Zoals jullie gisteren al konden lezen, is ons leven van het ene op het andere moment totaal veranderd. Gisteren kreeg ik het slechte nieuws dat het K-monster heeft toegeslagen. Dat, wat mij sinds de darmkanker van mijn vader (dertig jaar geleden) heeft beziggehouden, en waarvan ik dacht en hoopte dat ik eindelijk de ‘kwade’ leeftijd voorbij was – mijn vader is anderhalve maand voor zijn 66ste verjaardag overleden ; ik word over minder dan een maand 66 – is toch gebeurd: een agressieve kwaadaardige tumor: mondkanker.
Wat eraan voorafging:
maandag 6 juli: jaarlijkse controle bij de tandarts die een vreemd uitziend letsel van het tandvlees ziet op het onderfront en mij aanmaant om dit direct na te laten kijken bij een kaakchirurg. Ik had zelf ook al wel gezien dat het tandvlees er de laatste tijd wat vreemd uitzag, maar aangezien ik toch mijn afspraak bij de tandarts al had staan, heb ik er verder niet bij stilgestaan.
dinsdag 7 juli: de kaakchirurg bekijkt het zaakje, maakt een orthopantomogram en vermoedt dat er slechte cellen aanwezig zijn. Zij maakt zelf een afspraak met een kaakchirurg-oncoloog. Of het nu goed of slecht is, het moet sowieso behandeld worden.
vrijdag 10 juli: de kaakchirurg-oncoloog neemt een biopsie en zegt mij ‘ik wil geen voorbarige conclusie trekken, maar dit ziet er niet goed uit. Als het een tumor is, dan moet u er rekening mee houden dat de tanden in het onderfront eruit moeten, alsook een gedeelte van het bot‘. Mijn tanden, mijn degelijke sterke tanden. Op twee kiezen na heb ik ze allemaal nog.
Ze vraagt of het OK is dat ze me belt zodra ze het resultaat van de biopsie heeft. Ik denk er even over na en zeg dat het goed is. Ze maakt voor mij een afspraak voor een MRI (24 juli), en bespreking van de resultaten (28 juli).
Ondertussen vlucht ik naar Nederland, en nadien naar Frankrijk. Ons huis voelt bedreigend, het is niet langer mijn veilige haven. Hoe verder ik er van weg ben, hoe verder de kanker is want hoewel ik nog niets weet, ‘weet’ ik het diep vanbinnen wel.
vrijdag 17 juli: mijn telefoon gaat terwijl wij rond Lissewege aan het fietsen zijn. Een onbekend nummer, maar ik weet wie het is. Ik neem niet op. Ik ben in de ontkenningsfase. Als ik het niet weet, dan is de ziekte er ook niet.
donderdag 23 juli: mijn telefoon gaat: hetzelfde nummer als vrijdag. Ik neem op en krijg het slechte nieuws te horen: een kwaadaardige tumor. Ze geeft me nog wat meer uitleg en zegt dat ze volgende week donderdag kan opereren omdat er een geplande operatie uitgesteld moest worden.
Slik.
Zo snel al.
Ik twijfel even maar wat moet, dat moet en dan kan ik het maar beter achter de rug hebben.
vrijdag 24 juli: MRI scan en gesprek met de MKA-chirurg om mij alvast wat voor te bereiden op wat komen gaat. En dat hakte er flink in. Het is een kleine maar zeer agressieve tumor en het wordt een zeer ingrijpende operatie.
Mijn onderste rij tanden moet er volledig uit, alsook anderhalve centimeter bot. Halsklieren zullen preventief worden verwijderd met een snee van oor tot oor over de hals. Om het gat op te vullen dat hierdoor in en rond de mondholte ontstaat, zal er spierweefsel en een bloedvat uit mijn arm worden genomen en zal er ook tijdelijk een tracheacanule worden geplaatst. Alles bij elkaar zal de operatie een volledige dag in beslag nemen.
Twee nachten intensieve, in totaal minimum twee weken ziekenhuis.
En een jaar geen onderste rij tanden. Een jaar!!!
dinsdag 28 juli wacht er mij een volledige dag ziekenhuis: CT-scan om te zien of er metastasen zijn in andere organen (weer angst, nog meer angst), nogmaals bespreking met de chirurg en met het zorgteam voor de revalidatie.
Het moet allemaal nog doordringen want ik weet echt niet op welke trein ik gestapt ben. Dat het niet de reis is die ik wilde maken, dat is wel duidelijk.
Voor mijn K-dagboek, zie hier.
myriamsditjesendatjes.com 