uitstap

De zee

Gisteren was het een prachtige dag en die hebben wij aan zee doorgebracht. Een heerlijk zonnetje, maar veel koude wind. Het deerde ons niet. Goed ingeduffeld hebben wij voor de middag een flinke strandwandeling gemaakt.

Er moest natuurlijk ook gegeten worden, en dat doen wij graag bij Restaurant Alexandra. Je eet er heel lekker en tegen een zeer schappelijke prijs. En bovendien is het personeel er super vriendelijk. Een genot om daar te zitten. Het zit er dan ook altijd stampvol.

Na de lunch moesten de calorieën er terug af gelopen worden, dus hebben we nog een uurtje langs de winkels gewandeld. En niks gekocht! Zo mogen er nog vele dagen volgen.

Foto’s

Foto’s nemen doe ik tegenwoordig meestal met mijn smartphone. Ik heb hem altijd en overal bij me en een snapshot is snel genomen. Maar voor mooie foto’s gebruik ik toch liever mijn groot fototoestel. De babyfoto’s die ik de afgelopen twee weken gemaakt heb van onze kleinzoon kunnen beter, veel beter.

Groot fototoestel dus laten opladen maar helaas gebeurde er niks. Het ding bleef zo dood als een pier. De back-up compact camera dan maar in het stopcontact gestoken. Je gelooft het niet … zo dood als een pier! Nieuwe batterijen kopen voor deze oude toestellen vonden we een beetje verloren geld. De Sony was een heel goed toestel maar er zat geen degelijke zoomlens op en die heb ik soms toch wel gemist.

Dus moest er een nieuw fototoestel komen. Geen spiegelreflex, daar wil ik echt niet nog eens mee beginnen (er ligt trouwens nog een analoge ergens in een kast in de kelder). Het is een Nikon Coolpix B700 geworden, opnieuw een hybride. Maar eentje die veel meer kan dan mijn oude Sony. Vandaar dat ik morgen op cursus ga want ik wil nu echt wel eens alle mogelijkheden degelijk onder de knie krijgen. Ik hoop dat mijn verstandelijke vermogens alle info nog aankunnen …

Zeeland

Wij houden van Zeeland. Zodra het weer het toelaat zijn we weg, al dan niet met de fietsen op de auto. Ook zo vorige vrijdag toen we ’s middags op de webcams zagen dat het mooi weer was in Zeeland. Zonder fietsen deze keer want ik heb nog te weinig adem om te fietsen. Manlief stelde voor om ’s avonds ergens te eten en dat is natuurlijk maar een woord. Een restaurant was snel gevonden.

Na een wandeling in het pittoreske Veere en koffie met gebak op een van de mooie terrassen met uitzicht op de jachthaven bij De Werf reden we verder naar Middelburg alwaar we nog even de stad in gingen – nog wat mooie koopjes op de kop getikt – alvorens ons te begeven naar Restaurantje Nummer 7 voor het diner (*).

En wat voor diner! Vijf gangen pure passie. Mooie producten, heerlijk bereid. Prachtig gedresseerde borden, vriendelijke bediening en aangename sfeer in dit zeer gezellige restaurantje. Het was niet de eerste keer dat we hier aten en het zal ook niet de laatste keer zijn.

Zeg nu zelf …

Amuse:

gazpacho van komkommer, schuim van dille, tapenade van tomaat en rode ui

Voorgerecht 1:

Tonijn: sashimi en sushi

Voorgerecht 2:

Zachte geitenkaas, kerstomaatjes, krokantje van Italiaans brood, balsamico

Tussengerecht:

Couscous met zilte groenten, scampi, schuim van scampi

Hoofdgerecht:

Runderlende: gebakken en tartaar, diverse groenten, rode wijnjus

Dessert:

Chocoladebrownie, chocolademousse, rood fruit, sorbet van Zeeuwse kersen.

(*) Dit was een aanbieding (vijfgangen verrassingsdiner) die we geboekt hadden via de website HEERLIJK, een menu van 50 euro voor de prijs van 35 euro. Het was elke euro meer dan waard. Zelfs de volle prijs van 50 euro was niet overdreven geweest.
Met al de acties die de restaurants tegenwoordig doen (om boven water te blijven??) zou je wel gek zijn om nog ergens de volle pot te betalen!

