Maand: maart 2019

Vorige week heb ik manlief niet veel gezien. Hij heeft dinsdag, woensdag en donderdag gefietst. Ik had dinsdagmorgen Spaanse les, woensdag ben ik een paar uren bezig geweest met een ‘Save The Date’ ontwerp voor ons 65+65 feest (we vieren dit jaar allebei onze 65ste verjaardag) en donderdagmiddag had ik afgesproken met een vriendin. En tussendoor moet er natuurlijk ook nog wat in het huishouden gedaan worden.

Ik ben graag eens op mezelf maar vrijdag wou ik toch echt wel iets samen doen. Het was prachtig weer … echt weer om aan zee te zijn. En zo geschiedde.

Om elf uur zaten we al aan de koffie op het gloednieuwe strandterras van Zandpaviljoen Pier 7 in Vlissingen. Met de voeten in het zand. Wat ik niet wist is dat je er ook kan logeren, in een beachroom met een terras op het strand. Lijkt me heel tof om eens te doen, maar het is niet goedkoop helaas.

Na de koffie wilden we toch wat kilometers stappen en zijn we de boulevard afgewandeld tot in de stad. Daar hebben we een lekkere pasta gegeten bij La Bella Cucina, een Italiaanse traiteur annex winkel-met-van-alles-wat annex lunchrestaurant.

Daarna zijn we terug naar het strandterras gestapt om nog wat te genieten van de zon. Het was er ondertussen stikdruk, net zoals op alle andere terrassen. Het leek wel een zomerdag.

//embedr.flickr.com/assets/client-code.js

Op de terugweg naar huis zijn we nog gestopt bij de Drankgigant in Oost-Souburg. Ik was al langer op zoek naar Floc de Gascogne. Blijkbaar in België niet te verkrijgen, maar in Oost-Souburg of all places wel. En of we onze voorraad drank hebben aangevuld!

’s Avonds moesten we nog naar de vernissage van mijn schoonbroer zijn eerste tentoonstelling ‘Ritmische mozaïek en fantasie fotocollages‘. Ook een voltreffer. Ik wist al dat hij veel talent heeft, maar wat hij hier tentoonstelde was fantastisch.

Er komen geen Dikke Dames in onze woonkamer. We gaan een kunstwerk van mijn schoonbroer kopen. Wel eerst nog even sparen … 😯

Vrijdag was een topdag!

Zo noem ik de periode rond volle maan. Eigenlijk zou het de volle maan ‘viernachtse’ moeten heten, maar dat klinkt niet. In ieder geval, vorige week was het weer zover.

Ik heb al zolang ik weet last van volle maan. In die zin dat ik dan bijzonder slecht slaap. Ik slaap altijd slecht, maar rond volle maan is het nog een paar graden erger. Ach, zeggen ze dan, dat zit tussen uw oren.

Neen, dat zit niet tussen mijn oren. Sinds ik een activity tracker draag, kan ik gewoon ’s morgens op de app zien hoe goed of hoe slecht ik geslapen heb en dat patroon is heel anders tijdens de volle maan ‘viernachtse’.

Zo ziet een gemiddelde nacht rond volle maan eruit. Niet echt om vrolijk van te worden. ’s Morgens heb ik er niet zoveel last van, maar in de namiddag krijg ik echt mijne klop. Toen ik nog werkte ging ik gewoon ’s middags naar huis omdat ik totaal niet meer wist waarmee ik bezig was. Gelukkig kon dat omdat ik freelancer was en geen vaste werktijden had. Toen maakte ik mij er ook nog druk over. Sinds ik op pensioen ben houdt het mij minder bezig dat ik eens een paar nachten (nog) wat slechter slaap. Ik moet niks meer, heb de tijd aan mezelf. Maar halve nachten woelen en draaien … het blijft vervelend.

Over een dag of tweeëntwintig mogen we weer …

Lieve mam,

Al meer dan vijf jaar ben je niet meer onder ons. Vandaag zou je 89ste verjaardag zijn. Voor mij zal je voor altijd 83 blijven.

Ik weet nog hoe je altijd genoot van de lente, en vooral van de (wilde?) kerselaar in de tuin die steeds zo uitbundig bloeide rond je verjaardag. Je vond het je mooiste verjaardagsgeschenk. Jouw wilde kers is samen met jou gestorven. Hij heeft voor het laatst gebloeid op je verjaardag in maart 2014, twee maanden na je overlijden. Veel uitbundiger dan anders. Nadien niks meer. Geen blad. Geen bloesem.

