Maand: september 2019

Spoed!

Het was zondag mijn dag niet. Meer nog, het was gewoon mijn week niet.

Vrijdag heb ik een halve dag op spoed doorgebracht. Hoe dat zo kwam?

Ik had last van mijn linker ringvinger. Twee weken geleden had ik een brede edelstalen ring gekocht. Met brede ringen heb ik altijd wat moeite om ze over het PIP-gewricht, zoals dat heet, te krijgen. Ik moet mijn ringen eigenlijk net iets te nipt kopen omdat mijn vingers wat uitgesleten zijn daar waar de ringen zitten omdat ze anders ronddraaien. Maar ik kreeg de ring erover, zij het met wat moeite.

Enkele dagen geleden zag ik dat mijn vinger toch wat zwelling begon te vertonen en dat de huid onder de ring gescheurd was. Dus probeerde ik de ring van mijn vinger te schuiven.

Wat mij niet lukte. Noch met zeep, noch met vette crème.

De grove middelen dus: de ring kapot knippen of zagen. Stevige tang erbij genomen, maar helaas geen beweging in te krijgen. Ijzerzaagje en ijzervijl brachten ook geen oplossing.

Naar de juwelier dan maar. Die zei al direct dat hij geen tang had die zo’n brede ring kon doorknippen. En zeker geen ring in edelstaal. Hij raadde ons aan om naar de spoed te gaan.

Naar de spoed om een ring te laten doorzagen? Komaan zeg, kan het nog gekker?!

Maar wij zagen ook geen andere oplossing meer en begaven ons vrijdagmiddag naar spoed. Alwaar de vrouwelijke spoedarts met alle kracht die ze in zich had mijn vinger ‘aangepakt’ heeft. Eerst heeft ze hem omwikkeld met tandzijde, maar dat werd hem niet want ik kreeg overal kleine scheurtjes in mijn huid. Een tang om zo’n brede ring door te knippen bleken ze ook in het ziekenhuis niet te hebben. Na overleg met een collega bleek de enige mogelijkheid de brandweer op te roepen. Ik voelde een klein paniekske en een heel grote schaamte opkomen.

Maar de mannelijke collega wou het toch nog eens proberen. Nog eens 10 min. met een icepack en mijn arm naar boven wachten tot de zwelling (die enorm toegenomen was van al het wringen) zou afnemen. Wat niet gebeurde.

Bij de volgende poging wond hij elastiekjes rond mijn vinger om het oedeem weg te krijgen. Zo moest ik dan weer 10 minuten blijven zitten met mijn arm omhoog. Pijnlijk die elastiekjes, dat kan ik je verzekeren. Kreeg ik daar ook nog een aanval van hyperventilatie bovenop!

Uiteindelijk is de truc met de elastiekjes toch gelukt. Onder ijswater en met veel zeep kon hij de ring millimeter na millimeter van mijn vinger draaien. Ook al voelde het alsof hij mijn vinger eraf draaide, wat was ik opgelucht!

Meer dan hem uitgebreid bedanken en mij verontschuldigen voor de last kon ik niet doen.

En voortaan beter opletten wat ik aan mijn vinger schuif … 

Wreed accident

Zondag zijn we met onze Overjaarse Jeugdclub gaan fietsen. Een mooie tocht over de grens in de polder, goed georganiseerd met veel weetjes over de turfstekerij, de zoutwinning, de oorlog, de Spaanse bezetting, enz. Zoals altijd super interessant.

Maar het was mijnen dag niet.

Tijdens de eerste stop smodderde de garçon al een klets koffie op mijn witte short. Hij was wel nog zo vriendelijk om een doekje te halen maar zwarte koffie wegdeppen met een vochtige doek … daar zijn straffere middelen voor nodig. Daar liep ik dus de rest van de dag met mijn besmeurde broek.

Een tijd later stonden we ergens anders naar wat uitleg te luisteren. Uiteraard was ook ik heel aandachtig. Zó aandachtig dat ik vergeten was dat ik achter een ruw stenen paaltje stond. Waarover ik gestruikeld ben en onzacht en heel on-elegant met heel mijn gewicht op de grond terecht ben gekomen. Gelukkig viel mijn hoofd nog net op een stuk gras of het had er heel anders uitgezien. Wel heel mijn scheenbeen geschalodderd (=geschaafd) en mijn nek en schouder hebben blijkbaar ook een trekske gehad voelde ik gisterenmorgen toen ik opstond. Enfin, ik voel spieren waarvan ik niet wist dat ik ze had.

