Terug aan ’t werk

Jaja, manlief is terug aan ’t werk en deze keer is het voor echt. Vorige week is hij langs de bedrijfsarts geweest en zij heeft hem goedgekeurd voor de arbeid.

Ons leven wordt dus terug normaal. Ik ben blij met mijn herwonnen vrijheid en hij is blij dat hij eens met iemand anders kan praten dan met mij.

Waar ik niet echt blij mee was, dat was het feit dat hij besloot om direct de eerste dag alweer met de koersfiets te gaan werken. Maar goed, wie ben ik? Hij luistert toch niet. Ik kan alleen maar hopen dat zijn engelbewaarder op zijn schouder blijft zitten.

Jagersrust revisited

Het was niet onze bedoeling om buitenshuis te lunchen vandaag … de laatste tijd wordt er nog nauwelijks thuis gegeten heb ik de indruk. Maar goed, het kwam nu zo uit. We moesten in Essen iets ophalen en daarna naar de AH in Putte. De kortste weg is via de Huijbergsebaan en dan kom je vanzelf uit bij het kruispunt van de Jagersrust. En het was etenstijd. Tja, wat doe je dan? De beslissing was heel snel genomen: we gingen even een kleinigheidje eten in de heerlijke tuin.

Maar bij het bekijken van de kaart kregen we plots toch wel heel veel zin in het 3-gangen lunchmenu (keuzemenu à 27.50 euro). ‘Dan moet je vanavond niet meer koken’, zei manlief nog. Alsof we een excuus nodig hebben om een lekkere maaltijd te nuttigen!

En het was weer heel lekker en verzorgd. De kwaliteit bij de Jagersrust blijft constant, en wat ik ook heel prettig vind is dat, sinds wij er komen, en dat is vanaf het begin: 15 jaar dus, er nog steeds hetzelfde personeel is. We worden er dan ook altijd als goede bekenden begroet, maar het blijft professioneel.

Ik heb alleen foto’s van mijn gerechten:

scampi / mango / noedels
zeebaars / wortel / asperge
aspergesoepje
panna cotta / vanilleijs / appel / popcorn.

Giardini

Uit eten met vrienden, en het was aan onze beurt om een restaurant uit te kiezen. ‘Onze’ beurt wil dan zeggen dat het mijn beurt is, want manlief kiest altijd voor de gemakkelijkste weg: kiest gij maar …

Toevallig reden we voorbij Restaurant Giardini in Schoten en dat zag er een mooie locatie uit. Ik had er wel zin in maar ik was eerlijk gezegd ook wat wantrouwend. Dit restaurant is al verschillende keren van eigenaar veranderd en dat is gewoonlijk geen goed teken. Maar de kaart zag er aantrekkelijk uit en als je ’t niet probeert, dan weet je ’t niet. Zo simpel is dat.

Het restaurant is ondergebracht in een statige villa (zoals er zoveel staan daar in de buurt) en ingericht in landelijke stijl met comfortabele armstoelen en ruime, mooi gedekte tafels. Veel privacy! Het is licht en luchtig, niet alleen dankzij de lichte kleuren waarin het gedecoreerd is, maar zeker ook dankzij de glazen wand die het restaurant scheidt van het mooie terras. Ideaal om te aperitieven of op een mooie zomeravond te dineren.

Zoals gezegd: een aantrekkelijke kaart met een zeer aantrekkelijk geprijsd viergangenmenu (45 euro) met keuze uit een zestal voorgerechten en evenveel hoofdgerechten, twee tussengerechten en drie desserts.

Om te beginnen een amuse uit drie delen waarvan ik mij nog een cappuccino van knolselder herinner.

Als voorgerecht namen twee van ons de smeuïge kreeftenkroketjes met krokante peterselie en de twee anderen de ravioli gevuld met krab, waterkers en een langoustinesausje. Subliem, vooral de saus bij mijn ravioli.

Als tussengerechtje kozen we alle vier voor de kreeftensoep geparfumeerd met Cognac. Een volle kreeftensmaak, niet te zout … een voltreffer!

