Maand: januari 2014

Cabo Verde

Augustus vorig jaar kreeg ik een interessante aanbieding in de mail: twaalf dagen Boa Vista voor de prijs van zeven, te vertrekken in de maand januari 2014. Omdat we toch eens iets anders wilden dan Egypte, Jordanië of Eilat, maar wel warm en niet te ver ( we zijn niet veeleisend), hebben we onmiddellijk geboekt.

We hadden absoluut geen idee wat we ervan moesten verwachten maar onze buren zijn al een paar keer geweest en zij vinden het de absolute top. Wij zouden het vanaf 18 januari zelf gaan beleven.

Omdat we een vroege vlucht hadden, had ik een park-sleep-fly arrangement geboekt bij het Golden Tulip aan de luchthaven. Comfortabele kamer en prima service. Op het gevraagde uur werden we met onze bagage op Brussels Airport gedropt, en twaalf dagen later ook weer opgehaald. De long term parking op Zaventem is een stuk duurder!

Aldus vlogen wij op 18 januari richting Boa Vista, het nog niet zo toeristische broertje van Sal. Boa Vista is een eiland van 30 bij 30 vierkante kilometer. Er was weinig lectuur over te vinden en ondertussen weten we ook waarom. Er is daar eigenlijk helemaal niks te zien buiten wat mooie witte zandstranden en hoge wandelende zandduinen (noem het een mini woestijn). Geen mooie fauna of flora, alles is er kaal en dor. Het hele eiland telt vier all-inclusive hotels: drie in het noordwesten en een in het zuiden. Er is één geasfalteerde weg. Deze loopt van de luchthaven naar de hotels. Voor de rest zijn het in het beste geval kasseiweggetjes, maar de meeste wegenis bestaat gewoon uit ‘piste’. 

Bijgevolg was dit een vakantie van luieren, zonnen, zwemmen, lezen, eten en drinken in het mooie Riu Karamboa resort.

We zijn één dag op stap geweest met Franca van Baobab Tours: achterop een pick-up naar het noorden en het zuiden van het eiland. Franca woont met haar man sinds 2006 op het eiland – toen was er één hotel – en is inmiddels echt een eilander geworden. Ze spreekt het creools zoals de eilandbewoners, is echt één van hen. Ze kan enorm boeiend vertellen over de geschiedenis en het ontstaan van de Kaapverdische Eilanden, kortom het was een interessante dag zo al hobbelend over Kaapverdiaanse wegen.

Uiteraard hebben we ook de ‘hoofdstad’ Sal Rei bezocht, tien minuten per taxi vanaf ons resort. Het stadje bestaat uit een dertigtal huisjes, er zijn een paar barretjes en een restaurantje alsook een mini mini supermarktje, een kleine vishal en een groenten- en fruitmarkt. Er wordt nu stilaan ook gezorgd voor de individuele toerist door het bouwen van een kleinschalig eenvoudig appartementencomplex.

Wat ons zeker zal bijblijven van deze vakantie is de vriendelijkheid en de goedlachsheid van de Kaapverdianen, zowel in het hotel als in de stad. Overal lachende vrolijke mensen. Nog zonder $-tekens in de ogen … laat ons hopen dat dat zo blijft. Mooie mensen ook trouwens, in kleur variërend van koffie met melk tot pikzwart.

Het weer was niet helemaal zoals we het ons hadden voorgesteld, veel wind, vaak bewolkt en niet erg stabiel, maar we zijn in ieder geval weer eens flink uitgerust en kijken alweer uit naar de volgende vakantie …


Mijn moedertje


Moeke / Mutti 
°24/03/1930   –   †06/01/2014

Vandaag hebben we afscheid genomen van mijn moedertje. Dat die dag ooit zou komen, dat wisten we allemaal, maar dat het zo plots en onverwacht zou zijn … neen, daar had niemand rekening mee gehouden.

Zo was nog zo fit, actief en levenslustig, ook al heeft ze in haar leven rake klappen gehad: twee kinderen verloren, en na een zwaar en jarenlang ziekbed mijn vader moeten afgeven toen ze zelf pas zestig was. Maar ze kwam er, met de enorme wilskracht die ze had, bovenop en zij werd de steun en toeverlaat van veel, heel veel mensen. Ons moeke, want zo werd ze genoemd. Niet alleen door ons, maar ook door onze vrienden en de vrienden van onze kinderen. Ze was ook een echte moeke voor iedereen rondom haar. Een moeke die heel veel gaf en nooit iets terugvroeg. Een moeke die altijd een ander op de eerste plaats zette en veel te weinig aan zichzelf dacht.