Gelukkig hebben we in de groep een verpleegkundige die altijd een EHBO-tasje bij heeft. Zij heeft mijn scheenbeen ontsmet en er een windeltje rond gedaan zodat ik de stoffige rit nog mee kon uitdoen.

Een wreed accident dus. 😉

Overjaarse Jeugdclub

Overjaarse Jeugdclub … al ooit van gehoord? Wel, dat bestaat en wij zijn daar lid van.

Hoe het begon …

Vijftig jaar geleden was er in ons dorp behoefte aan ‘iets’ voor de jeugd. Een plek waar we konden samenkomen, waar er eens in de zoveel weken kon gedanst worden, waar er ook wat randactiviteiten – sport en spel – konden plaatsvinden. Dino, een jeugdclub voor meisjes en jongens vanaf 16 jaar (onder leiding van een aantal wat oudere jongeren), was geboren en werd al heel snel zeer populair bij de plaatselijke jeugd. Maar hoe gaat dat hé … we worden ouder, er wordt getrouwd, er komen kinderen en de tijd van ‘jeugdclub’ is voorbij. Onze jeugdclub is in de jaren tachtig een stille dood gestorven.

Hoe het verder ging …

Tot de kinderen de deur uit zijn, de adolescenten van toen op pensioen zijn en weer tijd hebben om samen met leeftijdsgenoten toffe dingen te doen. Zo is vijfentwintig jaar geleden Dino Plus ontstaan, uit de ‘harde kern’ – de oudgedienden – van de jaren zestig. De leden zijn tussen de 55 en de 75 jaar jong en het zijn mensen van alle slag. Én onze Overjaarse Jeugdclub is nooit zo populair geweest als nu. Er is zelfs een ledenstop omdat de groep té omvangrijk wordt.

Van alles en nog wat wordt er georganiseerd: stadswandelingen, fietstochten en heuse fietsvakanties, zeilweekends, wandelweekends en gewone weekendjes weg, buitenlandse reizen, bedrijfsbezoeken, theater- en museumbezoek, thema-etentjes, petanque avonden, lezingen, … Je kan het zo gek niet bedenken of we doen het. In oktober worden de voorstellen op tafel gelegd en wordt er – democratisch – gestemd welke activiteiten er het volgende werkjaar door zullen gaan. Iedere ‘aanbrenger’ organiseert zijn eigen activiteit … een kolfje naar mijn hand. 😀 Ik durf dus nogal eens wat ideetjes aan te brengen.

Door de onregelmatige werktijden van manlief stond ons sociaal leven een hele tijd op een zeer laag pitje. Tot wij ons enkele jaren geleden aansloten bij Dino Plus. Onze kennissenkring is op korte tijd enorm uitgebreid. Ook al zijn wij absoluut geen groepsmensen en doen we lang niet aan alles mee, telkens we samenkomen voelt het als een warm bad waarin we ondergedompeld worden.

Wij zijn zeer blij dat vijfentwintig jaar geleden een paar mensen het initiatief genomen hebben om de jeugdclub van toen nieuw leven in te blazen.

Die Trauung & een lekkere fietstocht

Vorige zaterdag trouwde mijn nichtje. Zoals verwacht werd het geen traditioneel huwelijk.
Het begon al met de uitnodiging. Geen klassieke faire-part maar een kaart met vrolijke kleurtjes. Dat ging zo door op de boekjes in de kerk, de tafelkaartjes, enz. 
Het tweede ‘specialleke’ was dat het aanstaande bruidspaar vroeg om geen cadeaus mee te brengen, maar wel bij te dragen aan de buffettafel voor tijdens de Kaffee und Kuchen en/of het diner. Er werd daartoe verwezen naar een website die zij hadden opgezet waar iedere keukenprins(es) kon aangeven wat hij/zij zou meebrengen.
Mij werd gevraagd om ‘Belgische Frikadellen mit Kirschen‘ (frikadellen met kriekskes) te maken. Dat kennen ze in Duitsland niet op ‘onze’ manier en vindt mijn Duitse familie zó lekker! Ik dus vrijdag aan het werk om 2 kilo gehakt om te toveren tot min of meer gelijke balletjes en eetklaar te maken, samen met een paar potten krieken op siroop. Gelukkig was het zaterdagmorgen toen we moesten vertrekken niet te warm, want alles moest nog een reis van 200 km doorstaan. Met zakken ijs en koelelementen in de koelbox hebben we de klus geklaard. Alles werd fris afgeleverd.

