Mini me

Ik zag dit vragenlijstje bij diverse andere bloggers en ik ga proberen om het zo goed mogelijk in te vullen, al zijn de herinneringen aan mijn kindertijd al heel erg vervaagd. De vragen waarop ik het antwoord schuldig moet blijven heb ik eruit gelaten.

In welk jaar ben je geboren?
Op een donderdagmiddag in de zomer van het jaar 1954.

Heb je foto’s van jezelf van toen je jonger was?
Massa’s. Als oudste kind van mijn ouders en als oudste kleinkind van mijn grootouders langs beide kanten was er altijd wel een reden om foto’s te nemen van dat wonderkind.

Naar de kapper om de froufrou bij te knippen … daar deden we toen niet aan

Welke tv-shows keek je als kind?
Ik weet niet meer vanaf wanneer wij thuis een TV hadden. Ik herinner me nog wel dat onze buren daar eerder mee waren dan mijn ouders en dat ik soms daar ging kijken. Het Manneke, Kapitein Zeppos, Johan en de Alverman keken wij, waarschijnlijk omdat er niets anders was, want die series waren niet echt mijn genre. Wat ik echt heel graag gezien heb is Ja zuster, nee zuster op de Nederlandse TV. En toen ik wat ouder was de grote Nederlandse TV shows. En het Songfestival natuurlijk!

Wat wilde je worden als je groot was? En wil je dat nog steeds worden?
Ik denk niet dat ik daar mee bezig was toen ik kind was. Eens ik mijn studiekeuze bepaald had, was het duidelijk dat het iets met talen en steno/dactylo moest zijn. Dat waren mijn lievelingsvakken op school.

Wat was je favoriete speelgoed toen je een kind was?
Mijn fiets, mijn rolschaatsen, mijn badmintonracket. Als het maar iets was om buiten mee te spelen. In tegenstelling tot mijn twee jaar jongere zus was ik meer een halve jongen.

Wat is het meest gênante dat je ooit gedaan hebt als kind?
Onze buurman, een man die heel plat het plaatselijke dialect sprak, stuurde me eens naar de winkel om een pakje ‘tisternej’. Ik kon het al amper onthouden, maar toen ik het vroeg aan de winkelier moest hij eens heel hard lachen. Hij wist ook direct wie deze grap van ‘het is er niet’ met mij had uitgehaald want ik was niet het eerste slachtoffer. De cent die de buurman mij had meegegeven mocht ik gelukkig wel houden, maar ik heb mij lang heel beledigd gevoeld.

Wat was het grappigste waar je je ooit als verkleed hebt met Carnaval/Halloween
Daar deden we in mijn kindertijd nog niet aan. We hadden wel de jaarlijkse processie van onze parochie. Elk jaar werden er kinderen geselecteerd om mee te lopen in de processie. Zo heb ik een keer de ereplaats veroverd. Ik droeg een lang wit kleed, een blauwe fluwelen lange mantel met een witte hermelijnen kraag en ik liep helemaal eerst in de processie, geflankeerd door mijn gevolg, in net een minder mooie outfit. Zo fier als een gieter was ik dat ze mij gekozen hadden!

Zijn er speciale dingen die je hebt bewaard van toen je een kind was?
Neen. Buiten de foto’s die mijn moeder heel zorgvuldig voor elk van haar kinderen in een mapje had gestopt heb ik niets meer uit mijn kindertijd.

Wat is het engste dat je je kan herinneren wat je hebt meegemaakt als kind?
Een meisje in mijn klas (tweede leerjaar) dat gestorven was en de non die beeldend vertelde hoe eerst het kind haar voetjes koud waren geworden, en dan de rest van haar lichaam. 59 jaar geleden, maar nooit vergeten.

In welke opzichten is de wereld nu anders dan toen je een kind was?
‘De wereld’ is totaal anders. Ik was een onderdanig en onmondig kind. Kinderen van nu zijn totaal anders! Ik sta soms met open mond te kijken als ik kinderen van pakweg een jaar of acht een uitleg hoor doen. Dat kan ik alleen maar toejuichen zolang die kinderen niet in kleine betweters veranderen.
In ons gezin zorgde moeder voor het huishouden en vader verdiende de kost. Wij, kinderen, werden zeer beschermd opgevoed. Kinderen werden als kinderen behandeld. Er werd thuis niet gesproken over heikele onderwerpen zoals sexualiteit. Kinderen kwamen nog uit bloemkolen, bij wijze van spreken terwijl er nu ouders zijn die hun jonge kinderen een (thuis)bevalling mee laten beleven. Of dat nodig is, dat is een andere vraag.
En hoewel mijn ouders niet superstreng waren, was moeders/vaders wil toch wel wet. Kinderen van nu hebben in alles veel meer inspraak en mogen ook zelf over dingen nadenken. Dat vind ik alleen maar positief.



