Maand: juli 2011

Rotterdam


Op de laatste dag van manlief zijn week verlof besloten we om een dagje Rotterdam te ‘doen’. Eigenlijk is het zo dichtbij en buiten twee keer gaan eten met foodie-friends ken ik de stad helemaal niet. Manlief was er zelfs nog nooit geweest.

Wat een aangename verrassing! We kennen natuurlijk allemaal de Erasmusbrug en de kubuswoningen van op foto’s, maar er is zoveel meer. Architecturaal is Rotterdam bijzonder interessant. Op bepaalde plekken in de stad waan je je, met een beetje verbeelding, in Manhattan.

Ook zijn er nog fraaie stukjes oude(re) stad te zien, in het Scheepvaartkwartier bijvoorbeeld, en in Waterstad.

Ik had van een internet kennis een heleboel tips gekregen en zelf ook wat voorbereidend werk gedaan. We hebben de Splashtour gedaan (met een amfibievoertuig door de stad en in de Maas) en de stadswandeling ‘Rondje Rotterdam’. In totaal zijn we toch een hele dag zoet geweest.

Natuurlijk zat er ook een lunch in de planning. Op aanraden van foodie-friends A. en Y. had ik gereserveerd bij Zeezout, een visrestaurant in het Scheepvaartkwartier. Zeezout is een klassiek restaurant. Het trekt voornamelijk een zakelijk publiek had ik de indruk, en verder zaten er wat oudere koppels … zoals wij dus. De tafels – die wel vrij dicht bij elkaar staan wat toch wel storend is voor de privacy – waren met wit linnen gedekt en er stond alvast een schaaltje fleur de sel en een schaaltje, ja zeezout natuurlijk, op tafel. De gebruikte kleuren in het restaurant zijn wit (muren, linnen) en olijfgroen (comfortabele (arm)stoelen). Rustig en stijlvol. Wat mij stoorde in dit interieur waren de grote kunstbloemstukken voor de ramen.

We werden naar een tafeltje bij het raam begeleid. Al snel werd er een bordje gebracht met twee sneetjes zuurdesembrood, een glaasje ansjovismayonaise, een glaasje sjalottenolie en twee kaasstengels. De ansjovismayo was bijzonder lekker, alsook het zuurdesembrood. De sjalottenolie kon me niet zo bekoren. En kaasstengels zijn kaasstengels. Niks mis mee, maar niet echt bijzonder. Er werd ons gevraagd wat we wensten te drinken. We wensten een fruitige witte wijn en die kregen we ook. Een eenvoudige maar lekker fruitige Ménard, Côtes de Gascogne (sauvignon blanc).

De amuse werd gebracht: een schaaltje met een salade van komkommer en gerookte paling, overdekt met een crème van mierikswortel. De combinatie komkommer/gerookte paling was erg lekker en de mierikswortelcrème was zacht van smaak. Een fijn beginnetje.

En toen kregen we de kaart pas. Of eigenlijk kregen we de kaart in eerste instantie niet maar kwam de ober ons vragen of de chef voor ons een verrassingsmenu mocht bereiden en hoeveel tijd we hadden om te lunchen. We hadden de tijd aan onszelf maar we wilden het lunchmenu (voorgerecht, hoofdgerecht, dessert of koffie) en dat werd ons toegelicht. We nemen meestal het lunchmenu als we over de middag ergens gaan eten, op die manier kunnen we goed vergelijken waar het goed toeven is.

Al snel werd ons voorgerecht opgediend, met witte handschoenen. Ik ben hier geen fan van. Maar goed, voorgerecht dus: tempura van lijngevangen schelvis op een bedje van zeekraal, met een schaaltje currysaus en een schaaltje hoisinsaus erbij. Verder in een apart doosje een tempura van garnaal (een gewone scampi, geen nobashi) op een bedje van noedels in een sojasausje. De schelvis was heerlijk zacht van smaak en het tempurabeslag was dun en zeker niet overheersend. De currysaus was lekker, niks meer en niks minder. Hoisinsaus is niet mijn ding. Past beslist niet bij mijn smaakpapillen. Grappig was het doosje met de noedels en de garnaal. De garnaal was perfect gegaard en was erg lekker zo samen met de noedels.

