Auteur: MyriamC

vrouw / moeder / oma / levensgenieter / wereldreiziger / #foreveronvacation Mijn motto: YOLO!

Gelezen!

Jawel, ik heb nog eens gelezen. Dat was geleden van onze vakantie in oktober toen ik drie keer begonnen ben in hetzelfde boek. Sinds het K-monster mijn leven overhoop gooide heb ik het heel moeilijk om me te concentreren op een boek, terwijl ik er mij vroeger helemaal in verloor. Zelfs geluid of beweging deerden me niet. Nu fladderen mijn gedachten alle kanten op.

Toen manlief vorige week een volledige dag weg was zag ik mijn kans schoon. Geen afleiding, geen geluid, alleen ik en de stilte van ons huis. En ik dacht ‘het is nu of nooit’.

Ik heb mij comfortabel geïnstalleerd in mijn hoek in de zetel met een tasje koffie en een fles water binnen handbereik. Ik heb nog veel ongelezen boeken op mijn e-reader staan en koos voor ‘Die laatste zomer‘ van Tatiana de Rosnay. Ik heb heel graag haar boek ‘Haar naam was Sarah‘ gelezen. Dit was inhoudelijk niet te vergelijken en ik vond het bij momenten ook te langdradig maar toen manlief thuis kwam was ik toch 250 bladzijden ver. En ik ging het nu niet weer wegleggen.

Dus heb ik mij de volgende dag, toen hij naar de koers zat te kijken, naar de logeerkamer begeven voor de resterende 100 pagina’s. Misschien wordt dat wel mijn vaste leesplek want het lijkt erop alsof ik de smaak weer te pakken heb. Mentaal gaat het ook beter, zal daar wel mee te maken hebben. Laat ons hopen …

Mijn volgende boek, vraagt u? ‘Niemandsland‘ van Guurtje Leguijt.

IRL

Vorig najaar had ik een leuke date met omabaard en Rietepietz in Antwerpen. Toen al ontstond het idee om dat nog eens over te doen, eventueel met andere geïnteresseerde bloggers.

Ik denk dat het moment gekomen is om dat te organiseren, want van uitstel komt afstel.

Zelf dacht ik aan een wandeling in mijn mooie stad (Antwerpen, voor wie dit nog niet moest weten). Ik wil wel een wandeling uitstippelen en, mits enkele tussenstops, kunnen we elkaar wat beter In Real Life leren kennen.

Maar eerst wil ik graag weten of daar interesse voor is.

Dus … roept u maar!

Mestreech

Vrijdag deden we nog eens een uitstap. We reden naar Maastricht en maakten daar een mooie stadswandeling van bijna elf kilometer!!

Wat is het internet dan toch weer een uitkomst. ’s Morgens voor vertrek nog snel een wandeling opgezocht en op mijn telefoon gezet. Wandelen met de gpx viewer is veel fijner dan met een boekje of een stapel papieren je weg zoeken.

Onze wandeling ging door het Aldenhofpark en het Stadspark, over de Romeinse stadsomwalling, over kinderköpkes (kasseien) in rustieke steegjes, over het Ezelsplein, het Keizer Karelplein, het Vrijthof, …

We bewonderden het Stadhuis, de Sint Servaasbasiliek, de Basiliek van Onze Lieve Vrouw Tenhemelopneming, de Minderbroederskerk, de Helpoort, de Sint Servaasbrug, …

En we passeerden langs restaurants en terrasjes, véél terrasjes in deze bourgondische stad. En ook veel zon. En wat doen wij dan? Juist, ja. Uitgebreid genieten van lekker eten en drinken.

In het winkeltje van de Bisschopsmolen kochten we nog Limburgse vlaai om mee naar huis te nemen want die kon er na de lunch echt niet meer bij.

Het was een fijne dag in Maastricht.

Vogels

Veel bloemen hebben we nog niet in onze tuin. Wel veel vogels! Ze kwetteren en scharrelen van ’s morgens tot ’s avonds.

