Maand: maart 2010

Mijn moeder wordt tachtig

Mijn moeder wordt tachtig vandaag. Ze houdt enorm veel van kaartjes, wenskaartjes, geboortekaartjes, vakantiekaartjes, enz. Om haar te verrassen had mijn broer bij alle familieleden, vrienden en kennissen een briefje in de bus gestoken met het verzoek om tegen 24 maart een kaartje te sturen naar mijn moeder, maar dan wel op mijn adres. Gisteravond telde ik 84 kaarten! Die worden haar straks in een echte postzak overhandigd.
Ik was net even bij haar om haar te feliciteren en trots wees ze op de bloemen die ze al had gekregen en op de vier (!) kaartjes op de buffetkast … Wat zal ze blij zijn straks.

Vogelnestjes met een dakje

Volgens een 90-jarige boer uit het Waasland krijgen we een erg natte zomer. Hoe hij dat zo weet? De vogels bouwen nu hun nestjes, en niet zomaar nestjes maar nestjes met een dakje, zo zegt hij. En dat betekent dat we een zomer gaan krijgen met heel veel regen. Ten eerste hoop ik dat hij ongelijk krijgt en ten tweede verzoek ik mijn notoire lezers om, als ze ooit een vogelnestje met een dakje spotten, daar een foto van te nemen en ze naar mij op te sturen want ik heb er in de verste verte geen flauw idee van hoe zo’n ding er uitziet.

!!!

Ik had eerder deze week een uitgebreide mail gestuurd naar de afdeling quality control van het hoofdkantoor van Three Corners (Belgisch bedrijf) in verband met onze niet zo geslaagde vakantie. Vandaag een mail retour ontvangen met uitgebreide excuses én het aanbod om gratis een week all in te verblijven in een van hun andere resorts in Egypte. Ik denk dat wij er in november nog eens een weekje tussenuit gaan …

Burberry

Ik zag vanmiddag een meisje lopen, ze zal een jaar of vijf, zes, geweest zijn, gekleed in een knielange bekende-ruiten-Burberry jas. Of hij nu echt was of niet, ik geloof niet dat ik ooit al zoiets lelijks gezien heb.

De vloek van de farao

Net terug van onze tiende (zo ongeveer toch) vakantie in Egypte. Ik die altijd roep “ik ben nog nooit ziek geweest in Egypte”, wat ook de waarheid is, heb deze keer ook prijs gehad. De vloek van de farao is voor het eerst op mij neergedaald. Ik had er zelfs al een beetje rekening mee gehouden dat het deze keer wel eens zou kunnen gebeuren. Hier het verhaal.
Begin februari begin ik uit te kijken naar een last minute in Egypte. Er is een schitterend aanbod op een nieuw hotel, pas 2 maanden open, van een gekende Belgische keten die vooral geroemd wordt om zijn lekkere keuken. OK, die hotelketen is maar vier sterren waar we er normaal toch wel vijf willen hebben in Egypte, maar op Vakantiereiswijzer en Zoover krijgt het nieuwe hotel goede kritieken, en de introductieprijs ligt op ongeveer de helft van wat we normaal betalen … In mijn achterhoofd zat alweer een extra reisje naar de zon begin december.
Voor alle zekerheid toch maar even een mailtje gestuurd naar het hoofdkantoor van Three Corners met de vraag of het hotel al volledig operationeel was. Het antwoord was positief, dus wij waren er helemaal gerust in.
Drie dagen voor vertrek kijk ik voor de aardigheid nog eens op Vakantiereiswijzer en lees ik dat er heel veel zieke gasten zijn in het hotel. Toen al vreesde ik dat wij er deze keer wel eens bij zouden kunnen zijn, want dit leek me geen geval van niet oppassen met eten of veel te lang in de hete zon hebben liggen bakken. Maar goed, there is no way back dus we wagen het erop.
Daar aangekomen horen we van de andere gasten dat het eigenlijk veel ernstiger is dan we aanvankelijk dachten. Op een gegeven moment zouden er zo’n vijftig zieken geweest zijn (maag- darmproblemen), waarvan er verschillende aan het infuus lagen. Oorzaak onbekend, maar het lag zeker niet aan het eten wist de directeur (die ik hierover had aangesproken) mij te vertellen. Hij kan natuurlijk veel zeggen. Wat doet een mens dan? Die let extra op wat hij/zij eet, gaat niet vanaf dag één voluit in de hete zon liggen, drinkt geen te koude drankjes, eet geen ijsjes, enz. Kortom, de gebruikelijke voorzorgsmaatregelen die ons altijd al hebben geholpen. Maar het heeft allemaal niet mogen baten want op dag vier pendelde ik tussen vier uur ’s nachts en drie uur ’s middags van mijn bed naar het toilet. Ik kon op den duur van slapte bijna mijn bed niet meer uit. Diezelfde directeur heeft me hoogstpersoonlijk een doosje medicijnen (Antinal, ik vergeet het nooit meer) bezorgd en de volgende dag was ik, dankzij een dieet van rijst, vetvrije groentesoep, toast, een hardgekookt ei en bananen, alweer een stuk beter. Maar de farao vond blijkbaar dat hij me nog niet genoeg had gestraft want zaterdag begon het opnieuw. Gelukkig in minder erge mate, maar rijst hoef ik voorlopig toch even niet meer.
Zeer vreemd is wel dat manlief, die aan een eerdere Salmonella-besmetting – opgedaan in een spiksplinternieuw hotel in Spanje 22 jaar geleden – overgevoelige darmen heeft overgehouden, niet ziek is geweest. Gelukkig voor hem natuurlijk.
Een ezel stoot zich geen tweemaal aan dezelfde steen zegt het spreekwoord. Ik heb nu ook mijn lesje wel geleerd. Nooit nog een nieuw hotel, en nooit nog minder dan vijf sterren in Egypte. Want we blijven wel gewoon naar Egypte reizen. We beschouwen dit als een eenmalige gebeurtenis.