Dankzij de tip van Rudi fietsten we donderdag van Meer naar Breda en terug over het ‘Padje langs de Mark’ – je vindt het onder deze naam op Google maps.
Het padje meandert met de waterloop mee door prachtig natuurgebied. Heel veel watervogels, groot en klein, en mooie uitzichten.
Op de heenweg was het best druk op het niet al te brede pad. Niet altijd gemakkelijk om even te stoppen voor foto’s van alle bloemen die de bermen sierden: koekoeksbloem, vlierbloesem, ooievaarsbek, smeerwortel, gele irissen, boterbloemen, fluitenkruid en wat nog allemaal.
En heel veel jonge plantjes reuzenbalsemien, dus willen we in de zomer nog een keer terug. Dan ga ik wel Manlief zijn handen vastbinden op zijn rug zodat hij er deze keer geen zaadjes van mee naar huis neemt. Het zijn prachtige bloemen, maar ze overwoekeren heel de tuin. Ze zijn natuurlijk ook niet bedoeld voor in de tuin, maar dat wisten we twee jaar geleden niet …
De beloofde ‘brede opklaringen’ kwamen er pas op de terugweg, al was het wel heel aangenaam fietsweer. Toen was ook de drukte voorbij want we waren tot vrij laat in Breda blijven ‘hangen’.
Met 40 kilometer op de teller was dit een dag met een gouden randje.
Vrijdag, opnieuw een mooie dag, reden we een rondje op Walcheren: van Vlissingen over Middelburg, Westkapelle en Zoutelande terug naar Vlissingen. Met verschillende stops onderweg uiteraard.
Ook dit was weer een mooie rit, door het mooie Middelburg, door de polder met flink wat wind (altijd daar) en het mooiste stuk hielden we voor het laatst: van Zoutelande naar Dishoek door de duinen en over het bospad aan weerszijden omzoomd door fluitenkruid en begeleid door vogelgezang. 100% genieten.
Zo blij dat ik weer eens aan de zee was. Ik heb zo’n donkerbruin vermoeden dat we weer heel vaak die richting op zullen gaan in de komende maanden.
Opnieuw 40 kilometer op de teller. Nog niet de grote afstanden, ik geraak maar niet in form.
Ik had nog eens een relatief drukke week. Zeer welkom na die lange maanden van veel thuis zitten.
Zondag Bezochten we het Kasteel van Beloeil waar de jaarlijkse amaryllis tentoonstelling/wedstrijd plaatsvond. Ik heb er dinsdag al een plog over gepubliceerd.
Maandag ’s Morgens naar de nagelstyliste voor een nieuw kleurtje. Een lichte kleur want de weerman beloofde beter weer. In de namiddag naar de kapper voor een zomercoupe. Kort dus. Nu die zomer nog.
Dinsdag Op controle bij mijn tandarts. Hij weet niet meer zo goed wat hij met mij aan moet. Ook mijn chirurg weet niet hoe ze mij nog kan helpen. Ik weet op den duur ook niet meer waar ik nog terecht kan voor verbetering. De twee specialisten die ik al geraadpleegd heb konden mij ook niet helpen. Zolang er geen structurele oplossing is laat ik dan maar om de drie of vier maanden de hypergranulatie wegsnijden. Pijnlijk, en ik kan met de keer moeilijker en moeizamer eten, maar het is niet anders. ’s Namiddags haalden we, zoals gewoonlijk, Kleinzoon van school. Ik bakte nog eens een keer pannenkoeken die hij rijkelijk bestrooide met suiker. Toen ik zei dat dat slecht was voor zijn tandjes schraapte hij er gewillig wat af.
Woensdag Mijn broer zijn eerste dag als gepensioneerde. Hij is nog geen 65 maar heeft 41 jaar gewerkt en mag dus op vervroegd pensioen. Hij keek er al zo lang naar uit en had een leuk feestje georganiseerd voor familie en vrienden. Kon niet mooier gevierd worden dan op een stralend zonnige Dag van de Arbeid!
Donderdag Hebben we een toerke gefietst in Brabant (NL). Het ging me niet goed af. [rant]Al mijn energie gaat naar de eeuwige pijn in mijn mond. Ik wissel de hele dag af tussen Dafalgan Forte en Brufen Forte en slik al meer dan de aanbevolen maximum hoeveelheid maar het helpt nauwelijks. Moet ik dan echt aan de morfine of de fentanyl? De medicatie tegen de zenuwpijnen die de pijnarts heeft voorgeschreven helpt ook al niks. Ik word hier zo ongelukkig van[end of rant]. Hoewel de Cartierheide en de Peelse Heide best mooie gebieden zijn om te fietsen had ik zelfs niet de puf om veel foto’s te maken.
Vrijdag Wat licht huishoudelijk werk gedaan. Moet ook gebeuren. ’s Middags om een nieuw Nespresso apparaat gereden want het onze lekte al een tijd. En ik vrees dat onze vaatwasser het ook gaat begeven want ook hij begint kuren te krijgen. Verder wat naar de regen gekeken die onophoudelijk uit de lucht kwam vallen. Het was nochtans de Internationale Dag van de Zon. Je zou het niet zeggen! De poes van de buren kwam ook nog op bezoek. Ze voelt zich al goed thuis bij ons. Rond zes uur is ze even weg geweest (thuis gaan eten?) en een uur later stond ze daar al terug! Het is een lieverdje, dat wel.
