Dat ik van bloemen en planten hou zal inmiddels wel geweten zijn.
De lockdown heeft ervoor gezorgd dat we dit jaar optimaal konden en kunnen genieten van alles wat er groeit en bloeit in onze tuin en op het terras.
Een explosie van kleur. Kijk maar mee …
De echineacea’s staan er nog aan te komen en nu we toch niet op vakantie kunnen, gaan we – vanaf volgende week denk ik zo – kunnen genieten van de overweldigende geur en pracht van de boerenjasmijn.
Zo kan vakantie er dus ook uitzien!
Mag ik u voorstellen … Vicky.
Vicky Ntozini.
Wij ontmoetten Vicky in 2004 tijdens een reis door de Westkaap, Zuid-Afrika. De uitbater van onze B&B in Kaapstad had voor ons een bezoek geregeld aan diverse townships. Neville, de ‘gids’ die ons begeleidde woonde met zijn oma in een van deze townships. Deze bezoeken waren toen nog lang niet zo gecommercialiseerd als nu. Er werd ons alleen een vrijwillige bijdrage gevraagd voor de cultuur- en schoolprojecten. Voor de toekomst van de kinderen, met andere woorden.
Zo kwamen we ook in Khayelitsha terecht, waar Vicky in een shack woonde met haar man en kinderen. Een zeer aimabele vrouw die honderduit vertelde over ‘haar’ Khayelitsha, een vrouw die trots was op haar afkomst.
Vicky had wel enig commercieel inzicht want door de bezoekjes van de toeristen aan de townships, bedacht ze dat er misschien wel toeristen waren die in een township zouden willen logeren. En zo werd in 1998 Vicky’s B&B geboren. Twee kamertjes verhuurde Vicky toen. Voor 170 rand per persoon per dag (in 2004) logeerde je er in half pension. Vicky had zelfs een emailadres en een website, al moest ze om haar mails te lezen wel naar een internetcafé in de stad.
Zin in een nachtje in Vicky’s B&B? Het kan nog altijd (en de ‘woning’ is flink verbouwd!), alleen zal je Vicky hier niet meer aantreffen. Vicky werd namelijk in 2012 vermoord, door haar echtgenoot aldus de geruchten.
Hoewel we deze vrouw alleen ‘kenden’ van dat ene bezoekje, was ik toch danig van de kaart toen ik puur toevallig op dat krantenbericht stuitte. Deze sterke vrouw had echt wel indruk gemaakt op mij.
Vandaag het volgende deel van mijn 30-week song challenge, afgekeken bij Satur9’s World.
Music Maestro Please.
The great pretender van The Platters uit 1955. Heel oud, maar hij staat in mijn Spotify playlist!
Vandaag is het de laatste virtuele les Spaans.
Tijdens de vakantie heb ik drie en een halve maand de tijd om heel hard na te denken of ik in september ga starten in het vierde jaar.
De laatste maanden heb ik het gevoel dat ik niks meer bij leer. En dat ligt niet aan de leerkracht, dat ligt aan mijn geheugen. Het zit vol en ik krijg er niks meer bij. Vijf keer een gelijkaardige oefening, vijf keer maak ik dezelfde fout(en). De hele coronacrisis en het feit dat we al sinds maart geen fysieke lessen meer gehad hebben helpt ook niet. De videolessen waren een kleine hulp, maar ik kon mezelf nog maar moeilijk motiveren om te studeren.
Ik doe deze studie voor mijn plezier, maar op deze manier vind ik er niet veel aan. Het is niet omdat je iets voor je eigen plezier doet dat je het niet goed wil doen.
Ik moet er eens goed over nadenken of ik dit mezelf nog verder wil aandoen.
Maar eerst VAKANTIE! Nu ja, dat was in ieder geval de bedoeling.
Normaal gezien waren we morgenvroeg richting Côte d’Azur vertrokken – in verschillende etappes – met de fietsen op de auto. Het zou weer een ‘trip down memory lane‘ worden want heel veel jaren geleden hebben we vaak in deze regio vakantie gevierd. Op de terugweg hadden we nog een week aan het Meer van Genève gepland.
Het verblijf aan de Côte d’Azur en de overnachtingen onderweg heb ik lang geleden al geannuleerd. Het hotel aan het Meer van Genève hou ik nog tot op het laatste moment. Wie weet kan het tegen die tijd toch nog doorgaan.
Als ik het aandurf …
Mijn moeder (en ook mijn vader) kwam uit wat je met recht en reden een kroostrijk gezin mag noemen. Tien kinderen, dat is niet min.
Ik wist niet beter of mijn moeder was de oudste in het gezin, maar toen ik laatst het trouwboekje van mijn grootouders nodig had om de nalatenschap van mijn overleden tante te regelen, zag ik dat er elf maanden voordat mijn moeder werd geboren al een jongetje geboren was. Hij stierf een maand voor mijn grootmoeder beviel van mijn moeder.
