Maand: maart 2011

Het gaat wonderwel goed met manlief. Hij heeft niet te veel pijn en hij kan zijn arm al redelijk goed bewegen. Ik vreesde dat het na de operatie ongeveer hetzelfde scenario zou zijn dan in september met de schouderbladbreuk. Toen kon hij de eerste weken niet eens zijn lepel naar zijn mond brengen. Dat is gelukkig nu niet het geval. We kunnen dus zonder problemen en zonder in schandalen te vallen op restaurant. Dat moesten we misschien morgen maar eens doen. 🙂

In januari kreeg ik bericht van Fleur van Smulweb dat ik de allerlaatste recensieprijs had gewonnen: een diner voor twee inclusief dranken bij De Hoop op d`Swarte Walvis op de Zaanse Schans. Niet direct in onze buurt, maar een fijne prijs laat ik niet graag liggen. Ik had bij het restaurant navraag gedaan of ik de prijs kon opnemen als het weer wat beter was, en dat mocht. Zo planden wij twee dagen Amsterdam waarbij we op onze eerste avond zouden gaan dineren bij De Walvis. Een blik op de routeplanner leerde ons dat we daar vanaf ons hotel heel gemakkelijk in minder dan een half uur per trein konden komen. Altijd praktisch als je ook wat wil drinken.

Op deze winderige donderdagavond meldden wij ons aan bij De Walvis, een prachtig historisch pand bij de ingang van de Zaanse Schans. We werden bij de receptie allerhartelijkst ontvangen met de woorden `aha, de prijswinnaars!`. Onze jassen werden aangenomen en er werd ons gevraagd of wij eerst een aperitief wensten te nemen in de bar, of gelijk aan tafel wilden. Wij wilden wel even in de bar een portje drinken. Een klassieke bar is het. Ik zou het eerder een herensalon noemen, met doorleefde lederen zetels en antiek meubilair. Heel stijlvol.

Die trend wordt trouwens verder gezet in het restaurant: warm klassiek, met veel helderwit geverfde ramen met kleine ruitjes, donkere overgordijnen tot op de grond, ruim bemeten tafels met hagelwit linnen en comfortabel zittende armstoelen. Wij kregen een mooie ronde tafel met zicht op de rest van het restaurant. Het is niet heel groot, wat de gezelligheid zeker ten goede komt. Aangename achtergrondmuziek ook.

We zouden een verrassingsmenu krijgen. Gelukkig kwam de dame van de bediening nog even vragen of er zaken waren die we niet mochten eten of niet lustten. Nu ben ik niet de gemakkelijkste eter, dus ik was heel blij dat ik mocht aangeven dat ik liever geen orgaanvlees eet … ik had namelijk een gerecht met ganzenlever op de kaart zien staan.

Op tafel stond reeds een assortimentje peper en zout (gewoon tafelzout, zwart lavazout en bruinig vanillezout) en een rondje boter. We kregen elk twee sneetjes lekker brood en degusteerden de ons onbekende zoutsoorten. Het vanillezout sprak ons het meeste aan. Je proefde echt de vanille. Helaas werd het brood in de loop van de avond niet aangevuld.

Drie amuses kregen we: een cilinder van mango met zalmtartaar, een bonbon van maïs en tartaar van coquille. Daarbij een streep balsamicocrème. Een mooi bord met veel verschillende smaakjes waarbij vooral de wat zoete cylinder van mango in combinatie met de zalmtartaar bijgebleven is.

Ons voorgerecht bestond uit verschillende bereidingen makreel: zoetzure makreelfilet, makreelstaartje met avocadocrème, oublie met makreeltartaar en vergeten groenten. Twee mooie stukken heerlijk sappige makreelfilet kregen we. Daarbij dan nog het grappige staartje dat rechtop op het bord stond. De oublie (ik denk van mango) was een beetje taaiig, maar de groenten waren dan wel weer erg lekker. Witte ui, rode ui, groene aspergepunten, een stukje artisjok en wat mij onbekende bladgroente.
Hierbij werd een Italiaanse Bolgheri geschonken, een witte Toscaanse wijn van de Vermentino druif. Vol en fruitig. Erg prettig bij de makreel, een vis die wel een stevige tegenstander kan verdragen.

