Het is er eindelijk van gekomen: een apart blog met de verslagen van onze reizen en reisjes. Iets wat ik al heel lang van plan was, maar dat door mijn ziekte op de lange baan was geschoven.
Er moet nog heel veel aan gesleuteld worden want het is nog lang niet zoals ik het hebben wil, maar ik werk er naarstig aan verder. Op de telefoon trekt het in ieder geval op niks, het is maar dat je ’t weet.
Dus, mocht je zin hebben om virtueel een stukje van de wereld te zien en hoe wij die beleefd hebben, wees welkom op
Zoals ik in een eerder logje al schreef werd het vast contract bij onze vorige energieleverancier niet verlengd. Daarom gingen wij op zoek naar een andere leverancier, degene die – toen – de goedkoopste was voor zgn. ‘groene’ energie.
Ik had toen al berekend dat onze gasrekening vele honderden euros duurder zou zijn dan wat we tot dan toe betaalden. Onze maandelijkse voorschotten voor gas verhoogden we zelf al van 52 naar 87 euro en later naar 150 euro.
Toen we dit weekend terugkeerden uit vakantie zat de eindafrekening in de brievenbus, en dat was geen fijne verrassing! Voor elektriciteit viel het nog mee, maar voor gas mogen we 722 euro bijbetalen! Ik vrees het ergste voor het jaar dat komt want de prijzen blijven stijgen.
Wat zullen er veel mensen in financiële problemen komen.
Een mens werkt zijn hele leven, zet wat geld opzij om gerust te zijn op zijn oude dag en dan mag hij het uiteindelijk uitgeven aan wat ik een basisbehoefte noem. Of moeten we met zijn allen terug naar de 19de eeuw, rond de Leuvense stoof en met kaarslicht?
Begin maart … tijd om nog eens een reisje te boeken. Manlief had onlangs een buikoperatie ondergaan en aangezien hij een tijd niet mocht fietsen, vonden we het nog niet zo’n slecht idee om even weg te gaan. Thuis zou de verleiding toch te groot geweest zijn.
Tenerife werd de bestemming. Niet direct spectaculair, maar we wilden niet te lang vliegen en de kans op warm weer is er iets groter dan op het Europese vasteland. Het was ook al van 1999 geleden dat we nog op het eiland waren. Een hernieuwde kennismaking dus.
Panorama Teide
Reizen … altijd een avontuur.
Aangezien wij op amper 200 meter van het station wonen en we prima vluchturen hadden, namen we – zoals we gewoonlijk doen – de trein naar Brussels Airport, met een overstap in Antwerpen Centraal. Aankomst in Antwerpen op spoor 23, en ook vanaf hetzelfde spoor vertrekken naar Zaventem. Aldus de app van de NMBS. Gemakkelijk … dachten wij, want we hadden maar tien minuten.
Maar natuurlijk is niets wat het lijkt.
We kwamen aan in Antwerpen Centraal op spoor 4. Boven dus, voor wie het station kent. Spoor 23 is op -2 en onze trein was al 2 minuten te laat. Acht minuten om beneden te geraken. Geen probleem … dachten wij, alleen hadden we er geen rekening mee gehouden dat de roltrappen niet werkten. Manlief mocht vanwege zijn buikoperatie niet tillen ik zag mezelf nog niet met twee koffers zoveel trappen nemen. De liften op het hoofdperron waren afgesloten en we werden verwezen naar een lift helemaal aan het einde van het perron.
So far, so good … dachten wij. Aangekomen op spoor 23 zagen we onze trein net vertrekken.
De volgende trein vertrok van spoor 21. Zelfde verdieping (-2) maar een ander perron en je moet dan wel weer eerst een verdieping terug naar boven en naar beneden om er te geraken. Goed doordacht van de architecten/ingenieurs. Gelukkig werkten deze roltrappen wel.
Uiteindelijk waren we 20 minuten later dan voorzien, maar nog goed op tijd, op de luchthaven.
We waren al online ingecheckt en hadden op voorhand onze documenten (inreisformulier voor Spanje, CST en FLP) naar Brussels Airlines doorgemaild ter controle. Alleen nog de koffers inchecken dus. Nul wachtrijen, nooit eerder gezien. Ook bij de douane waren we heel snel door.
En toen was er koffie.
Hoe rustig het ook was in het luchthavengebouw, zo druk was het op de vlieger (het Rode Duivels toestel). Het zat bomvol. Geen rijtje van drie voor ons twee dus. Ik kies altijd een window seat omdat de aarde gezien vanuit de lucht zo mooi is. De controuren van de Franse kust, de Alpen, … Helaas. We waren nog maar amper vertrokken of we zaten al in de wolken.
De Teide
De vlucht verliep voorspoedig tot op het einde bij de landing de piloot plots terug extra ‘gas’ begon te geven en het toestel opnieuw de hoogte instuurde. Even toerke rond moeten vliegen omwille van de sterkte wind.