En eigenlijk was het niet eens zo’n slecht idee om iedereen (die dit wilde) wat te laten meebrengen. Studentikoos, ja dat wel, maar dat past ook helemaal bij dit bruidspaar. Er waren heel veel verschillende hapjes, koud en warm, en uit alle windstreken dankzij hun vele buitenlandse vrienden. Voor elk wat wils maar natuurlijk veel te veel!

Het werd een super leuk feest met stralend weer en met een nog stralender bruidspaar. Blij dat ze na 13 jaar toch eindelijk die ring aan elkaars vinger konden schuiven. Tranen van ontroering bij de bruid bij het (onverwachte) optreden in de kerk van een groepje zangers/zangeressen van de Musikverein waarvan mijn nichtje lid is. Tranen van droefheid ook omdat haar papa die zij zo lief had dit niet meer mocht meemaken. En hoewel zijn broer de gitaar als een virtuoos hanteerde had mijn schoonbroer hier gewoon moeten staan. Die vreselijke K-ziekte richt zo onnoemelijk veel verdriet aan.
Zondag dan … ideaal fietsweer én ideaal terrasjesweer. Van die gelegenheid hebben we gebruik gemaakt om een fietstocht te maken waarbij we langs een van onze favoriete restaurants passeerden: Il Divino di Milano. Op ons verjaardagsfeest drie weken geleden hadden we een waardebon gekregen en die laat ik niet graag (k)oud worden. Zoals altijd hebben we weer heerlijk gegeten, prosecco’tje vooraf, lekker wijntje bij de maaltijd en daarna was het nog maar een kort eindje terug naar huis. Gelukkig want wijn en fietsen is voor mij geen goede combinatie.
Onze route naar huis leidde langs het Militair Domein in Brasschaat waar de (sport- en zweef-)vliegtuigjes af en aan vlogen. Leve de vrijheid! Zo mooi om te zien.
Een lekker en sportief einde van een fantastisch mooi weekend.
 

Bij gebrek aan inspiratie (3) …

Een mega TAG schrap Bucket-list van honderd zaken die het leven wat extra kleur geven en die een mens toch eens zou moeten doen. Ooit eens gespot op een of ander blog.  
Ik deel hem op in vier stukken.

Deel 3

51. gaan duiken of snorkelen.
Nee. Ik ben een slechte zwemmer en hoewel je om te duiken niet persé goed hoeft te kunnen zwemmen ga ik mij daar toch niet aan wagen. 
52. kussen in de regen.
Dat zal best, maar dat moet dan wel erg lang geleden zijn.
53. een modderbad genomen.
Eén keer, in een schoonheidsinstituut met een dagarrangement dat ik gewonnen had. Niet mijn ding.
54. naar een openluchtfilmfestival geweest.
Nee.
55. in een film- of televisiescène verschenen.
Ja, aan verschillende TV-quizzen deelgenomen. In een ver verleden. 
56. op de Chinese Muur geweest.
Nee en dat ben ik ook niet van plan.
57. een eigen onderneming begonnen.
Ja. 22 jaar als freelance management assistant gewerkt. Een zeer onzeker bestaan. Maar kijk, ik heb het gered. En ik heb het graag gedaan, omwille van de vrijheid en de afwisseling bij de diverse opdrachtgevers.
58. een kunstwerk gemaakt.
Nee. Ik ben noch artistiek, noch creatief.
59. in Rusland geweest.
Nee, geen interesse.
60. soep geserveerd.
Gemiddeld 5 keer per week. 52 weken per jaar.
61. dingen deur aan deur verkocht.
Nee. En ook niet gekocht.
62. op walvissafari.
Ja, op de Dominicaanse Republiek en in Costa Rica.

walvis5//embedr.flickr.com/assets/client-code.js
63. zomaar bloemen gekocht
Als ik bloemen koop is dat altijd zomaar. En ik koop ze vrijwel elke week.
64. bloed gedoneerd, of een ander orgaan.
Nee.
65. Uh-oh, geen vraag 65!
66. een concentratiekamp bezocht.
Nee. ‘Je moet het eens gezien hebben’, hoor ik vaak. Ik moet het niet gezien hebben, geloof het zo ook wel.
67. met een geblokkeerde pinpas aan de kassa gestaan.
Nee.
68. in een helikopter gevlogen.
Nee, maar dat zou ik wel eens willen. Over de Victoria Falls volgend jaar, wie weet.
69. dierbaar speelgoed van vroeger bewaard.
Niets meer van mezelf. Wel van onze zoon en dat komt nu goed van pas voor onze kleinzoon.
70. het Lincoln Memorial bezocht.
Nee. Ben zelfs nog nooit in de VS geweest.
71. kaviaar gegeten.
Ja. Vind ik niks aan.
72. een sprei gehaakt
Nee. Wat zou ik trouwens met een gehaakte sprei moeten doen?
73. op Times Square gestaan.
Nee, maar misschien gaan we ooit nog wel eens naar New York, al staat het op de bucket list heel ver achteraan.
74. door de Everglades getrokken.
Nee. Amerika zegt me weinig.

