Vanmorgen hadden we Spaanse les. Neen, niet in het leslokaal maar ieder thuis aan zijn of haar laptop of tablet. We deden een zoom meeting. Tegenwoordig wordt er in bedrijven heel veel ge-videoconference-d ; in ‘mijn tijd’ gingen we nog gewoon samen aan tafel zitten om te vergaderen.
Ik was blij dat onze profesora met deze mogelijkheid op de proppen kwam want op mezelf iets nieuws aanleren gaat zeer moeizaam. En blijkt dat het voor mijn mede-studenten niet anders is.
In het begin voelde het wat onwennig aan. We zijn allemaal al wat ouder en we zijn niet echt vertrouwd met deze vorm van communicatie. Maar naarmate de les vorderde ging het alsmaar beter.
Imperativo y subjuntivo en 5 van de 8 alumnos
De interactie was er weer en we hebben een productieve ochtend gehad. Én de goesting is terug. Nu ja, een beetje toch.
Gisteren zag ik uit mijn ooghoek een fiets stoppen aan onze voortuin. Een welkome afwisseling als er al dagen nauwelijks iemand gepasseerd is in de straat! In het fietsstoeltje achterop een peuter met een blauwe helm. Schoondochter met onze Kleine Man! Ik kon niet snel genoeg aan de voordeur zijn en spurtte het tuinpad af tot op veilige afstand. Twee weken had ik hen niet gezien. Ik had zo graag mijn kleinzoon even geknuffeld, maar dat mag niet.
Wannes had een olifant geschilderd, en hij kwam zijn schilderij bij oma en opa in de brievenbus steken. Dat was althans de bedoeling maar dat was buiten oma gerekend.
De olifant van Wannes die, samen met zijn andere artistieke werkjes, op onze keukenkast prijkt
Tja, nu we daar zo stonden op twee meter afstand van elkaar hebben we toch ook maar een babbeltje gedaan. Was zo fijn om eens iemand anders te zien en te spreken. Ook voor mijn schoondochter want zij probeert thuiswerken (ze heeft het toch gedaan gekregen) te combineren met de zorg voor Kleine Man. Ze is overbezorgd en wil niet dat hij nog naar de crèche gaat. In haar geval betekent dat werken voor 8u ’s morgens, na 19u ’s avonds en in het weekend want Kleine Man heeft onlangs besloten dat hij geen middagdutje meer doet en werken met een overactieve peuter in de buurt is gewoon onmogelijk.
Toen mijn schoondochter haar fiets omdraaide en aanstalten maakte om te vertrekken was Wannes niet akkoord. ‘Ik ga bij oma spelen’ zei hij heel gedecideerd. Dat kan nu even niet maar leg dat maar uit aan zo’n kleintje. En toen zette hij het op een brullen … Toen ze op het einde van de straat waren hoorde ik hem nog ‘bij oma spee-e-len, whaaahahaaa’. Mijn oma-hart brak.
Hoe dom kon ik ook zijn om naar de voordeur te lopen? Had hij me niet gezien, dan was er niks aan de hand geweest. En ik wist het, want hij had vorige week al traantjes toen we whatsapp-video-telefoneerden.
Zo ziet het er dus uit aan de sluipwegen tussen België en Nederland.
Ter verduidelijking en ter mijner verdediging: ik sta in het midden van de Canadalaan aan de Belgische kant. De ene kant van de straat is namelijk Belgisch grondgebied, de andere kant Nederlands grondgebied.
Ik weet niet of iemand ooit de Vlaamse serie ‘Cordon’ gezien heeft, maar daar begint het er hier wel op te lijken. Ik heb zelf slechts hier en daar een fragment gezien want ik vond het veel te eng. En nu zitten we er zelf middenin.
