augustus 2014

Ergernis

Lang geleden, maar vandaag heb ik me nog eens geërgerd. Waaraan? Ik kreeg een mail binnen van Restaurant Jagersrust met het menu van de ‘culinaire diner week’ (tegenhanger van de Restaurantweek waaraan zij niet meer deelnemen).

COURGETTE SOEP ( extra 4.50)
Met dille en crème fraich

Het is of mijn oog er naartoe getrokken wordt! Ik word daar, om het in goed Vlaams te zeggen, mottig van. Waarom toch steeds de Franse taal gebruiken als je ze niet machtig bent? Oerdom is dat, een ander woord kan ik er niet voor vinden. Wat is er trouwens mis met ‘verse room’?

Ik ben dus direct in de pen gekropen en heb hen even een verbetering doorgemaild met de correcte schrijfwijze: crème fraîche.

Boreas**, Heeze

Op deze zaterdagmiddag genoten van een heerlijke lunch, ter ere van mijn 60ste verjaardag (**), bij Restaurant Boreas in Heeze. Een eind rijden (anderhalf uur), maar het was de moeite waard.

Na een hele rist prachtige amuses volgde er voor mij een voorgerecht met krab – ik had aangegeven dat ik geen orgaanvlees eet – en voor manlief foie gras. Daarna kabeljauw met geitenboter en paddenstoeltjes en als hoofdgerecht Holsteiner rund. Als dessert verschillende dingetjes met perzik. En als afsluiter koffie met friandises. De friandises heb ik aan mij voorbij laten gaan, die konden er echt niet meer bij. Ook lekkere aangepaste wijnen die gul bijgeschonken werden. Alleen mocht de uitleg bij de wijnen voor mij wat minder hoogdravend. De hint van limoen en het vleugje cacao proef ik toch niet.

Het was allemaal prima in orde, zowel bediening als wat er op de borden lag. Alleen jammer dat wij bij het rundsvlees geen steakmes kregen (andere tafels wel). Dat had het snijden wat makkelijker gemaakt.

En wat voor mij echt een afknapper was, dat waren de lelijke stoelen (*). Ze zaten ook niet echt comfortabel en sneden in de rug bij het achterover leunen. Het hele interieur was eigenlijk totaal niet mijn stijl. Ik vond het er nogal goedkoop uitzien, met o.a. de glitterpanelen aan de muur. En ik gruw van vasttapijt. Niet alleen vanwege het zicht, maar ook omwille van hygiëne. Het blijft een stofnest. Als ik de inrichting vergelijk met die van Nuance** waar we vorig jaar mijn man zijn verjaardag gevierd hebben, ja, dan is het verschil in ‘klasse’ groot.

Maar qua eten? Top!

(*) Krijg ik vandaag 24/9 een mailtje van mevrouw Boreas dat ze ‘er ziek van is‘ dat ik haar stoelen niet mooi vond, ‘want ze kosten wel 1.800 euro per stuk‘. So what? Omdat iets veel geld kost moet iedereen het dan ook per definitie mooi vinden?! Des goûts et des couleurs, on ne discute pas!

(**) Van verschillende klanten weet ik dat er telkens een verrassingsdessertje is voor de jarige. Dat heb ik dus niet gekregen hoewel manlief duidelijk in zijn reservatiemail had vermeld dat het een lunch was ter gelegenheid van mijn verjaardag. Is het omdat we geen vaste klanten zijn? Of omdat we ‘maar’ Belgen zijn? Ik vind het in ieder geval niet erg netjes van Boreas. Weer even vergelijken met Nuance … daar kreeg manlief wel een extra verrassingsdessertje.

Foto credit interieurfoto: Ad Wijgerde

Wenen

Tweede citytrip dit jaar. Deze keer georganiseerd door de Vriendenclub van manlief zijn werk. Een citytrip naar Wenen. De stad stond al langer op mijn wenslijstje en dit vonden we een mooie gelegenheid. Anders zou het toch maar weer naar achteren geschoven worden. Mijn moeder heeft er altijd van gedroomd om Wenen te bezoeken. Een extra reden voor ons om te gaan.

Zo vertrokken wij op 14 augustus in alle vroegte naar de luchthaven voor de vlucht van 7u05 naar Wenen. Goed anderhalf uur later stonden we al op Wenen airport. Meer dan ideaal dus.

Met de bus naar het hotel, inchecken ging uiteraard nog niet maar onze koffers werden netjes in de bagagekamer gezet en gewapend met een stads- en metroplan gingen wij er snel met ons tweeën vandoor. Het weer was wat grijzig maar dat mocht de pret niet drukken.

Uiteraard moest er eerst koffie gedronken worden, in Weense stijl, bij een van de bekende Wiener Cafés. Café Mozart had de eer om ons de eerste wiener melangete mogen schenken. Aan 5,50 euro voor een kleine tas wel goed aan de prijs maar kom, je bent tenslotte niet in Wenen geweest als je die bijzondere gelegenheden niet bezocht hebt.

Verder hebben we ons gewoon ondergedompeld in al het moois wat er in Wenen te zien is. Gebouwen, immens veel imposante gebouwen, paleizen en tuinen voornamelijk. De Hofburg, Schloss Schönbrunn, Schloss Belvédère, Wiener Staatsoper, Burggarten, Museumsquartier, … maar ook gewone huizen ‘in de rij’. Veel te veel om in vier dagen te kunnen bevatten. En dan heb ik het nog niet gehad over de vele kerken. Een walhalla voor architectuurliefhebbers, eigenlijk voor kunstliefhebbers in het algemeen.

Natuurlijk moesten wij, als regelrechte toeristen, ook een ritje op het Riesenrad maken. En dan heel snel weer weg van het Prater, want zo’n druk pretpark is echt onze stijl niet.