Mini vakantie

Hij is alweer voorbij, onze eerste fietsvakantie na de lockdown. Maar het smaakt naar meer, dus ik ben alweer volop aan het plannen.

Het was aangenaam in Nederland. We hebben heerlijk gefietst, eerst in Twente en daarna aan het Markermeer. Zo fijn als je de tijd aan jezelf hebt en met niets of niemand hoeft rekening te houden.

In de hotels was er niet heel veel te merken van corona. Ontsmettingsgels, plexi schermen aan de receptie, minder tafels in de bar en het restaurant en looprichtingen, maar daar hield het wel op. Nergens droeg het personeel mondmaskers, wel handschoenen in het restaurant.
Er waren wel wat algemene regels die we moesten volgen:
* handen ontsmetten alvorens ergens binnen te gaan
* reserveren voor zowel ontbijt als diner (in het eerste hotel hadden we – niet naar gewoonte – een arrangement met ontbijt en diner) om niet te veel gasten tegelijk binnen te hebben, en wachten tot je een tafel toegewezen kreeg
* reserveren voor het zwembad waarna je een tijdslot van 45 minuten kreeg
* ontbijt was zoals gebruikelijk bij Van der Valk in buffetvorm maar je mocht niets zelf nemen (buiten verpakte producten en koffie)
Voor het overige was het allemaal heel ontspannen.

Wat ik wel heel vreemd vond was dat mensen uit verschillende ‘bubbels’ niet samen aan tafel mochten zitten. Twee koppels die de hele dag samen doorgebracht hadden moesten aan aparte tafels eten. De mensen waren daar – terecht – niet blij mee. Uiteindelijk zagen we dat de mannen samen gingen zitten en de vrouwen een tafel verderop samen. Tja, op die manier schiet de maatregel wel zijn doel voorbij.

Tot zover het hotelgebeuren.

Wij hebben vier dagen gefietst. Het was dan ook super fietsweer. Niet te warm (behalve de laatste dag), niet te koud, weinig wind. We hebben mooie ritten gemaakt in Overijssel, meestal onder de eikenbomen die onmogelijk te ontwijken waren en dat is er aan te zien en te voelen … Al ben ik nog redelijk gespaard. Manlief daarentegen staat helemaal vol jeukende boebels. Alcoholgel helpt wel, beter dan Fenistil.

Hengelo, Oldenzaal, Ootmarsum, Enschede, …

Neen, dan waren de ritten aan het Markermeer veel aangenamer. Geen eik meer gezien! En ik hou van rijden langs het water met een briesje rond mijn hoofd. Ik hou ook van de weidse uitzichten, het polderlandschap, de kneuterige dorpjes. En ook van het feit dat het overal zo rustig was. In Volendam kan je normaal gezien over de koppen lopen. Nu was het een vredig plaatsje met net genoeg mensen om gezellig te zijn. Idem voor de andere stadjes die we bezocht hebben. Ook op de veerboot van Volendam naar Marken (mondkapjes verplicht), zat er amper een man/vrouw of vijftien.

Volendam, Marken, Edam, Monnickendam, Purmerend, …

De paniekrit op zoek naar mijn telefoon die ik onderweg verloren was, was niet zo’n fijne rit. Vooral ook omdat mijn batterij op den duur leeg was. Pfff, wat trapt zo’n e-bike zwaar! Maar ik heb wel mijn telefoon teruggevonden ergens aan de rand van de weg. Helemaal intact en al mijn bezittingen (ID, rijbewijs, bank- en kredietkaarten) er nog in. Opluchting alom!

De vakantie was kort maar krachtig en we hebben genoten. Op naar de volgende!

30-week Song Challenge – 16

Vandaag het volgende deel van mijn 30-week song challenge, afgekeken bij Satur9’s World.
Music Maestro Please.

A song that’s a classic favorite

Een moeilijke want ik heb zoveel favoriete klassiekers. Ik ga niet voor de nummers 1, 2 of 3 uit de 1000 Klassiekers van Radio 2, maar wel voor het nummer 7 en dat is Nothing else matters van Metallica, een nummer uit 1992. Zes minuten lang genieten van de mooie klanken, de gitaarsolo’s en de stem van James Hetfield. Een persoonlijk nummer dat hij schreef met zijn vriendin in gedachten.

So close, no matter how far
Couldn’t be much more from the heart
Forever trust in who we are
And nothing else matters

Metallica was een van de favoriete bands van mijn zoon toen hij jong was … ik heb het misschien wel duizend keer gehoord en ken het nog steeds van buiten.

Et c’est reparti

Ja hoor, we zijn terug vertrokken. Het nieuwe normaal is begonnen.

Donderdag hebben we gefietst – even toch voor de regen ons verraste – en hebben we onze eerste lunch gedaan op Belgische bodem. Eerder in de week waren we al burgerlijk ongehoorzaam geweest en hadden we een paar keer geterrast over de grens.

