Maand: november 2014

Druk, druk, druk

Het is iedere keer hetzelfde: ik ga op vakantie en mijn opdrachtgever schiet wakker.

Ik heb vandaag de hele dag voor hem gewerkt, en er ligt nog voor een hele dag. En morgenvroeg werk ik bij een andere opdrachtgever.

HELP!!

Dat wordt weer stressen met strijken, inpakken en – oh ja – ook nog wat noodzakelijke spullen kopen.

Ik kom om in de to-do lijstjes, mijn bureau is een puinhoop.

Ik haat het om alles in zeven haasten te moeten doen. Volgende keer moet ik slimmer zijn en mijn deadline wat vervroegen … als ik dat tegen die tijd weer niet vergeten ben.

Spannend!

Phiew … het roadbook voor onze reis door Dubai en Oman is aangekomen. Helemaal op maat gemaakt in samenwerking met Aladin Travel.

Ondertussen heb ik zelf nog tickets geboekt in Dubai voor The Observation Deck van de Burj Khalifa, op de 124ste verdieping van dit 828 meter hoge gebouw (nog altijd het hoogste gebouw ter wereld) en een “Lunch With A View” bij The Observatory, op de 52ste verdieping van het Dubai Marriott Harbour hotel.

Vanaf onze overland trip naar Khasab/Musandam begint dan het échte avontuur in Oman.

Het wordt spannend, het wordt avontuurlijk, het wordt luxe, het wordt een sprookje uit duizend en één nacht.

Nog dertien keer slapen …

Social media

Social media hebben dikwijls een slechte naam. Gegevens die je deelt worden opgeslagen en kunnen later tegen je gebruikt worden, social media zijn laagdrempelige platformen voor online pesten, zijn vaak gehoorde nadelen.

Aan de andere kant gebeuren er ook mooie dingen op social media. Deze week heb ik op Facebook en Twitter weer een knap staaltje van solidariteit gezien.

Bij de betoging in Brussel op 6 november – die helemaal uit de hand liep, een regelrechte schande was het – waren verschillende auto’s vernield en in brand gestoken. Zo ook het autootje van ene meneer Abdeslam El Gharrafi. De man was er kapot van want hij had die auto nodig voor zijn bedrijfje.

Dat bracht social media gebruiker Bruno Dillen op het idee een crowdfunding campagne te organiseren. Het was de bedoeling om 2000 euro bij elkaar te krijgen voor Abdeslam maar de oproep “Let’s get this man a new car” werd zo warm onthaald op Twitter en Facebook dat hij tot op vandaag al 18.800 euro opleverde. Zo kunnen ook andere gedupeerden geholpen worden. Ik vond het een prachtig initiatief en het maakt me vooral blij dat “solidariteit” nog altijd geen loos woord is.

Social media? Nog zo slecht niet!

GSM

Dit zijn ze, mijn GSM’s vanaf 1995 tot nu.

Mijn eerste was een Siemens S1, 18.000 BF in 1995, een hoop geld. Als beginnend zelfstandige die enige status wou uitstralen kon ik het gewoon niet maken om géén GSM te hebben. Het ding woog ongeveer 300 gram en je kon er alleen mee bellen.

Mijn tweede was opnieuw een Siemens. De prijs ben ik al lang vergeten want de GSM hoorde er al verschillende jaren gewoon bij.

Nadien werd Nokia hip, dus Siemens werd afgevoerd en Nokia kwam in de plaats onder het motto ‘hoe kleiner hoe liever’. Vier Nokia’s heb ik gehad. Twee gewone en een klapper. En de laatste was een smartphone. Een wereld ging voor me open toen ik ook vanaf mijn telefonino op internet kon.

En weer ben ik ontrouw want mijn nieuwe is een Huawei die letterlijk alles kan. Het dingetje is 7.5 mm dun, het weegt amper 115 gram en het kost net de helft van mijn allereerste Siemens. Ik ben er blij mee!

Vicky

Vicky is niet meer. Vicky is vermoord door haar eigen man. Vicky? Wie is Vicky?

Vicky Ntozini is – of beter, Vicky was – de eigenaresse van een B&B in Khayelitsha, een township in Kaapstad. Tijdens onze reis door Zuid-Afrika bezochten wij deze grote township (er woonden hier destijds 1.2 miljoen mensen op een hoopje bij elkaar) in het gezelschap van Vicky’s kleinzoon. Op deze manier maakten wij ook kennis met Vicky die hier in 1999 een bed & breakfast had geopend. Een merkwaardige vrouw, zeer trots op haar afkomst.

Vicky had midden in de township een shack – een primitief huisje met een golfplaten dak – waar ze woonde met haar man en zes kinderen. In dat huisje verhuurde Vicky twee piepkleine kamertjes aan toeristen die eens van het leven in een township wilden proeven. Letterlijk, want Vicky bereidde ook maaltijden voor haar gasten. En ze dompelde hen onder in de cultuur van de Xhosa, haar volk waar ze zo trots op was.

Vicky heeft destijds grote indruk op mij gemaakt. Zij was een voorbeeld voor jonge ondernemers, een voorvechter en een fantastisch ambassadeur voor de stad én voor het township toerisme want dankzij Vicky zijn er ondertussen al veel meer township B&B’s.

Heel toevallig, omdat er op een travel forum iemand vroeg naar bijzondere accomodatie in Kaapstad, viel mijn oog op een krantenartikel uit 2012 en daar las ik over het droevige einde van Vicky Ntozini.  

Rest in peace, Vicky.