Maand: februari 2022

Hier zit ik dan

Ja, hier zit ik dan. Heel alleen.

Ik heb vanmorgen manlief naar het ziekenhuis gebracht. Die ondergaat vandaag een kleine chirurgische ingreep.

Morgen in de loop van de namiddag mag ik hem weer ophalen.

Het zal raar zijn zo twee dagen niemand rondom mij. Hij is wel eens vaker weg maar dan komt hij ’s avonds wel weer terug naar huis.

Ach, ik amuseer me wel. Straks een dubbele beurt kine: lymfedrainage en een massage/oefeningen om mijn tennisarm wat meer mobiel te krijgen. Ik maak er een fietstochtje van.

Vooral voor hem wordt het een lange dag want hij is pas om 15 uur aan de beurt.

Over blauw en torentjes

Gisteren was het een fantastisch mooie dag, met veel zon en blauwe lucht én zonder wind.

Dat vroeg om een uitstapje. We gingen naar ’t stad (Antwerpen), hebben lekker geluncht op het Zuid en zijn daarna naar de exotische markt gewandeld. Je kon over de koppen lopen op de markt! En deze markt is lang niet meer zo exotisch als enkele jaren geleden. Bijna de helft van de markt wordt ingenomen door kramen waar je oesters kan degusteren met een glas/fles cava of een wijntje. Er zijn nog wel buitenlandse marktkramers met zuiderse vruchten, olijven, en wat dies meer zij in hun kramen maar het begint daar meer en meer te lijken op een grote openbare drankgelegenheid. En overal was het even druk. We waren er dus heel snel weer weg.

Onderweg heb ik me geamuseerd met blauwe lucht, gebouwen en torentjes kijken en fotograferen.

Ziehier het resultaat.

Hotel Pilar, Leopold de Waelplaats
KMSK
Koninklijk Museum voor Schone Kunsten
Sint-Joriskerk
Nationale Bank van België
Hoekpand Meir / Leysstraat
Hoekpand Meir / Leysstraat
Centraal Station Antwerpen

Afkicken

Sinds mijn grote operatie, nu dik anderhalf jaar geleden, heb ik heel veel last van neuropatische pijn doorheen mijn hele mondholte. Dat komt door beschadiging van het zenuwstelsel die ontstaan is tijdens de uitruiming van mijn halsklieren. Signalen worden dan niet meer goed doorgegeven aan de hersenen en er ontstaan spontane pijnprikkels. Brandende, tintelende, stekende pijn, echt om zot van te worden.

“Pak een dafalganneke” is in het geval van neuropatische pijn totaal nutteloos. Daarom heeft mijn chirurg mij al een hele reeks medicijnen laten proberen, zoals daar zijn Tramadol en Rivotril, twee anti-epileptica. En Redomex, oorspronkelijk een anti-depressivum, maar nu vooral gebruikt tegen zenuwpijnen … Allemaal medicamenten die kunnen leiden tot lichamelijke en psychische afhankelijkheid. En geen enkel dat hielp.

Als laatste gaf ze mij Lyrica, een andersoortig nieuwer anti-epilepticum dat goed zou werken bij neuropatische pijn. Ik heb het twee maanden genomen en het enige voordeel was dat ik veel beter sliep. Maar dit weegt niet op tegen de nadelen: ben op die tijd 5 kilo bijgekomen, had/heb enorm veel last van hartkloppingen en ik voelde me somber en leeg. En de laatste weken was de tintelende branderigheid heviger dan ooit.

Dus ben ik twee weken geleden “cold turkey” gestopt. En sindsdien slaap ik nog nauwelijks. Waar ik nog dacht dat deze nacht een eenmaligheidje was, is dat dus niet meer overgegaan. Aangezien ik al lang geen bijsluiters meer lees (daar word ik alleen maar bang van) heb ik dat dan toch maar eens gedaan. Blijkt dat je het product langzaam moet afbouwen als je wenst te stoppen. Het was dus niet zo slim van mij om
1) de bijsluiter niet vooraf te lezen en
2) van de ene op de andere dag te stoppen.

Ik moet echt afkicken. En dat valt vies tegen. Niet slapen, baden in het zweet, mijn hart dat in overdrive gaat, … het breekt me op maar vooral het feit dat mijn probleem nog altijd niet verholpen is.

