Satur9 had weer een tof idee: een photo challenge. Dertig weken lang elke week een foto met een bepaald thema.
Het thema van deze week: lijnen.
Ik heb niet zoveel met lijnen. Ze moeten wel recht zijn, dus een kromme is voor mij geen lijn.
Rechte lijnen dus.
Alle foto’s © MyriamC
761. Geloof je in toeval?
Ik geloof niet in toeval. Een samenloop van omstandigheden, dat kan uiteraard wel en dat noemen we dan misschien ‘toeval’. Hoewel een blogpost van een mede-blogger mij onlangs toch deed twijfelen.
762. Hoeveel tijd breng je dagelijks in de keuken door?
Voor onze gewone maaltijden niet zoveel, ook al kook ik altijd vers. Maar ik ben goed georganiseerd en dat is het halve werk. Ik kan er echt geen tijd op plakken. Een visje bakken gaat sneller dan een ovenschotel in elkaar steken. Ik bedoel maar …
763. In wie herkende je jezelf onlangs?
Ik wou dat ik kon zeggen ‘in mijn kleinzoon’, maar dat is absoluut niet het geval.
764. Ben je impulsief?
Dat gebeurt wel eens, met (soms) alle gevolgen vandien.
765. Voor wie schaamde je je pasgeleden?
Ik schaam me wel eens voor een vriendin omdat ze in gezelschap altijd moet opvallen.
766. Kun je bevriend zijn met iemand van het andere geslacht?
Dat kan natuurlijk, maar de mannelijke vrienden die ik heb zijn gekoppeld aan mijn vriendinnen.
767. Heb je een lach die je alleen gebruikt voor foto’s?
Neen, en ik haat het om te poseren voor foto’s.
768. Wie bel je als eerste als je goed nieuws hebt?
Toen mijn moeder nog leefde was zij altijd de eerste die ik op de hoogte stelde, goed nieuws of slecht nieuws. Nu bel of app ik mijn zoon, mijn schoondochter en mijn zus. Ervan uitgaande dat manlief het goede nieuws al kent.
769. Wat zou je doen als je geen verantwoordelijkheden meer had?
Doen wat we nu doen want verantwoordelijkheden als in ‘werken’ zijn verleden tijd en dat bevalt me opperbest.
770. Vind je jezelf aantrekkelijk?
Als ik foto’s van mezelf bekijk van toen ik jonger was, dan denk ik wel ‘eigenlijk niet mis’ (al is dat heel raar om dat van jezelf te zeggen). In die tijd dacht ik daar heel anders over.
771. Van wie raakte je onlangs enorm onder de indruk?
Hier zet ik mijn joker in.
772. Ben je een goed rolmodel?
Geen idee. Ik voel me in ieder geval niet een voorbeeld van hoe iemand zou moeten leven of zich zou moeten gedragen. Ik heb ook geen ambitie om dat te zijn.
773. Welke traditie is overschat?
Alle gecommercialiseerde tradities, maar vooral degene die niet tot onze cultuur behoren zoals Halloween.
774. Pak je je cadeautjes altijd mooi in?
Ja, daar maak ik een erezaak van. Mooi papier passend bij de gelegenheid en mooie (zijden) linten. Ik heb ze in alle mogelijke kleuren.
775. Wat vind je van het koningshuis?
Ik heb er totaal niks mee. Afschaffen die handel.
776. Welk cijfer zou jij je leven willen geven?
Pfff, dat is momenteel een hele moeilijke. Ik zit niet goed in mijn vel en dat resulteert in een laag cijfer. Als het me weer beter gaat, dan gaat het cijfer ook omhoog. Hoop ik.
777. Maak je makkelijk contact met anderen?
Ja, al zal ik niet gemakkelijk zelf op iemand afstappen maar in groep, én als er mensen bij zijn die ik ken, babbel ik vlot mee.