Wijn en water werden nog eens bijgeschonken en ons hoofdgerecht verscheen: op de huid gebakken doradefilet met een compote van wortel, wilde spinazie, bovenop een schilletje zoetzure wortel, omringd door een lepel kalfsjus en sinaasappelolie. Wat was dit een heerlijk gerecht, en dit vooral dankzij de sinaasappelolie.

Bij ons menu konden we kiezen tussen dessert of koffie, maar wij wilden allebei. Eerst kwam uiteraard het dessert, een dessert in twee delen: gecarameliseerde peer met crumble van pistache en perencrème, op het bordje ernaast een quenelle vanilleijs met enkele toefjes caramel en een crumble van bastognekoeken. Ik had eerst het ijs gegeten wat lekker romig was. Daarna de gecarameliseerde peer. Lekker maar wel heel zoet. Gelukkig zat er nog wat water in de fles.

Bij de koffie (koffieservies zagen we nadien op de rekening) kregen we een glaasje café glacé. Ik dacht altijd dat koffieservies koffie was met een hele resem friandises. Niet dat we daarop zaten te wachten want we waren meer dan voldaan, maar op deze manier was het wel erg dure koffie.

We hebben hier goed gezeten en lekker gegeten voor een aanvaardbare prijs.

Dat was onze dag in Rotterdam. Een fijne afsluiter van een week verlof.

Met dank aan de live cams

Ik moest er uit vandaag, had al de hele week binnen gezeten. Maar waar kan je heen met zo’n weer? Bij ons zag het eruit en voelde het als herfst: grijs en koud (13°).

De buienradar en verschillende webcams en live streams brengen dan uitkomst. De buienradar beloofde droog weer aan zee de eerstvolgende 3 uren, en op de live cam van Cadzand zag het er zeker niet slecht uit. Wel wat wind, maar zonnig. We zouden het wel zien.

En kijk, we hebben weer een heerlijke dag gehad aan zee. In Groede deze keer. Ik had nooit van het plaatsje gehoord, het ligt tussen Breskens en Cadzand. We hebben heel lang op het terras gezeten bij Beachhouse 25, daarna nog een eind over het strand gewandeld en vol bewondering gekeken naar wat kinderen die heel enthousiast in de golven aan ’t spelen waren. Het was zalig om nog eens blauwe lucht te zien.

Nadien een hapje gegeten op een zonnig terras in Cadzand. En smurfenijs gegeten.

De Tour


De tour is voor mij gisteren begonnen met de mooie bergritten in de Alpen. Genieten is dit. De Pyreneeën zijn ook mooi, maar de cols in de Alpen hebben toch net dat ietsje meer. En zeker de rit van vandaag, van de Galibier naar l’Alpe D’Huez. Een extra reden is dat twee jaar geleden mijn eigen held daar boven op l’Alpe d’Huez stond, zo trots als een pauw dat hij de 21 bochten en de 800 m hoogteverschil zonder problemen had getrotseerd. Ik weet niet meer in welke tijd hij naar boven is geklommen, naar beneden ging het in ieder geval zeer snel zoals te zien is op bijgaand filmpje. Op den duur moest ik hem zelfs lossen, want aan 70 km/u die bochten nemen met de auto bleek niet altijd haalbaar.

Wat een weer


Goh, wat een weer zeg! Het zijn the dog days of summer in onze regio … het zou dus heet en klam moeten zijn. Klam is het sowieso, niet van de hitte maar van de regen. Hitte is dezer dagen ver te zoeken.