Het is hier dan ook niet slecht van eten, al zeg ik het zelf. Nootjes, pitten en zaden, vetbollen, meelwormen, …

Het is een genot om dat kleine grut in de gaten te houden.

Antwerpen (2)

Op de enige zonnige dag van vorige week (zaterdag) deden we nog eens een 10.000-stappen wandeling in onze mooie stad want er valt binnen postcode 2000 nog veel meer te zien dan het historisch centrum en het (oude) schipperskwartier.

Deze keer 10.000 stappen “langs de wortels van het KMSKA” (Koninklijk Museum voor Schone Kunsten Antwerpen). Een wandeling die ons onder andere meer leerde over het ontstaan van het museum.

De wandeling start aan de Handelsbeurs, in het centrum van de stad. De Handelsbeurs ontstond in de 15de eeuw. Al van in het begin was het een inspirerende plek en een economische trekpleister. In 1583 en in 1858 brandde het gebouw volledig af, waarna het weer opgebouwd werd in neogotische stijl. Deze prachtige ‘moeder aller beurzen’ stond model voor heel wat andere beurzen in Europa. Het is dan ook echt een prachtig gebouw! Wanneer er geen evenementen zijn kan de benedenverdieping bezocht worden. Een aanrader!

Het is in de Handelsbeurs dat de kiem ligt van het KMSKA. Tijdens de Gouden Eeuw passeerde veertig procent van alle handel in Europa via de beurs in Antwerpen. Maar er was niet alleen handel, er was ook kunst.

De kunstschilder David Teniers richtte een academie op in de schoot van de Sint-Lucasgilde. Heel wat schilders en beeldhouwers volgden er les en stelden er tentoon. Zo kon er een rijke verzameling opgebouwd worden. Al snel was er nood aan meer ruimte en in 1664 verhuizen de gilde en academie naar een vleugel van de Handelsbeurs. In 1773 wordt de Sint-Lucasgilde ontbonden. De kunstcollectie komt in het bezit van de academie.

We lopen langs de Koninklijke Academie voor Schone Kunsten, en langs de gebouwen van de Universiteit Antwerpen met onder andere het mooie Hof van Liere.
De Blindestraat, de Venusstraat, de Prinsstraat, de Ossenmarkt … een gezellige studentikoze buurt met veel “koten” (studentenkamers) en cafeetjes. En hier en daar een mooie mural of een kapelletje tegen de gevel. Ik heb mooie herinneringen aan deze wijk.

Ik spring een eeuw verder. De kunstcollectie wordt zo uitgebreid dat het academiemuseum te klein wordt. In 1875 wordt er beslist om een nieuw museum te bouwen. Het museum opent voor het publiek in 1890.

De Teniersplaats loopt naadloos over in de de Keyserlei, genoemd naar kunstschilder Nicaise de Keyser die in de 19de eeuw nog een tijd directeur van de Academie is geweest en een eigen zaal kreeg in het KMSKA.

Op de Teniersplaats en Leysstraat vind je prachtige imposante gebouwen in neo-barokstijl

Van de de Keyserlei lopen we naar het Stadspark. Het had niet veel gescheeld of het KMSKA had in het Stadspark gestaan. Maar het Zuid was toen in volle ontwikkeling en daarom werd er voor die locatie gekozen.

We lopen verder langs “de Leien” en het bekende Mechelseplein richting Het Zuid. Onderweg zien we mooie herenhuizen en veel restaurantjes en terrasjes.
Net zoals Het Eilandje en Zurenborg is dit een hippe buurt in Antwerpen.

Zo komen we dan uiteindelijk aan het KMSKA. Het museum heeft best al wat meegemaakt. Bij het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog worden alle kunstwerken naar de bomvrije kelder gebracht. Ook kerken en ander openbare instellingen mogen hun kunstwerken hier in veiligheid brengen.

Nog geen veertig jaar na de opening is het museum al te klein. Vier binnenkoeren worden overdekt om zo extra ruimte te creëren. De ramen aan de binnenkant verdwijnen en de galerijen worden omgetoverd tot echte museumzalen.

