Twee zondagen op rij zijn we gaan wandelen op onze eigen Kalmthoutse heide. Het is een schitterend natuurgebied en toch komen we er eigenlijk heel weinig. Te dichtbij waarschijnlijk.
Het was heerlijk weer, we hebben zelfs onze jas niet aan gehad. Dik anderhalf uur hebben we gestapt, de wandeling rond het mooie Stappersven. Ik voelde het nadien wel in mijn knieën, maar het heeft toch deugd gedaan.
Vanavond was er op Vlaanderen Vakantieland een reportage (tweede deel) over Senegal. Oh wat zou ik graag terug willen. Om alles eens bewust te beleven en in me te laten doordringen. Toen we daar waren in 1999 zat ik middenin een ‘nauwelijks slapen’ periode en alles wat ik me nog van deze reis herinner heb ik te danken aan de foto’s en aan mijn reisverslag. Daarstraks dacht ik zelfs even ‘ben ik daar echt geweest?’. Zo jammer is dat.
Morgen rijden we naar Aken. Eerst gaan manlief en ikzelf even shoppen. Tegen lunchtijd zijn we afgesproken met mijn zus bij La Piazza. Lekker eten en bijkletsen, altijd prettig.
Update 28/10
Het was niet echt een vruchtbare dag wat aankopen betreft. Een paar handschoenen voor bij mijn nieuwe jas is alles wat ik gekocht heb. De mode is daar zo mogelijk nog lelijker dan hier. Behalve de klassieke merken natuurlijk, maar daar hoef ik niet helemaal voor naar Aken te rijden.
Dan ga ik voor deze:
Ik heb besloten dat ik me wat damesachtiger ga kleden. Niet met rokken en kleedjes, da’s niks voor mij. Ik ga wel proberen de eeuwige jeans + T-shirt + cardigan af te zweren. Niet helemaal, dat lukt me nooit, maar me wat netter kleden om de deur uit te gaan moet lukken.
Gisteren heb ik al een mooi begin gemaakt met het kopen van een geklede grijze broek (met vouw), een driekwart jas in donkerpaars, en een paar fijne pulletjes. Een zwart en een wat donkerder kobaltblauw met rolkraag, en eentje met veel kleuren met een polokraag.
In mijn kast heb ik nog een donkerbruine en zwarte geklede broek, een zwarte gesprikkelde blazer en genoeg truitjes om de winter door te komen.
Nu nog op zoek naar laarzen met een (klein) hakje.
Zie je de dame al komen?
Het begint zeer eentonig te worden, maar we hebben weer een heerlijke dag aan zee doorgebracht. Niet naar Knokke deze keer, maar naar De Panne, de laatste badplaats voor de Franse grens. Helaas bijna dubbel zo lang in de auto (twee uren), maar de rust die je daar vindt is die reistijd echt wel waard. We hebben eindelijk de strandzeilers in actie gezien en ook een paar garnaalvissers, typisch voor De Panne.
We hebben lekkere sliptongen – solettes meunière, Frans is hier min of meer de voertaal – gegeten en daarna heel lang op een beschut terras gezeten aan het strand. In de zon uiteraard! Het was er zalig rustig, weinig andere toeristen in deze uithoek van de Belgische kust.
Goed nieuws gehad van de groendienst van onze gemeente. De sierkerselaren die al zo’n veertig jaar onze straat ‘sieren’ gaan weg. Ze worden allemaal deze herfst nog gerooid, de bermen worden terug ingezaaid en de voetpaden herlegd. Dat laatste is hoog nodig want de bomen wortelen breed en hebben de voetpaden helemaal omhoog geduwd. Levensgevaarlijk als je niet goed uitkijkt.
Ik heb op zich niks tegen sierkers. Of toch … Als ze bloeien zijn ze mooi en met een beetje geluk (geen wind, geen regen) heb je er een week plezier van. Eens de bloemblaadjes beginnen te vallen is het een ongelofelijke vuiligheid. De auto’s hangen vol, de voetpaden, de voortuinen, … tot in de keuken vind ik dan die dingen.
In plaats van sierkers krijgen we iepen. Die lijken me als laanboom een stuk mooier dan sierkers. Misschien krijgt onze straat zo ooit nog eens de allure die ze vroeger had. Hoewel … iepen kunnen nooit op tegen de roodbeuken die er in mijn jeugd stonden. Zij maakten onze straat tot een van de mooiste van het dorp.
