Have a happy one
Maand: december 2021
Nieuwjaarke zoete
Nieuwjaarke zoete
Mijn varken heeft vier voeten
Vier voeten en een staart
Is dat dan geen centje waard
Ja ja, ’t is waar
Ik wens u een zalig nieuwjaar.
Het is hier in de streek de gewoonte dat kinderen nieuwjaar komen zingen op de laatste dag van het jaar.
Nieuwjaar zingen heeft, net zoals de nieuwjaarsbrief waarover ik morgen ga schrijven, een historische oorsprong. In de tijd toen er nog veel armoede was liepen er vaak bedelaars door de stad. Het eindejaar was dan de ideale gelegenheid voor rondtrekkende muzikanten of kinderen uit arme gezinnen om hun beste beentje voor te zetten en bij de rijkere klasse te gaan aanbellen hopende op een beetje warmte en vrijgevigheid. Met het zingen van een lied hoopten ze op wat goede wil van de beter bedeelden. Er werd dan ook gevraagd naar eten, drank, warme kleding om aan de primaire behoeften te voldoen. Dat rond het varken een lied werd gezongen is begrijpelijk gezien de calorierijke voeding die het verschaft in de koudste periode van het jaar.
Ik zit nu te wachten op de eerste ‘zingertjes’ om hun liedjes – modernere versies dan het liedje hierboven – te aanhoren en hen een snoepje te laten uitkiezen.
Herinneringen …
Een blogpost met herinneringen aan lang vervlogen tijden …
Mijn jongste tante, de zus van mijn moeder. Ze was 11 jaar ouder dan ik en we hebben veel met elkaar opgetrokken. Onderstaande foto (zij en ik) dateert van 1955.
Ze ging ook met ons mee op vakantie. Deze foto is genomen in Koksijde, op de Hoge Blekker, in de zomer van 1966. Links ‘ons’ Imeld, daaronder mijn zus, naast haar mijn broer en rechts op de foto ik.
Ook toen ik ouder was heb ik veel aan haar gehad. Ze was jong van geest en leefde altijd erg mee met mijn verhalen over vriendjes en vriendinnen.
Ze overleed in december 2019 aan de gevolgen van de ziekte van Parkinson waardoor ze al op relatief jonge leeftijd getroffen werd. De laatste jaren was het contact tussen ons niet meer zo intens. Zij had op latere leeftijd nog een man leren kennen die niet zo gebrand was op bezoek. En de laatste jaren woonde zij noodgedwongen in een RVT en was niet meer mobiel. Gelukkig heb ik in de maanden voor haar dood toch de draad weer opgepakt en ben ik nog verschillende keren bij haar op bezoek geweest. Blij dat ik dat nog hebben kunnen doen voor haar.
Jaaroverzicht 2021
2021 … het was niet veel beter dan 2020.
Covid bleef ons leven en daardoor ook ons doen en laten beheersen. Maar dat vond ik nog het moeilijkste niet. Ook mijn mondkanker bleef als het zwaard van Damocles boven ons hoofd hangen want de complicaties volgden elkaar op in sneltempo. Zoveel complicaties, zoveel ingrepen. Ik ben ondertussen de tel kwijt. Er volgt trouwens over enkele weken nog een ingreep … na de zoveelste complicatie.
In september kwam dan de volgende mokerslag: huidkanker. Gelukkig een traaggroeiende vorm en beperkt in omvang, maar toch weer dat vieze K-woord. En dus ook opnieuw een operatie. Ik ga er niet verder over uitwijden, het staat allemaal op mijn blog.
Normaal doe ik niet aan goede voornemens maar voor 2022 maak ik een uitzondering: ik wil mijn ziektes een plaats geven en leren aanvaarden dat de situatie is wat ze is, hoe moeilijk ook en ondanks blijvende pijn en ongemak. Ik kan er toch niks aan veranderen en ik wil verder met mijn leven. Ik ben altijd een positief iemand geweest en die persoon was ik de laatste anderhalf jaar kwijt. Die wil ik terug.