Voor de hoofdgerechten scheidden onze wegen zich. Eénmaal eendenborstfilet met voorjaarsgroentjes en geparfumeerd met sinaasappel, éénmaal grietfilet met een witte wijnsaus, kort gebakken groenten en aardappelpuree en tweemaal krokant gebakken kwartelfilets  met hun jus, groentjes en een puree met spekjes. Tja, ik val in herhaling maar ook dit was allemaal erg lekker, goed op smaak en mooi gepresenteerd.

We kozen alle vier eensgezind voor het zoete dessert: crème van mascarpone en perzik en vanilleijs. Dit werd geserveerd in twee glaasjes: een met de mascarponecrème en een tweede glaasje met het lekkere vanilleijs met chocoladeschaafsel. Misschien een beetje aan de zware kant, maar wel super lekker.

En het kon niet op want blijkbaar zat er ook nog koffie of thee bij inbegrepen in de prijs van het menu.

Prijs/kwaliteit: super!

Ze hebben ook een traiteurdienst en daar ga ik zeker een keer gebruik van maken.

Geen foto’s van de gerechten helaas. Dat vind ik storend als er vrienden bij zijn.

Mons

Mons is in 2015 Culturele Hoofdstad van Europa. Deze eerste zomerse lentedag (24°) vonden wij het geschikte moment om Mons met een bezoek te vereren.

Ik had een stadswandeling uitgeprint van www.reisroutes.be en deze hebben wij – mits enkele stops om wat te eten en te drinken – volgens plan gevolgd.

Wat Mons betreft kan ik eigenlijk kort zijn: ik vraag me af wat Mons te bieden heeft om het tot culturele hoofdstad te schoppen. De stadskern is klein, en de gebouwen zijn niet echt wow. En bovendien is er helaas veel leegstand.

Wat ik persoonlijk het mooiste vond was de Jardin du Mayeur die in de jaren ’30 is aangelegd in de achtertuin van het Hôtel de Ville (stadhuis). Het is een oase van rust net achter de drukke Grand Place. De montois komen hier om een boek te lezen, of gewoon om wat te zitten en te genieten van de groene tuin.

Verder was ook de klim (80 trappen) naar het bovenste deel van Le Beffroi (het Belfort) de moeite waard. Het belfort stamt uit de 17de eeuw en het is sinds 1999 UNESCO werelderfgoed. Het bovenste deel van het belfort torent hoog boven de stad uit. Men heeft eromheen een ligweide/tuin gecreëerd van waar je een mooi uitzicht hebt over de stad.

Uiteraard hebben we ook La Collégiale Sainte-Waudru bezocht. Het is een immens grote kerk, met o.a. prachtige glasramen uit de 16de eeuw. Mons is een van de weinige steden waar de kerken nog gewoon open zijn. Je moet er zelfs geen inkomgeld betalen.

Het was prachtig (terrasjes)weer, het was er gezellig druk en hoewel wij Mons niet de meest indrukwekkende stad vonden hebben wij toch een heerlijke dag gehad in Mons.

Mai Thai Cuisine

We deden een namiddagje Antwerpen vandaag want er moest een bestelling worden opgehaald. Met zo’n mooi weer wilden we natuurlijk ook uitgebreid terrassen en voor we het wisten was het etenstijd. Nu hadden we al uitgebreid geaperitiefd en daarbij wat borrelhapjes gegeten. Echt honger hadden we niet meer, maar we hadden zoiets van ‘als we iets tegenkomen wat ons aanspreekt, dan doen we dat gewoon’.

En zo kwamen we voorbij Mai Thai Cuisine op de over-toeristische Suikerrui. De Thaise keuken is mij volledig onbekend, maar ik wilde ze wel eens leren kennen. Normaal gezien ben ik helemaal niet zo avontuurlijk, maar na een paar cava’s gaat dat allemaal wat beter. 😉

We hadden geluk: het terras zat helemaal vol, binnen was er nog net één (klein) tafeltje voor twee vrij. Het restaurant is niet heel groot, een dertigtal couverts beneden, zestien boven. We werden vriendelijk ontvangen en hadden al snel onze keuze gemaakt uit de uitgebreide kaart. Alleen een hoofdgerecht zouden we nemen vanwege het kleine hongertje. Manlief bestelde Gaeng Phed Ped Yaan, filet van eend in rode curry met kokosmelk, ananas, lychee en druiven, een gerecht gemarkeerd met één pepertje ; ikzelf Kai Phad Med Ma-muang, een wokgerecht met kip, cashew noten en ananas, zonder pepertje. Ik houd niet van pikant, ook niet van een beetje pikant.

