Vandaag mijn laatste examen gehad. Of ik geslaagd ben, én met hoeveel punten, dat weet ik pas op het einde van volgende maand. Dan komen we met alle cursisten en la profesora samen om de resultaten te bespreken tijdens ‘een natje en een droogje’, zoals onze Noorderburen dat zeggen.
Mijn vakantie kan dus beginnen.
Nu heb ik natuurlijk al drie jaar lang – sinds ik met pensioen ben – altijd vakantie maar vanaf heden heb ik écht drieënhalve maand maar één vervelende verplichting en dat is dat ik naar de tandarts moet.
Verder staan er alleen maar fijne dingen in mijn bijna maagdelijk witte agenda. Een paar feestjes, een etentje hier en daar, een paar vakanties, …
En voor de rest ‘wingen’(*) we het en hopen we op een mooie zomer.
… we enorm genoten hebben van de zon die alle dagen geschenen heeft, van de relaxte sfeer, en van wat het Spaanse leven op culinair vlak te bieden heeft: de heerlijke jamónes, het fantastisch lekkere (runds)vlees (en ik eet normaal geen rood vlees!), vis en schaaldieren van de zee recht op het bord, de rijpe vruchten zoals chirimoya, pomegranate, kaki, en natuurlijk niet te vergeten de lekkere wijnen
… we tijdens onze laatste week nog eens een keer naar Valencia zijn geweest omdat ik niet genoeg kan krijgen van deze heerlijke stad. Ook Alicante en La Vila Joiosa hebben we bezocht.
… ‘ons’ Fiatje 500 goed dienst gedaan heeft, en ik dat kleine handige ding ga missen
… het mij innerlijk veel rust heeft gebracht om eens voor langere tijd afstand te nemen van alles wat er thuis reilt en zeilt
… het toch ook weer fijn zal zijn om familie en vrienden terug te zien
… we nu met gezonde spanning uitkijken naar de komst van ons kleinkind … nog twee weken!
… we vorige week een minitrip van 3 dagen hebben gedaan naar Cuenca, Albarracín en Teruel, die terecht op de Werelderfgoedlijst van Unesco staan
… het daar, hoewel toeristisch, nog het échte Spanje is waar niet of nauwelijks Engels gesproken wordt, zelfs geen Valenciaans!
… de Moren en de Christenen in Spanje eeuwen geleden tijdens de Reconquista zwaar met elkaar in de clinch hebben gelegen
… dit in ieder zichzelf respecterend dorp in de regio Valencia nog ieder jaar uitgebreid herdacht wordt tijdens ‘Moros y Cristianos‘ ; bij ‘ons’ was dat van 30 juli tot 16 augustus, in Calpe van 19 tot 24 oktober
… het levensritme van de gemiddelde Spanjaard totaal anders is dan het onze: buurman durft gerust om 1u ’s nachts zijn jacuzzi nog aanzetten op zijn dakterras maar om 10u ’s morgens is buurman nog in geen velden of wegen te bekennen
… er nog steeds veel monokini ge-zon-d wordt aan de Spaanse cost, en daar schrik ik van want dat is in Frankrijk en in Portugal al lang weer ‘out’
… we vorige week langs de weg 6 kilo appelsienen kochten voor 5 euro
… mijn kapper van 30 jaar geleden in een nabij gelegen dorp een kapsalon heeft en ik daar mijn haar heb laten knippen
… we nog steeds genieten van zon, zee & strand, ritjes in de bergen en naar gezellige stadjes en we nog lang niet naar huis komen!
Ons mini reisje naar de Provence/Vaucluse is alweer voorbij. Eigenlijk zijn de onverwachte uitstapjes meestal ook de leukste. Dat was ook deze keer niet anders.
Vijf dagen hebben we genoten van de mooie landschappen, de gezellige stadjes, het lekkere eten en drinken en de fijne chambre d’hôtes.
En natuurlijk, als top of de bill, heeft manlief zijn droom verwezenlijkt: hij heeft de Mont Ventoux beklommen! Van Bédoin naar ‘Le Sommet’ (21.5 km) in énen trek. Stijgingspercentages van 10 tot bijna 12% en geen enkel vlak stuk … het kon hem allemaal niet deren. Prachtig weer was het die dag: bijna windstil, zonnig en warm, zo’n graad of 22 toen we ’s morgens vertrokken (hij met de koersfiets, ik met de auto), 13 graden op de top zo’n goede twee uren later.
Twee dagen eerder was het 14 graden toen we met de auto naar boven reden, de mistral blies hevig, op de top was het 4 graden en we zagen geen hand voor ogen door de mist die er hing.