Na een prettige pauze volgde het tussengerecht: geroosterde coquilles met octopus in beurre blanc en verschillende bonbons: van maïs, rode biet, doperwt, wortel en topinamboer. Zeer mooie presentatie met de verschillende kleurtjes. Lekkere smaakjes ook allemaal, ook de octopus waar ik normaal gezien niet zo gek van ben omdat hij vaak wat taai is. Dat had deze helemaal niet.
De wijn die we bij dit gerecht dronken was een Côtes de Prouilhe, Chardonnay, in houten vaten gerijpt. Een stevige witte wijn, misschien iets te stevig voor dit verfijnde gerecht.

Ons hoofdgerecht bestond uit rosé gebraden runderlende met een basilicumjus geserveerd met nieuwe aardappeltjes, cantharellen en trompette de la mort paddenstoelen. Drie mooie stukken runderlende vonden we op onze borden, omringd door heel veel paddenstoelen en een fijne jus. De Spaanse Raimet (100% Tempranillo), vol in de mond, die hierbij geschonken werd paste perfect bij het gerecht. Een heerlijk gerecht en een heerlijke wijn.

En toen kwam er nog dessert. Oh nee, eerst nog een pré-dessert amuse: een mini ijshoorntje met perenijs. Lekker! En dan het dessert zelf, voor echtgenoot is dit altijd het hoogtepunt van een goede maaltijd. En dat was ook hier niet anders: bombe van bloedappelsien, chocolade truffeltaart met spaghetti van witte chocolade, een quenelle vanille ijs en een glaasje met schuim van Grand Marnier. In het glas een Californische Electra Orange Muscat. Een zalige dessertwijn, niet te zoet, die heerlijk wegdronk.

Om af te sluiten was er nog koffie met friandises.
We zijn hier schandelijk verwend, en hebben een heerlijke avond gehad bij De Walvis. We hebben genoten van de fijne keuken en de joviale bediening. Geen stijf gedoe hier. Gewoon hartelijk en gastvrij.
Als je ooit de Zaanse Schans bezoekt is De Walvis zeer zeker een aanrader.

Dat mag je niet in de bek kijken, zegt het spreekwoord.
Ik had een aantal maanden geleden een waardebon gewonnen voor een etentje voor twee bij Oma’s Brasserie. Ik had er geen hoge verwachtingen van en mijn vermoedens bleken nog te kloppen ook. Toen ik zag waar we terecht kwamen had ik zin om direct weer weg te rijden. Maar goed, ik had gereserveerd en dan gaan we er gewoon voor. We zouden wel zien.

Het pand was een baancafé-achtig iets: Oma’s Brasserie, Oma’s Koffiehuisje, Oma’s Danscafé … polyvalent zal ik het maar noemen. De ingang was trouwens via het danscafé. Een twintigtal 60+ers genoten blijkbaar heel erg van hun biertje en van de muziek uit de zeventiger/tachtiger jaren. Mijn god, waar waren we terecht gekomen?!

We mochten doorlopen naar de brasserie, aan de voorkant van het gebouwtje. Het was eerder een veredelde frituur. Op één tafeltje na – het onze – zat het er helemaal vol. Het was er ook niet zo groot. Zo te zien allemaal vaste klanten en een sfeertje van ons kent ons. Ik gaf mijn waardebon af aan de dienster (ook 60+) die niet goed wist wat ze ermee aan moest. Toen kwam ‘oma’ (de chef) erbij en van haar mochten we gewoon kiezen van de kaart die heel klassiek en typisch Vlaams is met o.m. stoofvlees, vidé, fricandon met kriekjes, konijn, ribbekes, … Maar ook garnalenkroketten (ik), kaaskroketten (manlief), kabeljauw van de chef (ik) en zalm van de chef (manlief).

Het was er niet gezellig en zo’n gelegenheid is absoluut niet onze stijl maar de mensen waren super vriendelijk, het was er kraaknet en het eten was zeker niet slecht. En toch … Bij het buiten gaan zegden we tegen elkaar: ‘we zijn verwend, doodgewoon rotverwend’. En zo is het.