Zaterdag Poes zat al te wachten op het terras toen we beneden kwamen. We hebben haar maar laten zitten, dachten dat ze wel naar huis zou gaan. ’s Middags zat ze er nog en toen het heel hard begon te regenen heb ik ze maar binnen gelaten. We weten eigenlijk niet zo goed wat we er mee aan moeten. Mijn hele vakantieplanning omgegooid. Over goed twee weken zijn we weg en ik bleef maar twijfelen. Hotels geannuleerd, hotels opnieuw geboekt. Ik wist precies niet goed wat ik wou en voor Manlief is het allemaal eender. Reisforums boden ook weinig bruikbare antwoorden.
Kleinzoon leerde me laatst nog een lesje. Hij nam deel aan de jaarlijkse scholencross op 1 mei. Dan nemen de Kalmthoutse lagere scholen het (per leerjaar) tegen elkaar op in een (hard)loopwedstrijd. Hij is in de atletiekclub en hij houdt er altijd het tempo flink in.
Ik zeg hem, zoals mijn ouders dat tegen mij zeiden en ik waarschijnlijk ook tegen mijn zoon destijds: ‘Je kan hard lopen, zorg maar dat je eerst bent’.
Waarop hij antwoordde: ‘Je hoeft niet eerst te zijn, oma. Je moet je best doen.’
Zondag bezochten we het Kasteel van Beloeil waar de jaarlijkse amaryllis tentoonstelling/wedstrijd plaatsvond. Ik had het in mijn agenda gezet voor 1 mei, maar met toch nog eens op de site te gaan kijken zag ik dat 28 april de laatste dag was. Ook voor de amarylissen was het seizoen blijkbaar vroeger van start gegaan.
Ik ga er niet veel woorden aan vuil maken en maak er een plog van. Het was al amaryllis wat de klok sloeg, de ene display al wat mooier dan de andere. “Goesting is koop“, zeggen ze bij ons.
Mijn ruimte bij WP is bijna opgebruikt en ik twijfel nog of ik een duurder abonnement ga nemen. Daarom heb ik de meeste foto’s op mijn fotosite gezet.
Als kind, en ook als jong volwassene, was ik de grootste sloddervos die je je kan indenken.
Dat is veranderd sinds ik een eigen huishouden heb. Ik heb namelijk met scha en schande geleerd hoeveel tijd je bespaart door bovengenoemde regeltjes toe te passen.
Ik pas ze ook alle tien toe en daar heeft Manlief het dikwijls moeilijk mee want aan die regeltjes doet hij niet. Dat is al bijna 48 jaar een pijnpunt ten huize M&M. En dat geeft wel eens wrevel tussen ons.
Hij is zo vaak van alles kwijt maar ziet nog altijd het nut niet van 1) vaste plaatsen 2) spullen wegleggen ipv neerleggen 3) oppervlakken vrijhouden van rommel. En het ergste van al: hij kan niks weggooien. Hij blijft maar spullen vergaren. Daar heb ik al eerder over geschreven/geklaagd.
Laatst was het weer eens zover. We hadden ons Telenet paswoord nodig om de nieuwe TV-box te installeren. Dat paswoord staat op de installatiegids van de oude digicorder. Ik wist waar die lag: in zijn overvolle mand met lectuur, diep weggestopt onder wel drie jaargangen “Vlaamse Wielrijder en Biker” en evenveel “Grinta’s”. Die blijven daar liggen want ‘er zijn er bij die ik nog niet helemaal gelezen heb‘. Ik begrijp best dat hij die wil bijhouden, maar hij heeft in de berging een volledige kast aangeslagen voor zijn wielermagazines. Daar zitten jaargangen bij van begin jaren ’90. Ik denk niet dat die nog heel actueel zijn. Maar ‘omarm één erin, één eruit’ is ook al niet aan hem besteed.
En de jaargangen die tot vorige week in zijn lectuurmand lagen, die liggen nu op de grond in de berging, naast zijn kast.
Na anderhalve dag stappen gingen we op dag drie wat meer het openbaar vervoer nemen. De Praagse Burcht en de Joodse wijk, aan de andere kant van de Moldau, stonden op het programma.
Het openbaar vervoer in Praag is voor 65-plussers uit de Europese Unie volledig gratis. Het was wel even zoeken welke tram/bus we moesten nemen om naar de Praagse Burcht te reizen want alle haltes zijn eentalig Tsjechisch. Daar bracht google maps ons redding.
De Praagse Burcht (UNESCO werelderfgoed) is het grootste kasteel ter wereld. Het is een gigantisch complex met binnenplaatsen, paleizen, musea en tuinen en is al duizend jaar de zetel van Tsjechische koningen, keizers en presidenten. Aan de ingang twee wachters die om het uur gewisseld worden. We waren daar tien minuten voor het uur, dus hebben we even gewacht op de ceremonie van de aflossing van de wacht. Om 12u ’s middags wordt de overdracht vanaf de tweede verdieping van het paleis begeleid door trompetten en trommels. Na het marcheren van een grote groep militairen over de binnenplaats neemt een nieuwe groep militairen de wacht op zich.
