Maand: mei 2018

Ik heb heel veel problemen om broeken te vinden die me passen zonder dat er iets aan moet vermaakt worden. Vaak is het dan nog zo dat, eens ze vermaakt zijn, het model helemaal weg is.

Ik heb namelijk min of meer zo’n figuur als Kim Kardashian en ik heb er geen bum implants of butt injections voor nodig gehad, alles puur natuur.

Ben ik daar blij mee? NEE!! Ten eerste is een lijf dat niet in balans is gewoon lelijk en ten tweede is het heel moeilijk om je te kleden met een brede ronde poep en een – in verhouding – veel te smalle taille.  Ik begrijp dan ook niet wat dames ertoe drijft om hiervoor veel geld achter te laten bij de plastisch chirurg. Ieder diertje zijn pleziertje zeker?

Wat ik mij wel afvraag is waar Kim haar kleding koopt. En ik leef op hoop, want nu zo’n ronde poep in de mode is, zou het weleens kunnen dat ontwerpers hier in de toekomst rekening mee gaan houden. Duimen maar!

En voor zij die niet weten hoe een Kim Kardashian poep eruit ziet, ziehier. Kim, niet gephotoshopt aldus ‘de boekskes’. 

Het fietsseizoen is weer begonnen en we hebben het goed ingezet. Vorige week maar liefst vijf dagen van de zeven gefietst, de ene tocht al wat langer dan de andere.

Zaterdag hebben we een heel mooie rit gefietst in eigen streek. Het moet niet altijd ver zijn om mooi te zijn. De natuur is hier nu op haar best. Overal staat de rhododendron in bloei en het groen aan de bomen heeft nog zijn frisse lichte kleur. Ach, het is hier eigenlijk altijd mooi. Ik zou nergens anders willen wonen.

Gisteren hebben we een totaal andere toer gefietst in eigen streek, echt op de boerenbuiten. Grazende koeien, lammetjes in de wei, akkers die bemest worden (dan ben je blij dat je reukorgaan niet goed werkt), eindeloze weilanden. Anders dus, maar zeker niet minder mooi.

Voor de AVG Privacy Verklaring verwijs ik naar mijn Blogger site:

https://myriamsditjesendatjes.blogspot.be/

Laatst was ik in Antwerpen en midden van de Meir zat een muzikant piano te spelen. Hallelujah. Zeer mooi, zeer ontroerend en voor mij nog altijd zeer moeilijk om naar te luisteren. Ik ben heel even blijven staan, maar moest na enkele noten met een brok in de keel verder.

Waarom ik het daar zo moeilijk mee heb? De dochters van mijn zus hebben op prachtige wijze Hallelujah gezongen op mijn moeder haar begrafenis vier jaar geleden. Mijn moeder is plots gestorven door een hersenbloeding, als een donderslag bij heldere hemel. ’s Avonds was ze er nog en ’s morgens vonden we haar, buiten bewustzijn. Ze is niet meer bijgekomen.

Hallelujah zal me altijd met weemoed en gemis aan haar doen terugdenken.

Neen, dit wordt geen politiek getint verslag van onze citytrip naar Barcelona van twee weken geleden. Al kan je er ter plekke echt niet meer omheen: de Catalanen willen en zullen vrij en onafhankelijk worden. Vier jaar geleden waren we voor het laatst in Barcelona en toen zag je al wel wat Catalaanse vlaggen en teksten her en der. Nu kan je er echt niet meer naast kijken. Gele strikjes, Catalaanse vlaggen, menukaarten eentalig Catalaans, … Ik gun het de Catalanen dat de droom die zij al eeuwenlang koesteren, snel vervuld zal worden.

Barcelona dus, een heerlijke stad. Langs de ene kant hip en trendy, langs de andere kant een stad die voor elke leeftijd iets in petto heeft. Omdat we Barcelona al eerder bezocht hadden, hebben we deze keer eigenlijk onze neus achterna gelopen. Ik had wel wat dingetjes op het programma staan en die hebben we netjes afgewerkt. Geen Sagrada Familia, geen Park Güell, geen Casa Milà (La Pedrera), geen Picasso museum en geen hop-on hop-off bus (I hate it). We wilden deze keer wat meer zien van de ontwerper/architect Lluís Domènech i Montaner.

Op onze eerste avond al hebben we een concert bijgewoond in het Palau de la Música Catalana. Wat mij betreft een van de mooiste gebouwen van Barcelona, van de hand van Montaner (UNESCO Werelderfgoed sinds 1997). Vorige keer hebben we de rondleiding met gids gedaan en een heel klein stukje muziek mogen horen. De akoestiek is er werkelijk heel bijzonder. Vandaar dat we persé een concert wilden bijwonen. Op het programma op 16 april: Trio Ludwig met kamermuziek van Beethoven voor piano, viool en cello. We hebben er heel erg van genoten. Moest je dit ooit van plan zijn … lang op voorhand reserveren is de boodschap.

