Duur ‘hotel’

Begin juli ben ik een dag in het ziekenhuis geweest voor een coloscopie. Het moest, want ik ben erfelijk belast. Dit geheel terzijde.
Vandaag krijg ik de rekening. Tenminste, de rekening voor het deel dat ik zelf moet opleggen want de basis honoraria worden rechtstreeks met het ziekenfonds afgerekend.
Vanwege de eenpersoonskamer ‘mag’ ik voor deze dagopname vijfhonderddrieënvijftig euro en twintig cent opleggen. Het werd mij op voorhand gemeld, dus ik was op de hoogte maar ik had niet vermoed dat het bedrag zo buitenproportioneel zou zijn. Dat er voor de kamer extra betaald wordt, dat vind ik maar normaal en dat heb ik er graag voor over want bij de voorbereiding voor dit soort  onderzoek met twee personen één toilet delen … daar komen gegarandeerd problemen van. Maar dat artsen 150% extra mogen vragen (in mijn geval anesthesist en specialist), mag ik dat alsjeblieft een schande vinden? Het kan en mag toch niet dat erelonen in verhouding staan tot het soort kamer dat je neemt? Een patiënt op een eenpersoonskamer krijgt echt geen betere verzorging dan een patiënt op zaal. En dat hoeft ook niet. Elke patiënt heeft recht op de beste zorg. Punt.
Ik hoef er persoonlijk niet wakker van te liggen want wij hebben een hospitalisatieverzekering die deze kosten dekt, maar ik vind het gewoon onrechtvaardig. Niet iedereen kan een hospitalisatieverzekering betalen, maar wel iedereen heeft recht op een eenpersoonskamer. Het supplement hiervoor is best betaalbaar (50 euro voor mijn dagopname). Dat je dan ook automatisch aan het extra honorarium vast zit, dat zou niet mogen. Dat is klassengeneeskunde. 
En dat de premie van de hospitalisatieverzekering ieder jaar stijgt … tja, de factuur die ik ontvangen heb verklaart veel! 

Kastelen en zo

Half vorige week voelde ik me eindelijk wat beter, goed genoeg om gedurende vijf dagen uitgebreid mijn verjaardag te gaan vieren aan de Loire. Het weer beloofde ook mee te zitten en een hotel was snel geboekt. Koffer ingepakt, fietsen op de auto gezet en in de stortregen richting Frankrijk. Gelukkig hield het na Parijs op met regenen en hebben we tot op de dag van vandaag geen druppel regen meer gezien.

Het was de bedoeling om stukken van de trail ‘La Loire à Vélo’ – 800 km lang – te fietsen. Eigenlijk van château naar château, maar dat bleek in de praktijk geen haalbare kaart. Waar we dachten altijd langs de Loire te kunnen fietsen (m.a.w. vlak), viel dat dikwijls vies tegen. Grote stukken van het traject lopen nogal ver het binnenland in en waren meer dan hellend. Zo steil soms dat ik er met mijn e-bike op de hoogste ondersteuning niet op geraakte. Tijdens dit soort tochten is 50 km op een dag toch echt wel mijn absolute maximum. Tja, dan kom je niet ver natuurlijk.

Amboise-Chaumont-Amboise hebben we gefietst: 51 km, zeer zwaar ; Blois-Chambord-Blois was een lichtere tocht, ook 50 km maar wel vlak of vals plat maar daarvoor moesten we ons eerst met de wagen verplaatsen naar Blois. Verder nog Amboise-Chenonceau-Amboise, 39 km met een zware heenrit en een lichte terugrit.

Conclusie: als je dit op de fiets wil doen inclusief bezoek aan een kasteel en bijbehorende tuin/park, dan kan je maar één kasteel per dag zien. We hebben dus ook een dag wat kastelen met de wagen bezocht. Van de tachtig kastelen hebben we er vijf (*) van binnen en van buiten, inclusief park, bezocht en een aantal alleen van de buitenkant. Tachtig kastelen … ‘trop is teveel’. En aan een gemiddelde inkomprijs van 13 euro per persoon per kasteel zijn we na tachtig kastelen failliet! 😉

Hoewel het best pittige ritten waren hebben we er toch enorm van genoten. Niet alleen van het fietsen, maar ook van de prachtige landschappen, de schitterende kastelen, de historische dorpen en steden, … Niet voor niets staat de Vallei van de Loire op de UNESCO Werelderfgoedlijst … een lust voor het oog. En natuurlijk hebben we ook genoten van het lekkere eten en de heerlijke wijnen. Ik heb een TOP verjaardag gehad.