Maar jouw oudste kleinzoon, onze zoon, heeft er nog tijdig een stekje van afgehaald en het al die jaren in zijn eigen tuin verzorgd en gekoesterd zoals hij alles koestert wat aan jou en ons vake herinnert. En zie, vijf jaar later is dat stekje van toen een boompje geworden dat dit jaar voor het eerst vol knoppen staat. Het zal ons altijd aan jou doen denken.

Deze heb ik vorige week bij enkele mede-bloggers zien voorbij komen. Aangezien ik van lijstjes houd …

Wat doe ik graag? 

Reizen. Staat met stip op 1. Het kan mij niet vaak genoeg zijn. En de mensen rondom mij weten dat ook wel want ik krijg meer dan eens de opmerking: aha, ben je nog eens in ’t land? Om te lachen natuurlijk maar het is wel waar dat wij heel dikwijls onderweg zijn. Ik moet ook altijd een reisje in de pipeline hebben of ik word heel onrustig. Hoeft trouwens niet altijd ver te zijn. Een weekendje in eigen land is ook een reisje. Toch?

Reizen plannen en voorbereiden is een waardige runner-up. Wekenlang kan ik op internet en in reisgidsen op zoek gaan naar fijne hotelletjes, lekkere restaurantjes, de meest interessante vliegtuigtickets, de mooiste routes, … Ik vind plannen en voorbereiden bijna net zo plezant als het reizen op zich. Eens ik iets definitief geboekt heb lijkt het wel of ik ik een zwart gat val. Ja, ik lijd aan tripophobia.

In willekeurige volgorde:
Reisverslagen schrijven. Na iedere reis (# vakantie) maak ik een uitgebreid verslag. Ik publiceer het niet alleen hier op mijn blog, maar ook op de site van Evenaar.tv en ik vertaal het naar het Engels voor een Amerikaans travel board.    

Uit eten gaan. Hoeft niet persé met sterren te zijn. Been there, done that. In de huidige bistronomie keuken kan je voor mijn gevoel zeker even lekker eten. En vooral ook minder ‘ingewikkeld’ dan in sterrenkeukens, is mijn ervaring. En minder duur … ook niet onbelangrijk als je ’t van een pensioentje moet doen.

Koken doe ik ook graag, maar niet de gewone dagelijkse pot. Ik probeer graag de speciallekes. Niet dat het altijd lukt, en dan ben ik kwaad op mezelf omdat ik er toch aan begonnen ben, maar de volgende keer laat ik mij toch weer vangen.

Terrassen en mensen kijken hoort ook tot de liefhebberijen. Na de boodschappen, tijdens de fietstochten of de wandelingen, in ’t stad, aan ’t strand. Eigenlijk telkens wij buiten komen doen wij wel een terraske. Op een terras zitten waar er veel passage is kan ik gemakkelijk een paar uren de passanten observeren en mijn fantasie zijn werk laten doen.

Organiseren. Dat kan van alles zijn. Van een feestje voor de familie tot een evenement voor onze vriendengroep. Is natuurlijk ook altijd part of the job geweest: meetings organiseren, diners, zakenreizen, beurzen, agenda’s, …

Fietsen. Wie mij dat vijf jaar geleden zou hebben gezegd, zou ik eens goed uitgelachen hebben. Maar kijk! Een goeie e-bike, een echtgenoot die fanatiek fietst, een fietsclubje, meer moet dat niet zijn om de goesting te pakken te krijgen. En fietsen is ook een heel klein beetje reizen want ik fiets graag in een streek waar ik niet bekend ben.

Lezen en de laatste tijd zijn dat vooral literaire thrillers / psychologische thrillers … als het kind maar een naam heeft. Maar ook een mooie familieroman of biografie kan mij wel boeien.

Internetten. Google is mijn beste vriend. Nu ja, virtueel dan toch. Net zoals Instagram en Facebook. Als ik niks beters te doen heb zit ik de ganse dag aan mijn scherm gekluisterd. Verslaafd? Ikke? Da’s maar een gedacht.

Puzzelen. Kruiswoordraadsels, Zweedse puzzels, woordzoekers, … Op dinsdag haal ik het TeVeblad en het eerste wat ik dan doe is de puzzels oplossen. Zonder naar de oplossingen te gaan kijken uiteraard.

