Maand: juni 2017

Onze tuin/terras in juni

Stokrozen. Deze staan in de tuin, mooi op een rij, om het gestapelde hout (voor de haard) een beetje te maskeren. De kleuren zijn moeilijk helder te krijgen, maar we hebben ze in verschillende kleuren. Er zijn er roze, zalmroze, paarsig roze, witte, fuchsiaroze en één lichtgele. Ik vind ze prachtig.

De hosta’s staan in potten op het terras. Vorig jaar waren ze volledig kapotgevreten door de slakken. Tot nog toe valt het mee … slechts één gaatje in een van de planten.  

Gemengd tuin/terras: heel veel oude rozen, echinacea (zonnehoedjes) in het oranje en het roze maar de roze beginnen nog maar net open te komen, platycodon (ballonplant) in het wit, het roze en het paars (de roze en de paarse laten op zich wachten) en lathyrus (reukerwtjes).
En dit zijn mijn muurbloempjes (letterlijk), kleurige portulaca. Hier ben ik heel blij mee. Telkens er een bloem uitgebloeid is, komt er een bloem in een andere kleur tevoorschijn. Heel bijzonder en hele dankbare plantjes. En tegelijkertijd is die lelijke muur wat aangekleed.

En voor de rest staan er nog wat eenjarigen op het terras, twee palmen, een vijgenboom die de geest gaat geven en een appelsienboompje waar bloempjes aan staan. Of we in november onze eigen appelsienen gaan kunnen plukken is nog maar de vraag. 😉


Dagje sportief in en om Turnhout

Na een hele week te hebben binnen gezeten in de airco, was het vrijdag ideaal weer om nog eens een fietstocht uit de ‘fiets- en wandelbox‘ te doen. Een tocht van 50 km in de omgeving van Turnhout en Kasterlee. Aldus … fietsen op de auto en wegwezen.
Het was bewolkt en heerlijk fris toen we vertrokken. Wel heel veel wind, en na de middag werd het ook best weer heel warm. Deze keer was het een tocht met weinig afwisseling. We fietsten meestal tussen de weilanden en de maïsvelden. Heel weinig bos, heel weinig schaduw dus. En de laatste twintig kilometer geen terrasjes meer. We hebben natuurlijk zelf wel water bij, maar we zitten ook allebei wel eens graag op een gezellig terras met een lekker glas. Gelukkig vonden we dat nog daar waar onze auto geparkeerd stond en waar we ’s morgens koffie hadden gedronken.
En helemaal afsluiten deden we in de gezellige tuin van De Gulden Coppe in Hoogstraten met een lekker etentje. Een fijne dag!

Vakantieverslag

Een verslagje gaat het worden. Zuid-Portugal is tenslotte niet nieuw voor ons.

Maar first things first … we hadden bijna onze trein van 6u gemist. Manlief had de wekker gezet om 5u, kwestie van niet te moeten stressen. Om 5u40 schoot hij wakker. Wekker niet gehoord/wekker niet afgegaan? Dat blijft een open vraag. We zijn in ieder geval nog nooit zó snel uit bed geweest. In zeven haasten een koffie gedronken en ik heb zelfs nog mijn haar gewassen want ik kom niet buiten als mijn haar niet gewassen is. Nooit! Gelukkig wonen we maar 2 minuten lopen van het station en waren we uiteindelijk nog net op tijd voor onze trein.
Na een ‘uneventful flight’ stonden we al om 11u20 (Portugal is GMT+1) in Faro aan de balie van de autoverhuurder. De geboekte Fiat 500 was een ‘or similar’ wat we maar niks vonden, maar mits een kleine opleg konden we upgraden naar een Fiat 500L Living, een 7-seater voor ons twee, met alle mogelijke toeters en bellen. Heerlijke wagen! 

Onze eerste verblijfplaats lag aan de westkust, meer bepaald in het dorp Vila Nova de Milfontes in het Costa Vicentina nationaal park, halfweg tussen Lissabon en Cabo de São Vicente. Omdat we toch tijd genoeg hadden, reden we er naartoe langs de kleine wegen. Dit deel van de Alentejo is zeer dun bevolkt en de natuur onderweg is prachtig. Zoals gebruikelijk in deze tijd van het jaar bloeiden de jacaranda’s nog volop en ook de ooievaars zaten op hun nesten. En verder natuurlijk heel veel kurkeiken en olijfboomgaarden.

Al gauw realiseerden we ons dat dit niet het toeristische Portugal is. Dit is het Portugal van de Portugezen. Er zijn in het hele gebied maar enkele kleine stadjes en er wordt slechts met mondjesmaat Engels gesproken. Ook hier weer de typische witte huisjes met gekleurde rand, meestal blauw of geel, soms ook oranje. De kustlijn is wild, met hoge ruwe kliffen, de stranden zijn puur en ongerept en hebben geen faciliteiten zoals in de Algarve. Droomstranden voor windsurfers, bodyboarders en rustzoekers. En voor wandelaars want de Fishermen’s Trail (deel van de Rota Vicentina, 400 km wandelwegen) loopt hier langs de kust, op prachtig aangelegde wandelpaden, hoog boven de zee. Een zeer mooi en rustig gebied, ideaal om volledig te ontstressen en om uit te waaien, en dat laatste mag je zeer letterlijk nemen!

Na een week verkasten we naar Carvoeiro in de Algarve. Deze keer de volledige kustweg gevolgd, via Cabo São Vicente, het meest westelijke punt van het Europese continent. Mooi, en weer veel ooievaars en wilde bloemen gezien onderweg.

We zijn al verschillende keren in de Algarve geweest, maar nog nooit in deze regio. Het was niet echt ons dada: te druk, te Engels, te toeristisch. Waar we in Milfontes een heerlijke cataplana de peixe of arroz de tamboril aten voor geen geld, zagen we deze typisch Portugese gerechten in Carvoeiro zelfs niet op de kaart staan. Dat zegt genoeg denk ik.

Bovendien kwamen we ook nog eens in een hittegolf terecht met temperaturen van om en bij de 35 graden en een hoge luchtvochtigheid. Van de geplande uitstapjes is helaas niet veel terecht gekomen. Maar niet getreurd, we hebben deze regio al vaker bezocht. En zóveel stellen de stadjes niet voor. We hebben wel de Rota das Falésias nog eens gereden en weer veel te veel foto’s genomen. Zó mooi!

Op de eindafrekening van het autoverhuurbedrijf zie ik dat we toch weer 1.243 km gereden hebben. Ik schrik ervan, want naar mijn gevoel was dit – willens nillens – een pure rustvakantie.

Alle foto’s kan je bekijken op Flickr.

Logies: reviews op Tripadvisor.
Vila Nova de Milfontes, hotel HS Milfontes Beach
Carvoeiro, hotel Mirachoro Praia.