Sunday Photo
Maand: juli 2022
Twee jaar later
Vandaag, twee jaar geleden, begon ik aan de grootste uitdaging in mijn leven. Als ik het zo mag noemen.
Vandaag, twee jaar geleden, onderging ik een tien uur durende operatie die mij moest bevrijden van het vreselijke K-monster. Ik heb tijdens de weken nadien in het ziekenhuis een dagboek bijgehouden en op mijn blog gepubliceerd.
Vandaag, twee jaar later, besef ik dat ik eigenlijk twee jaar niet bewust geleefd heb. Ik ben twee jaar nooit echt blij geweest en ik ben ook hele stukken kwijt. Het eerste halfjaar na de operatie ging het redelijk goed en had ik alle hoop dat ik na een jaar wel volledig hersteld zou zijn. Dat was ook zo vooropgesteld door mijn chirurg.
Helaas bleek dat op termijn ijdele hoop.
Een half jaar na mijn grote operatie werd mijn nieuwe mondbodem gecorrigeerd en van toen af ging het bergafwaarts. De ene na de andere complicatie volgde. Cystes, vergroeiingen, littekenweefsel, … Na plaatsing van mijn implantaten werd het alleen maar erger. In 2021 heb ik acht ingrepen ondergaan ; in 2022 nog drie. Zowel ambulant als onder volledige narcose.
Ik onderging, wat moest ik anders?
Ik aanvaardde, wat moest ik anders?
Het was niet altijd gemakkelijk, en dat is het nog niet. Het was meestal verdomde moeilijk en ik heb tijden gehad dat ik best wel diep zat en dacht dat het nooit meer goed zou komen. Ik heb dagen gehad dat ik wou dat het gewoon voorbij was.
Dood. Geen miserie meer.
Wat ook moeilijk was, en nog steeds is: aan de buitenkant van mijn gezicht zie je niks. Mensen zeggen dat ook vaak “oh, maar je ziet er niks van”. Neen, je ziet er bijna niks van maar ik voel wel dat er van alles mis is in mijn mond. Nog steeds voel ik het ongemak en de pijn die niemand ziet. Of zoals mijn tandarts laatst zei: “iedere tandarts die jouw mond van binnen ziet schrikt van de ravage die er is aangericht”. Ik schrok van zijn woorden.
Ik hoor mezelf praten en ik spreek mijn taal niet meer. Er zijn lettercombinaties die ik moeilijk kan uitspreken waardoor ik niet altijd even verstaanbaar ben en dat is frustrerend. En mijn R is een huig-r geworden. Niet dat dat erg is, maar het hoort niet bij mij. Nóg niet in ieder geval.
Gelukkig lijkt het ergste nu voorbij, al blijf ik met twee woorden spreken. Ik betrapte mezelf er laatst op dat ik mee zat te zingen in de auto en dat is een goed teken. Vroeger floot ik. Ik was een geweldige fluiter. Fluiten lukt helaas niet meer.
Ik had gehoopt dat het zou veranderen (lees: beteren) eens ik weer een gebit zou hebben maar het blijft moeilijk. “Dat moet eigen worden, geef het een half jaar” zei mijn tandarts. Gelukkig gaat eten al wat makkelijker, al zullen er altijd beperkingen blijven. Sinds mijn laatste ingreep ben ik nog meer mijn smaak kwijt dan daarvoor. Eten is geen feestje meer zoals vroeger. Lekker uitgebreid eten, ik heb er niet veel meer aan. Ik eet nu omdat het moet.
Maar ook dat zal ik aanvaarden. Wat moet ik anders?
Ik probeer opnieuw gelukkig(er) te zijn. Ik kan af en toe weer blij zijn, maar ik besef dat ik nog een lange weg te gaan heb.
Ik hoop dat ik in mijn volgende jaar-update alleen maar positief nieuws kan brengen.
The Tall Ships Races
Het is weer voorbij. De Tall Ships (en smaller ships) zijn weer vertrokken uit Antwerpen.
Naar goede gewoonte zijn we ze gaan uitzwaaien aan de Bocht van Bath (Westerschelde). Daar is de Schelde namelijk op zijn smalst en maken de schepen een bocht zodat je ze langs alle kanten kan bewonderen.