We waren snel buiten, auto opgepikt bij Top Car (knaloranje Citroën C3) en 15 km verder ingecheckt in het hotel in Los Cristianos. ‘Adult only boutique hotel’ beloofde de website. Goh, bij een boutique hotel stel ik me toch iets anders voor: klein & luxe, en dat was het zeker niet. Het was misschien wel het kleinste hotel tussen alle mastodonten, maar naar onze normen nog veel te groot. En het was oud, maar gelukkig wel proper en de mensen waren vriendelijk.
Kamer | uitzicht | zwembad
Ik had een rustige kamer met zeezicht geboekt en die kregen we ook, op de bovenste (7de) verdieping waar we al dezelfde avond konden genieten van de zonsondergang.
Uitzicht vanuit onze kamer
Uit zuinigheid had ik half pension geboekt, iets wat we nooit doen. Maar het hotel was duur in kamer + ontbijt en het supplement voor half pension was niet zoveel meer. Dit was echt wel de eerste en de laatste keer. Altijd buffet (met show-cooking), lauw eten, over-cooked of under-cooked, … Enfin, na enkele dagen hielden we het voor bekeken. Restaurants genoeg in de buurt. Ik en zuinig … het blijft een slechte combinatie.
En wat hebben we daar zoal gedaan in Tenerife? Kilometers gewandeld onder andere. Van aan het hotel liep er een mooie wandelboulevard langs het strand tot helemaal in Adeje, zo’n 10 km verderop. Met veel terrasjes en restaurantjes, waar we uiteraard gretig gebruik van hebben gemaakt.
En natuurlijk hebben we ook uitstapjes gedaan met onze huurauto. Ik hou best van avontuurlijke ritten in de bergen, maar met een C3’tje in de mist / laaghangende bewolking op een smalle slingerende bergweg met een stijgingspercentage tot 28%, dat was wat teveel van het goede.
Maar goed, op die manier zijn we toch in Icod de los Vinos geraakt, bekend vanwege de Drago Millenario, de oudste levende drakenbloedboom ter wereld die ook in het religieuze leven van de oorspronkelijke bewoners op de Canarische Eilanden, de Guanchen, een belangrijke rol speelde. In 1917 is de dracaena draco uitgeroepen tot nationaal monument.
Drakenbloedboom
In Icod hebben we ook nog de Mariposario bezocht. 7 euro inkom voor een vijf- à zevental verschillende vlinders, een koppeltje dwergpapegaaien (of waren het parkieten?) en een paar orchideeën. We waren er snel weer buiten.
Mariposario
Onze volgende uitstap ging naar Puerto de la Cruz. Daar hebben we de streetart wandeling gedaan in het oude stadscentrum. Prachtige tekeningen op de gevels en een aantal lieftallige gekleurde huisjes. Een fijne uitstap!
De allermooiste excursie hebben we voor ’t laatst bewaard: naar de Teide, de trots van Tenerife, met zijn 3.718 meter boven de zeespiegel de hoogste berg van Spanje en UNESCO werelderfgoed. Ondanks de dikke wolken die boven het binnenland hingen besloten we om toch maar onze kans te wagen. Mocht het onderweg te slecht zijn, dan konden we altijd nog omkeren. Maar onderweg was het prachtig helder weer, blauwe lucht en zon à volonté. De weg naar boven is zo mooi, grotendeels door de bossen. En boven de boomgrens heb je dan de enorme (versteende) lavavelden. Een waar maanlandschap.
De Teide
Eenmaal boven aan het basisstation aangekomen (op 2.356 meter hoogte) was het de bedoeling om de kabelbaan te nemen naar de top want van daaruit kan je het hele eiland overzien bij helder weer. En helder weer was het. Helaas …
Dit was de tweede keer dat we omwille van de weersomstandigheden niet naar boven konden (in 1984 lukte het ook niet). Ach, niet zo erg. Aan 37 euro per ticket zou het sowieso een duur uitstapje geweest zijn en de mooie zichten hadden we onderweg al genoten.
Omdat we dan toch tijd over hadden, reden we na onze rit naar de Teide, nog maar eens naar Puerto de la Cruz voor een wandeling in de Jardín Botánico. Zij die mij volgen op Instagram (en ook op mijn blog) weten dat ik enorm hou van bloemen en planten. En mijn honger werd zeker voldoende gestild!
Dat was het ongeveer. Eén keer hebben we een paar uurtjes aan het strand gezeten en twee keer een uurtje aan het zwembad. Het weer was niet echt om over naar huis te schrijven. Wel warm genoeg om altijd buiten te eten, maar heel vaak bewolkt. Van de elf dagen hebben we maar drie dagen gehad met zon van ’s morgens tot ’s avonds. De rest was het ofwel ’s morgens goed en ’s middags bewolkt, of omgekeerd. En zelfs dagen dat de zon gewoon niet te zien was.
Maar we waren nog niet thuis want: reizen … altijd een avontuur.
Vlot uitgecheckt in het hotel, vlot ingecheckt op de luchthaven, op tijd opgestegen en zelfs nog 25 minuten voor de verwachte aankomsttijd geland op Zaventem. Snel naar de bagageband want over een kwartier hadden we een trein en dan zouden we over een uur en 2 minuten thuis zijn … dachten we.
