april 2016

Het was me de week wel

Het begon al op zondag. We hadden een afspraak met onze vriendengroep voor een bezoek met gids aan de Chinese wijk in Antwerpen. Half twee moesten we thuis vertrekken. Om kwart over twaalf rijd ik nog even naar de bakker, want dat was ik ’s morgens vergeten. Ik parkeer mijn auto en met dat ik mijn portier open komt er een dame op me af: ‘madam, uwe rechter achterband staat plat … ‘. En niet gewoon plat, maar echt goed plat. De band stond gloeiend heet, ik durfde er niet meer mee naar huis rijden. Assistance gebeld, want in een moderne compacte auto zit geen reservewiel. Daar moet je het stellen met een reparatiekit. … ‘Drie kwartier tot een uur‘, zei de telefoniste. Drie kwartier tot een uur? Dwz tegen één uur / kwart over één? De stress sloeg toe! Manlief gebeld die het wachten is komen overnemen want ik moest me natuurlijk nog klaarmaken, nog eten, … Enfin, we zijn toch nog op tijd weggeraakt.

En verder … maanden geleden wisten we al dat ons nichtje (mijn petekind) haar doctoraatsthesis zou verdedigen in Amsterdam op vrijdag 29 april. Ik had ook direct hotelkamers geboekt voor onszelf en onze kinderen. We gingen er een gezellig weekendje Amsterdam van maken.

Dinsdag moest ik eerst nog even langs de chirurg om twee ontstoken talgklieren te laten weghalen op mijn bovenarm. ‘Een kleinigheid’ zei de huisarts: ‘klieren eruit, dichtnaaien, pleister erop en na zeven dagen de draadjes laten verwijderen’. Het liep net iets anders. Eigenlijk klopte alleen het eerste gedeelte van zijn verhaaltje. De klieren waren zodanig ontstoken dat er een dikke abces onder was komen te zitten die dan ook nog eens opengebarsten was. De chirurg is er bijna een uur mee bezig geweest voor ze alles eruit had. Ik heb wat afgejodeld daar in die behandelkamer, want door de ontsteking kreeg ze het erg slecht verdoofd. Ze kon het ook niet ‘netjes afwerken’ zoals ze zelf zei en heeft de wonde moeten open laten omdat het zo diep was (en nog steeds is). Wieken erin dus en gedurende drie weken iedere dag de thuisverpleging laten komen om het te verzorgen en er nieuwe wieken in te proppen. Geen lolletje! Bovendien hing ons weekend Amsterdam aan een zijden draadje want als de wonde nog te veel vocht zou verliezen (wat woensdag het geval was), dan zou de verpleegster twee keer per dag moeten langskomen. Maar gelukkig, alles verliep voorspoedig.

Tot zoonlief woensdagmorgen liet weten dat hij goed ziek was. Veel koorts en ontstoken keelamandelen, ‘maar ik kijk het nog wat aan en we zien donderdagavond wel’. Donderdagavond nog weinig of geen verbetering. Heel jammer, voor ons en voor hen. Je kan plannen maken zoveel je wil, maar daarom kan je ze nog niet uitvoeren.

Nu ook nog even afwachten of onze citytrip Barcelona, die ik vorige week nog snel had geboekt, zal kunnen doorgaan. Als mijn wonde goed geneest, dan kan manlief misschien wel voor vijf dagen de verzorging op zich nemen. Dat bespreken we eind volgende week wel met de verpleging.

De anderhalve dag Amsterdam waren overigens zeer gezellig. De verdediging van de thesis was indrukwekkend. Nichtjelief heeft dan ook haar doctoraatstitel met brio behaald. De aula van de V.U. zat vol met vrienden en familie. Het was best een emotionele gebeurtenis. Nadien receptie, ’s avonds met de familie een lekker diner bij Grand Café De Kroon en een feest natuurlijk. In een heel leuk klein pandje aan het water. De oudjes (wij onder andere) hebben het niet heel lang getrokken. We wilden ook op tijd op want inmiddels had ik – dankzij Agnes – een restaurantje gereserveerd voor de lunch op de terugweg.