Havenhuis Antwerpen

Met de vereniging waarvan we lid zijn, brachten we gisteren een bezoek aan het nieuwe Havenhuis in Antwerpen. Een ‘architecturaal meesterwerk’ naar een ontwerp van de Brits-Iraakse architecte Zaha Hadid met de bedoeling Antwerpen als wereldhaven opnieuw op de kaart te zetten. Niet dat Antwerpen als wereldhaven niet meer van betekenis is, maar er is de laatste jaren té veel havenactiviteit verhuisd naar Nederland (Rotterdam, Vlissingen).

Bedoeling was om de oude brandweerkazerne te integreren in het nieuwe project zodat technische en administratieve diensten op één plek samen zouden zijn. Het winnende ontwerp én het uiteindelijke resultaat bestaat uit twee met elkaar verbonden hoofdvolumes: het originele gebouw in renaissance stijl met daar bovenop een balkvormig volume – in de vorm van een schip – met een volledig glazen gevel. Het glas is dusdanig in de stalen constructie geplaatst dat het – vooral ’s avonds – lijkt op een enorme diamant aan de hemel.

Ik zit dan direct met van die praktische vragen in mijn hoofd: hoe gaan die duizenden ramen ooit gekuist worden? Is daar budget voor?

De stadsgids deed zijn best om er een interessant verhaal van te maken, maar eigenlijk viel er niet zoveel over te vertellen. We hebben eens mogen rondkijken in de hall van het oude gebouw en in bepaalde gedeeltes van het nieuwe ‘volume’. Er wordt daar blijkbaar zeer veel vergaderd want bijna de hele zesde verdieping zijn vergaderruimtes, van klein tot heel groot. De overige verdiepingen worden ingenomen door grote kantoorruimtes. Er zijn zo’n 600 medewerkers en zij werken volgens het principe ‘open kantoor’, waarbij niemand een vaste werkplek heeft. De CEO zit, zoals gebruikelijk, op de top floor en daar mochten we niet kijken …

De inrichting is zeer strak en ook volledig (interieur, meubelen en accessoires) ontworpen door Zaha Hadid en vrijwel alles is in het steriel wit. Mooi – als je van clean houdt – maar of het ook praktisch is? Ik heb daar mijn bedenkingen bij. Het gebouw is nog geen jaar in gebruik en de muren in het restaurant en de mooie witte trap naar het auditorium zitten al vol zwarte vegen.

Het is een prestigieus project en You love it, or You hate it. De nieuwe constructie heeft wel iets, maar de combinatie van beide vind ik nog steeds een gedrocht.

Nationaal Park De Biesbosch

De weerman beloofde een droge dag, weliswaar met bewolking maar met een aangename temperatuur, dus … we hebben weer gefietst vandaag. Nationaal Park De Biesbosch was ons doel.

De Biesbosch is beschermd natuurgebied. Het is een zeer waterrijk gebied met een grote vogelpopulatie en ontelbare bloemen op de oevers. En hoewel er al veel bloemen uitgebloeid waren, was het toch nog een kleurrijk schouwspel. Ik laat de foto’s voor zich spreken.

Scheldeboorden

Ja, alweer gefietst! De Scheldeboorden deze keer, met vertrek een aankomst in Sint-Amands. Zeer mooie tocht langs beide oevers van de Schelde waar het aangenaam fietsen was, ondanks het feit dat het toch wel druk was op onze nationale feestdag. Drie keer overgezet met een veerpont. Gratis en voor niks! Dat bestaat dus nog.

Tochtje van 37 km (St. Amands, Mariekerke, Bornem, Temse) Veel toffe cafeetjes en restaurantjes om even (of wat langer) te verpozen.

De andere kant van de Schelde (richting Dendermonde) doen we een volgende keer.

Trappistenroute

En ja hoor, nog eens gefietst: de Trappistenroute in de omgeving Westmalle, Oostmalle, Zoersel, Brecht.

Een hele mooie route, deels gravel en deels asfalt, en nauwelijks autoverkeer. Langs rustige wegen begon onze rit aan Café Trappisten in Westmalle, recht tegenover de Trappistenabdij. Helaas zijn noch de abdij, noch de brouwerij te bezoeken.

Vervolgens reden we door de Trappistenbossen naar de Trappistinnenabdij op de Brechtse Heide. Ook hier een leven gewijd aan gebed en arbeid. Onder de merknaam ‘Trapp’ maken de nonnen zeep die ze verkopen in hun winkeltje. Ik had geen behoefte aan zeep (en ben allergisch aan nonnen, dit ten gevolge van twaalf studiejaren op nonnenscholen).

Verder langs het kanaal Dessel-Schoten, door bos, hei en weiland en via enkele dure villawijken, naar het Domein de Renesse met gelijknamig kasteel waar er een café is ingericht. Het was gezellig zitten op de mooie binnenplaats met zicht op de vijver.