778. Wanneer heb je voor het laatst iets nieuws geleerd?
Ik leer nog steeds dat geduld een schone deugd is. Ik krijg het heel moeilijk onder de knie …
779. Hoe hoog is het muurtje om je hart?
Vrij laag. Ik ben een open persoon.
780. Doe je weleens dingen tegen je zin?
Zo weinig mogelijk maar soms kan je er gewoon niet buiten. Het huishouden bijvoorbeeld, daar heb ik nooit zin in maar het moet wel gebeuren. Ik zou terug een hulp kunnen nemen, maar daar heb ik ook geen zin in want dan zijn we weer zo gebonden.
Het was mooi weer zondag 18 juli en Frankrijk kleurde knalgroen op de covid kaart (toen we vertrokken althans) en aangezien dat toch al in de planning zat voor later deze zomer, zijn we alvast nú een weekje naar Bretagne geweest. Het is nog maar af te wachten wat het volgende maand weer zal zijn en hebben is hebben tenslotte. Zodoende boekte ik last minute second vijf nachten in Saint-Malo en twee in Chartres. Die laatste heb ik trouwens last minute second weer geannuleerd vanwege het weer dat plots omsloeg.
Er was nog een stukje Bretagne dat we nog niet eerder bezocht hadden: de streek Ille-et-Vilaine (Saint-Malo, Dinard, Cancale, Dinan, …).
We hadden onze fietsen mee … het begint er meer en meer op te lijken dat we niet meer zonder kunnen! Maar, zoals we al wisten van vorige fietsvakanties aan de Loire en in de Elzas: Frankrijk is geen fietsvriendelijk land (de Charente Maritime en de Landes niet te na gesproken). De voies vertes die er zijn lagen helaas niet in het stuk Bretagne waar wij waren. ‘Partager la route‘ dus, niet altijd even veilig als de auto’s aan 70 of zelfs 90 km/u naast je voorbij razen! En je hebt best wat conditie nodig in dat stukje Frankrijk want de dénivelés waren meestal niet van de poes. Zelfs met mijn e-bike was het flink trappen.
Het was niet alleen onze eerste keer in Saint-Malo, het was bovendien ook vijfendertig jaar geleden dat we nog in het hoogseizoen aan de Franse kust waren, en dat gaan we ook niet meer doen. Het hoogseizoen is ons veel te druk! In het oude stadsdeel van Saint-Malo- het ene restaurant naast het anders – was het ’s avonds overdruk, de terrassen volgepropt en de anderhalve meter regel (in Frankrijk hanteert men de één meter regel) was er blijkbaar onbekend. Er was wel mondmaskerplicht binnen de stadsmuren, maar er werd niet op gecontroleerd, dan weet je ’t dus wel.
Op dat vlak was het dan wel gemakkelijk dat we de fietsen bij hadden. Zo konden we wat minder centraal gelegen en rustiger restaurantjes bezoeken, wat we dan ook gedaan hebben. Ook ons hotel lag gelukkig niet in het drukke centrum.
We hebben veel gezien gedurende die week, veel plaatsen bezocht want strandliggen is niet aan ons besteed. Of tenminste niet aan mij besteed. Ik wil verkennen, ontdekken, beleven. Okee, een uurtje op het strand had ik wel aangekund want Saint-Malo heeft een prachtig lang en breed strand maar helaas zijn er nergens ligbedden te huur en op een handdoek ga ik niet zitten, daar ben ik te oud voor geworden (als in: ik geraak niet meer recht).
We zijn ook nog even de grens met Normandië overgestoken want ik wou nog eens naar de Mont Saint-Michel. Dat was niet zo’n slimme beslissing. Je kon er over de koppen lopen en ook hier weinig discipline, ondanks de mondmaskerplicht. We hielden het er dan ook heel snel voor bekeken. Gauw gauw wat foto’s genomen, een (gelukkig rustig) terrasje gedaan en terug weg. In plaats daarvan zijn we dan maar gaan shoppen bij een locale producteur. Onze voorraad cider, pommeau, poiré, blikken rillettes en foie gras is weer aangevuld.
