Vandaag het volgende deel van mijn 30-week song challenge, afgekeken bij Satur9’s World. Music Maestro Please.
A song that makes you happy
Dat is Happy van Farrell Williams. Een ongecompliceerd vrolijk muziekje. Meer is het niet.
(Because I’m happy) Clap along if you feel like a room without a roof (Because I’m happy) Clap along if you feel like happiness is the truth (Because I’m happy) Clap along if you know what happiness is to you (Because I’m happy) Clap along if you feel like that’s what you wanna do
Het was druk bij de buren zondag. Drukker dan het normaal al is.
Zelf wonen ze met vijf personen en een hond in een niet al te groot huis. In ieder geval een huis dat niet gebouwd is als kangoeroewoning. Drie generaties samen: oma en opa, mama en papa, zoontje. En de grote hond niet te vergeten.
Oma, opa en de hond wonen in normale tijden het grootste deel van de week op een vakantiepark aan de kust. De twee dagen dat oma werkt hier in de buurt logeren ze bij het gezin van hun dochter, onze buren dus. Bij het begin van de lockdown echter, moest het vakantiepark volledig ontruimd worden en zijn ze noodgedwongen voltijds bij de kinderen ingetrokken.
Mama en papa werken van thuis, zoontje is druk maar wordt door oma en opa goed beziggehouden. Misschien nog een zegen dat de grootouders tijdelijk voor opvang kunnen zorgen.
Met dit weer zitten ze, net zoals wij, meestal in de tuin. Zonder het te willen horen we dus wel eens wat. Meestal gaat het goed, maar vorige week was er een probleempje. Er werd gehuild, er werd geroepen, er werd gesust, ‘denk aan de buren‘ hoorde ik, … Het lijkt me niet evident om 24/7 op elkaars lip te zitten. Hoe graag ik mijn kinderen en kleinkind ook zie, ik zou er niet blij mee zijn.
Maar bon, daar wou ik het eigenlijk niet eens over hebben. Zondag was het nog veel drukker in de tuin van de buren. Veel meer stemmen en vreemde stemmen en stemmetjes. Bezoek dus. Voor mij niet gelaten, maar er zijn dus altijd mensen die er de kantjes vanaf lopen en het verzieken voor anderen die wel hun best doen.
Ik word daar een beetje verdrietig én kwaad van.
Aan de andere kant vraag ik me af of wij nu echt de enigen zijn om niemand – ook onze eigen kinderen niet – toe te laten in onze bubbel. Ook van mijn beste vriendin hoorde ik dat zij het niet kan laten om, zoals ze deed vóór de lockdown, wekelijks naar haar dochter + kleinkind te gaan, te gaan boodschappen doen in Nederland, en met haar andere (klein)kinderen Pasen te vieren met een picknick in een park waar je niet mag komen. Ik viel bijna van mijn stoel toen ze het mij opbiechtte. De ooit zo übergedisciplineerde en überprincipiële onderwijzeres … je zou toch denken dat zij het goede voorbeeld zou geven aan haar kleinkinderen.
Ja, ik word daar een beetje verdrietig én kwaad van. En jaloers. Ja, dat ook. Ik ben ook maar een mens.
Nog eens een lijstje. Ik hou ervan en deze vond ik bij Satur9’s World.
Vandaag, 26 april 2020, zitten we al zes weken in lockdown. Wie had ooit kunnen denken dat wij zo’n situatie zouden meemaken?! Ik begin er stilaan genoeg van te krijgen en mis enorm de vrijheid om te gaan en te staan waar ik wil.
Vandaag over een maand -1 dag, 25 mei 2020, gaat onze Kleine Man voor het eerst naar school. Hij start in het instapklasje. Spannend! Nu ja, dat was tenminste het plan. Inmiddels heeft de directie van het kleuterschooltje beslist om gesloten te blijven tot na de grote vakantie. Kleine Man blijft dus nog een tijdje veilig bij papa en mama of gaat opnieuw naar de crèche tot aan de Grote Dag.
Vandaag zes maanden geleden, 26 oktober 2019, bezochten we Córdoba nog eens. Een driedaagse mini-vakantie in een van mijn favoriete steden in Andalusië tijdens ons lang verblijf in La Cala de Mijas.
Het mooie Córdoba
Vandaag een jaar geleden, 26 april 2019, genoten we van een heerlijke vakantie op Mallorca. ‘Mallorca revisited’ want het was niet onze eerste keer op dit mooie eiland.
Sa Calobra
Vandaag twee jaar geleden, 26 april 2018, zaten we voor de zoveelste keer in Barcelona. Nog een van mijn favoriete Spaanse steden. ’s Avonds woonden we er een klassiek concert bij in het prachtige Palau de la Música Catalana. Ik kan zo nog veel keren een jaar terug gaan, want al vele jaren gaan we in het voorjaar naar Spanje op vakantie. Ik ga het u niet aandoen.
