Maand: september 2009

Opruimdrang

Ik weet niet wat me bezielt maar ik zit opgescheept met opruimdrang. Iets wat me nog nooit overkomen is, en het is ook geen lente trouwens. Maar goed, een onweerstaanbare drang … daar moet je gewoon aan voldoen. Vanmorgen heb ik de vestiairekast in de gang beneden aangepakt. Daar staan namelijk (bijna) al mijn handtassen, zodat ik ze gemakkelijk voor het grijpen heb. Eerlijkheidshalve moet ik toegeven dat ik niet zó dikwijls verwissel van tas, da’s veel te veel gedoe. En nu vond ik de tijd rijp om wat tassen te elimineren. Met pijn in het hart heb ik zeven handtassen, groot en klein, in de zak voor ‘de arme kinderen’ gestopt. Tassen die ik al jaren niet meer meedroeg maar waar ik blijkbaar toch op een of andere manier aan gehecht was want bij iedere tas dacht ik ‘zou ik deze nog even terugzetten’. Op zo’n moment moet een mens hard zijn, of er komt helemaal niks van terecht. Er staan nu nog zeker drie tassen – oude handtassen, nog zonder GSM-vakje zelfs – waarvan ik weet dat ik ze nooit meer zal meenemen, maar ik kan er echt nog geen afscheid van nemen. Volgend jaar nog maar eens een poging wagen, want ik heb gemerkt dat ik aan tassen echt geen gebrek heb. En mijn nieuwe rode handtas die ik zaterdag voor een prikje op de kop heb getikt, die staat helemaal vooraan te pronken!

Renoveren

Even een vervolg breien aan mijn blogje van 15 september. Ondertussen zijn we al een heel eind opgeschoten met de werkzaamheden. De kasten zijn uitgeruimd, in totaal 10 volle bananendozen en 4 grote zakken voor het stort. Het viel me toch moeilijker dan ik had gedacht om dingen weg te gooien. Bij het inladen van de nieuwe kasten zal er dus nog even gesorteerd en alsnog weggegooid moeten worden.
De muren en het plafond zijn geschilderd, behalve de contrastmuur (muur waar de inbouwhaard in zit). Daarvoor had ik allerlei staaltjes meegenomen uit de Brico. Het ziet er wel vrolijk uit met al die kleurtjes maar zo kan het natuurlijk niet blijven. En ik kan moeilijk kiezen want een klein plekje petroleumblauw of violet is nog wel iets anders dan een hele muur in die kleur! We laten het dus even bezinken. Morgen beginnen we aan de deuren en de ramen. Het fijnere werk dus. En morgen middag gaan we lekker uit lunchen. Dat hebben we wel verdiend …

Griekse keuken

Wat koken (en eten) betreft ben ik zeer traditioneel. Ik hou van de Belgisch/Franse keuken met een mediterraanse toets. Gisteren echter had ik echt zin om eens iets uit te proberen. We hebben al een aantal keren heerlijk gegeten bij het Mezze Cafe Varelli in Antwerpen, dus Griekse hapjes zouden het worden. Tzatziki, keftedakia, spanakopita, kolokytakia keftede en yiaourti me meli ke karidhia als dessert. Ik had ook mijn moeder uitgenodigd en ik weet zeker dat, moest ze geweten hebben wat we zouden eten, ze een uitvlucht had gevonden om niet te hoeven komen. Maar ze heeft gesmuld, net zoals wij drieën.
Ik wil hier geen receptensite van maken, maar we vonden de Griekse gehaktballetjes zó lekker dat ik dat receptje toch maar even hier ga neerzetten.

Keftedakia
* 1 kleine ui
* 250 g kalfsgehakt
* 1 eierdooier
* 1 theelepel oregano
* ½ theelepel paprikapoeder
* ¼ theelepel kaneelpoeder
* 1 eetlepel tomatenketchup
* 3 eetlepels paneermeel
* zout, peper
* 2 teentjes knoflook
* 4 takjes peterselie
* 2 takjes munt
* 2 eetlepels bloem
* 3 eetlepels (olijf)olie

De ui pellen en fijnsnipperen. In een kom de uisnippers, het gehakt, de eidooier, de oregano, het paprikapoeder, het kaneelpoeder, de ketchup, het paneermeel, het zout en de peper door elkaar mengen. De knoflook pellen en erboven uitpersen.
De peterselie en de munt erboven fijn knippen.
Het gehaktmengsel nogmaals goed doorkneden en er kleine balletjes van vormen. In een diep bord de bloem strooien en de gehaktballetjes door de bloem wentelen, zó dat de balletjes er helemaal mee bedekt zijn.
In een pan de olie verhitten en de gehaktballetjes in ± 10 minuten aan alle kanten bruin bakken.

Met dank aan Ingrid voor het recept!