Wiki: ‘In de serie wordt door het fictieve Nationaal Instituut voor Infectieziekten Antwerpen (NIIZA) in Antwerpen bij een patiënt een virale besmetting vastgesteld. Daarop wordt een wijk in de Antwerpse binnenstad van de buitenwereld afgesloten om zo de uitbraak van het besmettelijke virus te beperken.‘
Voor wie zich geroepen voelt, de serie is nog altijd (gratis) te zien op VTM.GO.
Vandaag het volgende deel van mijn 30-week song challenge, afgekeken bij Satur9’s World. Music Maestro Please.
A song that reminds you of someone you’d rather forget
Hm, ik heb zo eigenlijk niemand die ik liever zou vergeten. Een toepasselijk lied vinden was dan ook niet gemakkelijk. Een lied dat mij doet denken aan iemand die mij in mijn jonge jaren nogal wat liefdesverdriet heeft bezorgd, mag dat ook? Het mag! What becomes of the brokenhearted van Jimmy Ruffin. Motown label uit het jaar 1966. Nadien hernomen door vele andere artiesten, maar voor mij is er maar één enige echte en dat is Jimmy Ruffin. Memories …
As I walk this land of broken dreams I have visions of many things But happiness is just an illusion Filled with sadness and confusion
I walk in shadows searching for light Cold and alone, no comfort in sight Hoping and praying for someone to care Always moving and going nowhere
What becomes of the broken hearted Who had love that’s now departed I know I’ve got to find Some kind of peace of mind Help me…
In gedachten sta ik nu bij jou aan de deur en zeg ik ‘trek je jas aan, we gaan een dagje op stap’ …
In gedachten koop ik vandaag de hele bloemenwinkel voor je leeg …
In gedachten eten we samen een stuk taart, jij een heel groot en waarschijnlijk zelfs nog een tweede …
Je zou vandaag negentig worden. En ook al ben je al zes jaar niet meer bij ons, neefje J. had toch het plan opgevat om deze verjaardag niet onopgemerkt te laten voorbij gaan. Hij zou een feestje organiseren, al zou dat toch een feestje in mineur geweest zijn. Zus (mijn zus) wil geen contact meer met het gezin van broer en broer wil niet meer samen zijn in één ruimte met zus. ‘Als zij komt, dan kom ik niet‘ en omgekeerd. Twee keikoppen! Nu ja, zo ver is het niet gekomen. Het coronavirus heeft het anders beslist. Er is geen familiefeestje.
Wat zou het anders zijn geweest moest jij erbij geweest zijn. Jij was de lijm die ons gezin bij elkaar hield. Helaas is het anders gelopen. En maar goed dat je ’t niet weet. Het zou je zóveel verdriet hebben gedaan.
In gedachten ben jij er voor mij bij wanneer wij straks een taartje eten voor jouw verjaardag.
Hoe zag mijn eerste halve week van de Corona lock down eruit …
Toch wel anders dan normaal. Ik ben al bijna vier jaar met pensioen en ik ben graag thuis, maar normaal gezien ben ik ook heel graag weg en daar heb ik nu echt geen behoefte aan. Ik heb ook geen behoefte aan mensen om me heen. Mijn huis, mijn veilige cocon, mijn man en mijn onrustige ik.
Ik heb mijn poetsvrouw afgezegd voor de komende tijd, dus gaan we nu zelf aan de slag. Niet met veel goesting, maar we passen ons aan aan de omstandigheden. En het is een extra bezigheid.
Ik heb een paar keer boodschappen gedaan, voor onszelf en voor het gezin van zoonlief. Zij zijn gewend om iedere week te bestellen bij Collect & Go maar dat wordt voorlopig niet aangeboden en na hun werkdagen buitenshuis (WFH is bij geen van beiden mogelijk) is er nog nauwelijks iets te krijgen in de winkel. Vooral woensdag heel veel lege schabben en vrijdag was het niet veel beter al moest ik toen niet meer in de rij staan bij Delhaize.
Woensdag was het prachtig weer en hebben we samen een fijne fietstocht (20 km) gemaakt in onze buurt. Zonder terrasje onderweg/achteraf … raar … en niet van onze gewoonte, maar we hadden zelf een drankje mee. Gisteren hebben we een blokje rond gewandeld.