Gelukkig heb ik nog wat te doen binnenshuis want buiten is het niet gezellig. Alle deur- en raamlijsten moesten geschilderd worden na het plaatsen van de ramen. Ik ben er bijna doorheen. Ik ben helemaal bij met de strijk (gebeurt zelden), ik loop zelfs uit verveling wel eens met de stofzuiger door het huis (gebeurt nog zeldener).

Volgende week heeft manlief verlof. Normaal gezien heeft hij ALTIJD mooi weer. We zullen zien …

Foto: enkele jaren geleden in Donostia (aka San Sebastián)

L’Etoile

Afgelopen donderdag – de regen viel met bakken uit de hemel – reserveerde ik heel optimistisch een tafel op het terras bij L’Etoile in Boechout. Er werd voor vrijdag mooi weer voorspeld, daar moesten we van profiteren.

Ik had nog een Bongobon Gastronomie liggen, vorig jaar augustus voor mijn verjaardag gekregen van zoonlief en zijn meisje. Ik heb niet zoveel met Bongobonnen, was al maanden aan het broeden waar we die bon eens zouden kunnen verzilveren. Genoeg keuze hoor, daar niet van, maar niet echt iets waar ik hogelijk enthousiast van werd. Tot mijn oog viel op een aantal zeer positieve recensies van L’Etoile.

Zo togen wij vrijdagavond naar Boechout. Het was redelijk zwaar bewolkt en we twijfelden of we het dakloos droog zouden houden. Maar we haalden het, en het gezellige terras wachtte op ons. Toen we goed en wel gezeten waren – we mochten zelf een tafeltje uitkiezen – begon warempel de zon weer te schijnen. Het terras is achter het restaurant gelegen en biedt plaats aan een 40-tal gasten. Het pand is aan een nogal druk kruispunt gelegen waardoor er in de vroege avond wel redelijk wat lawaai was van het verkeer. Op het terras vergrijsde teakhouten tafeltjes met comfortabele zwarte rieten armstoelen met beige kussens. Spierwitte linnen tafellopers en servetten op de tafels, grote wijnglazen en tumbler waterglazen van San Pellegrino. Verder een flesje olijfolie, en een Peugeot peper- en zoutset.

Omdat wij een Bongobon hadden kregen wij een 5-gangen verrassingsdiner aangeboden. Er zou vis en vlees zijn. Wij lieten het aan de sommelier over om voor ons passende wijnen uit te kiezen, wit voor het voor- en tussengerecht, rood voor het hoofdgerecht.

We begonnen met een glas rode porto waarbij een schaaltje groene olijven gepresenteerd werd. Daarna volgden al snel twee amuses: een koud courgettesoepje en een spiesje met een vierkantje courgette, een stukje gebakken zalm en een reepje paprika. Een lekker hapje, vooral het soepje kon ons bekoren.

Dikke sneden brood – bruin brood en maïsbrood – werden op ons bordje gelegd en tijdens de maaltijd naar believen aangevuld. Olijfolie stond al op tafel. De witte wijn werd ingeschonken: een Muscadet de Sèvre et Maine sur Lie ‘Domaine de Quilla’.

We begonnen met maatjes met een slaatje van appel, boontjes, tomaat en zure room met dille. Een zeer mooi gedresseerd langwerpig bord met maatjesharing die smolt op de tong, lekkere toefjes zure room met dille en een slaatje van in brunoise gesneden boontjes, tomaten en friszure appel. Een heel goed begin.

Van de wijn waren wij niet zo gecharmeerd. Ik ben geen liefhebber van Muscadet, vind hem wel te drinken bij mosselen maar ik vond hem wat schraal bij de maatjes. Nu ken ik persoonlijk niks van wijn-spijs en het kan best zijn dat deze wijn perfect was voor bij de maatjes maar het was niet onze smaak.