Zeven jaar later herhaalde dit zich. Toen werd kind no. 7 geboren, een meisje dat vijftien maanden later overleed, drie maanden voor de geboorte van het volgende kind.
Ik vraag mij af hoe de mensen in die tijd zo’n drama verwerkten. Met hun groot gezin – elk jaar een kind erbij – én hun harde werk op de boerderij hadden zij waarschijnlijk weinig of geen tijd om daar lang bij stil te staan. En kindersterfte zal in de jaren ’30 wel vrij ‘normaal’ geweest zijn, maar toch …
Wat ik ook vreemd vind, is dat mijn moeder daar nooit over gesproken heeft. Ze moet haar overleden zusje nog gekend hebben want ze was zelf zes toen dat kindje stierf. Ze heeft later zelf twee kindjes verloren en ook daar werd nauwelijks over gepraat. De tijdsgeest?
En eens te meer realiseer ik mij hoe goed ik het heb. Hoe goed de meesten van ons het hebben. Elk huisje heeft zijn kruisje, maar er is op elk vlak hulp en steun als je daar behoefte aan hebt.
Neen, ik ben blij dat ik niet in die tijd geboren ben.
Gisteravond is mijn neef overleden aan Covid-19.
Hij lag twee weken geïntubeerd en in kunstmatig coma.
Ik denk aan zijn ouders, broers en zus. Maar ik denk vooral aan zijn twee jongens die dertien jaar geleden ook al hun mama verloren.
Wat kan het leven toch oneerlijk zijn.
RIP Peter.
Tijdens een van onze citytrips naar Barcelona hebben we een concert bijgewoond in het Palau de la Música Catalana. Wat mij betreft een van de mooiste gebouwen van Barcelona, van de hand van Montaner (UNESCO Werelderfgoed sinds 1997).
Tijdens een vorig bezoek aan de stad hadden we de rondleiding met gids gedaan en een heel klein stukje muziek mogen horen. De akoestiek is er werkelijk fenomenaal. Vandaar dat we persé een concert wilden bijwonen. Op het programma: Trio Ludwig met kamermuziek van Beethoven voor piano, viool en cello.
We hebben er heel erg van genoten. Moest je dit ooit van plan zijn … lang op voorhand reserveren is de boodschap.
Antwerpen.
Je mag naar de Zoo.
Je mag in de stad gaan shoppen/wandelen.
Je mag in de stad een ijsje gaan halen.
Maar …
Je mag NIET van de Zoo rechtstreeks 500 meter verder gaan shoppen.
Je moet eerst over huis.
Je mag NIET van het shoppen meteen op de Meir een ijsje gaan halen.
Je moet eerst over huis.
Ik hoop dat ik dit gedroomd heb.
Tien jaar geleden schreef ik dit stukje.
Dertig jaar zijn er voorbij gegaan sinds mijn vader stierf. Het lange ziekbed, de strijd, zijn aanhoudende moed en hoop op genezing, zijn bezorgdheid om mijn moeder, om ons … dingen die ik nooit vergeet.
Ik zie hem nog voor me, dankzij de foto’s die ik heb. En mijn zoon lijkt wat op hem, zeker nu hij ook de ‘lange baard zoals vake‘ heeft waar hij als kind al van droomde. En als ik mijn broer zie lopen, dan zie ik ook mijn vader: de armen wat slungelig langs het lijf en in gepeins verzonken.
Ik herinner me mijn vader zoals hij was voor zijn ziekte: een vitale man, altijd bezig, altijd opgewekt. Zijn stem, zijn klankkleur kan ik me jammer genoeg niet herinneren, hoe hard ik ook mijn best doe.
Onze kleinzoon is naar hem vernoemd: Joannes / Wannes. Dat was een totale verrassing toen hij geboren werd en ik was er bijzonder door ontroerd maar eigenlijk was het niet verwonderlijk want mijn vader en mijn zoon, dat waren twee handen op één buik, ook al hebben ze elkaar maar zeven jaar gekend. Veel te kort!
Ergens gelezen …
Mensen die nooit wat geven, daar krijg ik wat van.
Een man maakt je eerst het hof, en leidt je dan om de tuin.
Toen ik de prijs van de sla zag, kreeg ik een krop in de keel.
De cursus ‘lassen voor beginners’ is afgelast.
Bij de Weight Watchers zijn drie nieuwe leden aangekomen, maar er zijn er ook drie afgevallen.
Er valt iets over te zeggen, als je niets te zeggen hebt.
Als je niet buiten roken kunt, ga dan maar buiten roken.
Edelachtbare, als u wilt dat ik rechtsta, zal ik mij daarbij neerleggen.
Wat doen weekdieren in het weekend?
Het grote aantal werkongevallen in de houtzagerij wordt veel te gemakkelijk door de vingers gezien.
Bij de geboorte van hun eerste kind worden man en vrouw op slag ouder.
Roken: het blijft een teer onderwerp.
Beroepskeuzeadvies: word bokser, meer kans op slagen.
myriamsditjesendatjes.com 