Herfst, niet mijn favoriete seizoen. En wat een herfst was het in november: donkerte, regen en wind waren alom tegenwoordig. Bah. Neem daarbij nog het winteruur waardoor we bij slecht weer al vanaf vier uur de lampen moeten aansteken. Bah.
We gingen nog eens lunchen bij de PIVA, in Bistro Vermeersch deze keer, en het was weer erg lekker. Deze keer waren het de zesdejaars die ons verwenden met lekkere cocktails, twee amuses, een heerlijke soep, hoofdgerecht en een aan tafel geklopte sabayon (die wat schuimiger had mogen zijn). Toch weer goed gedaan, gasten!
De lunchafspraak met vriendin liep mis vanwege een pijnlijke zwelling in mijn reeds zwaar beschadigde mond. De tandarts dacht aan een ontsteking maar ondanks de antibioticakuur ging die niet zomaar over. Ik moest weer te rade in het ziekenhuis waar het overtollig weefsel onder lokale verdoving weggesneden werd. Het houdt echt nooit op. Wanneer kan ik dit eindelijk achter me laten? Ik word er zo moedeloos van.
15 november werd onze Kleinzoon zes. Dat hebben we gevierd met de andere opa’s en oma en de neefjes en nichtjes. Zoals ieder jaar een heel drukke bedoening met tetterende volwassenen en drukke kinderen. Ik kan daar al langer hoe minder goed tegen. Dan denk ik altijd terug aan mijn moeder. Die had daar ook zo’n last van. Toen begreep ik dat niet … toch gezellig al die drukte! …
Op de school van Kleinzoon wordt er wel eens gevraagd om hulp te bieden. Zo ging ik met de eerste en tweede leerjaren mee naar de bib om de kinderen te begeleiden bij het zoeken naar geschikte leesboekjes. Kleinzoon vond het natuurlijk geweldig dat zijn oma mee was. Dat heb ik voor mijn eigen kind nooit kunnen doen. Zijn school wou absoluut geen ‘inmenging’ van ouders of grootouders. De komende maanden mag ik nog eens.
Onze klasreünie was weer een voltreffer. Hoewel we slechts met acht waren, was er geen gebrek aan gespreksstof.
We hebben een paar keer gewandeld en zelfs op een droge namiddag eind november een fietstocht gemaakt. En verder heel veel binnen gezeten en naar de regen gekeken die van geen ophouden wist. Bah!
Laat ons vooral hopen dat december wat mooiere dagen voor ons in petto heeft. Sneeuw? Graag!
Dat is de titel van het boek van Jaap Robben – dichter en auteur – dat ik in één ruk heb uitgelezen.
Het verhaal gaat over de 81-jarige Elfrieda (Ietje) die na het onverwachte overlijden van haar man Louis de balans opmaakt van haar leven en komaf maakt met de traumatische gebeurtenissen uit haar verleden: als jong volwassene maakte Ietje haar familie te schande doordat ze zwanger raakte van een elf jaar oudere gehuwde man, haar grote liefde. Elfrieda hoeft het kind “slechts ter wereld te brengen en het vervolgens te vergeten”. Dat vertikt ze, en ze wordt het huis uit gezet en door iedereen in de steek gelaten.
Herinneringen aan het verleden worden afgewisseld met haar leven in het heden. De schrijver gebruikt korte, eenvoudige maar vaak mooie poëtische zinnen met veel details en symboliek waardoor heden en verleden meer betekenis krijgen.
Het is het keiharde verhaal van vele vrouwen in katholieke middens in de jaren ’50 en ’60, een tijd die nog niet zo heel ver achter ons ligt.
30 juni 1973 zwaaiden zeventien meisjes van klas 6SMT (*) af van de middelbare school. Achttien waren we, behalve de dubbelaars zoals mijn babbelvriendinnen en ikzelf. Wij waren negentien. (*) 6SMT = zesde jaar Secretariaat Moderne Talen.
Met een groepje van een tiental meisjes, dames intussen … moeders, oma’s, is het contact gebleven. De laatste jaren zien we elkaar zelfs jaarlijks bij de ene of de andere thuis. Op onze leeftijd moet je dingen niet meer uitstellen.
Afgelopen week, ruim vijftig jaar na onze laatste dag op de middelbare school, hadden we weer afspraak. Het mocht iets meer zijn voor dit jubileum. Met acht ‘meisjes’ – we begroeten elkaar na 50 jaar nog altijd met ‘dag meisjes‘ – hebben we onder het genot van een lekkere maaltijd weer een hele avond volgebabbeld.