Ons tweede gerecht was een kommetje maïssoep met geconfijte eend. Ik vond het helemaal niks. Het was een zoetige soep die eigenlijk nergens naar smaakte. Ik heb nog geprobeerd ze wat op te smukken met flink wat versgemalen peper en zout maar het mocht niet baten. Gelukkig hadden de reepjes eend nog wat smaak.

Het tussengerecht bestond uit twee mooie stukken gegrilde tonijn met zachte tarwe in een lekkere jus. De tonijn werd opgediend op warme borden waardoor hij naar het einde toe wat te ver doorgegaard was. Niettemin een lekker gerecht met een smaakvolle jus en goed gegaarde zachte tarwekorrels. Die moest ik thuis ook nog maar eens een keer op tafel zetten.

Ondertussen werd de rode wijn, een Barbera d’Asti Ca’ di Pian ‘La Spinetta’ 2007, ingeschonken, in hele grote bolle glazen.

Ons hoofdgerecht bestond uit traag gegaarde Ibericofilet met crème van artisjok en polenta. Vijf sneden varkenshaas die helaas niet echt supermals waren ondanks het feit dat het vlees traag gegaard was. Wat smaak betreft was het prima, ook de saus, en paste het perfect bij de crème van artisjok. De polenta vond ik persoonlijk minder geslaagd, maar da’s waarschijnlijk een kwestie van smaak. Ook hier vond ik de wijn niet echt passen bij het gerecht en ik vond het vooral spijtig van de 8,25 euro per glas die hij kostte. Maar nogmaals, ik ben geen kenner.

En dan kwam er als afsluiter nog een dessert: fôret noir new style, oftewel zwarte woudtaart op de wijze van de chef. Een zeer mooi bordje met als basis een gelatine van kersen, daarop een bakje van pure chocolade gevuld met een crumble gemengd met stukjes zwarte kers, en overgoten met een laagje licht geklopte slagroom. Daarop wat zwarte kersen. Een heel lekker en mooi ogend dessert.

We bestelden nog koffie en thee en kregen daarbij nog een glaasje chocolademousse, een chocolaatje, een rocher en een stukje broodpudding. Veel, veel te veel.

Alles bij elkaar hebben we lekker gegeten maar waren er toch ook wat minpuntjes, o.a. de soep en het hoofdgerecht. En eigenlijk was het gewoon te veel. Met zulke porties zijn vier gangen meer dan voldoende. Mijn vleesgerecht en mijn dessert heb ik dan ook niet helemaal opgegeten.

De wijnkaart is hier zeer uitgebreid, met voor elk wat wils. Franse wijnen, Italiaanse, nieuwe wereld. Wijnen in alle prijsklassen ook. Normaal gezien kiezen wij zelf onze wijnen. Deze keer hebben we de keuze gelaten aan de sommelier en dat heeft ons eigenlijk toch wat teleurgesteld. Volgende keer kiezen we dus gewoon weer zelf voor wat we lekker vinden.

Huis

Zo, de eerste werkweek zit er op en ik heb het gevoel dat de vakantie alweer eeuwen geleden is. Dat komt zeker door de chaos die er hier in huis heerst. Al een hele week wordt ons huis ingepalmd door werkmannen die nieuwe ramen en deuren komen plaatsen. Alles staat overhoop, het stof vliegt ons om de oren, en tot gisteren was alles ook afgedekt. We konden ’s middags niet eens een boterham eten. Nu vinden wij dat op zich niet zo erg, dan eten we wel iets buitenshuis, maar het feit dat we niet vrij zijn in ons eigen huis begint ons na een week toch wel de keel uit te hangen. En we zijn er nog niet vanaf want binnen moet het nog volledig afgewerkt worden, nog minstens een dag (ik denk eerder aan twee dagen) werk. We zullen in ieder geval blij zijn het huis terug voor onszelf te hebben.
Maar het wordt mooi, dat wel. Dat vond de overbuurman tenminste … Gelukkig voor hem, want hij moet er tenslotte op kijken.