Fietstocht
Onze profesora had een aantal taken op het leerplatform gezet. Die heb ik eens bekeken, maar meer ook niet. Zelfstudie is echt niks voor mij. Ik heb de interactie en het enthousiasme van mijn mede-studenten nodig. Jammer dus dat de lessen op dinsdag wegvallen, maar het is niet anders en ik zal de nodige discipline aan de dag moeten leggen.
Verder hou ik me veel te veel – en meer dan goed voor me is – bezig met nieuws en duidingsprogramma’s kijken. En nog meer facebooken, instagrammen, fora en blogs checken dan anders. Niet goed bezig!
Al bij al viel onze eerste halve week lock down dus nog best mee. Maar misschien besef ik het nog niet ten volle. Het gebrek aan sociaal contact zal zeker wel komen. Normaal gezien ga ik op dinsdag naar de Spaanse les, op woensdag komen onze kinderen eten, op donderdag eens in de paar weken lunch ik met vriendinnen, op vrijdag fiets/wandel en koffieklets ik met mijn BFF, en verder gaan manlief en ik wel eens lunchen of we rijden ergens naartoe. Gewoon, als we daar zin in hebben. Dat kan nu niet en het gevoel om vast te zitten zal na een tijdje zeker wel gaan wegen. Maar goed, we passen ons aan. Het is voor iedereen hetzelfde!
En weet je, voor mezelf vind ik deze toestand geen ramp. Manlief en ik hebben elkaar maar mijn goede vriendin zit alleen. Sinds haar scheiding is zij heel actief in het verenigingsleven, zij doet veel voor haar kinderen en kleinkinderen, is vrijwilliger hier en daar. Bovendien is het dan ook nog haar verjaardag vandaag. Het gebrek aan sociaal contact gaat voor haar – en bij uitbreiding voor alle alleenstaanden- heel ingrijpend zijn.
Eigenlijk ben ik achteraf beschouwd toch wel blij dat het geen ‘harde’ lockdown geworden is. Nu kunnen we nog lekker buiten, wandelen of fietsen in de natuur. Als dat ook nog moest wegvallen …
Vandaag het volgende deel van mijn 30-week song challenge, afgekeken bij Satur9’s World. Music Maestro Please.
A song that reminds you of summertime
Daar moet ik geen moment over nadenken: eentje van mijn uitgebreide playlist op Spotify: Summer of ’69 van Bryan Adams.
Het doet me zo hard terugdenken aan de lange zomers van mijn jeugd. Aan mijn eerste vriendje(s), aan achterop de brommer zitten, stiekem want dat mocht niet van thuis. Aan de feestjes op mijn kamer in het ouderlijk huis. Het leek daar af en toe meer op een discotheek. Met gekleurde spots en al. Zalige herinneringen …
That summer seemed to last forever And if I had the choice Ya – I’d always wanna be there Those were the best days of my life
Ja, zo is dat als je vijftien bent.
Man we were killin’ time We were young and restless We needed to unwind I guess nothin’ can last forever – forever, no
Ik was vijf, laatste kleuterklas, en het was tijdens de sinterklaas periode. Op school werden we al wekenlang bang gemaakt voor de zak van zwarte piet want kinderen die niet braaf waren, die moesten in de zak. Nu was ik best een braaf kind, maar ik was ook een zeer angstig kind. Ik was niet alleen bang voor de zak maar ook voor zwarte piet zelf. En dat die enge man ’s nachts door de schoorsteen in ons huis zou komen, daar werd ik helemaal panisch van! Het werd zo erg dat ik iedere nacht in volle paniek wakker werd van de nachtmerries. Toen hebben mijn ouders besloten dat het sprookje van sinterklaas voor mij ten einde liep en hebben ze mij verteld dat sinterklaas niet bestaat.