Ik heb komaf gemaakt met mijn lichamelijke klachten die nu al zo’n twee en een half jaar mijn doen en laten bepalen. Resultaat van een tweede opinie bij een andere handchirurg: ik ga u niet opereren want ik kan u geen beterschap garanderen. Wat u kan doen om mogelijk uw neuropatische pijn te verlichten is vitamine B complex slikken. Goed, dat weten we dan. Ik blijf me behelpen met een lichte brace voor overdag en mijn handorthese voor ’s nachts.
Resultaat van mijn viermaandelijks opvolgingsbezoek bij de MKA-chirurg en een tweede opinie bij een tandarts-protheticus: zelfde diagnose als mijn eigen tandarts: zwaar overbelaste en ontstoken spiertjes in en rond de mond. Niet met medicijnen op te lossen … dit is al veel te lang aan de gang. Voorstel van de MKA-chirurg: ofwel inspuitingen met botox om de spieren te verslappen en zo tot rust te laten komen (eventueel in combinatie met de pijnkliniek) ofwel rigoureus de spieren in mijn kin doorsnijden. Dat laatste vond ik nogal drastisch. Ik denk even na over die botox. Ik heb weer een sprankeltje hoop.
De vitamine B heeft wel degelijk invloed op de pijn in mijn hand en pols. De brace en de orthese heb ik niet meer nodig. Ik blijf nog wel de vitamines nemen. De botox heeft helaas niet geholpen.
5 jaar geleden
Je weet wel waar het begint … maar niet waar het eindigt! Het begon allemaal met het feit dat onze inbouwhaard na 25 jaar aan vervanging toe was. Er is tenslotte niks zaligers dan in de winter (en de herfst, en de lente) bij een knetterend haardvuur te zitten. Dus lieten wij deze zomer een nieuwe – moderne – inbouw(hout)haard plaatsen. Hiervoor moest de schouw aangepast worden want de nieuwe haarden zijn veel dieper dan degene die wij hiervoor hadden. We hadden een modern ontwerp (met dank aan zoonlief) laten uitwerken en aldus geschiedde. Het is heel mooi geworden.
Met deze kleine doch ingrijpende ‘verbouwing’ moest de living natuurlijk ook herschilderd worden. Manlief zou dat gaan doen … al was er weinig animo moet ik eerlijk toegeven. Toen bedachten we dat eigenlijk het hele huis aan de binnenkant wel toe is aan een nieuwe laag verf. Offertes gevraagd en meteen maar door de zure appel heen gebeten. In januari komt de schilder.
Een nieuwe kleur op de muren vraagt natuurlijk ook om nieuwe decoratie. Mijn overgordijnen was ik al langer beu, die worden ook vervangen. Onze meubels houden we. Voorlopig toch!
En wat met die lelijke oude radiatoren? Nu we toch bezig zijn, zouden we die dan ook niet ineens vervangen? Offertes opgevraagd voor nieuwe radiatoren en het vervolg kan je al raden. Deze werden vorige week geplaatst.
Eigenlijk zou ik de dubbele deur in de salon ook wel willen vervangen. Onze deuren zijn nog de originele uit 1937 (behalve dat we er geslepen glas in hebben laten zetten) en de meeste trekken scheef. Het heeft me eigenlijk nooit echt gestoord maar nu we toch bezig zijn … ineens maar alle binnendeuren beneden vervangen. Maatwerk helaas, want zo’n hoge deuren vallen buiten de standaardmaten. De offerte is onderweg … De offerte is binnen en ik viel bijna van mijn stoel. Voor de prijs van één dubbele deur en twee enkele – hele mooie glazen deuren weliswaar – kan ik een hele nieuwe keuken kopen alles erop en eraan. Dat worden helaas geen nieuwe binnendeuren.
Nu we dan ook nog de keukentoestellen vervangen hebben met een dampkap met veel hoger debiet, een supersnelle inductiekookplaat en een pyrolyse-oven die zichzelf reinigt, denk ik dat we het hierbij gaan houden. Dat is tenminste het plan.
En aldus geschiedde.
10 jaar geleden
Rood en goud, rood en goud, Zijn de kleuren van het woud, Rode beuken, gouden berken, Delen ’t bos in bonte perken.
Ode aan een schitterende herfstdag.
15 jaar geleden
Het Kind (=zoon) is gevraagd om zwarte piet te komen spelen op het sinterklaasfeest van zijn werk. Zondagochtend half negen in Brussel zijn voor het nodige verkleedwerk want om negen uur beginnen de festiviteiten. Daar werd hij dus gisteren voor gebeld. Waarschijnlijk vonden ze niemand anders die bereid was. Nu … het Kind is ook niet echt bereid. Ten eerste heeft hij helemaal niks met kinderen, hij kan niet op commando grapjes maken, heeft totaal geen fantasie wat dat betreft. Ten tweede is zondagochtend zijn vaste mountainbike ochtend. Hij zou het enkel doen ‘uit loyauteit tegenover mijn werkgever‘. Je kan goed zijn, maar je kan ook gek zijn. Op een zondagochtend om half acht de deur uit gaan uit loyauteit tegenover je werkgever voor iets waar je totaal geen voeling mee hebt. Ik ben benieuwd wat hij uiteindelijk beslist heeft.