Vandaag vier jaar geleden, 26 april 2016, besliste manlief na lang wikken en wegen dat hij per 1 mei 2017 op pensioen zou gaan. En zo geschiedde. Hoewel hij het een moeilijke beslissing vond heeft hij er nog geen moment spijt van gehad.
Vandaag vijf jaar geleden, 26 april 2015, ging manlief terug aan het werk na een revalidatie van drie maanden. Op 27 januari brak hij namelijk zijn linker heup na een val met de fiets. Met de fiets gaan werken als het geijzeld heeft was niet zo’n goed idee.
Vandaag tien jaar geleden, 26 april 2010, deden we een uitstapje in eigen land, zo leert mijn blog. We bezochten de Koninklijke Serres in Laken, lunchten aan het Lac de Genval en gingen later nog even wandelen in het Hallerbos.
Een ervan is mijn moeder haar jongste broer. Hij overleed gisteren in het woonzorgcentrum, 80 jaar oud. Weliswaar alleen maar altijd bijgestaan door de niet aflatende en onbaatzuchtige inzet van verzorgend personeel. Deze mensen verdienen een standbeeld.
Twee weken geleden waren er op zijn gang twee cliënten positief getest. Vorige week waren het er al zeven, waaronder mijn nonkel. Drie dagen later kregen we het bericht dat hij een dubbele longontsteking had en dat het virus ook zijn hartspier had aangetast. Toen wisten we natuurlijk al dat hij dit niet zou overleven.
Vier maanden geleden namen we afscheid van mijn moeder haar jongste zus. Het was een mooi afscheid met alle zussen en broers, alle neven en nichten (jongste zus en jongste broer waren allebei alleenstaande). En net hij, die zo’n behoefte had aan vrienden en familie om zich heen heeft de laatste weken van zijn leven alleen doorgebracht, in zijn kamertje in het rusthuis. Ook tijdens zijn afscheid zal hij het moeten stellen met een handjevol mensen. De koffietafel met een glas cava, of een goed glas wijn, zoals hij het altijd wou, zal nu niet doorgaan.
Maar we gaan dat later inhalen Rob, want jij verdient ook een mooi afscheid.
Sinds enkele jaren heb ik een Nikon fotocamera die ik, eerlijk is eerlijk, nauwelijks gebruik. Hoe dat zo komt? Ik snap niks van dat toestel! Het heeft voor mij veel te veel mogelijkheden. U vraagt zich af: waarom heb je ’t dan gekocht? Goeie vraag! Omdat mijn ouwe trouwe digitale Sony de geest had gegeven én deze compacte Nikon mij aangeraden werd door de man van de fotowinkel, zelf fotograaf, omwille van zijn krachtige zoom. Precies wat ik moest hebben om vogels en dieren wat dichterbij te halen. En dat is ook wat het toestel doet, maar ik gebruik het alleen op standje automatisch en dat is jammer voor een toestel met zoveel mogelijkheden.
Beestjes in Costa Rica
En daarmee is de frustratie nog niet ten einde. Nikon heeft een handige app voor op de smartphone: Snapbridge. Hiermee üpload je je foto’s via bluetooth rechtstreeks van je camera op je telefoon/tablet. Helaas werkt ook de app niet bij mij. Niet meer, moet ik zeggen. Al een hele tijd en Nikon geeft me geen oplossing hoe ik die app opnieuw aan de gang moet krijgen. Verwijderen en opnieuw installeren heb ik al talloze keren geprobeerd, zonder succes. Het was nochtans gemakkelijk. Na een dag fotograferen de foto’s van de camera uploaden op de smartphone en storen in Google Drive. Nooit schrik hebben dat je foto’s verloren gaan want de foto’s zijn op elk device beschikbaar.
En wat ik eigenlijk nog het ergste vind … ik maak even mooie foto’s met mijn smartphone die nog niet de helft heeft gekost van mijn Nikon.
Een cursus fotografie? Misschien, maar in de lokale fotoclub wordt alleen gewerkt met spiegelreflexcamera’s en dat is nu net wat ik niet wil, want dan had ik wel zo’n camera gekocht.
Mensen zijn veel vriendelijker, groeten als je voorbij komt wandelen of fietsen. Dat mankeerde altijd nogal in België. In Nederland is dit veel meer een gewoonte. Dat vind ik echt een positief punt.