De curry werd opgediend in een aardewerken potje dat op een verwarmer stond. Beide gerechten werden geserveerd met witte rijst en met Thaise noedels die heel lekker waren. Er werd mooi servies gebruikt en we kregen een stoffen servet. Vind ik toch wel belangrijk.

We hebben lekker gegeten. Voor mijn man had het best wat pittiger mogen zijn, maar na een eerdere ervaring bij een Thai in Antwerpen (Seree Thai) vond hij het verstandiger om maar een beetje op veilig te spelen. Volgende keer gaat hij voor twee pepertjes … minstens!

Mallorca revisited

Na achtentwintig jaar zijn wij nog eens op Mallorca gaan kijken. Gewoon even een weekje Palma, om de zinnen te verzetten. Propere stad met brede lanen, mooie gebouwen, veel kerken uiteraard, volop winkels, barretjes en restaurants.

Palma is ook een hele groene stad, al was daar nu nog niet veel van te zien. Kale bomen overal, een raar zicht. Behalve de citrusbomen, die waren zwaar van de citroenen en appelsienen.

En terwijl België kreunde onder wind, regen en kou, zaten wij lekker in de zon. De eerste dag nog een beetje aarzelend, met wat druppels. Niet genoeg om de paraplu open te doen, net te veel om hem dicht te laten. Maar vanaf dag twee was de lucht staalblauw en priemde de zon aan de hemel. Volop terrasjesweer. En wie ons kent, die weet dat we daar gretig gebruik van hebben gemaakt.

We hadden geen auto gehuurd deze keer want vanuit Palma kan je gemakkelijk met het openbaar vervoer naar de andere stadjes. Zo waren we in Valldemossa, een bergstadje in een schitterende omgeving.

Naar Sóller gingen we met het antieke toeristentreintje, alom geprezen omwille van de mooie uitzichten tijdens de rit. Sóller is een heel toeristisch plaatsje. Veel is er niet te zien, en op het marktpleintje voor de kerk zaten de terrasjes overvol. Het is wel mooi gelegen in de bergen.

Na een korte koffiestop zijn we vanuit Sóller te voet naar Port de Sóller gewandeld. Dik vijf kilometer, maar manlief heeft het zonder pijn en aan een flink tempo uitgewandeld. Ik denk dat ik het zwaarder had dan hij!

Port de Sóller (Puerto de Soller) is gezellig. Waarschijnlijk omdat ik van
water en van bootjes houd. Een mooie moderne wandeldijk loopt van het ene eind van de jachthaven naar het andere. Veel terrasjes, en uiteraard ook de gebruikelijke souvenirwinkeltjes.

Port d’Andratx (Puerto de Andraitx) moesten we ook gezien hebben, volgens een kennis. We vonden er niet veel aan. Zoals de naam doet vermoeden is ook dit een plaatsje met een jachthaven, maar dan veel kleiner en niet zo gezellig als Port de Sóller.

We waren er snel uitgekeken en hebben de volgende bus terug naar Palma genomen. Daar aangekomen zagen we dat de straat van ons hotel volledig was afgezet. Al van ver hoorden we fanfaremuziek en korterbij zagen we een enorm lange stoet voorbij trekken: de processie van palmzondag! Vandaar dat we zoveel mensen met palmtakken zagen rondlopen. Heel bijzonder eigenlijk. Dat hadden we vroeger hier ook. Ik heb zelf tussen mijn zes en mijn twaalf, zo trots als een pauw, met een lang gewaad en een hermelijnen manteltje in de processie van onze parochie meegelopen.

Het was tof in Palma. We hebben het rustig aan gedaan, hoewel we toch iedere dag vele kilometers gelopen hebben. Maar evengoed ’s middags en ’s avonds lekker gegeten (Ombu, Puro Chef, Ribello, Mar de Nudos, Port Blanc, Tast, L’Osteria di Giovanni, Café Bonaire, …). Natuurlijk ook veel geterrast, en heerlijk zitten lezen in de Sky Bar van het hotel, met prachtig zicht op de stad.