Heeft hij het nu gedaan of niet? Ik weet het niet meer.
Ik moet dringend wat meer gaan bewegen. Er zijn dagen bij dat mijn Fitbit maar een paar honderd stappen aangeeft. Nu is het weer van de afgelopen weken ook niet echt uitnodigend om te gaan wandelen. En ach, ik wandel niet graag en om te fietsen is het mij nu te koud en te veel wind. Les excuses sont faites pours’en servir, nietwaar?
Dinsdag was het droog ’s morgens en in plaats van alleen even naar de bakker te lopen plakte ik er een rondje van 3,60 km aan. Maakte onderweg ook nog wat foto’s.
Woensdag liep ik een ander rondje in de buurt. Niet lang, 3 km, en even bij mijn moeder op de begraafplaats langs geweest, maar ik was tenminste nog eens buiten geweest.
En toen Manlief ’s namiddags voorstelde om ergens een stadswandeling te maken was ik meteen enthousiast. Het werd de Urban Walk Breda. Niet de mooiste stadswandeling, maar we zijn onderweg nog wel wat street art van de Blind Walls Gallery tegengekomen die we vorige keer gemist hadden. En omdat het vroeg donker is, konden we ook nog genieten van het blauw uurtje. Twee Drie vliegen in één klap en een fijne en sportieve dag rijker. Totaal op dinsdag: meer dan 11 kilometer!
En dacht je dat dat alles was? Nee hoor! Vrijdag maakten we een wandeling in onze eigenste Kalmthoutse Heide, tot aan de Putse Moer. Er staat heel veel water in het ven … het lijkt dubbel zo groot dan andere jaren. Dat wordt dolle schaatspret als het flink wil vriezen deze winter. Toch weer 8.50 km gestapt. Ben trots op mezelf!
Laatst was ik op bezoek bij een tante (85) die in kort verblijf is opgenomen in het rusthuis. Ze is daar nu drie maanden en kan eigenlijk niet meer naar huis. Ze is al heel vaak gevallen en heeft ernstige evenwichtsstoornissen. Ze beseft dat zelf ook maar heeft het er heel moeilijk mee.
Nonkel (89), haar man, woont nog thuis. Hij heeft goede hulp en buiten het feit dat hij potdoof is trekt hij nog goed zijn plan. Elke ochtend schuifelt hij achter zijn rollator de paar honderd meter van zijn woning naar het rusthuis om de dag bij zijn vrouw door te brengen.
Drieënzestig jaar zijn tante en nonkel gehuwd, drieënzestig jaar altijd samen en met elkaar vergroeid. En nu is de kans groot dat ze gescheiden worden want nonkel wil absoluut niet naar het rusthuis.
Hoe moet dat nu als de ene niet kan en de andere niet wil? Ik vind het zo erg voor allebei want ze willen niets liever dan bij elkaar zijn.
Gisteren moest de knoop doorgehakt worden.
Ik hoop nooit in dezelfde situatie terecht te komen.
“Een zinnenprikkelende tocht door het donker”, zo luidt de aankondiging op de website. “Een feeëriek verlicht pad leidt de weg, fluisterende bomen genieten met je mee. Een stukje magie, verborgen aan de rand van de stad.”
Een mooi samenspel van licht, geluid, projectie en emotie.
Ik had tickets gekocht voor heel ons gezin. Samen op pad, daar kan ik zo van genieten.
Helaas was het weer op vrijdag een grote spelbreker. Kleinzoon had nog gevraagd aan zijn mama “wil oma écht gaan wandelen in de regen???“. Die kleine kent mij beter dan ikzelf, want wat een zot idee om met zo’n weer 1) het drukke verkeer te trotseren en 2) te gaan wandelen in een donker bos! Maar goed, de tickets waren duur genoeg om toch maar door te zetten.
Ik denk dat Kleinzoon het hardst genoten heeft want er waren plassen en er was modder. En meer heeft zo’n kind niet nodig. Hoewel hij met zijn levendige fantasie het spektakel ook wel kon smaken.
Een kleine impressie … moeilijk om met een grote paraplu in de hand foto’s te nemen.
Nog tot 19 november in het Rivierenhof in Deurne/Antwerpen.
myriamsditjesendatjes.com 