Maand: maart 2015

Ik had nog eens gereserveerd voor de Restaurantweek. De goede recensies voor Mangerie ’t Cruydt trokken me over de streep om dit restaurant in Hoogstraten eens uit te proberen.

Het pand waarin het restaurant is ondergebracht is mooi en oud, 19de eeuws. Het is een restaurant annex interieurzaak. Het restaurant bevindt zich achteraan en opzij ligt er een ingesloten terras. De inrichting is klassiek en alle objecten die in het restaurant staan, zijn te koop. Overal hingen prijskaartjes aan wat mij wel stoorde. Het leek net of we in de winkel zelf zaten te eten.

Het Restaurantweekmenu lag al klaar op tafel en dat zag er op het eerste zicht goed uit. De chef zelf, Barry Smeekens, deed de bediening. Ik vond hem nogal joviaal, ik heb het liever een beetje afstandelijker. Het was een Nederlander, die zijn nu eenmaal minder formeel dan Vlamingen. Het is trouwens een Hollands restaurant op Belgische bodem, wat ik niet wist.

Bij het aperitief kregen we twee amuusjes: een lepelhapje met een salade van kingkrab en een glaasje soep van boschampignons. Het lepelhapje was erg lekker, maar de soep had een zeer vervelende textuur omdat ze niet voldoende gemixt was. De minuscule stukjes champignon worden dan wat glibberig en dat geeft een onaangenaam mondgevoel. Moest het mijn soep geweest zijn, dan had ik ze ofwel als bouillon met grotere stukken champignon geserveerd, ofwel goed gemixt met wat room erin als crèmesoep.

Het voorgerecht was een triootje: taartje van tonijn – sashimi van tonijn – tempura van gamba. Het ‘taartje van tonijn’ was een tartaar verpakt in noriblad. De tartaar was lekker, maar nogal grof gesneden. Sashimi is voor zover ik weet rauwe vis die in schijfjes wordt geserveerd. Dat heb ik niet op het bord teruggevonden. Wel lagen er twee kleine kubusjes die even in de pan waren aangezet. Helaas waren ze koud. En wat die gamba in tempuradeeg (wel warm) daarbij kwam doen, dat begrijp ik al helemaal niet.

Hoofdgerecht: toen het op tafel kwam, wist ik dat ik de verkeerde keuze had gemaakt. Een randje parelhoen met binnenin een dikke laag vulling. Volgens het menukaartje zou de parelhoen gevuld zijn met truffel, en geserveerd met jonge groentjes en een basilicumsaus. Er zat veel te veel vulling in de parelhoen en helaas heb ik er totaal geen truffel in geproefd. Onder de parelhoen een allegaartje van gekookte stukjes groenten. Vraag me niet wat het was, want buiten de prinsessenboontjes heb ik niet echt iets kunnen onderscheiden. Het smaakte allemaal hetzelfde. Hierbij kwam nog een kleine quenelle aardappelpuree die wel lekker was en een half (jawel, een half) roseval aardappeltje. We kregen doorheen de hele maaltijd ook maar één armzalig (afbak)broodje per persoon en dat was natuurlijk al op voor we aan ons voorgerecht begonnen. Zuinigheid troef bij ’t Cruydt!

Het dessert was een tartelet van Hoogstraatse aardbeien met crème brûlée en appelsorbet. Een tartelet is een taartje/vlaaike uit deeg maar dat was niet wat op het bord kwam. Ach, als het kind maar een naam heeft zeker? Hier was de ‘tartelet’ een reepje veel te platte bavarois met daarop een soort aardbeiencoulis en ernaast 3 halve aardbeitjes. De appelsorbet smaakte naar van alles behalve naar appel. Gelukkig was de crème brûlée wel gewoon goed.

O ja, zowel de cava (was het nu cava of prosecco?? … het werd gepresenteerd als cava maar op de rekening stond prosecco) als de rode wijn werden veel te koud geschonken.

Het moge duidelijk zijn dat wij hier niet meer terug komen want ook de borden die ik voorbij zag komen voor de tafel schuin achter ons konden me totaal niet bekoren.