Twee en een halve maand ben ik gestopt met het slikken van mijn hormoonpillen. Ik kan er toch niet eeuwig mee doorgaan? Het is al de derde keer dat ik gestopt ben trouwens. En de derde keer dat de vapeurs opnieuw in alle hevigheid toeslaan. Het begon al na een paar weken maar toen bleef het beperkt tot de hele vroege morgen. Dekbed weg, dekbed terug … veel dames-in-de-overgang kennen dat wel. Mijn man herkent het ook want hij sputtert wel eens dat ik weer niet zo met dat dekbed moet zwaaien.
Och, als het beperkt zou blijven tot heel vroeg ’s morgens, dan kon ik er wel mee leven, maar dat doet het dus niet. Het lijkt wel of ik de hele dag niks anders doe dan laagjes afpellen en terug laagjes opbouwen. Het ene moment ontplof ik van de hitte en zou ik alle kleren van mijn lijf scheuren en vijf minuten later zou ik ín de kachel kruipen van de kou. Terwijl het dan binnen zo’n graad of 24 is.
En alsof dit nog niet genoeg is, moet ik ook weer opnieuw mijn schildklier goed geregeld zien te krijgen want die hormonen werken allemaal samen, en allemaal tégen mij! Hier een hormoontje minder, daar een hormoontje meer. Volgende week bloed trekken, en binnen zes weken nog eens. En dan maar hopen dat de waardes stabiel zijn en vooral dat ik sterk genoeg ga zijn om de hormoonpillen te weerstaan.
Hormonen, het is wat.
En even zeuren mág.
Maar nu weer over tot de orde van de dag.
myriamsditjesendatjes.com 