Gelukkig hadden we wat speling en tijdens de mistral-dagen hebben we wat uitgebreider kennisgemaakt met Avignon en Vaison-la-Romaine. Ook Carpentras en l’Isle-sur-la-Sorgue konden nog eens op een bezoekje rekenen.
We hebben zelfs een dag in de Ardèche doorgebracht. Mooi is het daar aan de Gorges de l’Ardèche en de Pont d’Arc. We gaan zeker nog eens terug.
Het is precies ons reisjaar niet. Eerst Bologna dat ik heb moeten annuleren, dan de Loire, en nu dit weer.
Gisteravond bericht gekregen dat de woning die we gehuurd hadden in Spanje voor de maand oktober vochtproblemen heeft die ze – u raadt het al – in oktober gaan aanpakken. Het voorschot zal worden teruggestort en daarmee is voor de verhuurder de kous af. Geen alternatief, geen schadevergoeding. En wij mogen zeven weken voor vertrek iets anders gaan zoeken dat binnen ons budget past. Echt niet tof want ik had in april al zo’n moeite om iets te vinden. Onze vluchten zijn geboekt, onze huurwagen, de racefiets voor mijn echtgenoot. We zijn dus echt wel gebonden aan dezelfde streek.
Ik heb dagen gezocht naar een evenwaardige woning, maar in Moraira (wat we zo’n gezellig plaatsje vonden) heb ik niets meer gevonden tegen een aanvaardbare prijs. Uiteindelijk is het nu Dénia geworden. We kennen het niet, maar het zou ook nog een vrij typisch vissersdorp zijn. We zullen het zien in oktober …
Een verslagje gaat het worden. Zuid-Portugal is tenslotte niet nieuw voor ons.
Maar first things first … we hadden bijna onze trein van 6u gemist. Manlief had de wekker gezet om 5u, kwestie van niet te moeten stressen. Om 5u40 schoot hij wakker. Wekker niet gehoord/wekker niet afgegaan? Dat blijft een open vraag. We zijn in ieder geval nog nooit zó snel uit bed geweest. In zeven haasten een koffie gedronken en ik heb zelfs nog mijn haar gewassen want ik kom niet buiten als mijn haar niet gewassen is. Nooit! Gelukkig wonen we maar 2 minuten lopen van het station en waren we uiteindelijk nog net op tijd voor onze trein.
Na een ‘uneventful flight’ stonden we al om 11u20 (Portugal is GMT+1) in Faro aan de balie van de autoverhuurder. De geboekte Fiat 500 was een ‘or similar’ wat we maar niks vonden, maar mits een kleine opleg konden we upgraden naar een Fiat 500L Living, een 7-seater voor ons twee, met alle mogelijke toeters en bellen. Heerlijke wagen!
Onze eerste verblijfplaats lag aan de westkust, meer bepaald in het dorp Vila Nova de Milfontes in het Costa Vicentina nationaal park, halfweg tussen Lissabon en Cabo de São Vicente. Omdat we toch tijd genoeg hadden, reden we er naartoe langs de kleine wegen. Dit deel van de Alentejo is zeer dun bevolkt en de natuur onderweg is prachtig. Zoals gebruikelijk in deze tijd van het jaar bloeiden de jacaranda’s nog volop en ook de ooievaars zaten op hun nesten. En verder natuurlijk heel veel kurkeiken en olijfboomgaarden.
Al gauw realiseerden we ons dat dit niet het toeristische Portugal is. Dit is het Portugal van de Portugezen. Er zijn in het hele gebied maar enkele kleine stadjes en er wordt slechts met mondjesmaat Engels gesproken. Ook hier weer de typische witte huisjes met gekleurde rand, meestal blauw of geel, soms ook oranje. De kustlijn is wild, met hoge ruwe kliffen, de stranden zijn puur en ongerept en hebben geen faciliteiten zoals in de Algarve. Droomstranden voor windsurfers, bodyboarders en rustzoekers. En voor wandelaars want de Fishermen’s Trail (deel van de Rota Vicentina, 400 km wandelwegen) loopt hier langs de kust, op prachtig aangelegde wandelpaden, hoog boven de zee. Een zeer mooi en rustig gebied, ideaal om volledig te ontstressen en om uit te waaien, en dat laatste mag je zeer letterlijk nemen!
Na een week verkasten we naar Carvoeiro in de Algarve. Deze keer de volledige kustweg gevolgd, via Cabo São Vicente, het meest westelijke punt van het Europese continent. Mooi, en weer veel ooievaars en wilde bloemen gezien onderweg.