Een beveiligde kelder is niets zonder een breder rampenplan. Daarom zitten in de centrale zalen vanaf de ontwerpfase luiken in de vloer. Via deze weg kan het museum kunstwerken voorzichtig naar de kelder takelen. Bij het uitbreken van WO II laat het personeel vele schilderijen opnieuw in de kelder zakken. Dat houdt uiteraard de dreiging niet tegen. Op 13 oktober 1944 om 9.45 uur valt de allereerste Duitse vliegende bom op Antwerpen, net naast het museum. Ze maakt 32 slachtoffers. Het museum en enkele kunstwerken zijn zwaar beschadigd. De glazen daken breken in duizenden stukken. De herstelling van de oorlogsschade duurt jaren. 

In 1976 start een grootschalige renovatie ter voorbereiding van het Rubensjaar dat in 1977 plaatsvindt. Het (ver)nieuw(d)e museum is een gigantisch succes.

Nu spring ik ineens naar 2011. Dan start de grootste verbouwing aller tijden om het museum zijn oorspronkelijke grandeur terug te geven. De restauratie en uitbreiding duurden uiteindelijk de volle elf jaar. Het museum werd heropend op 24 september 2022.

KMSKA

We wandelen nog een blokje rond het museum en door de tuin die je vrij kan bezoeken en eten een lekkere pasta bij La Nuova Era, om daarna via de Volkstraat, Nationalestraat en Groenplaats – alwaar ik nog een blik werp op de mooiste toren van ’t stad – weer naar de Handelsbeurs te stappen. Een fijne wandeling van iets meer dan 10 kilometer.

Gesneuveld

Mijn blender, die al ruim twee en een half jaar mijn ontbijt verzorgt, is vanmorgen gesneuveld.

Een stomme move met mijn hand tegen de kan en ik zag zo de kunststof afsluitring uit elkaar spatten. In stukken vaneen.

Dat wordt dus morgen geen ontbijt, tenzij ik probeer met mijn mixer iets in elkaar te flansen.

Ik heb toch maar snel bij het blauwe mannetje een nieuwe besteld. Die zou 15 maart geleverd worden. Op hoop van zege!

Dag goede vriend, bedankt voor de jaren trouwe dienst.

Wintervakantie

Waarom niet nog eens naar de sneeuw, opperde ik half december tegen mijn wederhelft. Een keer iets anders dan warm en/of ver. Het was tenslotte alweer enkele jaren geleden dat we een wintervakantie deden.

Zo gezegd, zo gedaan.

Omdat wij niet bij nacht en ontij willen vertrekken, en ook niet bij nacht en ontij ergens willen aankomen, hebben we de rit opgesplitst en zijn we onderweg in Rüdesheim am Rhein gaan overnachten. Het is daar nu totaal geen toeristisch seizoen en gelukkig had ik onderweg het enige restaurant dat open was geboekt, want anders hadden we zelfs geen eten gehad.

Ik denk echter dat je daar in de zomer over de koppen kunt lopen want het stikt er van de wijngaarden, wijnhuizen en proeflokalen. Maar daar hadden we nu geen last van en we hebben goed en rustig geslapen.

De volgende dag nog een goeie 450 km tot onze eindbestemming Oberstdorf-Kleinwalsertal. Veel Baustellen onderweg en de bijbehorende Stau maakten dat we maar in de helft van de namiddag ter bestemming waren. Nadat we ons geïnstalleerd hadden in het geboekte aparthotel hebben we een verkennende wandeling gemaakt in het stadje. Het sneeuwde lichtjes. Het had trouwens de hele zondag en de nacht van zondag op maandag gesneeuwd. Gelukkig voor ons want het was geleden van 5 februari en toen ik de dag voor ons vertrek de webcam nog eens checkte was er in het dorp geen plekje sneeuw te bespeuren.

Oberstdorf is best een toeristisch stadje met chique winkels, veel restaurants en tearooms met lekker gebak. Dat laatste, daar kennen ze in Duitsland wat van.