Manlief moest vandaag op controle bij de orthopedist. De beste man was tevreden: er was al wat kalkvorming op de ribben en ook op het shouderblad. Het minder goede nieuws was dat manlief nog tot 30 november werkonbekwaam is … ‘en dan zien we verder’, werd er nog bijgezegd. Manlief schrok er wel even van. Hij mag nu met kiné beginnen, de eerste paar weken passief, nadien actief. Zwemmen mag de eerste weken ook nog niet, en daar had hij eigenlijk wel op gehoopt. Nu ja, niks aan te doen. We maken er gewoon het beste van.
Idyllisch, dat is wel het minste wat je kan zeggen als je op een mooie herfstavond het kasteel met vijver ziet schitteren in het Rivierenhof in Deurne. Hier zouden we vanavond een wedstrijdiner degusteren. Toen wij om zeven uur onze opwachting maakten zaten er nog wat mensen op het bordes in de zon. Wij mochten binnen aan een tafeltje schuiven. Heel eenvoudige houten tafeltjes hier, met kunstrieten armstoelen eromheen, een lopertje in van dat dikkere papier en een dikke papieren servet. Verder een glas met een kaars erin en een ander glas met twee dikke rozen. De bistro, want meer is het eigenlijk niet, ligt in de inkomhal van het kasteel, de kamers en zalen errond kan je huren voor feesten en dergelijke. Nu is die inkomhal natuurlijk heel hoog, met de monumentale trap er ook nog eens in gaat het plafond tot bijna in de nok van het dak. Mooi, maar koud, erg koud. Weinig licht ook, wat ik absoluut ongezellig vind. En eigenlijk wat mij betreft ook vergane glorie. Het is gewoon niet meer van deze tijd. Binnen zouden er dringend ook wat renovatiewerken mogen gebeuren. Ik zag hier en daar stopcontacten die uit de muur hingen, en een lik verf had ook al geen kwaad gekund.
Maar er waren ook positieve punten. Het eten bijvoorbeeld … We hebben hier heel lekker gegeten, al hadden de porties wel wat kleiner/fijner gemogen.
Bij ons aperitief (een glas witte wijn van een bijzonder merk waarvan ik de naam vergeten ben) kregen we een amuusje van everzwijnpâté met wat confituur van rode uien. Lekker, hoewel ik niet echt een pâté liefhebber ben. Zo’n klein hapje gaat er altijd wel in.
Het voorgerecht van dit wedstrijdmenu (vast menu dus) waren kingkrab poten gegratineerd in de oven en opgediend met wat olijfolie en knoflook. Werkelijk een delicatesse. En perfect gegaard, niet te veel en niet te weinig. Het vlees kwam heel gemakkelijk van de schaal. Nu koop ik op de markt al wel eens krabbenklauwen die ik dan zelf kook en oppeuzel, maar die hoef ik niet meer na deze heerlijke kingkrab poten. Drie grote stukken kregen we. Als voorgerecht kon dit meer dan tellen.
Tussengerecht was een portobello champignon gebakken in hoeveboter en gevuld met krokante spekreepjes, opgediend op een rondje toast. Ook zeer lekker.
Dat ze hier aan klassieke keuken doen werd duidelijk toen we een sorbet voorgeschoteld kregen: een limoensorbet die overgoten werd met bohemia sekt. Verfrissend, maar niet echt een toegevoegde waarde.
Het hoofdgerecht was, aldus de dienster, château de briand (chateaubriand dus) met een wortel en een stronkje witloof en een vierkantje aardappelgratin. Twee grote dikke plakken heerlijk mals rundsvlees, nog mooi rood vanbinnen en flink gekorst aan de buitenkant met daarbij een apart kannetje met verse champignonsaus. Helaas was het garnituur niet warm. Het vlees gelukkig wel.
Op naar het dessert: een langwerpige schaal met daarop een klein biscuitgebakje met slagroom en daarnaast een grote schaal (te groot om smakelijk te zijn) sabayon met vers fruit. Zeer lekker, maar veel te veel. Zeker na de copieuze maaltijd die we al achter de kiezen hadden. Ik heb er even van geproefd en het dan gelaten voor wat het was.
Het wedstrijdmenu was 47 euro waard. Lichtelijk overdreven natuurlijk, maar 47 euro voor twee is dan weer geen geld. Wij zijn dus goedkoop uit geweest en hebben lekker, zij het te veel, gegeten.
myriamsditjesendatjes.com 