.

Alle nutteloze borden die Kamiel voor Gazet van Antwerpen al ophing in de stad vind je hier.

Ik heb het moeilijk om thuis mijn draai te vinden na de vakantie.

Iets wat ik in de zes jaar dat ik met pensioen ben nog nooit gehad heb: ik verveel me.

Ja, ik zou de keukenkastjes eens kunnen uitmesten.

Ik zou grote kuis kunnen houden in mijn kleerkasten.

Ik zou de ramen kunnen wassen want de ruitenwasser is niet geweest vorige maand.

Ik zou mijn administratie op orde kunnen zetten en alles wat meer dan 10 jaar oud is door de versnipperaar kunnen doen.

Het blijft allemaal bij ‘ik zou’ want de zin ontbreekt.

Mijn darmonderzoek heeft me ook alweer ongerust gemaakt. Een grote poliep en 4 kleinere weggehaald en over 4 maanden al opnieuw dat vervelende onderzoek. Nu maar hopen dat ik over enkele dagen geen slecht nieuws krijg … Ik heb het zo ongeveer wel gehad met het slechte nieuws.