Maand: maart 2017

El Huerto del Cura

Als je ooit in de buurt van Elche (zuidelijke Costa Blanca) bent en je houdt – net als ik – van palmbomen, vetplanten en bloemen … this is the place!

Maar eigenlijk is de kleine stad Elche één grote palmenoase. El Palmeral prijkt dan ook sinds 2000 op de UNESCO Werelderfgoedlijst. Het is een route van een kilometer of drie die je kan lopen/fietsen/rijden.

De mooie Franse taal

Ik hou van de Franse taal. Het is een zwierige, elegante taal … de mooiste taal onder de vijf talen die ik spreek (Nederlands, Frans, Engels, Duits, Spaans).
Van de week hoorde ik op TV een woord dat ik nog niet kende en dat ik, ondanks zijn betekenis, toch weer zo’n mooi woord vond:
défenestrer
definitie: lancer une personne/un objet par la fenêtre.
Niet meer of niet minder dan ‘uit het raam gooien / uit het raam springen’ en het was ook in deze context, helaas, dat ik het woord hoorde: sa femme s’est défenestrée. Dat wij daar in Vlaanderen zoveel woorden voor nodig hebben … 

Tuinieren

Manlief en ik hebben gisteren samen in de tuin gewerkt. Zonder wrevel en zonder discussies. Dat is wel eens anders geweest. Mijn man en ik zijn namelijk nogal verschillend. Hij is een bijhouder, ik totaal niet. Hij is ook de doener, ik heb niet zo’n groene vingers. Bovendien had ik een goede reden om niet te hard te werken: de sinusitis waarmee ik al bijna twee weken zit opgescheept.
We hadden van zoonlief een kruiwagen vol rozenstruiken gekregen die bij ons in de tuin een plek zouden krijgen. Maar eerst nog een goede plek vinden … Ik opperde om de hortensia’s die ik – tussen haakjes – al lang beu ben omdat ze, ondanks snoeien ieder jaar, veel te groot worden, naar achter in de tuin te verhuizen zodat de rozen een mooie plek zouden hebben vlakbij ons terras. Daar kon manlief wel mee akkoord gaan. Aldus geschiedde: plantgaten gemaakt achter in de tuin, hortensia’s uitgeschupt, de aarde klaar gemaakt voor de rozen. Zoveel rozen, waar laten we die allemaal? Ik hou van rozen, echt waar, maar manlief zou er tien zetten op een plek waar er slechts zes kunnen staan. Ik gooi ze ook niet graag weg, maar ik wil wel rust in de tuin en trop is gewoon te veel. Enfin, we hebben een compromis gevonden en we zijn eruit geraakt, zoals gezegd zonder wrevel en zonder discussie. 
Na 40+ jaar huwelijk gaan we het blijkbaar toch nog leren. Als hij nu ook zijn kelder nog opruimt waar hij al 40+ jaar van alles en nog wat verzamelt, dan komt het helemaal goed. ☺️

Dilemma

Mijn echtgenoot is een fervent fietser. Alle tours die hij kan meepakken, die pakt hij mee. Door de week rijdt hij naar het werk – in de winter op de mountainbike, in de zomer op de racefiets – en op zondag rijdt hij een tour tussen de 70 en de 100 km met zijn club. Als het geen weer is om een hond door te laten, dan fietst hij indoor op zijn Tacx trainer.
Allemaal om klaar te zijn voor de toertochten van de wielerklassiekers, en voor zijn fietsvakantie in de Ardennen. En misschien wel voor de Mont Ventoux deze zomer, zo hoopt hij.

Foto: Les Deux Alpes, 2010 – © MyriamC
Een tijd geleden had hij zich ingeschreven voor de Ronde Van Vlaanderen voor Wielertoeristen die gereden wordt op 1 april. Drie collega’s, alle drie minstens vijfentwintig jaar jonger dan hij, hadden hem zo zot gekregen om ook in te schrijven. Maar de timing valt wat tegen want dan zijn we net terug van twee en een halve week vakantie waarin hij niet heeft kunnen fietsen. Om dan zomaar ongetraind een zwaar parcours van 230 km te gaan rijden vond ik persoonlijk niet zo verstandig. Maar hij is oud genoeg om zelf te beslissen en hij weet het best wat hij kan.  
Of toch niet?
Gisteren begon hij namelijk ineens te twijfelen: ‘Ga ik die 230 km op heuvelachtig terrein wel aankunnen? Is dat wel verantwoord op mijn leeftijd, zo zonder training vooraf?’ 
Langs een kant zou ik het spijtig vinden dat hij hem niet rijdt. Die toer staat al zo lang op zijn bucketlist. En hij wordt er tenslotte niet jonger op. 
Ik ben benieuwd wat er gaat winnen: het hart of de rede …