Al bij al was het, ondanks de hitte en de drukte op sommige plaatsen, toch fijn om nog eens in la douce France te zijn.
Foto’s? Mais bien sûr!
Saint-Malo
Ook wel de piratenstad genoemd. De piraten werden beschouwd als de beschermers van de Franse koning. Ze kaapten vrachtschepen uit Engeland en Nederland. Een replica van een van de piratenschepen kan je bewonderen in de haven.
Van de oorspronkelijke stad ‘Intra Muros’ is, buiten de stadswallen, niet veel meer overgebleven. Saint-Malo werd gedurende de tweede wereldoorlog zwaar gebombardeerd en nadien weer opgebouwd.
Tijdens een wandeling van 2 km over de stadswallen zie je aan de ene kant de smalle straten van de stad, aan de andere kant zijn er schitterende uitzichten over de stranden, de haven en de forten. Deze wandeling deden wij op onze laatste dag in Saint-Malo, deels in de regen.
Cancale
Een zware rit van 22 kilometer bracht ons met de fiets naar Cancale. We hadden de route langs de kustweg gekozen, de zwaarste route qua op en af bleek achteraf. Gelukkig was er daar wel een zuchtje wind dat wat hoognodige verkoeling bracht. De terugweg hebben we trouwens via een andere route gedaan, iets minder vermoeiend maar wel onder de brandende zon.
Hoewel Cancale zichzelf gedoopt heeft tot de parel van de Côte d’Emeraude, was er weinig dat me kon boeien. Cancale is vooral bekend om zijn oesters en schelpdieren. Ik had dus een heel blije echtgenoot.
Dinan
Een hele mooie pittoreske stad met nog authentieke 16de eeuwse vakwerkhuizen. En hele steile straten!! Vanaf de Église Saint-Sauveur tot aan de rivier Rance gaat het steil naar beneden. Zodanig steil dat ik de terugtocht niet meer wilde aanvatten en we als echte toeristen het toeristentreintje hebben genomen terug naar het stadscentrum. Mooi, dat wel!
Rothéneuf
Rothéneuf behoort tot Saint-Malo en hebben we dus met de fiets bezocht. Het heeft een mooi rustig strand en je kan er eindeloos wandelen over de granietrotsen.
Rothéneuf is vooral bekend om zijn Rochers Sculptés. Abbé Fouré, die altijd in het klooster had gewoond, besloot na zijn gedwongen pensionering in 1894 om aan een monumentaal werk te beginnen. Veertien jaar lang beeldhouwde hij meer dan driehonderd beelden op een reeks granieten rotsen met uitzicht op de zee.
Dinard
Dinard was een badstadje dat me wel kon bekoren. We zijn er naartoe gefietst, maar halverwege teruggekeerd omdat we een route nationale werden opgestuurd en dat vind ik met de fiets echt niet te doen. Er was zelfs geen zelfmoordstrookje langs de baan.
Dinard heeft een gezellige sfeer, een leuk strand in 1900’s stijl en een fijn wandelpad op de rotsen langs de zee met zicht op de villa’s in belle époque stijl.
Mont Saint-Michel
Druk, druk, druk en toeristisch, toeristisch, toeristisch. Need I say more?
Rennes
Hoewel Rennes de hoofdstad is van Bretagne vond ik de stad wat tegenvallen. We hebben de stadswandeling van het Office de Tourisme gewandeld maar er is eerlijk gezegd niet heel veel van blijven hangen.
Wat ik mij nog het beste herinner is de uitstekende lunch die we daar genoten hebben op een klein straatterras van een verkeersvrij straatje: clafoutis de tomates au saumon fumé + dos de cabillaud avec petits légumes + café. Voor 13 euro, aan een tafel met stoffen tafelkleed en stoffen servetten. De fles wijn was bijna net zo duur als ons eten.