Wat hebben we lekker gegeten bij Vista Restaurant & Food Bar in Willemstad! Om te beginnen is het pand gelegen op een top locatie met langs alle kanten zicht op het water. Achteraan, op het water, een heerlijk terras voor de mooie dagen die hopelijk nog gaan komen. De kaart is niet heel uitgebreid, wat de keuze alleen maar gemakkelijker maakt. De gastvrouw meldde nog even dat de à la carte gerechten allemaal de portionering ‘tussengerecht’ hebben. Ik vond de prijzen zeer democratisch. Zoals gewoonlijk kozen wij voor het lunchmenu all-in. Mooie borden, lekkere smaken, perfecte bereidingen. Ook de wijnen waren heerlijk. Wij zijn fan!

Op pensioen

De kogel is door de kerk: manlief heeft officieel zijn pensioen aangevraagd. Nog niet met onmiddellijke ingang … dat vond hij toch wat te snel. En hij wou ook wachten tot de (volgende) winter voorbij is om niet direct in een dode periode terecht te komen. De lente vond hij wel een goed moment, dus 1 mei 2017 is De Dag. Officieel dan, want hij moet natuurlijk ook zijn vakantiedagen nog opnemen. Ik vermoed dat het iets van half maart van volgend jaar zal zijn.

Nu ik nog …

BH’s

Ik dacht, laat ik het eens over BH’s hebben. Met ouder worden heb ik namelijk nogal moeite om een mooie, comfortabele en ook nog goed passende BH te vinden. Je hele figuur valt of staat tenslotte met perfect passend ondergoed.

Het laatste halfjaar heb ik drie BH’s gekocht, met een gezamenlijke waarde van ongeveer 250 euro, waarin ik me niet goed voel. De ene sluit niet mooi aan, in de andere ‘schommelen’ mijn borsten, en de derde is te slap zodat het lijkt alsof ik helemaal niks heb van boven. Allemaal gekocht in een gespecialiseerde lingeriewinkel met goed opgeleide dames. Zo van die dames die ongevraagd het pashok binnenkomen om een schouderbandje wat aan te spannen, of om je borst naar boven te tillen om dat (on)ding toch maar, willens nillens, te laten passen. In het pashok pasten ze ook stuk voor stuk. In het pashok dus.

Het is pas nadat je de BH een paar dagen gedragen hebt dat je weet of hij comfortabel is en zit zoals hij moet zitten. Enkele dagen ‘proefdragen’, zou dat geen goed idee zijn?

Nieuwe fiets

Eigenlijk moest ik beschaamd zijn …

Ik heb een nieuwe e-bike gekocht terwijl ik met mijn ‘oude’ (van 2010) maar 1079 km gereden heb. Het is een Gazelle geworden met de motor op de trapas.

Mijn oudje had de motor in het voorwiel en dat stuurde niet echt prettig. Ik ontdekte pas het verschil toen ik ging proefrijden met allerlei merken en modellen op de fietsbeurs in Antwerpen.

Deze keer ben ik écht van plan om eens wat vaker de fiets te nemen. Het moet. Niet alleen van de cardioloog en de pneumoloog, maar ook van mezelf want ik word zo stijf als een hout. Zere knieën, stramme spieren, alles erop en eraan.

Ik was al goed gestart vorig weekend op de Veluwe en nu donderdag doe ik er nog eens 50 à 60 km bij met de fietsclub. In gewone kleren trouwens en zonder helm.

Hoppa!

Weekendje weg

Ons geplande uitstapje naar de Loire is niet doorgegaan. De vrachtwagenblokkades aan de grens met als gevolg ellenlange files, de verscherpte veiligheidscontroles met dezelfde ellenlange files, én bovendien het weer dat er niet denderend uitzag … Onze goesting om te gaan fietsen langs de Loire was helemaal over, dus heb ik donderdagavond nog snel het hotel geannuleerd.

Maar we moesten toch iéts op onze grijze vrije vrijdag. Dat werd een heerlijke uitgebreide lunch in Pot au Feu in Olen. De eerste asperges … zo lekker!, gevolgd door een rijkelijke waterzooi van noordzeevis en een taartje van citroencrème en meringue. We hebben lang getafeld in het gezellige restaurant, paar wijntjes erbij en er echt van genoten.