Ook naar goede gewoonte was het er weer erg druk, maar ook erg gezellig. We waren er op de fiets naartoe gereden. Het is tenslotte slechts 22 kilometer van bij ons thuis en om daar je wagen kwijt te geraken is altijd een ramp. Ik was trouwens weer heel blij met mijn e-bike want met windkracht 5 tot 6 Bft en wind op kop was het echt ‘stoempen’ zag ik bij mijn e-bikeloze echtgenoot.
Wij waren er om twee uur maar de grote schepen lieten lang op zich wachten. Ze zouden pas om 15 uur vertrekken in Antwerpen. Onze ‘buren’ op de dijk zaten al van 11 uur te wachten … De communicatie over de vertrektijden was dan ook niet optimaal. Gelukkig is Golfclub Reymerswael daar niet zover vandaan en hebben we daar nog lekker op het terras wat gedronken.
We waren op tijd terug om de grote jongens voorbij te zien varen. Een machtig zicht. Helaas was ik mijn camera vergeten en moet ik het doen met foto’s van mijn smartphone.
Zus
Woensdag zie ik mijn zus. Ze komt voor enkele dagen naar Antwerpen.
Is dat zo bijzonder, vraag je je wellicht af.
Ja, want als ik het goed heb, is het geleden van het huwelijk van haar jongste dochter dat we elkaar nog gezien hebben. Dat was op 14 september 2019.
Er was natuurlijk corona waarbij reizen naar het buitenland niet mogelijk of, tenminste, moeilijk was.
Er was tegelijkertijd mijn ziekte waardoor ik totaal geen behoefte had om mensen te zien.
Er waren in de loop der jaren ook wat aanvaringen tussen haar en mij … we zijn nogal verschillend … waardoor er minder nood was aan contact.
We zijn nu allebei ouder, en hopelijk ook wijzer, en we nemen de draad weer op.
Ik kijk uit naar haar komst.
Friday Quote
Skylge
= Fries voor Terschelling waar we de afgelopen hete dagen hebben doorgebracht. Mijn timing zat goed deze keer want, een fietsvakantie op Texel indachtig, wist ik dat het op de Wadden toch al gauw zo’n graad of acht à tien koeler is dan op het vasteland.
Het is een eind rijden tot in Harlingen, 267 km om precies te zijn, dan nog twee uren met de boot tot Terschelling. Daarom waren we zondag al vroeg – voor ons doen – onderweg want we moesten ten laatste om half twaalf aan de boot zijn. We waren netjes op tijd, auto geparkeerd op een van de gigantische parkings, fietsen afgeladen, elk een kleine tas bagage onder de snelbinder gepropt en nog even aan de haven rondgekeken.
Harlingen beviel ons wel, een kleine fijne havenstad alwaar de Tall Ships voor anker lagen aan de kades. Diezelfde tall ships vind je vanaf vrijdag tot volgende week maandag trouwens in Antwerpen, dit ter info.
Op de boot hebben we heerlijk op het bovendek in de zon gezeten. Mensen en bootjes kijken, beetje lezen, koffietje drinken, meegebrachte boterhammen opeten, … De tijd vloog voorbij.
Eenmaal aangekomen op het eiland was het nog te vroeg om in te checken in het hotel. We hebben er onze bagage afgezet en zijn direct op pad gegaan. Eerst naar het VVV-kantoor voor een kaart van het eiland.
Slechts 70 kilometer aan fietspaden … hm, dat is eigenlijk niet zo veel voor drie dagen. Je kan ook lang niet overal fietsen. De hele oostkant, de Boschplaat, is wandelgebied. Nu wel verboden terrein vanwege het broedseizoen. Je kan er wel rond wandelen het hele jaar door maar wij zijn geen wandelaars.
In de late avond zijn we terug naar het hotel gereden en hadden we al 34 kilometer gefietst. Toen hebben we ook beslist om op dinsdag de middagboot te nemen i.p.v. de avondboot om eventueel nog een halve dag te fietsen in de omgeving van Harlingen. De wijziging was snel en eenvoudig door te voeren.
Na een goede nacht (eindelijk nog eens!) in onze super rustige en frisse kamer en een uitgebreid ontbijt stapten we op maandag om half tien al op de fiets. De route ging over slingerende fietspaden door de bossen en de brede duinen. Hier en daar stond de struikheide al in bloei. Wat zal het hier mooi zijn over een paar weken.