Cap Fréhel
Je vindt ze overal in Bretagne, de met wilde bloemen begroeide caps. Tijdens eerdere vakanties bezochten we al Pointe du Raz, Pointe du Van en Cap du Pen-Hir. Nu wandelden we tussen de bloemen op Cap Fréhel met zicht op de zee en de rotsen van leisteen en roze zandsteen. Prachtig!
Onderweg
En ook onderweg genoten we van de vergezichten, zelfs van de dreigende wolkenluchten op weg terug naar België.
Ik zou bijna durven zeggen: lieve vrienden. Want zo beschouw ik jullie, ook al ken ik geen van jullie persoonlijk.
Jullie lieve reacties op mijn logje ‘een jaar later’ hebben mij weer doen beseffen dat je ook online medeleven en troost kan ervaren. Waarvoor heel wegemeend: bedankt!
Ik ga er hier kort op in.
@Vief: als het fysiek in orde komt, dan ben ik er zeker van dat de psyche zal volgen.
@Lisa: neen, ik lig niet in mijn zetel te kniezen al heb ik de laatste tijd wel veel dagen dat ik liever niet uit bed zou komen en dat ik blij ben dat het middernacht is en ik een slaaptablet kan nemen om zo een paar uren alles te vergeten.
@Leonoras life: tranen … ik zou willen dat ik eens goed kon huilen. Ik denk dat het me zou opluchten, maar de tranen willen niet komen.
@saturnein: we proberen inderdaad te doen wat we leuk vinden, maar soms is het geforceerd leuk omdat ik het van mezelf leuk móet vinden. Snap je?
@Menck: ik ben eigenlijk best wel bang voor die hersteloperatie. Er is al zoveel niet gegaan zoals verhoopt.
@picpholio: het hele proces opschrijven heeft me – denk ik – wel geholpen om te aanvaarden wat is. Wat niet wegneemt dat het moeilijk blijft.
@djaktief: op een gegeven moment, als er tegenslag na tegenslag komt, dan gaat het inderdaad de draagkracht van een mens te boven. Plots is het vat vol en dat is al een hele tijd het geval.
@Nicole: ik probeer de moed erin te houden en het in mijn schrijfsels niet te veel over mijn ziekte te hebben.
@moois van mie: je knuffel is in dank in ontvangst genomen.
@anemos: het gevoel van machteloosheid, verdriet en boosheid gaat langzaam over in een diepe tristesse en dat wil ik niet want op zich ben ik een positief ingesteld mens.
@Mrs. Brubeck: complete onzin die spreuk, inderdaad. Niemand wordt beter van een zware ziekte of een groot verlies. Ik ben niet alleen soms verdrietig, ik ben dikwijls ook agressief tegen degene die ik het liefste zie. En zo wil ik helemaal niet zijn.
@schrijfsels: als ik nee had gezegd … volgens mijn tandarts, eens de kanker in je lymfesysteem zit, heb je nog ongeveer vier maanden want dit soort tumoren is heel agressief en snelgroeiend. Ik was er misschien al niet meer geweest …
@Thomas Pannenkoek: ja, wat zal het volgende zijn? Ik hou mijn hart vast voor volgende week. En voor de rest proberen we er maar het beste van te maken.
@mijnnikonenik: dank je lieve Joke.
@Mevrouw W.: dat je leven van de ene dag op de andere kan veranderen, daar kan jij ook van meespreken. Het tij mag inderdaad eens keren. Liever vandaag dan morgen.
@rietepietz: anderhalve maand na mijn operatie zijn we voor ’t eerst uit eten geweest (voor onze 44ste huwelijksverjaardag). Toen kon ik eigenlijk redelijk normaal eten. Na de hersteloperatie die mij meer comfort moest geven ging het eigenlijk heel snel bergaf want toen kreeg ik allerlei complicaties en de bijhorende ingrepen. En eten onder andere werd steeds moeilijker. Ik bekijk dus voor de zekerheid altijd even op voorhand de website.