Het hele kasteelterrein wordt gedomineerd door de monumentale Sint-Vituskathedraal die tot de mooiste van Europa behoort. Je kan op allerlei websites op voorhand tickets kopen voor het complex, maar dat is echt niet nodig en duurder dan ter plaatse tickets te kopen. Hoewel het best druk was, stonden er geen rijen aan de verschillende kassa’s.
We bezochten er ook nog de St. Georges Basiliek, het Oude Koninklijk Paleis en het Gouden Straatje. Dat laatste werd gebouwd voor de bedienden van het kasteel. De huisjes herbergen een permanente tentoonstelling (denk Bokrijk) en souvenirwinkeltjes. Ik vond het een beetje een tourist trap, maar het bezoek was inbegrepen in ons toegangsticket.
Na een late lunch wandelden we naar de Joodse wijk voor een bezoek aan het Oud Joods Kerkhof, een van de grootste en oudste Joodse kerkhoven ter wereld waar doden begraven liggen die overleden zijn tussen de helft van de 15de eeuw en 1786. Omdat er voortdurend ruimtegebrek was en Joden het niet toestaan om graven weg te doen, werden de doden in lagen begraven. Er zijn plekken waar er 12 lagen doden op elkaar gestapeld zijn. Telkens er nieuwe niveaus werden toegevoegd was het nodig om de grafstenen van de oudere graven naar het nieuwe, hogere oppervlak te verheffen. Dit verklaart het dichte woud van grafstenen dat men vandaag de dag ziet.
Na de begraafplaats bezochten we nog een vijftal synagogen. In de Pinkas Synagoge, tevens Joods Museum, zijn de wanden bekleed met panelen met ongeveer 80.000 namen van Boheemse en Moravische joden, slachtoffers van de holocaust. De Spaanse synagoge is de oudste in Praag en werd gebouwd in Moorse stijl. Deze doet momenteel dienst als concertzaal.
Later tramden we naar de Nieuwe Stad (Nové Město) waar we het Dansende Huis bezochten. Een hypermoderne realisatie uit 1996, aan de oever van de Moldau. We snoepten nog een typisch Tsjechisch ijsje (trdelník) en manlief had nog genoeg energie over om een toren te beklimmen en wat plaatjes te schieten van de omgeving.
Ondanks de verschillende tramritten hebben we toch nog 12.5 kilometer gewandeld.
Donderdag was de laatste dag van onze korte citytrip. Elf uur moesten we uit de kamer. De vriendelijke dame aan de receptie legde ons uit hoe we op de eenvoudigste manier op de luchthaven konden geraken (metro + bus). Was inderdaad een fluitje van een cent.
Tussen metrostop en bushalte zijn we nog even een shopping mall ingelopen, maar de winkels daar zijn niet anders dan hier bij ons.
15u45 stegen we op ; 17u10 waren we in Charleroi. Chauffeur van de garage opgebeld, auto opgepikt en naar huis. Helaas wel met lange files.
Het was kort, maar goed. Ik wist niet wat ik moest verwachten van Praag maar was aangenaam verrast. De grandeur van de gebouwen deed me heel erg denken aan Wenen, maar dan zonder het Sissi gehalte. Het openbaar vervoer is er prachtig geregeld, met een groot netwerk aan zeer propere en moderne bussen, trams en metro’s die 24u per dag rijden. Als we op die vier dagen vier fietsers gezien hebben zal het veel zijn. Kasseitjes zijn ook niet echt bevorderlijk om gezellig te fietsen. Er zijn enorm veel eet- en drankgelegenheden met voor elk wat wils. Wat ons wel opviel was dat overal de koffie heel lekker was. Prijsniveau van drankjes hetzelfde als bij ons: 100 czk (4€) voor een cappucino ; 125-150 czk (5-6€) voor een glas wijn. Een typisch gerecht uit de Tsjechische keuken zoals Svíčková na smetaně 400 czk (16€). Manlief vond het lekker, maar dat is geen referentie want hij vindt alles lekker. 😉 Wij hebben gereisd zonder cash. We wilden wel bij een automaat geld gaan afhalen, maar het is er gewoon niet van gekomen omdat je overal met debet- of creditcard kan betalen. Wel zo gemakkelijk want wat doe je weer met de overschot aan klein geld? De taal dan … daar is echt niks van te maken. Onze taxichauffeur (afkomstig uit het Verenigd Koninkrijk) woont er 32 jaar en verstaat de taal wel, maar hij spreekt ze nog altijd niet. Dat zegt genoeg, denk ik. Stadsplan, menukaarten, bezienswaardigheden gelukkig overal tweetalig Tsjechisch/Engels.
Op die paar dagen hebben we veel gezien van de stad maar lang niet alles. Wie weet gaan we nog wel eens terug …
myriamsditjesendatjes.com 