Auto rijden heb ik altijd graag gedaan en doe ik nog steeds graag. Helaas wordt het plezier dat ik daarvan heb de laatste jaren wel getemperd door files en wegenwerken waar je ook komt. Maar zo eens goed gas geven op een Duitse Autobahn, daar kan ik echt van genieten.

Bijleren. Ik ben best wel leergierig. Ik ga graag naar de Spaanse les, al vind ik het examen doen niet zo tof. Maar ik leer ook graag bij op andere vlakken. Een interessant bedrijfsbezoek, een mooie tentoonstelling, een lezing, … ja dat kan mij allemaal wel boeien.

Fotograferen, al ben ik de laatste tijd een luie fotograaf en gebruik ik gemakkelijk mijn telefoon om foto’s te maken. Ik vind ze zelf zeker zo mooi als de foto’s die ik maak met mijn dure Nikon camera. In ons huis zijn er dan ook veel posters en canvassen van eigen makelij te vinden.

Typen. Ik ben altijd directiesecretaresse geweest en heb dus in mijn actieve carrière heel veel én graag getypt. Heel snel getypt ook, en dat kan ik nog steeds. Ik haal nog met gemak de 400 aanslagen per minuut. Blind hé!

Ons interieur eens veranderen bij tijd en wijle. Zo heel dikwijls gebeurt dat niet, maar na de schilderwerken van afgelopen januari heb ik heel wat nieuwe dingen gekocht. Kleinigheden, maar ons huis ziet er toch weer heel anders uit. 

De zee zien. OK, hoort misschien bij reizen maar ik kan het zo maar in mijn kop krijgen om NU de zee te willen zien. Op minder dan een uur zijn we in Vlissingen. Auto in en wegwezen.

Afspreken met vriendinnen en direct het gesprek hervatten waar het de vorige keer gestopt was. Ik heb niet veel echte vriendinnen (*), maar de vriendinnen die ik heb, dat is voor altijd.
(*) De definitie van een echte vriendin is voor mij iemand met wie ik mijn verleden deel. Mijn BFF ken ik al bijna 55 jaar.

Uitslapen. Neen, niet meer tot ’s middags zoals toen ik jong was, maar ik kan er echt wel van genieten om in de winter als de regen tegen de rolluiken slaat tot een uur of negen in mijn lekker warme bed te blijven. O ja!

Me-time, daar heb ik af en toe echt nood aan en ik kan er enorm van genieten om eens alleen iets te doen. Soms is dat gewoon thuis wat rommelen, een andere keer is dat op mijn eentje gaan shoppen (niet te lang want ik ben geen shopper), eens alleen gaan wandelen of gaan fietsen.

Ik heb het gered. Ik heb er twintig en dat ging nog vrij vlot.

Ik heb een hartsgrondige hekel aan telemarketeers. Ik weet dat deze mensen ook maar hun job doen, maar laat mij alsjeblieft met rust. Ik heb me niet voor niks aangemeld op de ‘bel-me-niet-meer’-lijst.

Toch had ik van de week weer zo’n mannetje aan de lijn. Jong en onervaren, dat hoorde ik onmiddellijk. Ik heb hem even laten praten. Correctie: ik heb hem even een stukje van zijn tekst laten voorlezen en zo gauw ik hem kon onderbreken zonder super onbeschoft te zijn heb ik dat ook gedaan.

Hij was even van de wijs, en toen hij wilde verder gaan zei ik ‘wij zijn uitgepraat‘. Toen wist hij het helemaal niet meer en stamelde hij ‘nog een fijne dag’. Dat heb ik hem dan ook maar gewenst.

Ik ben het.
Op onze Kleine Man.
Al veel langer dan vandaag, maar van de week maakte mijn hart toch weer een extra sprongetje.

We gingen hem ophalen van de crèche. De juf van zijn klasje was een verhaaltje aan het voorlezen en hij stond samen met nog een paar andere peutertjes aandachtig te luisteren. Toen ik op het raam tikte kreeg hij ons in ’t snuitje, er verscheen een grote lach op zijn gezichtje en hij kon niet snel genoeg in mijn armen vliegen. Dan smelt ik smelten wij.