We zijn al verschillende keren in de Algarve geweest, maar nog nooit in deze regio. Het was niet echt ons dada: te druk, te Engels, te toeristisch. Waar we in Milfontes een heerlijke cataplana de peixe of arroz de tamboril aten voor geen geld, zagen we deze typisch Portugese gerechten in Carvoeiro zelfs niet op de kaart staan. Dat zegt genoeg denk ik.
Bovendien kwamen we ook nog eens in een hittegolf terecht met temperaturen van om en bij de 35 graden en een hoge luchtvochtigheid. Van de geplande uitstapjes is helaas niet veel terecht gekomen. Maar niet getreurd, we hebben deze regio al vaker bezocht. En zóveel stellen de stadjes niet voor. We hebben wel de Rota das Falésias nog eens gereden en weer veel te veel foto’s genomen. Zó mooi!
Op de eindafrekening van het autoverhuurbedrijf zie ik dat we toch weer 1.243 km gereden hebben. Ik schrik ervan, want naar mijn gevoel was dit – willens nillens – een pure rustvakantie.
Nooit eerder zijn we zo vroeg op het jaar langer dan een midweek/lang weekend naar Spanje (vasteland) afgereisd. Dat was ons te koud als lentebestemming. Omdat we nu toch naar Valencia gingen voor Las Fallas, vonden we het een mooie gelegenheid om de zuidelijke Costa Blanca te verkennen met het oog op een lang(er) verblijf in de herfst en de vroege lente (in putje winter is dit toch sowieso te koud voor ons).
Ik moet nu zeggen: dat viel 100% mee als lentebestemming. De ochtenden en de avonden waren koud, maar overdag hadden we – op één enkele dag na – altijd mooi zonnig weer met temperaturen variërend tussen 17 en 23 graden, in de schaduw. Meer moet dat voor mij niet zijn.
Eerste bestemming was Moraira, een klein en fijn stadje gelegen tussen Alicante en Valencia. Hier geen typische Costa Blanca toestanden zoals hoogbouw, drukte, pensionados, … Neen, zeker niet. Mooie villa’s tegen de bergflanken, enkele kleine strandjes, een gezellige boulevard met terrasjes, voldoende winkels. Toch nog wel het echte Spanje. En wat heel belangrijk is … voor manlief dan: een prachtige omgeving om te fietsen! Ook hij heeft zich twee dagen uitgeleefd in de bergen op de fiets. Terwijl zat ik op ons terras in de B&B te genieten van mijn boek en van de zon en tegen twee uur (lunchtijd in Spanje) wandelde ik naar de boulevard en zocht alvast een plekje op één van de zonovergoten terrassen.
Van de rust in Moraira reden we naar Valencia. Hier hebben we ons drie dagen ondergedompeld in de madness van Las Fallas. Je kan het vergelijken met een ver doorgedreven carnaval. Iedere wijk heeft zijn eigen Ninot, dwz een ‘kunstwerk’ gemaakt van piepschuim, karton, papier maché, hout, enz. met een bepaald thema. Aan deze kunstwerken, want zo mag je ze echt wel noemen, wordt vaak een jaar gewerkt en op de laatste dag van de festiviteiten worden alle kunstwerken een voor een verbrand tijdens de Cremà. Met als apotheose om 1u ’s nachts (alweer) een enorm vuurwerk.
Verder zijn er twee dagen lang van ongeveer 11u ’s morgens tot 11u ’s avonds optochten van Valencianos. Een beetje zoals bij ons in vroeger dagen de processies. Vrouwen, mannen en kinderen, allemaal in de prachtigste kostuums én met ‘matching’ schoenen, lopen dan door de straten van Valencia om bloemen te brengen naar de Virgen de los Desamparados, de patroonheilige van Valencia. Dit is het gedeelte ‘Ofrenda de Flores’. Het zijn niet alleen mensen van Valencia stad, maar ze komen vanuit de hele provincie. Optochten waar geen einde aan kwam.
En dan is er nog de dagelijkse Mascletà. Ik heb nog steeds niet begrepen wat hier de bedoeling van is. Het is gewoon heel veel knalvuurwerk dat midden op de dag afgestoken wordt op het grootste plein van de stad, de Plaça de l’Ajuntament. Mensen zitten al van ’s morgens te wachten op het plein om toch zeker maar niks te missen, hoewel je van het vuurwerk nauwelijks iets ziet als ze zon op haar hoogste punt staat. En de knallen hoor je 500 meter verderop ook nog.
En dan was ik nog bijna de Gran Nit del Foc vergeten, een 20 minuten durende vuurwerkshow aan de vooravond van de allerlaatste Fallas-dag. Enfin, het heeft er drie dagen lang geknald en wij hebben eens een andere kant van Valencia gezien. En uiteraard hebben we wel meer gedaan en gezien dan het Fallas gebeuren. Valencia is en blijft een mooie stad met een interessante architectuur, lekkere typische restaurantjes, mooie pleintjes, veel groen. Een stad naar mijn hart.