Nog even terug naar 2021. Dit tweede covidjaar heeft eigenlijk van mij min of meer een kluizenaar gemaakt. Twee jaar nauwelijks iemand zien doet wat met een mens. De behoefte aan sociaal contact was en is zeer klein. Wel blij dat we onze kinderen en Kleine Man terug mochten en konden zien. In tegenstelling tot vorig jaar kerst – toen we bij hen in de tuin rond de vuurkorf hebben gezeten, op den duur in de regen – kon het kerstfeestje dit jaar opnieuw binnen in ons warme huis plaatsvinden. Niet zoals gewoonlijk met het gezin van mijn broer want hij is nog herstellende van covid. Hopen dat het volgend jaar weer allemaal terug kan.
Ondanks alles hebben we ook best nog wel kunnen genieten van dit tweede covidjaar. We zijn veel weggeweest. Geen verre reizen, maar wel mooie daguitstappen als het weer het toeliet, want dat was ook al niet om blij van te worden, en korte fietsvakanties in binnen- en buitenland. En één heerlijke lange vakantie van zes weken.
Strava zegt me dat ik 2.492 kilometers gefietst heb en 204 (geregistreerde) kilometers gestapt. Mijn doel was: meer fietskilometers dan in 2020 en dat is gelukt. Het zijn er maar liefst 766 meer dan vorig jaar!
Ter vergelijking: mijn echtgenoot heeft zijn beoogde doel van 12.000 fietskilometers gehaald op 236 actieve dagen. 🏆
Strava blijft een fantastisch leuke en – voor mij – motiverende app.
Op naar een nieuw sportief jaar!
Aan foto’s geen gebrek, aldus hierna een impressie van onze activiteiten.
Geen idee waarom de foto’s zo schots en scheef staan. Ik heb van alles geprobeerd maar WordPress blijft voor mij geheimen hebben. Het zij zo.
Blogvrienden, lezers en lurkers,
onthoud van ’t oude jaar alleen de beste dagen
en spring met goede moed het nieuwe jaar tegemoet.
😘
Voor mijn archieven:
April – Oostduinkerke – 5 nachten app. Duinlicht via AirBnB (fietsen)
Mei – Sint-Martens-Latem – 1 nacht Auberge du Pêcheur met Bongobon (fietsen)
Juli – Veenendaal – 2 nachten Van der Valk (fietsen)
Juli – Saint-Malo – 5 nachten Kyriad Prestige (fietsen)
Augustus – Spijkenisse – 2 nachten Carlton Oasis (fietsen)
Augustus – Zaandam – 1 nacht Zaan Hotel (fietsen)
September – Hoorn – 2 nachten Van der Valk (fietsen)
September – Dijon (B&B Le Petit Tertre) /Pézenas (B&B Maison 1634) / Tarragona (H10 Imperial Tarraco) – 5 nachten (onderweg naar Spanje)
Oktober – Guardamar del Segura – 31 heerlijke dagen in Casa Thimar
November – Barcelona (H10 Cubik) / Bourg-en-Bresse (Best Western Hôtel de France) – 3 nachten (onderweg terug naar huis)
2021-2022
Lichtjes (2)
Jaja, we zijn nog eens lichtjes gaan kijken.
Prachtig weer gisteren: zon, geen wind, koud maar met een dikke jas en handschoenen kom je een heel eind.
Dus togen wij kort na de middag naar Knokke voor het event ‘Light Art‘.
Eerst koffie gedronken en nog wat gewandeld tot het vijf uur was. Hoewel het vrij rustig was op de zeedijk viel het toch op dat er nogal wat grootouders met kleinkinderen liepen. Hoe zou dat toch komen?
Was het de moeite? Het was zeer zeker de moeite. Een kort parcours van 2.5 kilometer maar wel met heel bijzondere installaties en lichteffecten en allemaal met een interessant verhaal dat we konden volgen via een app op onze telefoon.
Ik doe er nog wat korte videofragmentjes bij.
Na de wandeling hebben we nog lekker gegeten bij Brasserie Cambridge. Een aanrader! En tevens het einde van een fijne middag/avond.
Alle foto’s zijn aanklikbaar en © MyriamC.
Herinneringen …
Een blogpost met herinneringen aan lang vervlogen tijden …
Als eerste ons ouderlijk huis. Dit rijtje huizen zijn de oudste in onze straat. Ze zijn gebouwd omstreeks 1937.