Zaterdagmorgen bleek het weer dan toch beter dan verwacht en kregen we toch weer zin om een paar dagen weg te gaan. maar dan wat dichterbij. Ik had nog een hotelvoucher voor de Veluwe (een veiling van Hotelkamerveiling ‘gewonnen’) die in mei zou komen te vervallen … even het weerbericht voor de komende dagen gecheckt, hotel geboekt, ingepakt en zondag heel vroeg vertrokken. Zo snel kan het gaan!

Zondag waren we dan ook al best vroeg in het Nationaal Park De Hoge Veluwe alwaar we elk een witte fiets namen om ons doorheen het mooie landschap te begeven richting Kröller-Müller Museum. Wij zijn geen museummensen, maar het zou toch zonde zijn het museum niet te doen terwijl je er langs fietst. De tentoonstelling sprak me ook niet echt aan (allemaal dode materie). De wandeling door de beeldentuin beviel ons beter. Frisse lucht, de zon die doorbrak, de mooie natuur.

Nadien terug op de fiets, langs bossen en heidevelden, grasvlakten en zandverstuivingen. We hebben heel wat kilometers afgelegd door het mooie park. Het is dan ook heel prettig rijden op de goed onderhouden geasfalteerde weggetjes.

Het was al na 5 uur toen we incheckten in het Princess Hotel De Wipselberg in Beekbergen. Het mooie landhuis (waar trouwens alleen het restaurant gevestigd is) zag er heel aantrekkelijk uit zo boven op een heuvel gelegen. Maar eigenlijk is het hotel meer een motel want de kamers bevinden zich in paviljoentjes rondom het landhuis. Het was ook allemaal nogal basic (gelukkig wel heel proper) en niet wat je van een 4-sterrenhotel mag verwachten. Maar hey, ik heb met die veiling ook maar 40 euro betaald voor een nacht kamer + ontbijt (buffet) voor twee! En de ligging was prachtig: midden in de natuur. Meer dan perfect voor een rustige nacht.

Voor ’s avonds had ik Restaurant De Watermolen in Velp uitgezocht. De keuze was niet zo heel uitgebreid: op zondagavond zijn er redelijk wat restaurants gesloten. Het restaurant (effectief een oude watermolen) was gezellig rustiek ingericht en we hebben er niet slecht gegeten, maar ook niet echt goed. Ik had me namelijk bij ‘procureur van Iberico varken’ iets anders voorgesteld dan een vrij taaie uitgebakken varkenskotelet en het krokant buikspek was helaas verre van krokant. Het stukje had nauwelijks de pan gezien. Maar goed, we hadden een gezellige avond. Altijd beter dan op een kale hotelkamer te zitten.

Maandagmorgen weer vroeg uit de veren voor het ontbijt en om uit te checken. Met het zien van de strakblauwe hemel en de stralende zon besloten we ter plekke om nog voor een dag fietsen te huren. Het hotel heeft mapjes met fietsknooppuntenroutes waar we een rondje van 35 km hadden uitgezocht. Dat zijn er uiteindelijk 48 geworden … als er onderweg één bordje ontbreekt (dit was een nieuw fietspad), dan kan het dus gebeuren dat je naar rechts rijdt waar je eigenlijk naar links had gemoeten. Gelukkig was er na een aantal kilometer een man uit de streek die zo vriendelijk was ons te begeleiden naar het dichtstbijzijnde knooppunt. En gelukkig was ik wel zo verstandig geweest om een e-bike te nemen want 48 kilometer waarvan ongeveer drie kwart met tegenwind en/of zijwind … ik was nooit levend terug aan het hotel geraakt. Het rondje viel ook wat tegen. Heel veel openbare weg zonder afgescheiden fietspad, dus nogal wat verkeer waarmee we de rijbaan moesten delen. Maar goed, we zijn eens in Apeldoorn geweest en in Bussloo en in nog wat andere dorpjes. We hebben Paleis Het Loo bekeken vanop afstand (maandag gesloten) en hebben her en der nog wat gegeten en geterrast in de zon want het was de hele dag zalig weer.

Dat pakken ze ons alweer niet meer af.