Maand: januari 2012

AH

Ik had vorige week bij Albert Heijn in de aanbieding voor mezelf een gietijzeren grillpan en stoofpan gekocht. De stoofpan had ik dezelfde avond nog gebruikt en ik was er meteen weg van. Een goeie zware pan die op alle warmtebronnen gebruikt kan worden, en ook in de oven. Ik dacht dat het misschien wel een mooi cadeau zou zijn voor de verjaardag van zoonlief zijn meisje.
Ik dus vanmiddag naar Albert Heijn om te zien of er nog pannen waren. Jawel, ze stonden er nog, de grote ‘bonus’kaart hing nog boven het rek en ook de kleine prijskaartjes stonden er nog hoewel het gisteren eigenlijk de laatste dag van de reclame was. De kassierster scant de pan: 59,99 euro (ipv de 29,99 euro die ik vorige week betaalde)! Ik zeg haar dat het reclamebord er nog hangt en dat ook de prijskaartjes met de afprijzingen er nog staan. Daar moest even een verantwoordelijke bijkomen want de pan was helaas niet meer in de aanbieding. Verantwoordelijke komt: pan helaas niet meer in de aanbieding. ‘Het spijt met mevrouw’. Maar ‘mevrouw’ laat zich niet zo gemakkelijk afschepen. Kan best dat de pan niet meer in de aanbieding is, maar als de prijskaartjes er nog staan vindt ‘mevrouw’ dat ze de artikelen moet krijgen tegen de aangekondigde prijs. En blijkbaar was ik niet alleen die er zo over dacht want ik kreeg medestand (als tegenovergestelde van tegenstand) van een verkoopster aan de infobalie die mijn gedachtengang helemaal volgde en er uiteindelijk voor gezorgd heeft dat ik de pan tegen de reclameprijs mee naar huis kreeg. Ik heb de verkoopster uiteraard uitvoerig bedankt voor haar tussenkomst. De ‘verantwoordelijke’ wist niet hoe snel hij terug in de winkel moest komen om alle prijskaartjes weg te halen …
Maar ik heb mijn pan en ik weet zeker dat zoonlief zijn meisje er heel blij mee zal zijn.

Angeliq

Zeven jaar is Angeliq mijn trouwe hulp geweest. Zij zorgde ervoor dat mijn lichaam koel bleef, dat mijn stemming gelijkmatig was, dat ik was wie ik eigenlijk ben en was vóór de overgang genadeloos toesloeg.

Een maand geleden heb ik afscheid genomen van Angeliq. Ik wil het op mezelf proberen, en ik had zo het gevoel dat de tijd daar nu rijp voor was. Ik kan tenslotte niet tot mijn tachtigste doorgaan met Angeliq, mijn dagelijkse hormonenpil.

Helaas beginnen stilaan de (nachtelijke) beenkrampen en de warmteopwellingen terug te komen. Ik heb er nog niet overdreven veel last van, het is nog leefbaar, ik kan nog onder de mensen komen. Als ook de stemmingswisselingen terug komen, dan weet ik het niet. Ik vrees ik dat dan heel snel terug de hulp van Angeliq ga inroepen.
Fingers crossed!

Bettemakkemaai

Daarstraks een mooi staaltje van ons lelijk Kalmthouts dialect gehoord: een hondenliefhebster die aan een vrouw mét kleine Maltezer vroeg “bettemakkemaai”. In het Nederlands vertaald: bijt hij als ik hem aai …

Laagjes

Zoonlief doet aan laagjes, want dat is warm als je veel buiten bent. Zo vond ik vanmorgen in de linnenmand een hoopje kleding – zo in één keer over zijn hoofd uitgetrokken – bestaande uit:
-een wit T-shirt met korte mouw,
-een tweede wit T-shirt met korte mouw,
-een zwart T-shirt met korte mouw,
-een zwarte sous-pull met rolkraag,
-een bruin/zwart geruit overhemd.
Daarover had hij dan nog een zwart dik katoenen vest aan met een rits maar die was in de keuken blijven liggen.

Ik weet nu hoe het komt dat wij zoveel was en strijk hebben.

Gent


Vandaag een uitstapje gemaakt naar Gent, niet voor het plezier deze keer. Manlief was opgeroepen door een wetsgeneesheer om zich door een of andere hoge professor in het Universitair Ziekenhuis van Gent nog eens te laten screenen: Rx foto’s, MRI scan, echo, enz. Voor de zoveelste keer, en dit alleen maar omdat de verzekeringsmaatschappijen niet overeen komen. Het gaat hier tussen haakjes nog altijd over het ongeval dat hem overkomen is op 18 februari 2009.
Zo’n dag van onderzoeken in een ziekenhuis bestaat vooral uit veel wachten, hoewel – ik moet eerlijk zijn – het hier nog meeviel. Een verloren dag is het in ieder geval.
Toen hij klaar was om half vijf hoorden we op de verkeersinformatie dat de Antwerpse Ring en alle invalswegen potvast zaten door een zwaar verkeersongeval. Files van meer dan twee uren … Zoonlief, die ook uit het Gentse moet komen, maar even gebeld om hem te verwittigen. Die opperde ‘laat ons dan in Gent iets gaan eten’.