Nog een herinnering aan het bange kind in mij. Tweede leerjaar deze keer, bij zuster Domitila, een non met donkere kraaloogjes die met een regel op je vingers sloeg als je schoonschrift slordig was, of aan je oren trok als iets haar niet zinde. Maar dat niet alleen. Tijdens dat schooljaar is er in mijn klas een meisje gestorven. Agneske, ik vergeet het nooit. Agneske was ziek en Agneske stierf. Punt. Neen, de non vertelde in het lang en het breed dat de voetjes van Agneske langzaam koud waren geworden, en daarna de rest van haar lichaam. Het gevolg was dat mijn ouders iedere avond tijdens het in bed stoppen (met bijbehorend kruisje op het voorhoofd) aan mijn voeten moesten voelen of ze nog wel warm waren. En de nachtmerries kwamen ook terug. Zo erg dat ik er toen zelfs medicatie voor heb moeten nemen (Atarax siroop).
En nog eentje om ’t af te leren. In ons dorp woonde er een oude vrouw, een weduwe. Ze sprak alleen Engels. Vermoedelijk is ze na WO II met haar Belgische man van Engeland naar België verhuisd. Het was een heel akelig vrouwtje om te zien. Ze droeg alleen lange rokken met een lange jas erover, donkere kleuren, ze had lange grijze haren en een grote haviksneus. Ze leek echt op de heks uit mijn Hans & Grietje sprookjesboek. Was ik er bang van? Natuurlijk was ik er bang van en niet alleen ik. Alle kinderen uit het dorp gingen een straat rond als we haar van ver zagen komen aansleffen. Behalve sommige stoere jongens, die durfden nog wel eens dichterbij gaan. En die plaagden haar ook, maar daar had de ‘Engelse Miss’, zoals iedereen haar noemde, een oplossing voor: haar wandelstok. Ze hield zich niet in om daar driftig mee in het rond te slaan als dat nodig was.
Ik was een echt buitenkind. Poppen waren aan mij niet besteed. Fietsen, rolschaatsen, of in de bomen klimmen in het bos recht over de deur, dat waren de dingen die ik graag deed. In die tijd kon je nog zonder gevaar voor eigen leven gewoon op straat spelen, met de vriendjes en de vriendinnetjes uit de buurt. Badmintonnen deden we ook op straat, met de buurjongen die tot op de dag van vandaag nog altijd mijn buurjongenman is. Ook mijn moeder badmintonde duchtig mee. De straat was toen echt van ons.
Ik en mijn fiets in 1959
Dertien was ik en verliefd op Filip, de broer van een meisje uit mijn klas. Een ander meisje uit mijn klas was ook verliefd op Filip. We vonden dat híj dan maar moest kiezen op wie hij verliefd was … als hij dat al was, maar daar denk je als dertienjarige niet aan. Maar hoe gingen we dat aan de weet komen? Via via was het gemakkelijkste want de meisjes van de strenge meisjesschool (De Dames in Antwerpen) mochten niet in contact komen met de jongens van de strenge jongensschool (Sint-Jan Berchmans in Antwerpen). Ja, je leest het goed … dat was zo half de jaren ’60. Toevallig zat Peter op onze trein, een jongen die bij Filip in de klas zat. We hebben hem een briefje meegegeven, de juiste inhoud ken ik niet meer maar in ieder geval met de vraag wie Filip koos. Peter zou het briefje stiekem aan Filip geven en een antwoord meebrengen. Helaas mislukte ons plan grandioos want de vader van Peter onderschepte het briefje. Heel verontwaardigd werden mijn ouders en de ouders van de verliefde vriendin op de hoogte gesteld van waar wij, kinderen, mee bezig waren. Zó onschuldig, maar we hebben nooit geweten wie Filip eventueel zou gekozen hebben.