Tijdens een van onze wandelingen over de Passeig de Gràcia passeerden we Casa Batlló, een van Gaudí’s meesterwerken. We waren er al eerder geweest, maar ik wou toch nog eens een keer binnen kijken en de fantasie van de meester bewonderen. De ‘skip the line’ rij was ellenlang en aan de ticket counter stond geen mens. Tickets ter plaatse kopen is wel 4 euro duurder dan online, maar het voordeel is dat je direct binnen mag. En omdat ik ons hotel via booking.com geboekt had, had ik een kortingsvoucher voor bijna alle bezienswaardigheden die mooi het verschil in prijs compenseerde. 
Tip: vergeet ‘skip the line’ tickets want je kan zeer lang staan wachten.

Van Casa Batlló wandelden we richting Casa Vicens, het eerste meesterwerk van Gaudí en een van de eerste gebouwen in modernisme català (vergelijkbaar met art nouveau/jugendstil) in Catalonië én in de wereld dat sinds 2005 op de UNESCO Werelderfgoedlijst staat. Veel kleur, ronde vormen, koepels, trompe-l’oeils, keramiek en mozaïeken. Op de permanente tentoonstelling staan een aantal maquettes van art nouveau gebouwen van andere architecten, o.a. van Victor Horta. Casa Vicens is na de jarenlange restauratie pas sinds kort toegankelijk voor het publiek. Zeker de moeite waard en (nog) niet druk.

Een ander gebouw dat we graag wilden zien was het Hospital de la Santa Creu i de Sant Pau, ook van de hand van Lluís Domènech i Montaner. Het is een enorm complex en een van de belangrijkste exponenten van het modernisme català. Het bestaat uit een hoofdgebouw en 27 paviljoenen – ondergronds door brede gangen met elkaar verbonden – waar de patiënten verzorgd werden. Veel ronde zalen, met heel veel fantasie doet het een klein beetje denken aan de oude ronde zalen in het Stuyvenbergziekenhuis in Antwerpen. En dezelfde kenmerken als het Palau de la Música: veel kleur, prachtige mozaïeken. UNESCO Werelderfgoed sinds 1997.

In de Catedral de la Santa Creu i Santa Eulàlia (La Seu) zijn we nog eens een kaarsje gaan branden voor onze overleden ouders. Het is een imposant gotisch bouwwerk met vijf monumentale portalen en veel zijkapellen met prachtige glasramen. Ook de Basilica Santa María del Mar in de wijk Born is de moeite waard om te bezoeken. Allebei prachtige voorbeelden van gòtic català.

We zijn ook een dag met de trein naar Montserrat geweest. Het Benedictijns klooster, Abadia de Montserrat, ligt hoog in de bergen, zo’n 45 km het binnenland in. Het klooster op zich is niet echt een parel van architectuur. De reden dat zoveel mensen dit klooster bezoeken is dat er hoog boven het altaar in de kloosterbasiliek een beeld staat van de zwarte madonna, ‘la Moreneta‘, patroonheilige van Catalonië. Het is een gouden beeld uit de 12de eeuw en er worden nogal wat mirakels toegekend aan de madonna. Ik vond het een beetje tegenvallen, allemaal nogal commercieel en buiten de basiliek en het museum eigenlijk niets te zien. Vergelijk het met Scherpenheuvel. Gelukkig was de omgeving wel heel mooi, maar de treinreis was lang (anderhalf uur enkel) en vooral het eerste stuk zeer eentonig. Het is pas nadat je overgestapt bent in de rack railway dat je zicht hebt op de bijzondere bergtoppen waartussen het klooster ‘verstopt’ zit.

We hebben rondgewandeld in het mooie Parc de la Ciutadella, we hebben bijna iedere dag geterrast in de zon op de strandboulevard in La Barceloneta, de Mercat de Santa Caterina en La Boqueria op de Ramblas bezocht, zo maar door de smalle straatjes gedwaald, lekker gegeten en gedronken, en geshopt natuurlijk. Voor onszelf en voor onze Kleine Man. Maar we hebben vooral vijf dagen heel veel gestapt, gemiddeld zo’n 14 km per dag. Ik wist niet eens dat ik dat kón! Geen wonder dat we ’s nachts heerlijk geslapen hebben in ons voortreffelijk boutique hotel.

Het was heerlijk om weer eens in Barcelona te zijn en te genieten van het mooie weer en de fantastische sfeer. Het was vast niet onze laatste keer.