Maand: januari 2010

Sneeuwpret

Zoonlief is een dagje gaan skiën in de Ardennen. Er ligt zo’n 50 cm sneeuw, kan niet beter dus. Al heel vroeg vanmorgen hoorde ik zijn wekker gaan. Kort daarop telefoon van een vriendin die mee ging, én dus al wakker was want dat is altijd een probleem bij die gasten. Vriend D., die ook mee zou gaan, is zo’n typisch voorbeeld van afspreken op een heel vroeg uur, om dan de rest van de nacht in de kroeg te blijven hangen en ’s morgens zijn telefoon niet te (willen) horen. Wel tien keer heeft zoonlief hem proberen te bellen vanmorgen, maar er werd niet opgenomen. Ze zijn dan maar zonder hem vertrokken. Ben benieuwd hoe laat ze ter plekke waren want ze zijn vast niet de enigen voor zo’n dagje winterpret …

Ik wacht …

Ik wacht op mijn drie gasten. Vanmorgen was er nog heel druk sms en GSM verkeer want de toestand van de wegen zag er niet zo optimaal uit. Wij zijn blijkbaar aan het ergste ontsnapt want zowel in Bergen op Zoom (vriendin 1), als in Mechelen en Overijse (vriendinnen 2 en 3) lag er een flink pak sneeuw. Maar goed, ze zijn onderweg en zullen over een kwartiertje hier zijn. Wat eten betreft is alles onder controle zodat we in een ontspannen sfeer weer gezellig kunnen bijpraten nadat we elkaar een half jaar geleden voor het laatst zagen.

Eetweek

Na nieuwjaar was ik met heel veel goede moed begonnen aan het verbeteren of tenminste in stand houden van mijn ‘lijn’. Geen drank meer in de week, en geen snoep of dessert, en magerder koken. En dan plots heb je van die weken dat er van alles op je af komt. Zo eentje heb ik van de week. Vanavond uit eten met het bedrijf waar ik wel eens een vervanging doe, donderdag uit eten voor man zijn verjaardag en net krijg ik een berichtje van mijn zus dat ze het weekend naar België komen en ‘of we zaterdag dan samen ergens iets gaan eten’. Kan je moeilijk nee op zeggen, toch?

Dus hier het lijstje van waar wij deze week te vinden zijn:
dinsdag 19/1: De Kaai
donderdag 21/1: Trattoria
zaterdag 23/1: Ellenbee De Schelp

Portugal … here we come

Vannacht twee tickets geboekt Brussel-Porto voor onze tiendaagse rondreis Porto-Douro Vallei-Coimbra-Lissabon-Evora eind september. Hebben is hebben, denk ik dan maar. Nu nog uitzoeken hoe lang we waar willen blijven en hotelletjes kiezen. Dat vind ik het prettigste aan de hele vakantie, bijna nog prettiger dan de reis op zich.
2010 wordt voor ons dus wel het Portugal-jaar want in juni gaan we voor 10 dagen naar de Algarve. En nu maar hopen dat het land, de bevolking, de keuken enz. ons wat bevalt.

Bye bye piep …

Gisteren ging ik de Makro binnen en ter hoogte van de veiligheidspoortjes piepte ik weer. Als de weerlicht kwamen er twee gestapo-achtige vrouwen op me afgestapt. Ik leg hen uit dat mijn portefeuille al maanden piept als ik door veiligheidspoortjes loop. Ze zouden het eens controleren … Met een kleine scanner, zo eentje die ook op de luchthaven gebruikt wordt, scande ze mijn portefeuille, die uit drie delen bestaat, deel per deel. Toen ze over het linkerdeel ging piepte het! “Daar zit ergens nog een beveiligingsplaatje” wist ze me te vertellen. En inderdaad, na grondige controle zag ik in een klein hoekje een al even klein beveiligingsplaatje tevoorschijn komen. Ik zeg “hoe kan dat nu, die portefeuille is jaren oud”. Blijkt dat die dingen zich na een tijd zelf opnieuw terug activeren. Plezant is anders. Maar ik kan wel zonder problemen terug gaan shoppen! What a joy …

Piep

Ik piep. Tenminste, ik of iets wat ik bij me heb. Even verklaren: telkens ik een winkel binnen of buiten stap waar van die allernieuwste – en blijkbaar heel gevoelige – beveiligingspoortjes staan, heb ik prijs. Piep, piep, piep … Ik haat het! Iedereen kijkt naar je of ze een dievegge zien. In één winkel heb ik bij de man van de security mijn hele tas uitgeladen, want dat is de schuldige, en toen bleek dat het mijn portefeuille was. Die is al jaren oud en er zit geen verborgen strip in of iets dergelijks. Volgens de security man zou het te wijten zijn aan de chips die tegenwoordig in alle kaarten zitten. Te veel chips en je doet piep. En zonder die kaarten (identiteitskaart, creditcard, 2 bankkaarten) kan ik niet winkelen, zelfs niet boodschappen. Het is wel een ideale manier om af te kicken van shoppen. Ik ga alleen nog een winkel binnen als ik zeker weet dat ze daar hebben waarnaar ik op zoek ben. En dan roep ik al van verre ‘ik piep’.

Nieuwe job

Vandaag de vuurdoop op mijn nieuwe job. Ik zag er wat tegenop, omdat het totaal iets anders is dan wat ik ooit gedaan heb. Ik ben wat ik zelf noem een achtergrondfiguur. Laat mij maar ergens in een hoekje aan mijn computer zitten, liefst nog alleen, dan ben ik het gelukkigst. Op mijn nieuwe job zit ik in de tandartspraktijk, roep ik de patiënten binnen, maak ik even een praatje als zij daar behoefte aan hebben. Het ging me wonderwel goed af. Het werk op zich wordt vast ook nog wel leuk, maar vandaag was het vooral heel veel wat er op me af kwam. Afspraken die afgezegd worden, patiënten die hun afspraak vergeten zijn, dringende gevallen die nog ergens tussen moeten geplaatst worden, slechte betalers die je moet nabellen, afrekeningen van de verzekering die niet kloppen, fouten van mijn voorgangster herstellen, enz. enz. En dat was nog maar het begin. Het was half één voor ik er erg in had. Woensdagmiddag ga ik weer, nog meer nieuwigheden ontdekken denk ik zo.