Ik weet niet of ik zo dapper ben hoor. Soms heb ik zoiets van: het hoeft voor mij niet meer. Maar daar wil mijn man niet van horen. Het was inderdaad een hels jaar.
@Mrs. T.: neen, er was helaas geen alternatief. Meteen de grove middelen en de zware operatie. Anders was ik er nu misschien al niet meer geweest.
@Samaja: het moeilijkste om te aanvaarden is dat het, naarmate de tijd vorderde en beter had moeten gaan, het altijd maar erger werd door alle complicaties en onvoorziene ingrepen die er geweest zijn.
@Jolanda: dankjewel en fijn dat je mijn schrijfsels leest.
@Zo simpel is dan geluk: wat mijn pols betreft, een van de hoofdzenuwen zit helemaal verkleefd in littekenweefsel. De handchirurg zou de zenuw kunnen vrijleggen uit de tunnel en ‘omwikkelen’ met vetweefsel, maar hij is niet zeker of het gaat werken gezien daar opnieuw littekenweefsel zou kunnen ontstaan en het probleem dan alleen maar erger wordt (wat bij mij vrijwel zeker het geval is, gezien ook mijn mond helemaal verlittekend is). Ik neem het risico niet.
Ik vind ‘ongevraagd advies’ (= meedenken) helemaal niet erg trouwens.
@Saskia: ik weet dat je aan me denkt. Dankjewel.
Nogmaals: dank u, dank u, dank u!
Satur9 had weer een tof idee: een photo challenge. Dertig weken lang elke week een foto met een bepaald thema.
Het thema van deze week: fiets.
Met een fanatiek fietsende wederhelft – hij heeft al meer dan 7000 km op zijn teller dit jaar – is er soms niet te ontkomen aan een foto van een fiets. En vooral van een geleverde prestatie, zoals hier de beklimming van de Mont Ventoux en De (Groene) Gordel die hij vele jaren gereden heeft.
De verzameling fietsen is trouwens een foto die hijzelf heeft genomen tijdens de Amstel Gold Race toertocht die hij ook verschillende keren gereden heeft. Drooling over zoveel schoons …
En verder wat gekkigheidjes die we hier en daar tegen kwamen.
Alle foto’s © MyriamC
Drieëntwintig juli twintig-twintig, een dag die ik nooit zal vergeten. Ik kreeg de diagnose mondkanker (plaveiselcelcarcinoom) en ons leven veranderde van de ene op de andere dag. Exact een week later lag ik al op de operatietafel voor de tien uur durende zware ingreep.
Ik had er nood aan om mijn verhaal op te schrijven, om het nadien nog eens te kunnen teruglezen en te zien of mijn herinneringen kloppen want er komt zo ongelooflijk veel op je af op zo’n korte tijd. En hoewel het geen fijne herinneringen zijn, lees ik heel af en toe eens een stukje terug van hoe ik die ziekenhuisperiode beleefd heb. En overleefd, want het was pure horror.
De pijn, de onmacht, de hulpeloosheid, de afhankelijkheid, het verdriet en het besef dat je voor de rest van je leven beschadigd bent want die mondkanker was niet enkel het verwijderen van de tumor op mijn tandvlees maar dat was veel en veel ingrijpender. Je weet pas hoe belangrijk een mond is als hij gehavend en niet meer compleet is. Slikken, eten, spreken, … het gaat allemaal zo moeilijk. En niet alleen de lichamelijke schade, maar zeker ook de psychische schade die zo’n verdict meebrengt.