Terug gestart

Vandaag de start van het derde jaar Spaans.

Opnieuw elke dinsdag van negen tot kwart over twaalf in de schoolbanken. En dan door de week huiswerk en les leren. Ik had er zin in, omdat het allemaal vanzelf leek te gaan maar dat was vóór ik vorige week mijn handboek & notities weer ter hand nam.

Eerlijk is eerlijk … op 28 mei heb ik mijn boekentas in een hoek gezwierd en er niet meer naar omgekeken. Man, man, wat ben ik al veel vergeten! Als dat maar goed komt …

Mijn wens

Ik zou zo graag eens
vijf uren aan één stuk willen slapen.
Of vier uren voor mijn part, en daarna onmiddellijk weer in slaap vallen.
De nachten duren zo lang als je om 3 uur wakker wordt en de slaap pas weer kan vatten tegen dat het tijd is om op te staan.  Met een portie geluk dan nog.

Ik haat het het om urenlang te liggen draaien en keren.
Ik haat het om na de middag als een zombie rond te lopen.
Ik haat het om slecht gezind te zijn omdat ik zo moe ben.
Ik haat volle maan en de dagen er rond want dan is het nog erger.
En bovendien is het enorm kreitelijk om iedere nacht naast een man te liggen die kan slapen waar hij staat/zit/ligt. 
Ik zou het onderhand gewend moeten zijn want mijn insomnia duurt al meer dan dertig jaar, alle vaste slaaprituelen, ontspanningsoefeningen, ademhalingstechnieken en koele donkere kamers ten spijt.

Gelukkig verlopen niet alle nachten zo, maar de laatste tijd is het toch weer heel vaak ‘raak’. Eigenlijk al sinds onze vakantie in juni. Vakantie – slapen in een vreemd bed – is sowieso altijd een uitputtingsslag. Gewoonlijk gaat het dan wel weer beter eens ik thuis in mijn eigen bed slaap, maar nu al een hele tijd dus niet. Ik zal me erbij moeten neerleggen, en dat is moeilijk.


Fietsen in Friesland

Al langer gepland, en al vaker uitgesteld deze zomer omwille van de weersomstandigheden maar de laatste week van augustus is het er dan toch eindelijk van gekomen: fietsen in Friesland.

Het was exact 29 jaar geleden dat we voor de eerste en enige keer in Friesland waren: drie maanden na het overlijden van mijn vader namen we mijn moeder mee voor een korte, welverdiende, vakantie. Veel kan ik me er niet meer van herinneren, de jaren van ziekte die eraan vooraf gingen des te beter.

Maar goed, wij gingen fietsen. En gefietst hebben we, dat moge duidelijk zijn!

Het was bloedheet dinsdag en vermits we onze kamer in het hotel toch maar vanaf 2u ’s middags konden betrekken zijn we naar Workum, aan het Ijsselmeer, gereden in de hoop daar wat koelte te vinden … die er niet was. Uiteindelijk zijn we tot 4u op een beschaduwd terras blijven zitten.

IMG_20190827_134620//embedr.flickr.com/assets/client-code.js

’s Avonds zijn we nog naar de binnenstad van Leeuwarden gefietst om wat te eten en om een beetje te sightseeën.  

Ook op woensdag zou het bloedheet worden en daarom besloten we om op Ameland ons heil te zoeken. Het heil moest in dit geval komen van koelere temperaturen en een verfrissende wind. Helaas. Het was heiig en er stond geen zuchtje wind zodat de hitte gewoon bleef hangen. Op een dag met een normale temperatuur zouden we gemakkelijk het eiland hebben kunnen ronden, nu zijn we blijven steken op 53 km.

Ameland//embedr.flickr.com/assets/client-code.js

Donderdag was het heel ander weer. Een fijne 23-24 graden, zon en wolken, en véél wind. Wind zoals die alleen in de polder kan waaien. Ik kan niet anders zeggen dan dat ik ervan genoten heb. Ik hou van de wind die om mijn hoofd waait. We hebben dan ook een lange fietstocht (67 km) gemaakt rond de Friese Meren. Veel water (uiteraard), bruggetjes, jachthavens, kop-hals-romp boerderijen, weilanden, rust en stilte. Zo mooi die open ruimte, de vlaktes, de ‘hemel’ die er zoveel groter is dan bij ons.