Uiteraard was er ook andere flora en fauna. En minuscule dorpjes
Terschelling heeft ook prachtige zandduinen en Noordzeestranden met nauwelijks badgasten. Hier en daar een enkele strandtent maar vooral heel veel rust.
In de loop van de namiddag werd het echt heel warm en hebben we onze route verlegd naar de dijk aan de Waddenzee. Daar stond er goed wat wind en was de temperatuur wat aangenamer. Nog nooit zo blij geweest met wind op kop trouwens! En er was ook nog wat te zien onderweg. Toch 61 km gefietst wat best pittig was bij 29 graden.
Dinsdagmorgen hebben we na het uitchecken nog een uurtje gefietst door het bos want het was echt bloedheet. We zijn dan maar op een beschaduwd terras neergeploft tot het vertrek van onze boot.
En eenmaal in Harlingen besloten we om na de lunch direct naar huis te rijden, gezien de temperatuur die onze auto aangaf ….
Besluit: Terschelling is een mooi eiland, maar voor ons te klein om fijn te kunnen fietsen.
Ons dagelijks brood
We moeten er wat voor over hebben om aan ons dagelijks brood te geraken.
Wij hebben binnen een straal van 500 meter drie bakkers. En binnen een straal van 2.5 kilometer zijn dat er zeven. En toch is het niet zo simpel om aan brood te geraken op maandag tijdens de vakantie.
Onze eigen bakker is op maandag gesloten.
De bakker daar schuin tegenover is een maand gesloten wegens jaarlijks verlof.
De derde bakker is vorige week met pensioen gegaan.
Bakker vier heeft maanden geleden een hartinfarct gehad en is nog altijd niet hersteld. Het zal mij benieuwen of hij ooit nog terug herbegint.
Bakker vijf is met jaarlijks verlof voor drie weken.
Bakker zes is met jaarlijks verlof voor drie weken.
Uiteindelijk konden we bij bakker zeven toch een brood scoren. Wel een industrieel gebakken brood, maar beter dat dan niks.
Dat was vroeger wel anders. Toen spraken de bakkers onderling af om gespreid vakantie te nemen tijdens juli en augustus. De grote vakantie duurt tenslotte twee maanden.
Misschien terug zelf brood bakken maandagmorgen?
Friday Quote
Fietsen aan zee
Gisteren zijn we gaan fietsen aan zee. Aan de Belgische kust, jawel.
We hebben al zo vaak dezelfde ritjes gemaakt: Breskens-Knokke of Vlissingen-Vrouwenpolder. We wilden wel eens wat anders.
Aan de Belgische kust kan je grote stukken over de dijk rijden … veel zeezicht en veel terrasjes verzekerd. De ingrediënten voor een fijne dag.
We fietsten van Wenduine naar Westende en terug, 57 km.
Het was weer een heerlijke dag.
De Week
Ik doe nog eens een weekoverzichtje. Heb voor de rest niet veel te vertellen.
Maandag
Vroeg uit de veren want ze kwamen onze nieuwe airco plaatsen. De oude werkte nog op freon en aangezien dat al jaren verboden is kon hij ook niet meer bijgevuld worden en koelde hij niet meer voldoende. Als de temperaturen buiten hoog oplopen hebben we die echt wel nodig. Achtentwintig graden in de slaapkamer (plat dak) is dan geen uitzondering, zelfs al laten we de ramen en de rolluiken de hele dag dicht.
Ik vind het moeilijk om te moeten thuis blijven. Niet dat ik persé weg moet, maar weten dat ik niet weg kán, daar heb ik echt problemen mee. Ik had speciaal de strijk een paar weken laten staan zodat ik tenminste een tijdje iets te doen had.
Zodra de mannen buiten waren toch nog even de fiets op en naar het buitenland om boodschappen.
Dinsdag
Is onze Kleine-Man-dag. Het eerste wat hij deed was zijn ‘nieuwe’ fiets pakken en een paar rondjes fietsen in de tuin. Daarna met de fiets naar de bakker. Als een grote, rechtstaand op de trappers want “dat doet mijn papa ook op zijn mountainbike”.