Ik kom uit een katholiek nest en heb nog in het kerkkoor meegezongen. Toen mijn vriendinnen en ik de bakvisleeftijd hadden vonden we het heel stoer om in de sacristie hosties te pikken. Oh, oh, wat durfden wij veel!! 😉 Van thuis moesten wij op zondag (of zaterdagavond) naar de mis. Ja, ook toen we al een jaar of 16, 17 waren. Er waren wel spannender dingen dan de mis! Met een aantal vriendinnen gingen we tijdens de zaterdagavondmis in de nabijgelegen tearoom iets drinken. Spanning ten top want we zouden zo maar eens betrapt moeten worden …
Ik ga hier gewoon even mijn gedachten op papier zetten. In het begin dacht ik dat het allemaal zo’n vaart niet zou lopen met dat virus. De uitspraken van Maggie De Block en Marc Van Ranst zijn daar niet vreemd aan. Het was toch maar zoiets als een griep, maar dan eentje waar nog geen vaccin voor was. Toch? Nu blijkt dat het toch wel iets meer is dan dat.
‘Blijf in uw kot’ … Maggie heeft gemakkelijk praten. In uw kot blijven is helaas niet voor iedereen weggelegd.
Ik kreeg gisteren een paniektelefoontje van mijn schoondochter. Wat moet zij met haar kind? De scholen worden gesloten, de crèches niet. Moest onze Kleine Man twee maanden ouder zijn geweest, dan was hij nu verplicht thuis. Nu niet. Nu zit hij een hele dag met een grote groep andere kinderen samen in één relatief kleine ruimte. Ook ik vind dit niet logisch. Zeker niet nu we weten dat er ook peuters en kleuters met het virus besmet zijn. En onze Kleine Man is al zo vaak ziek!
Op haar werk (OCMW) zijn ze nog niet zo ver dat er kan thuisgewerkt worden. Bovendien hebben twee van haar collega’s zich vorige week ziek gemeld en er moet per afdeling altijd minstens één persoon aanwezig zijn voor permanentie. Wie is de pineut denk je?
Mijn zoon is werfleider op de werf van het nieuwe ziekenhuis in Antwerpen. Er gaan geruchten dat dit in ijltempo moet worden klaargestoomd om als ‘corona-ziekenhuis’ te dienen. Eén verdieping per week zouden ze aankunnen … als iedereen aan boord blijft. Thuiswerken is voor hem sowieso geen optie want hij moet zijn mensen aansturen. Het risico op besmetting is gigantisch op zo’n bouwwerf waar soms honderden mensen tegelijkertijd rondlopen en moeten samenwerken.
De NMBS schrapt vanaf vandaag bijna honderd ritten van piekuurtreinen van en naar Brussel. Sorry, maar daar is mijn verstand echt te klein voor. We moeten bij elkaar uit de buurt blijven, we mogen niet meer in groep gaan wandelen of fietsen in de openlucht maar we mogen wel opeengepakt in een treinstel zitten.
Er zijn geen mondmaskers meer voorradig want de stock is sinds 2009 niet meer aangevuld. Laat hij of zij die hiervoor de verantwoordelijkheid draagt even opstaan alsjeblieft!
Colruyt kan zijn collect & go bestellingen niet meer aan. Onze kinderen maken daar altijd gebruik van met hun drukke leven. Zoonlief probeert al sinds donderdag een bestelling te plaatsen voor afhaling eind deze week (dat zijn tien dagen!!), niet meer mogelijk. Vanmorgen zat hij alweer om 6 uur aan zijn laptop om het nog maar eens te proberen. Tevergeefs. Tja, dan zit er niks anders op dan tussen het volk in de rij te gaan staan.
Een complete lock down, zoals in Spanje en Italië, lijkt mij op dit moment de enige aangewezen maatregel om de ziekte niet verder te verspreiden. En dat komt misschien nog wel, maar dan zijn we hier in België nog maar eens te laat.
Voilà, ik hoop dat het wat rustiger wordt in mijn hoofd nu ik dit even heb neergeschreven want het houdt me veel meer bezig dan ik zou willen.
Zorg goed voor jezelf, lezer, en voor je medemensen.
myriamsditjesendatjes.com 