Vier dagen na mijn operatie – ik lag nog op intensieve – kreeg ik mijn telefoon in handen en toen ben ik als een razende gaan tikken op die kleine toetsjes. Alles moest eruit, het hele verhaal. In het begin mondjesmaat want ik was nog heel vermoeid na de zware operatie. Alles, alles heb ik eruit gegooid. Alles wat ik dacht, wat ik voelde. Alle dagen tijdens mijn tweeweeks verblijf in het ziekenhuis heb ik geschreven. Móest ik het van me af schrijven. Ik heb het ook gepubliceerd op mijn blog. De steun die ik van mede-bloggers en lezers kreeg heeft me enorm veel deugd gedaan.
Na de operatie was de lijdensweg nog niet voorbij. Er volgde nog een correctie-operatie en allerlei complicaties. En tot op de dag van vandaag word ik herinnerd aan het voorbije annus horribilis want de ongemakken zijn veel groter dan ik ooit had kunnen vermoeden. Door alle complicaties gaat het nu eigenlijk slechter dan vlak na die grote operatie.
En er staat nog maar eens een hersteloperatie aan te komen. De exacte details, die hoor ik volgende week van mijn chirurg. Deze operatie zou er voor moeten zorgen dat ik beter kan eten, spreken en slikken. ‘Het zal niet vanzelf beteren’ zei de (vervang)chirurg me bij de laatste controle. Het speekseltekort en de verminderde smaak zijn helaas blijvend. Waarom ik, die altijd zo kon genieten van lekker eten, vraag ik me weleens af …
Eigenlijk zou ik ook nog moeten geopereerd worden aan mijn pols waarbij een gedeelte van het oude litteken terug moet worden opengemaakt, maar de handchirurg kan me niet garanderen dat de pijn dan minder zal zijn. Zenuwpijn verdwijnt nooit helemaal tenzij je de zenuw verwijdert, wat uiteraard geen optie is in dit geval. Ik behelp me met een brace en zolang de pijn draaglijk blijft (je went eraan blijkbaar), laat ik niet meer in me snijden. Het is genoeg geweest.
Ondertussen zijn de littekens stilaan aan het vervagen en kan ik mezelf terug bekijken in de spiegel zonder mijn hoofd snel weg te draaien. Maar ‘compleet’ ben ik nog lang niet, want een ondergebit blijft uit. Voorlopig kan de tandarts mij geen gebitsprothese aanmeten. Maar zelfs mét tanden zal ik nooit meer zijn wie ik was. Niet alleen qua uiterlijk, maar vooral van binnen. Tijdens een van de eerste dagen in het ziekenhuis schreef ik dat ik spijt had dat ik de operatie had laten uitvoeren. Dat denk ik soms nog. Ik hoop dat er ooit een dag komt dat ik dit allemaal achter me kan laten en terug kan lachen en vrolijk zijn.
What doesn’t kill you makes you stronger? Nee hoor, het maakt je gewoon veel kwetsbaarder. Ik wens het echt niemand toe.
741. Mag je gesprekken met de ene vriend(in) vertellen aan de andere?
Ja, tenzij er mij dingen in vertrouwen verteld worden, dan hou ik dat voor mezelf. Maar ik zal niet gemakkelijk iets gaan voortvertellen, ook al ‘mag’ het.
742. Met wie deel je je dromen?
Met mijn man, die ook mijn beste vriend is.
743. Is nieuw altijd beter?
Dat hangt ervan af wat. Voor de meeste dingen zou ik ‘ja’ zeggen. Ik ben niet iemand die spontaan naar een tweedehands- of kringloopwinkel gaat.
744. Wat doe je wanneer een feestje maar geen feestje wil worden?
Ik ben niet van de feestjes, dus ik zal dan misschien gewoon wel blij zijn.
745. Wat heb je geleerd op school waar je nog steeds wat aan hebt?
Heel veel. Talen bijvoorbeeld. Altijd handig als je in het buitenland bent.
746. Zeg je altijd de waarheid, ook als die een ander kan kwetsen?
Neen, maar ik ga ook niet keihard liegen.