Hij is zo schattig en lief. En hij probeert zo erg te laten weten wat hij wil, maar deze oma (en ook opa) begrijpt hem niet altijd. Van de week wou hij persé in zijn stoel zitten. Eens hij zat, was dat toch blijkbaar niet wat hij in gedachten had. Huilen, terug uit de stoel, troosten met zijn konijn, muziekje opgezet, wat rondwandelen op de arm … En hij maar weer wijzen naar zijn stoel. Na een tijdje ging ik met hem naar de keuken en daar zag hij het fruit voor zijn fruitpap liggen. ‘APPE’ riep hij. Appe! Appe! Appe! Honger had hij en daarom wou hij natuurlijk in zijn stoel. Tsss … domme oma toch.   

Thuis. Niet de plaats waar ik woon maar Thuis van op TV … het houdt de mensen bezig!

Gisteren in een tearoom aanhoorden we een conversatie tussen vier gepensioneerden. Twee man, twee vrouw.

Man 1: Denkte golle na echt dat diejen Dries da ni gedoan hee?
Vrouw 1: Doar in den buro wel eej, mor in ’t gasthois, da was imand aanders zenne.
Vrouw 2: Ik zen zeker dat da die Christine was. Die is zoe zjaloes op die Karen. Ik zien diejen Bob nog ni traawe mé da maske. Di kenne mekoar nog mor pas en dan al direct traawe!
Man 2 (bij de pinken): Joa manneke, da’s film eej.
Vrouw 1: Nië, nië. Volgens maa ee dieje gebuur van den Dries z’n ma die Karen proberen te wurgen. Oept leste liete ze toch zien da die twië iet soame hodde? Kzen kerjeus, mor tzal nog tot de 27ste juni duren veur dawiet weten zeker?
Man 2 (weer bij de pinken): Joa kinneke, da’s film eej. Da moete ze wa rekke oem de spanning derin tauwe.

Zo ging het nog een tijdje door.

En ik beken: wij kijken ook naar Thuis.
Anders hadden we nooit begrepen waarover het gesprek ging. 😅

Zaterdag waren we – samen met de andere broer en zus – uitgenodigd bij de oudste broer van mijn man. We zien elkaar hooguit één keer per jaar en als de familie samen is, dan zijn de broers en zus precies vreemden voor elkaar. Dat vond ik vroeger al, toen we met zijn allen aan tafel zaten bij schoonmama en schoonpapa op o.a. nieuwjaarsdag. Er wordt dan wel gepraat maar het gaat allemaal nergens over. En dat is in de loop der jaren nog altijd niet veel veranderd.

Het zijn dan ook vier totaal verschillende karakters bij elkaar. De oudste zus is extreem onderdanig, de oudere broer zeer autoritair, mijn man is gewoon de beste van de vier (😉) en zijn jongere broer heeft van allemaal wat. Het zijn eigenlijk de aangetrouwden die er nog een redelijk homogeen geheel van maken. 

Je (schoon)familie kies je niet en mijn zus en broer en ik verschillen ook erg van mekaar maar als puntje bij paaltje komt zijn we er wel voor elkaar. Ook dat mis ik bij de schoonfamilie.

Ik ben wel eens een tijd gewoon weggebleven op dit soort bijeenkomsten omdat ik totaal geen zin had in gekeuvel over koetjes en kalfjes en ongemakkelijke stiltes, maar je kan natuurlijk niet blijven wegblijven. Het is en het blijft mijn man zijn familie, al heeft hij er zelf ook niet zoveel mee.

Maar goed, het is meegevallen zaterdag. Het was gezellig  en ik durf zelfs hopen dat de ongemakkelijke stiltes uit het verleden voorgoed verleden tijd zijn. Én ik hoop dat we op onze oude dag toch nog wat aan mekaar hebben.

Mosterdsoep … al ooit gegeten?
Niet doen, is gewoon niet te **eten. 

Wij kregen het onlangs in het restaurant van de golfclub Reymerswaal in Rilland tijdens een uitstapje met onze vriendengroep. Het ‘lunchmenu’ was voor iedereen hetzelfde. Mosterdsoep gevolgd door een broodje kroket.

Het was alsof ik mijn lepel in een pot mosterd stak. Yuck! Zo’n broodje kroket is aan mij ook niet besteed. Ik heb het wel opgegeten – een mens moet toch iéts eten – maar wel het kleffe broodje en de vleeskroket apart. De mosterdsoep is terug richting keuken gegaan, en niet alleen mijn kom.

Neen, dan was de lunch bij Jagersrust gisteren – twaalfuurtje op zijn Vlaams – heel wat lekkerder!