Zo gezegd, zo gedaan. Gent zit vol gezellige restaurantjes maar bij een temperatuur van 1°C hadden we weinig zin om ver te lopen. ’t Stropke zag er wel gezellig uit met de ouderwetse kachel die uitnodigend brandde. Het is een typische brasserie waar je zowel voor een salade terecht kan als voor een volledige maaltijd.
De heren hadden zin in stoverij bereid met Gulden Draak, en ikzelf koos voor de waterzooi van vis. Twee streekgerechten die zeer in de smaak vielen.
Zo kwam er, geheel onverwacht, toch nog een prettig einde aan deze dag.

Irritatie

Manlief moest zich gisteren melden bij de politie, op last van het parket, in verband met zijn ongeval van februari 2009. Het parket had namelijk nog wat vragen en er moest (weer) een verhoor afgenomen worden. Ik zei nog tegen hem ‘zeg dat ze een kopietje nemen van alle andere verhoren die ze al afgenomen hebben’. Enfin, goed, wat moet dat moet, hij er naartoe. Hij had een afspraak met ene inspecteur W. , tussen 12 en 16 uur. En nee, het kon niet later want zij werkt maar tot 16 uur. Komt hij daar toe om half twee en wordt hem simpelweg medegedeeld dat inspecteur W. die dag vrij heeft genomen. WTF! Wat bezielt zo’n mens? Afspraken maken en ze dan niet nakomen! Manlief moet daar wel een halve dag verlof voor opnemen want hij kan daar onmogelijk voor vier uur zijn. Gelukkig was de receptionist zo vriendelijk om iemand anders te vragen het verhoor af te nemen. Op tien minuten stond hij terug buiten, na nog maar eens hetzelfde verhaal te hebben verteld. We worden daar zo moedeloos van want er komt maar geen schot in de zaak.

Als klap op de vuurpijl zat er dan bij de post nog een brief van het ziekenfonds, dat ze naar aanleiding van het ongeval van 9 september 2010 een dossier geopend hebben en of manlief hierover een paar documenten kon invullen. Ik heb even heel kwaad per mail gereageerd dat dit dossier (met hetzelfde nummer nota bene) al anderhalf jaar bestaat en al meer dan een jaar afgesloten is. Wat een organisatie zeg!

We doen weer gewoon

Ja, we doen weer gewoon vanaf vandaag. Manlief was al een week terug aan het werk (in zijn nieuwe ‘regime’ wat echt wel wennen wordt) en vandaag is ook zoonlief terug van start gegaan. Nog een beetje slapjes van de griep, maar als het op zijn werk aankomt gaat hij desnoods met 40° koorts. Even een foto opgesnord van zijn werfkeet. Het ziet er allemaal nog redelijk opgeruimd uit.

Nieuwe spinner

Zo, we hebben een nieuwe reiskoffer. De onze – amper anderhalf jaar oud – was namelijk ernstig beschadigd geraakt tijdens onze laatste vliegreis naar Egypte: een van de vier wielen afgebroken en een gat in de bodem. Aangifte gedaan bij Aviapartners, de nodige formulieren laten invullen en vandaag met de kapotte koffer en het pakje formulieren naar Nossegem voor herstelling/omruiling. “Ai ai ai” waren de eerste woorden van de winkeljuffrouw, “kies maar een nieuwe, want die kan niet meer hersteld worden”. Zo hebben we nu een lila lichtgewicht spinner i.p.v. onze opvallende turquoise. En we zijn weer voor tien jaar gerust.

Nadien naar Mechelen getuft want in Nossegem/Zaventem is er absoluut n-i-k-s te zien, geen café, geen restaurant, tenminste niks dat open was. In Mechelen gelukkig wel. De eerste de beste bistro binnengestapt waar we een lekkere maar zware lasagne met geroosterde groenten en gerookte zalm gegeten hebben in het gezelschap van een karaf chardonnay. Opmerkelijk detail: een enorm uitgebreide wijnkaart hadden ze daar, met o.m. zes open witte wijnen en zes open rode wijnen. Nooit eerder gezien in een eenvoudige bistro. Nadien nog even winkels gekeken, maar we hadden er beiden al snel genoeg van en waren blij om weer thuis te zijn.