Vrijdag heb ik mijn BFF in mijn bubbel toegelaten. Weer eens als vroeger gekoffiekletst. Eerst in de tuin tot het begon te druppelen, daarna binnen in huis. Alles op gepaste afstand. Het was fijn om dit weer terug te kunnen oppakken.

Zaterdag deden we nog eens een echte uitstap: een dag naar Brugge. Daar had ik al zo lang zin in. Het was fantastisch weer en toen we de stationsparking binnenreden viel het op dat er zeer weinig wagens geparkeerd stonden. Goed zo!

In het Minnewater Kasteel dronken we onze eerste (dure) koffie. Self service aan 3.50 euro per tas! Het terras is mooi, maar de rest van het kasteel is om bij te huilen, helemaal verloederd. Net zoals de uitbaters. Oeps.

Via het Minnewaterpark wandelden we de stad in. Niet de toeristische route, want een Brugse medeblogger had ’s morgens een instagram bericht gepost van zijn favoriete eetadres. Nu eten wij graag waar de locals eten en een reservering was snel gemaakt. Hiervoor moesten we wel helemaal naar de andere kant van de stad. Zo hebben wij eens een ander stukje Brugge leren kennen. Mooi en vrij van toeristen. Maar warm onderweg, zo warm! En op het terras van het restaurant was het eigenlijk nog veel erger. Gelukkig hadden we een tafeltje onder de luifel, maar ik was blij dat ik er terug weg kon.

Brugge die Scone

Na de maaltijd wandelden we terug naar het centrum. Ook daar was het niet overdruk. Gezellig wat volk, maar geen moeite om op het Simon Stevinplein een plekje te vinden op een terras. Het was heel fijn om eens een min of meer normale dag te beleven. Ik heb zelfs weinig of geen mondmaskers in het straatbeeld gezien.

Zondag zijn we gaan aperitieven bij onze kinderen. Heerlijk om in hun nieuw aangelegde tuin te vertoeven. Opa en Kleine Man hebben zich kostelijk geamuseerd op de trampoline en in de zandbak.

Gisteren hebben we ’s morgens al vroeg de fietsen op de auto gezet. Het was de bedoeling om te gaan fietsen in Zeeland want, JA!!!, we mogen weer over de grens. Helaas besliste onze auto daar anders over. Iets met de elektriciteit. In plaats van naar Zeeland reden we naar de garage alwaar we de fietsen hebben afgeladen en een toertje in de omgeving hebben gemaakt. Ook mooi maar geen Zeeland. Dan maar lekker lunchen op het terras bij een van onze favoriete restaurants.

Roosendaal

Vanmiddag komt onze Kleine Man voor het eerst in vijftien (!) weken nog eens bij ons spelen. Dat wordt genieten! En vanavond blijven onze kinderen hier eten. Da’s ook vijftien weken geleden.

Morgen zouden we normaal gezien vertrekken voor een fietsvakantie in Drenthe, maar dat heb ik geannuleerd gezien het weer. Ik heb herboekt voor volgende week … we zien dan wel weer.

Het nieuwe normaal. Het valt best mee … behalve de mondmaskers dan.

Spanje

Nu we niet naar Namibië reizen in september had ik graag de maand oktober opnieuw in Zuid-Spanje doorgebracht. Ik had zelfs al een appartement uitgezocht (nog niet geboekt). Maar helaas, toen ik van de week de Spaanse post-corona maatregelen hoorde was mijn goesting rap over. En dat deze ‘nueva normalidad’ zal duren tot de crisis voorbij is én tot er een vaccin gevonden is maakte mijn stemming er niet beter op.

En wat is dan die regel waar ik het moeilijk mee heb? Dat je o-v-e-r-a-l een mondmasker moet dragen. Niet alleen op het openbaar vervoer dus, maar ook op straat, op openbare plaatsen en eigenlijk altijd en overal behalve op het strand als je ver genoeg uit elkaar kan zitten.

Maar wij gaan niet naar Spanje om aan het strand te zitten. Dat gebeurt wel eens een enkele keer, maar meestal zijn wij onderweg. Nieuwe plekken ontdekken, veel wandelen, mijn man gaat er fietsen, …

Ik heb mijn mondmasker nu drie keer kort aan gehad: bij de huisarts, bij de nagelstyliste en bij de kapper. Oh nee, ook gisteren nog in een bus van De Lijn in Brugge. Gelukkig maar voor twee haltes want bij een temperatuur van 28 graden en een bus zonder airco… geen pretje! Ik begrijp dat het moet maar ik haat het. Ik heb sowieso al weinig lucht en met dat ding op wordt het alleen maar erger, mijn bril dampt aan en het is vreselijk warm. Ik voel me zo gevangen in een mondmasker en ik ga het echt niet dragen als het niet nodig is. Ik moet er niet aan denken om er een hele dag mee te moeten rondlopen.

Jammer maar helaas. Dit gaan wij niet zien de komende tijd. 😢

Andalucía – oktober 2019