Nadien door ’s Herenbos, langs het Lindepaviljoen en het Zoerselhof terug naar ons beginpunt: Café Trappisten in Westmalle waar het terras overvol zat. Gelukkig kennen we in de buurt nog wel andere aangename terrasjes.

Toch weer 44 km in de benen.

Rondje Hageland

Niet te warm, niet te koud (toen we vertrokken om 9u) … dat vroeg om nog maar eens een fietstocht, en weer eentje uit de box. Het mocht geen te lange zijn en niet te ver weg want we hadden ’s avonds een eet-afspraak. Een rondje van 44 km in het Hageland leek ons wel iets: Diest, Zichem, Scherpenheuvel, Bekkevoort, Kortenaken, Webbekom, Diest.

Ik ben uiteraard al wel eens in Scherpenheuvel geweest (te voet, toen ik nog jong en fit was), maar verder kende ik de streek niet. ‘Licht glooiend’ stond er in de beschrijving. ‘Flink glooiend’, zeg ik! 228 hoogtemeters is niet niks als je dat niet gewend bent. Wat was ik blij met de turbostand op mijn e-bike. En nog blijer met de lange afdalingen na de inspanning.

Het was een mooie tocht met veel afwisseling: de mooie Demervallei, de stille dorpen, weilanden met grazende koeien, akkers met graan, stukken bos, en het laatste stuk tussen de boomgaarden. En wat een mooie vergezichten overal.

Op de middag was het toch warmer dan verwacht en ik was blij dat de zon zich af en toe verstopte achter de wolken.

Een fijne dag weer.

Zadelpijn

Sinds ik mijn nieuwe e-bike heb, fiets ik veel vaker en ook veel liever dan vroeger. Het enige vervelende / pijnlijke is de zadelpijn die al na een kilometer of twintig de kop opsteekt. Na een rit van veertig kilometer, zoals twee weken geleden met ons damesgroepje, kon ik wel huilen van de pijn.

Een meefietsende dame zei me dat ze vroeger ook zo’n last had van zadelpijn. Sinds ze een goed zadel heeft, rijdt ze pijnloos kilometers en kilometers aan een stuk. Vorige zomer is ze nog met haar man naar Praag gefietst … 900+ kilometer op 7 dagen tijd.

Zo’n zadel wou ik ook!

Dus heb ik gisteren bij de gespecialiseerde fietshandel de afstand tussen mijn zitbeenderen laten opmeten en een ergonomisch zadel van SQlab gekocht. Vandaag mag ik er maximum 10 km mee fietsen, dan twee dagen niet. Dit zo’n keer of vijf herhalen en dan langzaam de frequentie en de afstand opdrijven.

En dan zou ik – als het goed is, en daar reken ik wel op – pijnloos moeten kunnen fietsen.

Lunchen in Parijs

Het klinkt heel decadent, en het is ook heel decadent, maar woensdag ben ik gaan lunchen in Parijs. Een Amerikaanse kennis, die daar een maand verblijft, had me gevraagd of ik geen zin had om samen te lunchen en bij te babbelen. Met de eindejaarsactie van Thalys was een ticket redelijk betaalbaar – in eerste klas want dat was goedkoper dan tweede klas, begrijpe wie kan – … ik dus gewoon een dag heen en weer met de Thalys naar Parijs.

Van Parijs zelf heb ik niet veel gezien deze keer. We zijn in een taxi gesprongen en hebben ons naar restaurant L’Oiseau Blanc laten voeren waar we eigenlijk alleen maar gepraat en vooral gegeten hebben … super lekker en super chique. Het restaurant is schitterend gelegen op het dak van hotel The Peninsula, met een prachtig zicht op de Eiffeltoren vóór ons en in de verte links de Sacré Coeur.

Nadien opnieuw de taxi in voor koffie met iets sterkers naar een ander mooi dakterras bij hotel Le Terrass”. Ja … Madame Watt, zoals ze met veel respect wordt aangesproken, kent duidelijk de betere adresjes. Het was een hele leuke dag en een heel fijn weerzien.

Nog even opschrijven wat ik gegeten heb, want dat weet ik anders over twee weken niet meer:

Daurade royale assaisonnée comme un ceviche à la main de bouddha, jeunes betteraves et enoki à la mangue

Lieu jaune de ligne et moules de bouchot aux sucs de clémentine, carottes étuvées au chorizo ibérique

Poire Comice passionnément chocolat, parfait glacé à la vanille