Poes

Onze Mop, vijftien en een half, wordt nu echt wel oud. Ze is al meer dan een jaar volledig blind, maar ze trekt nog goed haar plan in huis. Ze gaat ook nog buiten, maar verder dan het terras en een klein stukje van het gazon komt ze niet meer. Haar vaste plekje in huis is op de leuning van de zetel (soms links, soms rechts). Met veel moeite kan ze er nog op geraken, en daar ligt ze dan vrijwel de hele dag te slapen. Maar de laatste weken is ze er al verschillende keren afgevallen. Een doffe plof op het parket en daar ligt ze dan. Heel zielig. Ik weet niet of ze zich pijn doet, maar ze zit dan op de grond heel onwezenlijk te kijken. We hebben al geprobeerd haar op een ander plekje te leggen, gewoon in de zetel wat toch een stuk minder hoog is en waar ze eigenlijk niet af kan vallen. Maar ze wil altijd terug naar die leuning.

Ontruimen

Hehe, het heeft wat voeten in de aarde gehad maar eindelijk is dan toch ons nieuw parket besteld. Plaatsing in de week van 12 oktober. Meubels komen in de week van 19 oktober. Ter voorbereiding – en om eens te zien wat ‘het zegt’ zonder vanwege blijkbaar geen mode meer – hebben we alvast het tapijt, dat al 33 jaar onze woonkamer siert, weggehaald. De living oogt ineens een stuk groter, hoewel het huidige parket best wel donker is van kleur. Het nieuwe parket wordt heel licht, de nieuwe meubels donker. Het wordt vast prachtig al zullen daar nog heel wat uren werk aan vooraf gaan: schilderen en behangen, alle kasten leeghalen en de inhoud in dozen stoppen, de meubels versjouwen en droog wegzetten tot de kringloop ze komt halen, enz. Dan nog nieuwe gordijnen, lampen en decoratie want het wordt totaal anders dan het was. Ik kijk er naar uit!

11 september 1976

Vandaag 33 jaar geleden was voor echtgenoot en mij een heel belangrijke dag. Toen zijn we namelijk getrouwd. Of het ook de dag van ons leven was? Het was in ieder geval een hele drukke dag met veel te veel erin gepropt, maar zo ging dat dus in 1976. Het begon al met een ontvangst van de ‘suite’ bij ons thuis (wij zijn gewoon ouderwets van thuis uit getrouwd, samenwonen was een no-no) met een hapje en een drankje. Daarna ging het in gehuurde statige zwarte Mercedessen naar het gemeentehuis voor de burgerlijke plechtigheid. De fotograaf in zijn wagen achter ons aan om het allemaal netjes vast te leggen voor het nageslacht. Na het gemeentehuis volgde de kerkelijke plechtigheid. Met recht een ‘plechtigheid’ want het koor waarin mijn vader zong verzorgde de gezangen. Wijzelf hadden het liever iets moderner gehad, maar vaders wil was wet in die tijd. Na de kerk met het gevolg naar de feestzaal waar de eerste genodigden voor de receptie al stonden te wachten. Mijn ouders zaten in zaken in die tijd, dus er was heel veel volk op de receptie. Ik herinner me er verder weinig van, alles gaat op zo’n dag toch een beetje langs je heen. Na de receptie volgde het diner voor de naaste familie. Even een paar uurtjes rust en genieten, van het eten en van elkaar. Dan volgde de fotosessie, helaas in de regen. En tegen acht uur moesten we alweer paraat staan voor de genodigden voor ons avondfeest met een gigantisch buffet en een echte bruidstaart met verdiepingen. En toen moesten we gaan dansen: echtgenoot en ik de openingsdans (ik denk dat het Samba Pa Ti van Santana was, maar ik ben niet helemaal zeker), daarna ik met mijn vader, echtgenoot met zijn moeder, enz. enz. Helemaal volgens de etiquette. Het feest is nog heel lang doorgegaan maar wij zijn er rond een uur of twee van onder gemuisd want we moesten om zes uur de volgende morgen ons vliegtuig halen naar Mallorca voor een welverdiende huwelijksreis.

Koud zweet

Gisteren moesten we persé nog een keer naar zee. Het was zo’n mooi weer, dus wij onze handdoek en ons boek ingepakt en weg waren we. Toen we ons neervleiden op onze gehuurde ligbedden en ik zo eens rondkeek of ik nog wat ‘bekenden’ zag (en die zag ik!) viel het mij op dat 90% van de badgasten gepensioneerden waren. En toen bedacht ik mij dat wij zelf ook niet ver meer van ons pensioen zijn. Het koude zweet brak even uit want pensioengerechtigd betekent toch dat je aan de laatste fase van je leven begonnen bent. En ik moet nog zoveel, heb nog zoveel plannen en wensen. Nog maar goed dat we niet op voorhand weten hoe lang we ’t gaan trekken.