747. Wat heb je onlangs weggegeven aan iemand die het harder nodig had?
Onze kinderen kijgen al eens iets. Ze kunnen het nu goed gebruiken. En verder gaat dit niemand wat aan.
748. Ben je online anders dan in het echte leven?
Online durf ik misschien wel wat stouter te zijn dan in ’t echt. Eigenlijk zou iemand anders dit moeten beoordelen.
749. Wat doe je als je ergens bent verdwaald?
Google maps aanzetten.
750. Wanneer ben je voor het laatst naar het theater gegaan?
Een tijdje geleden, naar de spektakelmusical 40-45.
751. Met welk fruit kan je je lichaam vergelijken?
Met een aardbei. Nu goed?
752. Kloppen je gedachten altijd?
Ik denk dat niemands gedachten altijd kloppen, je kan er vaak genoeg gewoon naast zitten!
753. Welke woorden wil je nog van iemand horen?
Wat ik niet meer wil horen is ‘het komt wel goed’. De eerste die dat nog zegt krijgt een saflet.
754. Wat is er typisch Belgisch aan jou?
Ik ben een bourgondiër, ik hou van lekker eten en drinken.
755. Zit je nu lekkerder in je vel dan tien jaar geleden?
Neen, verre van.
756. Wanneer stond je hart op het spel?
Maar zeg, wat een vraag weer!
757. Wat wil je zeker nog eens meemaken?
Ik wil nog eens een mooie verre reis maken, als ik me weer 100% beter voel.
758. Drink je het liefst uit een speciale mok of beker?
Ik heb er twee waar ik mijn koffie uit drink. Thee drink ik uit een glas.
759. Met wie sloot je je allereerste vriendschap?
Met Andi (voluit Andrea). Dat was in de lagere school. Andi was anders dan de andere meisjes in de klas want haar papa was een Zwitser en zij hadden een hele tijd in Zwitserland gewoond voor ze naar België kwamen. Blijkbaar was ik toen al aangetrokken door alles wat uit het buitenland kwam. Andi woont nu trouwens in Canada en is daar ‘family doctor’. We hebben nog sporadisch contact via Facebook.
760. Zou jij het minder goed willen hebben als dat inhoudt dat iedereen het beter krijgt?
Ik zou willen dat ik hier voluit ‘ja’ op zou kunnen antwoorden, maar ik vrees dat ik daar toch net een beetje te egoïstisch voor ben.
Twee keer gevaccineerd, dus geen gedoe met negatieve testen …
Mooi weer …
Dat vraagt om een reisje!
Wij gaan even de batterijen opladen in een andere omgeving.
Tot later!
(De vaste rubrieken gaan gewoon door en er zullen wel wat foto’s verschijnen op de social media).
Fotoverslagje van onze mooie fietstocht van gisteren tussen de Westerschelde en de Oosterschelde, van Hansweert over Kruiningen, Yerseke, Wemeldinge, Kapelle en Biezelinge.
Het was een heerlijke fietstocht (54 km), voor 90% verkeersvrij op dijken langs de Schelde, en op rustige landwegen langs zonnebloemvelden en kleine strandjes. Ik weet wel waarom wij zo graag in Nederland fietsen!
’s Middags genoten van een super lekkere lunch bij Oesterput 14, met zicht op de oesterputten en de Oosterschelde. Maar vooral heel lekker gegeten. Dat hoort erbij!
En omdat we nooit genoeg kunnen krijgen van de zee zijn we na de fietstocht afgezakt naar ‘ons’ Zoutelande voor een wandeling over de dijk en een hapje en een drankje in een strandtent terwijl we genoten van de gulle zonnestralen.
Wat een heerlijke dag!
Satur9 had weer een tof idee: een photo challenge. Dertig weken lang elke week een foto met een bepaald thema.
Het thema van deze week: muziek.
Foto’s © MyriamC
myriamsditjesendatjes.com 