Er is solidariteit onder de mensen. Spontaan worden er acties opgezet om hulp te bieden aan mensen uit de buurt die nu beter niet buiten komen. Dat gaat van boodschappen doen tot ouderen bellen die alleen zitten. Fysiek kunnen we niet bij elkaar komen, maar het blijkt nu dat er nog veel andere mogelijkheden zijn om ons steentje bij te dragen om deze moeilijke tijd voor iedereen leefbaar te houden. Wie weet geeft dit ons wel nieuwe inzichten om onze levensstijl te veranderen eens deze nachtmerrie voorbij is.
Oog hebben voor kleine dingen en blij zijn met wat er nog wel kan, ik merk het bij mezelf. Een mens heeft echt niet zoveel nodig om gelukkig te zijn. Een huis, een tuin (ik weet het, niet iedereen heeft dat), een fiets, mooi weer, elkaar, …
Tijdens de fietstocht drinken we zelf meegebrachte koffie en thuis nemen we een ijsje uit de diepvriezer
De stilte, de rust. Wij wonen in een rustige buurt maar als ik nu in de tuin zit, dan hoor ik alleen het ruisen van de wind en het gezang van de vogels. Hoe ouder ik word, hoe minder ik lawaai en drukte kan verdragen. Heerlijk dus, deze stille tijd.
Voor de portemonnee is het ook niet slecht, al gaan we dat na de crisis wel mogen bekopen. Wij hebben al meer dan een maand onze auto niet getankt en de naftbak is nog zo goed als vol. Ook geen etentjes buitenshuis, geen terrasjes, niet shoppen (neen, ook niet online). Alleen onze koffievoorraad slinkt zienderogen. Het is amper bij te houden!
En wat mij nog het meeste plezier doet: dat ouders wat meer tijd hebben voor – en vooral wat meer bezig zijn met – hun kinderen. Geen voor- en nabewaking, geen rush naar de muziekschool, naar hockeytraining, naar ballet of weet ik veel. Hoe fijn is het niet om eens ‘foert’ te kunnen zeggen en een tijdje in een lagere versnelling te schakelen. Mensen zetten hun tuin vol met leuke dingen voor de kinderen, maar in normale omstandigheden zie je nauwelijks kinderen, zelfs niet in de weekends want altijd ‘moet’ er wel iets. Als ik nu voorbij fiets zie ik volop kinderen met hun mama en/of papa, genietend van de lentezon, en spelen op al die mooie speeltuigen dat het een lieve lust is.
Ik ben blij (echt waar!) dat mijn zoon een tijdje economisch werkloos is en nu volop de kans heeft om eens hele dagen bezig te zijn met zijn zoontje terwijl zijn vriendin thuis zit te werken. Blij dat hij eindelijk zijn kind eens fatsoenlijk leert kennen. Een drukke job, vroeg weg en laat terug thuis, en in de weekends nog wat verbouwen aan hun huis … het was toch meestal mama die bezig was met onze Kleine Man. En ik ben vooral blij dat mijn jongens er zelf ook zo van genieten.
Toch hopen we allemaal dat dit heel snel voorbij zal zijn.
Vandaag het volgende deel van mijn 30-week song challenge, afgekeken bij Satur9’s World. Music Maestro Please.
A song to drive to
Ik vermoed dat ze een typisch ‘auto’-nummer bedoelen? Here goes … Fire van The Pointer Sisters.
I’m ridin’ in your car You turn on the radio You’re pullin’ me close I just say no I say I don’t like it But you know I’m a liar ‘Cause when we kiss Ooooh, fire
De paasdagen zijn dit jaar onopgemerkt voorbij gegaan. Geen paasbrunch met de familie, ik had zelfs niets speciaals in huis gehaald om te eten. Geen zin in.
Dit jaar ook geen Kleine Man die paaseieren kwam zoeken in de tuin. En vorig jaar was hij nog te klein om er iets van te snappen. Al is hij er toen wel komen rapen maar was hij meer geïnteresseerd in de kleurige kartonnen eieren dan in de chocolade eieren.
Maar niet getreurd. Oma en opa hadden ‘gevideotelefoneerd’ en opa ging toch eens in de tuin kijken of de paasklokken niet geweest waren, geholpen door een peuter op 4 km afstand die enthousiast mee zocht. ‘Daarrrr opa, daarrrrr een ei!’ riep hij telkens ik inzoomde op een ei. Zo was het toch nog fijn voor oma, opa en kleinzoon.
We gaan de traktatie van de klokken (of de paashaas, wie zal het zeggen) straks aan de deur afzetten. Dan heeft hij weer een cadeautje. Sinds het begin van de lockdown steken we iedere dinsdag een kleinigheid in de brievenbus waarop altijd heel enthousiast gereageerd wordt. En waarbij we er wel voor zorgen dat hij ons niet ziet.
myriamsditjesendatjes.com 