Alle foto’s op Flickr.

(*) Chambord, Ussé, Chenonceau, Villandry, Azay-le-Rideau.

Het is ons jaar niet …

Het is precies ons reisjaar niet. Eerst Bologna dat ik heb moeten annuleren, dan de Loire, en nu dit weer.

Gisteravond bericht gekregen dat de woning die we gehuurd hadden in Spanje voor de maand oktober vochtproblemen heeft die ze – u raadt het al – in oktober gaan aanpakken. Het voorschot zal worden teruggestort en daarmee is voor de verhuurder de kous af. Sad Geen alternatief, geen schadevergoeding. En wij mogen zeven weken voor vertrek iets anders gaan zoeken dat binnen ons budget past. Echt niet tof want ik had in april al zo’n moeite om iets te vinden. Onze vluchten zijn geboekt, onze huurwagen, de racefiets voor mijn echtgenoot. We zijn dus echt wel gebonden aan dezelfde streek.
Ik heb dagen gezocht naar een evenwaardige woning, maar in Moraira (wat we zo’n gezellig plaatsje vonden) heb ik niets meer gevonden tegen een aanvaardbare prijs. Uiteindelijk is het nu Dénia geworden. We kennen het niet, maar het zou ook nog een vrij typisch vissersdorp zijn. We zullen het zien in oktober …

Triest, intriest

Op een stuk land dat wij hebben, een beetje weg van de bewoonde wereld maar wel aan een privé weg, verbouwt onze zoon sinds enkele jaren groenten. Ajuinen, aardappelen, boontjes, erwtjes, wortels, pompoenen, courgetten, … Nu ja, zo’n beetje van alles. Het is voor hem de ultieme vorm van ontspanning.
Iedere zaterdag of zondag gaat hij wieden en oogsten wat er al geoogst kan worden.
Afgelopen zondag gaat hij weer en ziet direct dat meer dan de helft van de groententuin leeggehaald is. Alle pompoenen, courgetten en wortels zijn weg. En meer dan de helft van de aardappelen. Planten zijn gewoon kapot getrokken om – waarschijnlijk – in zo’n kort mogelijke tijd zoveel mogelijk mee te kunnen nemen.
Ik vind het zo erg voor hem. Hij steekt er niet alleen zijn geld, maar meer nog al zijn weinige vrije tijd in en dan komt een ordinaire dief alles weghalen. Waarom doen mensen dit? Blijf toch met je fikken van andermans spullen af! Blijf gewoon van andermans eigendom weg!
Hij heeft klacht neergelegd tegen onbekenden, maar veel meer kan hij niet doen. Hij kan er moeilijk zijn bed bij zetten.

Zeeland

Wij houden van Zeeland. Zodra het weer het toelaat zijn we weg, al dan niet met de fietsen op de auto. Ook zo vorige vrijdag toen we ’s middags op de webcams zagen dat het mooi weer was in Zeeland. Zonder fietsen deze keer want ik heb nog te weinig adem om te fietsen. Manlief stelde voor om ’s avonds ergens te eten en dat is natuurlijk maar een woord. Een restaurant was snel gevonden.
Na een wandeling in het pittoreske Veere en koffie met gebak op een van de mooie terrassen met uitzicht op de jachthaven bij De Werf reden we verder naar Middelburg alwaar we nog even de stad in gingen – nog wat mooie koopjes op de kop getikt – alvorens ons te begeven naar Restaurantje Nummer 7 voor het diner (*).
En wat voor diner! Vijf gangen pure passie. Mooie producten, heerlijk bereid. Prachtig gedresseerde borden, vriendelijke bediening en aangename sfeer in dit zeer gezellige restaurantje. Het was niet de eerste keer dat we hier aten en het zal ook niet de laatste keer zijn.

Zeg nu zelf …

Amuse: 
gazpacho van komkommer, schuim van dille, tapenade van tomaat en rode ui 
Voorgerecht 1:
Tonijn: sashimi en sushi
Voorgerecht 2:
Zachte geitenkaas, kerstomaatjes, krokantje van Italiaans brood, balsamico
Tussengerecht: 
Couscous met zilte groenten, scampi, schuim van scampi
Hoofdgerecht:
Runderlende: gebakken en tartaar, diverse groenten, rode wijnjus
Dessert:
Chocoladebrownie, chocolademousse, rood fruit, sorbet van Zeeuwse kersen.