Ik heb nu ook caffeïne gebannen uit mijn leven want dat zou een trigger zijn voor zenuwpijnen. Geen koffie meer en ook geen zwarte thee. En ik ga de alternatieve toer op en cannabidiol (CBD-olie) proberen. Een wanhopig mens doet gekke dingen. Mocht alcohol mijn probleem oplossen, dan ging ik sito presto aan de drank maar ook dat blijkt helaas een trigger voor zenuwpijnen.

In ’t kort: het blijft miserie.

Na de storm

Na iedere storm heb ik een blije echtgenoot.

Zo ook vandaag.

Hij was al vroeg onderweg, met wagen, aanhangwagen en kettingzaag want er zouden wel eens wat bomen kunnen omgewaaid zijn in het bos. Ons eigen bos, voor alle duidelijkheid … al durft hij ook al wel eens wat meepakken dat aan de kant van de weg ligt. Zolang het maar hout is.

En net belde hij om te zeggen dat hij wel even zou wegblijven want de buit is ‘de moeite’.

Nu nog een plek te vinden in de tuin – een beetje uit het zicht liefst – om de blokken te stapelen als ze gekliefd zijn want als hij ze in het bos laat liggen worden ze gestolen. Het zou niet de eerste keer zijn, ondanks een groot bord ‘privé’.

Maar bon, wij maken ons voorlopig geen zorgen dat we kou gaan hebben de volgende winters. 🔥

Fiets

De batterij (accu) van mijn e-bike heeft zijn beste tijd gehad. Nu ja, ik kan er op standje ‘tour’ nog een 50-tal kilometer mee rijden, maar dan is het op. Niet abnormaal na meer dan 10.000 kilometer en heel veel laadbeurten.

Aangezien we deze zomer plannen om in Zuid-Duitsland te gaan fietsen en onze fietsen ook meegaan naar Spanje in oktober waar het ook niet vlak-vlak is en ik wel wat meer power kan gebruiken, was ik van plan om een nieuwe fiets te kopen.

Bij nader inzien vond ik dat toch wel een hele hap uit het budget want mijn Gazelle is – op de batterij na – nog prima in orde. Hij rijdt goed, niks op aan te merken.

Een nieuwe batterij dan maar? Van die prijzen viel ik ook achterover. Zeker omdat ik een zwaardere wil dan die ik nu heb (Bosch Powerpack 500 ipv 400).

Toen kwam manlief thuis van een rit met zijn fietsclub en daar hadden ze het er blijkbaar over gehad. Een van de fietsvrienden opperde om mijn batterij te laten reviseren en upgraden. Kost ook wel wat, maar nog niet de helft van een nieuwe batterij. En het is nog milieuvriendelijk ook.

Reviseren? Upgraden? Wij hadden er nooit van gehoord.
Google wel.

Een bedrijf hier net over de grens is daar blijkbaar in gespecialiseerd.
De batterij wordt getest en na de test worden de interne cellen en eventueel de elektronica van de batterij vervangen. Als je ook een upgrade wenst, dan worden er cellen met een hogere capaciteit geplaatst. Als laatste wordt de batterij uitgebalanceerd. En je krijgt twee jaar garantie.

Het overwegen waard.
Of toch maar een nieuwe?

Ik ben er nog niet uit.

Als er van mijn lezers iemand is die hier verstand van heeft: shoot!


Schatten op zolder

Met het rommelen tussen oude foto-albums vond ik nog twee CD-roms met oude foto’s die mijn schoonbroer ingescand had na het overlijden van mijn schoonouders in 1998.

Pareltjes, wat ik u zeg!

Schoonmama en schoonpapa, anno 1938, op wandel in de stad.
Aan alles zie je dat dit mensen zijn uit de stad. Schoonmama had een bontkraag en bonten manchetten aan haar jas, en zij droeg dunne (zijden? of nylon?) kousen. Mijn eigen moeder had voor haar trouwdag nooit iets anders gedragen dan zelf gebreide wollen kousen. En zij was een halve generatie jonger.

Mijn schoonmama was een zeer modebewuste vrouw. Voor haar huwelijk werkte ze in een naaiatelier waar ze zich bekwaamd had in het fijne werk: steentjes en pailletjes naaien op avondjurken. Ze is heel haar verdere leven blijven naaien. Ze heeft trouwens ook mijn trouwkleed genaaid … zonder steentjes of pailletjes.

Mijn knappe schoonmama in haar jonge jaren. Zij was half Joods.
Tot op hoge leeftijd vertoonden haar ravenzwarte haren geen enkel streepje grijs.

Zomer 1959, 44 jaar oud en hoogzwanger van haar vijfde kind, negentien jaar na haar eerste.

Voorjaar 1960. Altijd even elegant.