Mijn ouders kochten het toen ze trouwden in 1953. Zoals zo vaak gebeurde in die tijd hebben ze eerst een aantal maanden ingewoond bij de ouders, al weet ik niet meer of het bij bomma en bompa was of bij moemoe en vava.
Ik herinner me nog dat zij een tijdlang de bovenverdieping verhuurden aan mensen die later onze overburen geworden zijn.
Er is in de loop der jaren ook flink aan verbouwd. Omstreeks 1962 werd het een winkelhuis voor de verkoop van ‘granen, zaden en meststoffen’. Mijn moeder runde de winkel, mijn vader werkte in het labo bij Agfa-Gevaert en nam op zaterdag de bestellingen voor zijn rekening.
Toen mijn ouders stopten met de winkel – dat moet ergens in de jaren ’80 geweest zijn – werd er opnieuw verbouwd. Het winkelhuis kreeg een andere voorgevel en ook binnen waren er wat veranderingen. De buitenkant ziet er tot op de dag van vandaag nog hetzelfde uit. Het huis van de buren is trouwens nog in de originele staat.
Sinds het overlijden van mijn moeder in januari 2014 woont mijn nichtje, de dochter van mijn broer, in ons ouderlijk huis. Zij heeft de binnenkant aangepakt en er een moderne woning van gemaakt. Ik loop er de deur niet plat maar het is wel fijn dat het huis in de familie is gebleven.
Lichtjes
Na zes weken thuis en meestal binnen te zitten, vond ik het woensdag tijd om eens terug een stapje in de wereld te zetten.
Een vriendin had foto’s op Facebook geplaatst van Wintergloed in Brugge. Wij woensdag in de late namiddag naar Brugge voor de wandeling van goed 6 kilometer (vanaf de stationsparking). Mét mondmasker én eenrichtingsverkeer én covid safe ticket.
Waarom? Voor tien man en een paardenkop?! Er was nauwelijks volk. ‘Gewone’ wandelaars of hondenuitlaters moesten trouwens geen mondmasker op en moesten ook het eenrichtingsverkeer niet respecteren. En wie zegt dat die gewone wandelaars een CST hebben? Beetje ridicule regels dus. Dat zijn heel normale maatregelen voor toestanden zoals in Gent tijdens het Lichtfestival waar ze met 800.000 man zij aan zij de route liepen, maar toch hier niet. Enfin, ik heb me niet al te veel geërgerd en op de stukken waar we alleen liepen – meestal dus – mijn mondmasker onder mijn kin gehangen. Voor alle duidelijkheid: ik heb moeite met ademen met een mondmasker.
Was het de moeite? Ach, Brugge is altijd mooi en in de binnenstad waren de verlichting en de lichteffecten echt wel de moeite. Daar heb je natuurlijk ook de feestelijk versierde etalages. Eens het Astridpark door werd het wat magertjes wat lichtkunst betreft.
TIP: start aan het Astridpark, en save the best for last.
Er was trouwens niet alleen licht, maar ook woord (op muren geprojecteerde poëzie en haikus) en geluid onder de vorm van ‘fluisteringen’ van jonge Brugse dichters en woordkunstenaars.
En wij zouden wij niet zijn als we onderweg ook niet ergens lekker hadden gegeten. Dat was bij Brasserie Brugge die Scone.
Al bij al deed het wel deugd om nog eens buiten te komen en was het een fijn avondje uit.
Nu wachten op een beetje aangenaam weer de komende week en dan doen we het nog eens over en rijden we naar Knokke voor het lichtfestival Light Art.
Alle foto’s zijn aanklikbaar en © MyriamC.
Friday Quote
#tbt 2014
Ik blijf nog even in Oman. Het was zo’n mooie reis …
In onderstaand videootje zijn we onderweg naar Jebel Shams (= berg van de zon), met zijn 3.000 meter de hoogste bergtop van het Western Hajar massief. Een afwisseling van asfalt (of wat ervoor moet doorgaan) en gravel. Een spectaculaire soms hobbelige rit van 90 km met schitterende uitzichten. Een hele uitdaging als je op de smalle stukken een tegenligger moet laten passeren met de rotswand aan de ene kant en de afgrond aan de andere kant.
En hieronder zit ik op de rand van de South Summit, op 2.997 meter hoogte. Van hieruit kan je 1.000 meter in de diepte kijken. Kippenvel!
myriamsditjesendatjes.com 