Ga ik nog terug naar Wenen? Neen, want ik voelde geen binding met deze stad. Het is mij te klassiek, te popperig, te braaf, te statig, te koel, te veel toegespitst op Franzl & Sissi, op een sprookje waarvoor ik helaas te veel met beide voeten op de grond sta.

Opruimen

Het huis van mijn moeder moet leeg want de nieuwe eigenaar (mijn broer) wil erin gaan verbouwen om het te kunnen verhuren.

Alle kinderen en kleinkinderen zijn al langs geweest om te kijken of er nog iets tussen zit wat ze kunnen gebruiken, of waar ze bijzondere herinneringen aan hebben. Mijn ouders hebben er gewoond van 1953 tot 2014. Wij weten nu dat je in eenenzestig jaar tijd heel veel kan verzamelen … Om het kort te zeggen: er is geen beginnen aan!

Oude foto’s van ons had mijn moeder al gesorteerd: per kind een pakje met zijn/haar eigen foto’s. Maar er zijn nog honderden foto’s van voor wij geboren waren. Foto’s die eigenlijk niet mogen verloren gaan. Daarom heb ik er alvast enkele ingescand.

Dit is mijn vader met zijn plechtige communie, op de kerkstoel van zijn familie. Die stoel staat trouwens nog steeds in de hall bij zijn jongste zus. Hij zal toen twaalf jaar geweest zijn. De foto dateert van 1936.

Dit is mijn moeder. Ik schat dat ze op deze foto een jaar of zestien is. Een gezonde, blozende boerendochter. De foto moet van omstreeks 1946 zijn.

En dit zijn mijn ouders tijdens hun huwelijk op 30 september 1953. Mijn vader in smoking, mijn moeder in een lang wit kleed met een heel lange sleep. Er werd nogal wat over gedaan in mijn moeder haar boerendorp. Zo sjiek … dat was toch voor niks nodig! En dat ze daarna ook nog op huwelijksreis gingen (met de trein naar Lourdes), dat was al helemaal ‘over the top’. Maar mijn grootvader langs vaders kant was handelaar, en daar mocht het allemaal iets meer zijn.

Ik heb zelfs de rekening van hun hotel (5* Grand Hotel de la Grotte) nog teruggevonden. 30.400 oude Franse franken, omgerekend 46 euro voor vijf nachten volpension en drie keer wijn. Jaja, ik heb het genieten niet van een vreemde.

Weekendje Tongeren

We zijn nog eens een weekend naar Tongeren geweest … Twee jaar geleden had ik een overnachting + diner gewonnen in een hotelletje in Tongeren. Ik heb daar toen uitgebreid over geschreven, ook op review sites zoals Tripadvisor en HolidayCheck.

Enkele weken geleden werd ik gecontacteerd door de eigenaar of we zin hadden om nog eens te komen ‘voorslapen’. Ze hadden namelijk een nieuw hotelletje geopend.
Of wij daar zin in hadden? Natuurlijk hadden wij daar zin in.

Zo togen wij op vrijdag 8 augustus naar Boutique Hotel ’t Huys van Steyns. Een schitterend trapgevelpandje in het centrum van Tongeren, met 9 luxueuze kamers in belle époque stijl. Helemaal in dezelfde sfeer als Caelus VII waar we twee jaar eerder gelogeerd hadden. En de volgende morgen genoten we nog van een lekker ontbijtje. De volledige review staat op Tripadvisor.

De avond voordien hebben we gedineerd bij La Botte in Genk. Dat schoot me zo maar plots te binnen toen ik een restaurant in de buurt aan het zoeken was. De Siciliaanse chef/eigenaar van La Botte, Peppe Giacomazza, is bekend van Njam TV. Hij bereidt er altijd de heerlijkste gerechten. En dat doet hij – geholpen door zijn familie – ook in zijn restaurant. Hij is ook een zeer aimabel man, komt aan iedereen persoonlijk een handje geven en doet een klein praatje. Iedere gast krijgt evenveel aandacht, of je nu vaste klant of passant bent. En zo hoort het ook gewoon.

En wat hebben we gegeten? Vooraf “carpaccio van Holsteinrundsvlees in gin gemarineerd, afgewerkt met flinterdun gesneden artisjok, 24 jaar oude parmigiana reggiano afgewerkt met een crème van aceto balsamico”. Die crème … nog nooit zoiets lekker gegeten! Manlief had als hoofdgerecht “Ossobuco van het huis met risotto” en ik “Ravioli gevuld met burrata, overgoten met een sausje van pachinotomaatjes, basilicum en afgewerkt met gerijpte buffelkaas en kaviaar van olijfolie (nocellara)”. Ik heb geen foto’s, ik vond het niet gepast.

Hier wil ik met plezier nog wel eens 120 km voor rijden want zo lekker heb ik in lang niet meer gegeten.

Grootgrondbezitters

Sinds vanmiddag zijn wij grootgrondbezitters. De twee stukken bosgrond waren van mijn ouders. Toen in januari van dit jaar mijn moeder overleed (mijn vader is al 24 jaar dood) kwamen ze logischerwijze mee in de nalatenschap. Broer en zus waren niet geïnteresseerd. Wij wel want we halen er al jaar en dag ons hout voor de haard. Nu hebben we dus brandhout voor de komende honderd jaar. En het bos blijft – net zoals ons ouderlijk huis – in de familie. Dat vinden we allemaal een fijne gedachte.

We hebben de dag dan ook met zijn allen afgesloten met een lekker diner bij Kandinsky en zijn gelukkig en tevreden dat de hele erfenis op een mooie manier en zonder één onvertogen woord is afgehandeld.