Ik wil op de app een ticket kopen, maar dat lukt me niet. Wel tot in Antwerpen, maar niet tot in Heide. Tot ik eens beter kijk en een melding zie dat ze op het spoor aan het werken zijn en er tussen Antwerpen Centraal en Roosendaal geen treinen rijden. Er wordt een bus ingelegd. Reistijd: 1 uur extra. Maar waar je de bus moet nemen in Antwerpen? Hoe je aan een ticket voor de bus komt? Niemand die het weet.
Uiteindelijk maar mijn zoon gebeld die zo lief was om schoondochter te sturen om ons op te pikken want zelf zat hij in isolatie wegens, juist, covid.
Blij dat we thuis waren!
Conclusie: dit soort vakanties is eigenlijk aan mij niet meer besteed. Tenerife is voornamelijk een bestemming voor zonnekloppers. Er is voor mij te weinig afwisseling op het eiland. De natuur is er mooi maar wat cultuur betreft blijf je er wel op je honger zitten. En ik ben heel ongedurig en heb alles snel gezien. Dan ben je gauw rond op zo’n klein eiland. Elf dagen was te lang. Een week was voor mij meer dan genoeg geweest.
De mooiste bloesem die ik ken is die van de wilde kers. Omdat er een verhaal en een herinnering aan verbonden is.
Mijn moeder had een wilde kers in haar tuin staan waar ze recht op keek als ze in de living zat. Ze hield van die boom en de boom ook van haar. Vrijwel elk jaar bloeide hij op haar verjaardag, 24 maart.
In januari 2014 stierf mijn moeder. Op 24 maart van dat jaar bloeide haar wilde kers als nooit tevoren.
Mijn zoon en zijn meisje wilden heel graag een herinnering aan iets waar zijn moeke zo van hield. En dat was een stekje van de wilde kers.
Die lente was de laatste keer dat de wilde kers in moeke haar tuin gebloeid heeft. De boom is samen met haar gestorven.
Maar hij leeft voort, in de tuin van onze kinderen.
De Teide, de trots van Tenerife, met zijn 3.718 meter boven de zeespiegel de hoogste berg van Spanje, en UNESCO werelderfgoed.
Ondanks de dikke wolken die donderdagochtend boven het binnenland hingen besloten we om toch maar onze kans te wagen. Mocht het onderweg té slecht zijn, dan konden we altijd nog omkeren.
Maar onderweg was het prachtig helder weer, blauwe lucht en zon à volonté. De weg naar boven is zo mooi, grotendeels door de bossen. En boven de boomgrens heb je dan de enorme (versteende) lavavelden. Een waar maanlandschap.
De foto’s spreken voor zich (aanklikbaar).
Eenmaal boven aan het basisstation aangekomen (op 2.356 meter hoogte) was het de bedoeling om de kabelbaan te nemen naar de top want van daaruit kan je het hele eiland overzien bij helder weer. En helder weer was het. Helaas …
Dit was de tweede keer dat we omwille van de weersomstandigheden niet naar boven konden (in 1984 lukte het ook niet). Ach, niet zo erg. Aan 37 euro per ticket zou het sowieso een duur uitstapje geweest zijn en de mooie zichten hadden we onderweg al genoten.
En we hebben donderdag nog meer moois gezien. Daarover later meer.
Dat lukt toch blijkbaar niet zo goed. Of het door het weer komt? Het is namelijk nogal kwakkelig en er valt hier weinig interessants te zien en te doen op het eiland voor een ongedurig mens zoals ik. We wandelen veel en we rijden eens weg.
Naar Puerto de la Cruz onder andere. Daar hebben we de street art wandeling gedaan in de casco antiguo.
Vrijdag was het alweer een prachtige zonnige en warme dag en hebben we in de voormiddag nog eens een flinke wandeling gemaakt (10.000 stappen), op zoek naar het hotel waar we in 1999 verbleven.
In de namiddag hadden we het wel gezien en hebben we de auto gepakt voor een uitstapje naar het noorden van het eiland. Rijden door de bergen over kleine wegen, wij doen dat graag. Al is kilometers door de mist rijden – hoe verder we vorderden hoe slechter het werd – niet echt een hobby. Het was geen dag van ‘four seasons in one day’, maar wel van ‘two seasons in one day’, getuige de foto’s van de temperatuurmeter in de auto.
We reden naar Icod de los Vinos, amper 45 km ver. Veel is er daar niet te zien en we zijn er heel vroeger ook al geweest. De drago milenario (drakenbloedboom) staat er nog steeds te pronken en we hebben ook het Mariposario bezocht (vlindertuin). Kleine selectie vlinders, twee kleurige lori’s (rainbow lorikeet) en een paar mooie orchideeën, meer was het niet.
Toen we terug ‘thuis’ kwamen rond een uur of zes, bleek bij ons het weer ook helemaal omgeslagen.
Aangezien ik er geen probleem mee heb om met mijn kop op mijn blog (en bijgevolg op tinternet) te staan, heb ik gemakkelijkheidshalve gewoon aan Manlief gevraagd om een fotootje te nemen op een terrasje in Playa de las Américas.
myriamsditjesendatjes.com 