Op dinsdag straalde de zon ons tegemoet en maakten we een flinke wandeling door het besneeuwde landschap. Tegen 16u was ik helemaal kapot. Een lekker stuk taart was zeer welgekomen.

We wilden graag proberen of het langlaufen nog zou lukken. Dat was zo’n 35 jaar geleden. Dus hebben wij woensdag langlaufmateriaal gehuurd en op een wei in de buurt gelanglauft. Ik waagde me niet aan een loipe met hellingen want ik was echt wel bang om te vallen. Manlief trouwens ook, met zijn heupprothese. Maar wat ik niet wou is toch wel gebeurd hoor. Op een gegeven moment kantelde mijn rechterski plots een beetje en ik viel gewoon om. Echt omvallen, zoals je dat soms ziet op van die slapstick filmpjes. Gelukkig niks aan de hand, ik heb me niet eens pijn gedaan. Het ergste/moeilijkste was nog terug recht geraken. Maar ook dat is gelukt, met enige hulp weliswaar.

Donderdag namen we met prachtig zonnig weer de kabelbaan naar de Fellhorn. Op een hoogte van 1790 meter kan je daar een mooie – zij het korte – winterwandeling maken met zicht op de skiërs en snowboarders. Het wandelpad was geprepareerd en maar goed ook, want als je van het pad afweek stond je gelijk een halve meter in de Tiefschnee.
De hoogtezon was zodanig warm dat ik het laatste stuk zonder jas heb gewandeld en dat we aan het bergrestaurant nog een uur in een ligstoel hebben genoten van de zon. Het was er een drukte van jewelste.

Na de wandeling zijn we de grens over gereden naar de dorpjes aan de Oostenrijkse kant van het Kleinwalsertal. Er lag daar overal nog heel veel sneeuw. We besloten dan ook om hier nog eens te komen wandelen later deze week.

Een van de activiteiten die we zeker wilden doen was een wandeling door de Breitachklamm. Dit unieke natuurmonument ligt in Oberstdorf-Tiefenbach en is de diepste en een van de indrukwekkendste rotskloven van Midden-Europa. Het water dendert er langs de honderd meter verticale en overhangende rotswanden naar beneden. In de zomer verdwijnt het in de rivier, in de winter bevriest het en wordt het een waar schouwspel van ijskunst. Wat hadden we geluk want de Klamm is 3 maart pas opnieuw opengegaan na sluiting van een week omdat de temperaturen zó hoog waren dat het ijs begon te smelten. Het is dan te gevaarlijk om door de kloof te lopen. Het gebaande pad wordt één ijspiste en je wil ook niet zo’n enorme ijspegel op je hoofd krijgen.

Wat was dit mooi! Het hoogtepunt van onze vakantie. Oordeel zelf.

Zoals we eerder al van plan waren, hebben we nog een prachtige wandeling gemaakt in Oostenrijk. Vanuit Baad, het laatste en hoogst gelegen (1244 meter) van de drie dorpen in het Kleinwalsertal, omringd door 36 bergtoppen, wandelden we over geprepareerde wandelwegen naar de Bärgunthütte op 1408 meter. Ik ben een heel slechte klimmer. Bij het minste hellinkje gaat mijn hartslag enorm te keer, het resultaat van conditie nul. Daarom koos ik voor de Talweg die de hele tijd ‘vals plat’ is, maar dat is voor mij beter te doen dan de Panoramaweg die stijgt en daalt en die manlief gelopen heeft. Hoe zwaar de wandeling voor mij ook was, ik heb genoten van elke stap. Eens boven aan de hut was het zalig zitten in de zon en genieten van de ongerepte natuur en een groot bord Kaiserschmarrn. En terug was een fluitje van een cent want altijd dalen. Niet goed voor de knieën en die voelde ik ook wel. Een heel fijne wandeling!

Deze vakantie was alles wat we gehoopt hadden en nog veel meer. De weer- en andere goden waren ons uiterst goed gezind. Hier kan ik weer een tijd op teren.