Na een bezoek aan onze vrienden in Alicante – die voor ons een heerlijke uitgebreide Spaanse lunch hadden bereid – reden we naar Cabo Roig waar we voor tien dagen een penthouse hadden gehuurd. Ook hier in de buurt hebben we vrienden wonen, dus de eerste avond zaten we al samen aan de cava. Het appartement was heerlijk met de zee en het strand aan het einde van ons straatje. Maar we hebben vooral genoten van ons dakterras met meer dan 180° zeezicht want het dorp op zich stelde niet veel voor. Heel veel Engelse toeristen en nauwelijks een Spanjaard te bespeuren. En dat misten we wel. Ook de natuur is hier veel minder aantrekkelijk. Hectaren vol met appelsien- en citroenbomen en geen echte bergen om te fietsen. Maar de zon was wel altijd van de partij en daar gingen we tenslotte voor.
Van hieruit hebben we nog Murcia, Cartagena en Elche bezocht. Murcia en Cartagena hebben een rijk historisch verleden dat o.m. teruggaat tot de Moorse overheersing in de 9de eeuw. In de 15de eeuw werden er belangrijke irrigatiesystemen aangelegd in de huerta, de boomgaarden waar deze streek om bekend staat.
Als je, zoals ik, van palmbomen, vetplanten en bloemen houdt, dan moet je El Huerto del Cura een keer bezoeken. Het is een prachtig verzorgde palmentuin. Maar eigenlijk is de kleine stad Elche één grote palmenoase. El Palmeral prijkt dan ook sinds 2000 op de UNESCO Werelderfgoedlijst. Het is een route van een kilometer of drie die je kan lopen/fietsen/rijden.
We zijn nu naarstig op zoek naar een penthouse (liefst) of een huis ‘ergens’ aan de (zuidelijke) Costa Blanca voor de maand oktober, maar dat wordt niet gemakkelijk. Alle goed gelegen en betaalbare woningen zijn al tot een eind in 2018 verhuurd, zo ook ‘onze’ penthouse helaas. ☹️
Dus … als een van mijn lezers of lurkers iemand kent die een vakantieverblijf verhuurt aan de zuidelijke Costa Blanca … wij houden ons aanbevolen.
~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~
Voor de archieven:
Vluchten Antwerpen – Alicante en Murcia – Antwerpen
Uitstekend gelegen appartementencomplex met hotelservice, 5 min. wandelen naar een van de strandjes en 15 min. naar het centrum van Moraira en de mooie promenade.
Ons appartementje op de tweede verdieping was functioneel en mooi ingericht, met open keukentje, tafel en stoelen, kleine badkamer en extra slaapkamer. En uiteraard een mooi terras met uitzicht op de zee. Voor ons twee was hert groot genoeg.
Wij hadden gekozen voor een dagelijks ontbijt dat werd opgediend in de gezellige ontbijtkamer. Het was een uitstekend ontbijt, deels buffet, maar ook altijd een extraatje in de vorm van een smoothie, vers fruit, en een eitje naar keuze.
Topligging op de hoek van de Plaça de l’Ajuntament. Onze kamer op de 8ste verdieping was netjes, maar de badkamer was wel aan renovatie toe. De twee kleine ramen keken uit op een smalle binnenplaats wat op zich niet zo erg was omdat we toch alleen maar op de kamer waren om te slapen en omdat het er ’s nachts wel rustig was.
Goed ontbijt met mooi uitzicht op de schitterende gebouwen op de Plaça de l’Ajuntament.
Prijs/kwaliteit: zeer slecht, maar dat is overal zo tijdens de Fallas. We betaalden 190 euro per nacht (buiten de Fallas periode 69 euro per nacht).
Prima penthouse op 250 meter van de zee gelegen. Living met half open keuken (met alle mogelijke apparatuur), 2 slaapkamers en 2 badkamers, zuidoostgericht terras met tafel en stoelen en een enorm dakterras met tafel en stoelen, ligbedden, loungeset, barbecue.
Ondergrondse parkeergarage en gratis gebruik van fietsen.
Een zalig appartement. Enige opmerking: het bed was aan de smalle kant.
Geen alternatief, geen schadevergoeding. En wij mogen zeven weken voor vertrek iets anders gaan zoeken dat binnen ons budget past. Echt niet tof want ik had in april al zo’n moeite om iets te vinden. Onze vluchten zijn geboekt, onze huurwagen, de racefiets voor mijn echtgenoot. We zijn dus echt wel gebonden aan dezelfde streek. 
myriamsditjesendatjes.com 