(*) Dit was een aanbieding (vijfgangen verrassingsdiner) die we geboekt hadden via de website HEERLIJK, een menu van 50 euro voor de prijs van 35 euro. Het was elke euro meer dan waard. Zelfs de volle prijs van 50 euro was niet overdreven geweest.
Met al de acties die de restaurants tegenwoordig doen (om boven water te blijven??) zou je wel gek zijn om nog ergens de volle pot te betalen!

Hoe neurotisch ben jij?

70% volgens een ‘testje’ op Facebook. Het is maar een spelleke natuurlijk, maar ik beken: al die foto’s hadden iets storends voor mij. Eén rode tas tussen allemaal witte, één paar rode hoge baskets tussen allemaal platte witte (2x), een doosje met ongeordende lucifers, enz. Niks voor mij. Ik strijk zelfs op kleur.
Maar ben ik daarom neurotisch? Psychisch ben ik volledig in orde. Ik heb alleen wel graag orde en structuur in mijn spullen, dat geeft me rust. Ik ben zelden iets kwijt, moet nooit zoeken naar mijn autosleutel want alles heeft zijn plek. Ik denk dat ik eerder een praktisch en goed georganiseerd iemand ben. OK, met een klein hoekje eraf dan vanwege het strijken op kleur.

#foodtag

Deze tag zag ik al enkele keren voorbij komen. Ik vond hem wel tof om te doen … eten / koken is een van mijn passies.

Wat is je favoriete ontbijt? Heel simpel: verse tijgerpistoleetjes (nog een beetje warm, graag) met een goeie laag zoute boter en jamón ibérico. Helaas is dit vanwege gezondheidsredenen niet mijn dagelijkse ontbijt. 😦 Mijn dagelijkse ontbijt bestaat uit granola met wat fruit en Turkse of Griekse yoghurt.

Hoe drink je je koffie? 3/4 gestoomde melk + 1/4 espresso. Zonder suiker.

Wat zit er op je lievelingsbroodje? Krabsla. Geen surimi, maar wel echte krab.

Soep of salade? Soep.

Wat is je favoriete kookboek? Het kookboek van de KAV. Niks mis met de degelijke Vlaamse keuken. De meest recente uitgave bevat trouwens zeer inspirerende moderne gerechten.

Nooit meer zoet of nooit meer hartig? Nooit meer zoet.

Welke keuken (land) is je favoriet? De Mediterraanse: zon op mijn bord.

Wat is je favo foodfilm? Geen idee. Ik kijk nauwelijks films.

Wat is je meest ultieme guilty pleasure? In één keer een kleine rauwmelkse Camembert soldaat maken. Het water loopt me in de mond.

Wie is je grootste inspiratiebron? Mijn schoonmoeder. Zij kon fantastisch lekker koken.

Thuis koken of uit eten gaan? Uit eten gaan.

High end of Low profile? Allebei. Een sterretje af en toe, maar even goed bistronomie.

Wat is je lievelings restaurant? Waar zal ik eens beginnen? Grieks: Mezze Café Varelli in Antwerpen ; Italiaans: La Botte in Genk ; Spaans: Las Mañas in Antwerpen ; Frans: Rascasse in Kapellen.

Boodschappen doe ik bij: Delhaize en Albert Heijn.

Het lekkerste dat ik ooit gegeten heb is: kan ik echt niet zeggen.

Wat is je favo cocktail? Ik ben niet zo van de cocktails, maar een Lazy Red Cheeks van bij SIPS sla ik niet af.

Koffie met George (Clooney) of Heston (Blumenthal)? Clooney natuurlijk!

Wat mag niet ontbreken in jouw keuken? Een blender voor onze dagelijkse smoothie.

Mijn favo snack is: ribbelchips.

Wat zit er op jouw pizza? tomatensaus, champignons, pancetta, rode ui, mozzarella en parmigiano (even de bestellijst van de afhaalpizzeria erbij genomen).

Wat lust je echt niet? Te veel om op te noemen.

Mijn favoriete foodblog is: Ik heb er twee: Koken op hakken en Madam Confituur. Van haar heb ik al veel bijzondere confituurtjes gemaakt.

Het gekste dat ik ooit gegeten heb is: in ieder geval geen krekels of andere insecten. Impala misschien, bij The Carnivore in Nairobi. Niet echt ‘gek’, maar na een prachtige safari voelde het wel zeer tegenstrijdig om de dieren waarvan we zo genoten hadden op te gaan eten. Gelukkig mag dit soort wild al sinds jaren niet meer geserveerd worden.

Wat staat er op je food bucket list? Die heb ik niet.

Ik kan niet leven zonder: eten en drinken.