Maand: januari 2015

Manlief is weer thuis …

Na een kort ziekenhuisverblijf mocht ik vanmorgen manlief gaan ophalen in het ziekenhuis. En nu zit hij thuis … te zitten. De altijd zo actieve man zit in zijn zetel en buiten een paar stappen zetten met behulp van twee krukken kan hij niks.

Ik word bijna depressief als ik eraan denk dat ik vijf dagen geleden nog een sportieve man had met een afgetraind lichaam. En dat die sportieve man nu verder moet met een titanium heupprothese in zijn lijf die nog alle kanten op kan. Wordt het aanvaard door het lichaam? Gaat het ontsteken? Gaat de prothese luxeren? Maandenlang zal hij buiten strijd zijn. Al minstens tot 27 april is hij werkonbekwaam.

Vanaf maandag gaat hij intensief trainen in de gymzaal van het ziekenhuis onder begeleiding van allerlei therapeuten. Met minuscule stapjes hoopt hij toch over een half jaar weer op zijn Heilige Fiets te zitten …

Zucht

Het is alweer een tijd geleden (van 8 januari 2014, om precies te zijn) dat manlief een ongeval had met zijn fiets. Maar vandaag was het weer zover. Hoezee!

Tien voor zes vanmorgen gaat de telefoon. Ik wist alweer hoe laat het was en ik moet eerlijk toegeven dat ik niet de vriendelijkheid zelve was. Tien voor zes is voor mij tenslotte een kot in de nacht. Zijn eerste bekommernis was zijn Fiets. Of ik die even (tien voor zes, weet je wel?!) kon komen ophalen. Ik wist nog niet eens wat er gebeurd was, maar zijn Fiets, zijn heilig ros, moest in veiligheid worden gebracht. Op mijn vraag: en gij dan? antwoordde hij dat hij de ambulance had gebeld. Hij ‘dacht’ dat hij iets had want hij kon niet meer recht.

Enfin, lang verhaal kort: hij heeft zijn heup gebroken en wordt deze middag geopereerd. Zijn fiets? Die staat veilig op het politiebureau.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Het was een gecompliceerde breuk. De chirurg heeft dan ook beslist de linkerheup volledig te vervangen door een titanium prothese. Als hij zich tegen zaterdag zelfstandig kan wassen, dan mag hij naar huis. En dan volgt er natuurlijk nog een lange revalidatie.

Spaarkaarten AH

Bij Albert Heijn loopt er sinds enige tijd een actie: met een volle spaarkaart met 40 zegels kan je met bijbetaling van 2.99 euro een set van vier glazen (verschillende modellen) kopen.

Ik heb nog een aantal zegels liggen waar ik niks mee doe en ik dacht ‘ik zet ze op Marktplaats en ik stuur ze op naar degene die ze wil hebben’.

Tot mijn verbazing, neen, tot mijn ontsteltenis, zie ik nu op Marktplaats dat er voor die zegels GELD gevraagd wordt!

Margriet vraagt 8 euro voor een volle spaarkaart.
Teddybeer vraagt zelfs 15 euro voor een volle spaarkaart. En verzendkosten ten laste van de koper.
Kevin heeft negen volle kaarten die hij verkoopt aan 10 euro per stuk. 
Bij vele anderen mag je bieden. 

Dit gaat echt mijn pet te boven. Geld vragen voor iets wat je zelf gekregen hebt. Ik ben beschaamd in die mensen hun plaats.

Dus … als ik iemand een plezier kan doen met wat losse zegels … je weet me te vinden! Ik stuur ze met plezier op. Op mijn kosten.

Blue Monday

Blue Monday … Het fenomeen haalt zelfs de kranten en het nieuws.

Blue Monday zou de meest deprimerende dag van het jaar zijn. Dat werd berekend aan de hand van een formule. En die dag is vandaag. Het zal best, ik heb er geen last van.

Lente?!

Neen, het is natuurlijk nog lang geen lente. Maar toch heb ik vanmorgen toen ik opstond voor het eerst de vogels horen fluiten. En toen ik – te voet – boodschappen ging doen, straalde de zon aan de felblauwe hemel. Wat een verademing na het pokkenweer van de afgelopen week. Ik werd er helemaal blij van. Al moet ik er eerlijk bij vertellen dat er toch nog een valse wind stond.

Al is de lente dan nog niet voor morgen, de somberste maanden van het jaar zijn wel bijna voorbij. Hoera!

We vieren het alvast met een zomers aperitief. 

Moeder

Vandaag een jaar geleden is mijn moeder gestorven. Zomaar ineens was ze er niet meer. Hersenbloeding.
Het verdriet slijt, dat is zo, maar ik mis haar nog iedere dag. We deden ook zoveel dingen samen.
Hier staat ze op de foto met onze zoon, haar eerste kleinkind, tijdens het huwelijk van mijn broer in 1987.
Straks maar even naar het kerkhof gaan. Niet dat ik daar veel kan gaan zoeken, maar ik wil toch even bij haar zijn.