Nu is er alleen plaats voor verdriet maar over een tijd, als het wat gesleten is, zullen wij zeker herinneringen ophalen aan de zotte fratsen die ze uithaalde. Of beter gezegd, waar ze altijd vol overgave aan deelnam. Achterop de brommer bij de kleinzoon, in de Ligier met de andere kleinzoon, een gekke muts op haar hoofd, op de schommel in de speeltuin, … niets was haar te dol, ook al liep ze naar de vierentachtig.

De telefoon heeft niet stilgestaan de laatste dagen en altijd komt hetzelfde zinnetje terug: wat zal ik / wat zullen wij haar missen.

Zij was de beste moeder die wij ons konden wensen, de beste moeke/mutti voor haar kleinkinderen. 
Wat zullen wij haar missen.

La Cucina

Honderd keer, wat zeg ik … duizend keer, ben ik er voorbij gereden en nooit heb ik geweten dat hier zo’n mooie zaak zat. Het is dankzij een Facebookbericht van een vriendin die er lekker gegeten had dat wij hier op deze zondagavond terechtgekomen zijn.

Zoals gezegd: een mooie zaak, rustige tinten olijf/beige, veel privacy, ruime tafels met mooi tafellinnen en – jammer genoeg – harde houten stoelen die eerder passen in een café dan in dit voor de rest stijlvolle interieur. Lederen stoelen met armleuningen zouden hier niet misstaan.
Verder een open keuken (foto) waarop ik vol zicht had, en – heel vreemd – in het midden van de zaak een soort keukenblok met een spoeltafel waar ook effectief glaswerk gespoeld werd. Vreemd, heel vreemd vond ik dat.

Ik had op voorhand thuis al mijn keuze gemaakt op de website. Helaas, zoals dat zo vaak het geval is, was de website niet up-to-date en heb ik opnieuw moeten kiezen want wat ik op het oog had stond niet op de kaart. Niet getreurd, er stonden genoeg andere lekkere dingen op en het wordt trouwens op de website vermeld dat de kaart op de website niet altijd overeenkomt met de kaart ter plaatse.  

We begonnen met een glas prosecco waarbij wat dikke olijven op tafel werden gezet, alsook twee olijvenbroodjes en een rondje boter. Brood werd trouwens niet aangevuld tijdens de maaltijd en het was al lang op nog voordat onze voorgerechten geserveerd werden. Jammer vind ik dat.

Ik had als voorgerecht gekozen voor tortellini gevuld met vis dun overgoten met een boterig sausje waarin ik meende wat parmezaan te proeven. Vijf tortellini kreeg ik, dik gevuld met een goed afsmakende vismousse. Erg lekker! Manlief koos voor bruschette met gekonfijte tomaat en in Grappa en knoflook gemarineerde geitenkaas. Ook hij vond het zeer lekker.

Voor het hoofdgerecht kozen we eensgezind voor de vis van de dag: filet van tarbot in een romig sausje met venkel en saffraan. Hierbij kwam een klein slaatje en aardappeltjes uit de oven met knoflook en rozemarijn. De rozemarijn heb ik niet teruggevonden, niettemin was het een heel lekker hoofdgerecht met perfect gegaarde tarbot, stukjes beetgaar gekookte venkel en het fijne sausje.

Ook wat dessert betreft hadden we pech want de pere cotta die ik in gedachten had stond ook niet op de kaart. Tiramisu dan maar. Lekker, maar vrij zwaar. Ik had ook gewoon niets kunnen nemen, maar ik had nog een klein hongertje. 😉

De pauze tussen voor- en hoofdgerecht was lang, te lang, maar inmiddels was de zaak helemaal volgelopen en waarschijnlijk kon de keuken het even niet allemaal bijbenen. Het is hun vergeven.
We gaan trouwens nog eens terug want er stond ook pizza op de kaart, en ze hebben een houtoven. De pizza’s die we voorbij zagen komen zagen er erg smakelijk uit en aangezien ik een groot pizza liefhebber ben …

We hebben er in ieder geval weer een goed adresje bij.