Meren//embedr.flickr.com/assets/client-code.js

Vrijdag hetzelfde heerlijke weertype. Een perfecte dag om de Pontjesroute in het Nationaal Park de Oude Feanen te rijden. Ook dit was een hele mooie route (62 km) waarbij we hier en daar een pontje moesten nemen om aan de overkant van het water te geraken. Op die manier ontmoet je ook nog eens leuke mensen want veel van de pontjes worden gevaren door vrijwilligers met een hart voor hun streek.

Pontjes//embedr.flickr.com/assets/client-code.js

Zaterdag hebben we Bolsward en Franeker bezocht en in de late namiddag hebben we een kennis in Wolvega met een bezoekje vereerd.

Bolsward//embedr.flickr.com/assets/client-code.js

En toen zat de mini vakantie er alweer op.

Bij gebrek aan inspiratie (2) …

Deze keer niet echt een gebrek aan inspiratie, maar ben nog maar sinds gisteravond laat terug uit Friesland en had deze nog staan. Een gemakkelijkheidsoplossing dus …

Een mega TAG scrap Bucket-list van honderd zaken die het leven wat extra kleur geven en die een mens toch eens zou moeten doen. Ooit eens gespot of een of ander blog.

Ik deel hem op in vier stukken.

Deel 2

26. naakt gezwommen in de zee.
Ja, begin jaren ’80 toen we nog naturistenvakanties deden.
27. een (halve) marathon gelopen.
Nee, en ook geen ambities.
28. met een gondel over het Canal Grande gevaren.
Niet in een gondel. Dat geld heb ik er niet voor over. Wel in een vaporetto.
29. een zonsverduistering gezien.
Zeker, maar ik ben niet een type dat daar de romantiek van inziet.
30. de zon zien opkomen.
Ja, ook al ben ik geen ochtendmens. De zonsopgang kan zo mooi zijn. De mooiste die ik gezien heb was in Salalah, in het uiterste zuiden van Oman, waar de zon in rose schakeringen opkwam boven de zee. Magisch.

Salalah sunrise//embedr.flickr.com/assets/client-code.js

31. gescoord met korfbal
Brrr, nee. Ik hou niet van balspelen/balsporten.
32. een cruise gemaakt.
Een Nijlcruise, op een klein schip met 30 kajuiten. Een zeecruise met 2000 passagiers … ik moet er niet aan denken.
33. de Niagara Watervallen gezien.
Nee.
34. de geboorteplaats van je voorouders bezocht.
Dat is niet moeilijk. Mijn voorouders woonden in dezelfde gemeente als waar ik woon. 
35. een Amish familie gezien.
Amish? Ik denk het niet.
36. jezelf een vreemde taal geleerd.
Ja, meer dan een. Frans, Engels, Duits, Spaans.
37. genoeg geld gehad om tevreden mee te zijn.
Ja hoor. Ik kom niks tekort en we leven goed.
38. de toren van Pisa gezien.
Ja. Die toren was nog wel eens tof om te zien, maar het hele circus errond met kramen en souvenirwinkels, dat had niet gehoeven.
39. op een klimwand geklommen.
Nee.
40. de David van Michelangelo gezien.
Niet de echte in ieder geval.
41. karaoke
Ja, tijdens een familiefeestje. De neefjes hadden zo’n installatie en die moest natuurlijk worden uitgeprobeerd. En ik zong/zing heel graag.
42. een geiser zien spuwen
Ja, op Lanzarote. Een geisertje was dat. En in Costa Rica. Dat was al meer een geiser.

43. een vreemde een maaltijd aangeboden
Nee.
44. Afrika bezocht
Yep. Tunesië, Egypte, Kenia, Zuid-Afrika, Senegal een paar keer, Cabo Verde. En in 2020 doen we een rondreis Namibië/Botswana/Zimbabwe. Die is al geboekt!
Afrika is mijn favoriete continent.

M'Bour vissershaven & markt//embedr.flickr.com/assets/client-code.js

45. bij maanlicht langs het strand gelopen
Zeker.
46. in een ambulance gelegen.
Nee en dat staat ook niet echt op mijn bucket list.
47. je portret laten schilderen
Nee.
48. diepzeevissen
Nee.
49. de Sixtijnse kapel gezien.
Ja. Veel pracht en praal en al goud wat blinkt.
50. op de Eifeltoren geweest.
Ja, en daarvoor heel lang in de rij gestaan. Zou ik er nu niet meer voor over hebben.