Daarna zijn we met hem naar de kinderboerderij gereden. Hij moet altijd even acclimatiseren, dus eerst maar naar de speeltuin. En daarna naar de dieren. Je kan vrij rondlopen tussen de kippen en de ezels, de geiten en de schapen. Kinderen en dieren, altijd een goede combinatie al was hij eerst wel wat terughoudend want “al die kaka in de wei, vieeeees!!” zei de viesneus.
’s Namiddags modder gemaakt in de zandbak en hebben de heren (opa incluis dus) zich daar wat geamuseerd met de monstertrucks. Modder vindt hij niet vies, wel integendeel.
Gelukkig was het mooi weer want het kind kan zich heel slecht binnen bezig houden.
Woensdag
Was manlief al heel vroeg naar het ziekenhuis voor een CT-scan van zijn longen. De laatste test van een hele reeks in verband met zijn ademhalingsprobleem van een tijd geleden. Gelukkig is alles normaal.
Hij was snel terug en het was mooi weer. Fietsen op de fietsdrager gezet en naar Vlaardingen gereden alwaar we een rit gemaakt hebben Vlaardingen – Maasland – Schipluiden – Delft – Delfgauw – Vlaardingen. Zoals altijd langs de knooppunten. Hele mooie rit van 52 kilometer – met de geweldige nieuwe fiets! – in het groen en vrijwel altijd naast een sloot of plas; ook een stukje door het Abtswoudse Bos. Heel veel reigers en andere watervogels gezien en het wateroppervlak stond vol met witte en roze waterlelies en knalgele plomp. Prachtig!
In Delft hebben we op een terras geluncht en helaas hadden we te weinig tijd om nog wat door de stad te lopen want ’s avonds moesten we nog weg. Maar er komen nog kansen want zo ver is Delft niet.
Donderdag
Mijn tweede jaarlijkse controle #kanker, een spannende dag.
’s Middags op tijd vertrokken naar het ziekenhuis voor de CT-scan met contrast. Het was even zoeken om een geschikte ader te vinden, maar dat ben ik ondertussen al gewend. Na de scan wachten tot het mijn beurt was om bij de chirurg te gaan. Gaat toch altijd met de nodige stress gepaard.
En ook ik kreeg goed nieuws: alles is OK!
Er zit nog wel wat hyperkeratose, maar dat kan geen kwaad en zolang ik er geen last van heb laat ik het niet wegnemen want dan beginnen de problemen misschien opnieuw. Het is welletjes geweest.
Volgende (visuele) controle over vier maanden.
Vrijdag
Uitgeslapen! D.w.z. wat langer in bed geleden dan de voogaande dagen want slapen is weer rampzalig.
In de voormiddag hebben we wat in en om het huis gedaan. Manlief heeft een van de hagen geschoren. Vreselijke job. Ik ga hem dan altijd even plagen: moesten we nu op een appartement wonen, dan waart ge daar vanaf. Dan lacht hij eens …
In de namiddag, na een fietstochtje met een van zijn clubjes, heeft hij alles gehakseld. Het was acht uur voor hij klaar was! Volgende week de andere haag.
Zaterdag
In de namiddag zijn we met de fiets naar Antwerpen gereden via de F14 fiets-o-strade. Aan het Steen hebben we het (gratis) Sint-Annaveer genomen van de rechter naar de linker Scheldeoever en hebben we gegeten bij Plaasj Kaffee op Sint-Anneke. Op de valreep toch nog mijn laatste Bongobon verzilverd. Lekker gegeten maar we hebben wel anderhalf uur moeten wachten op ons hoofdgerecht. Driemaal moeten horen “het komt eraan” en uiteindelijk toch eerlijk toegegeven dat ze het vergeten waren door te geven aan de keuken.
Dat maakt dat het al laat was toen we terug naar huis fietsten en met elk een paar glazen wijn in ons lijf ging het iets minder vlot dan in de heenrit. Eigen schuld … enz.
Toch weer 46 km op de teller.
Zondag
Deze voormiddag gaan we allebei fietsen. Manlief met een van zijn clubjes. Ik met mijn damesclubje. Het was lang geleden, het zal heel fijn zijn om iedereen weer terug te zien.
Wat de rest van de dag nog brengt? We zien het wel.
myriamsditjesendatjes.com 