Vorige zondag kwamen de kinderen eten. Vol-au-vent met frietjes. Altijd goed!
Op een gegeven moment trekt zoonlief de ijskast open en ziet daar een reblochon liggen. Oh, zegt hij, dat is voor zo’n ovenschotel. Lekker! Wanneer eten jullie dat ….
Moeder heeft natuurlijk aan een half woord genoeg en maakt vandaag een heerlijk winterse tartiflette. Voor vier personen!
Gisteravond met vrienden gegeten bij Jardin Public. Wij waren er al een paar keer eerder geweest. De eerste keer tijdens de uitvaart van mijn schoonzus in juli, een paar weken nadien voor een lunch op het heerlijke terras. Wij hebben toen uitstekend gegeten, vandaar was de keuze voor vanavond gevallen op Jardin Public.
Het restaurant – een oud hoevetje – ligt midden in een woonwijk, tussen de appartementsblokken. Het ontleent zijn naam aan het kleine openbaar parkje waarachter het gelegen is.
Wat mij weer direct opviel toen we binnenkwamen was de vriendelijkheid van het personeel. Dat was de vorige keren ook al zo. Onze jassen werden aangenomen en wij werden naar onze ronde tafel vlakbij de open haard begeleid waar onze vrienden al zaten te wachten. Het restaurant is zeer klassiek ingericht, met ronde, vierkante en lange tafels waarrond comfortabele armstoelen. Wat mij dan weer wel verwonderde was dat er geen tafelkleden gebruikt worden. Wel spierwitte stoffen servetten uiteraard. Er stonden al olijfjes op tafel en er werd direct een stukje brood aangeboden – bruin of wit – om alvast wat te knabbelen tijdens het wachten op het aperitief. We kozen eensgezind voor een licht mousserende wijn uit de Piemonte. Geen Asti Spumante, noch een Moscato d’Asti. Jammer dat ik het niet opgeschreven heb want het was een lekkere frisse wijn met een zacht pareltje.
We hebben à la carte gegeten want het november-menu was nogal wild en enkelen onder ons (waaronder ik) houden niet van wild. Maar voor we aan de voorgerechten begonnen kregen we eerst een kleine amuse: een satétje (op een stokje uiteraard) in een glaasje met onderin wat sweet chili. Niet mijn meug en wat mij betreft niet echt passend bij de Franse keuken die hier gevoerd wordt, maar ik hoorde geen klachten van de tafelgenoten.
Drie van ons kozen als voorgerecht artisanale garnalenkroketjes met mierikswortel, avocado crème, jonge frisée salade. Mijn manlief koos voor jonge bosduif, paté van patrijs, gerookte ganzenlever, linzen, champignons, rode kool, amandel. De garnalenkroketten (kroketjes is een understatement) waren goed gevuld met grijze garnalen en lekker smeuiig. Ik ga ervan uit dat de duif ook wel lekker was.
Voor de hoofdgerechten kozen we allemaal iets anders:
De borden waren mooi opgemaakt en mijn visje was in ieder geval heel lekker. Aangezien er niks terug is gegaan naar de keuken ga ik ervan uit dat iedereen zijn gerecht wel lekker vond.
Dessert: voor drie van ons koffieversnaperingen: assortiment van huisbereide zoetigheden (crème brûlée, iets bavarois achtigs, een macaron, een blokje gembergelei, wat fijne koekjes en ik denk dat ik nog iets vergeten ben). Ikzelf koos voor banaan koud en warm. Het warme gedeelte bestond uit een moes van banaan in een buideltje van filodeeg dat recht uit de oven kwam. Het koude gedeelte was een nougat glacé van banaan. Nougat glacé is een van mijn favoriete desserts. Ook deze was weer super! Verder lag er nog een krokantje van banaan op het bord en het was afgewerkt met een streep (bananen)gel.
Na koffie / thee en het betalen van de rekening (die niet tegenviel – er was niet veel wijn gedronken vanwege allemaal met de auto) verlieten we, na nog een kwinkslag van de garçon die onze jassen pakte, met een goed gevoel deze zaak. We komen nog eens terug!
PS foto’s van de website genomen.
Maandag kreeg ik het in mijn kop om een paar dagen weg te gaan. Zomaar, niet te ver en niet te duur. In de Van der Valk herfstkrant – die we zondag meegenomen hadden toen we koffie waren gaan drinken bij Princeville – zag ik een interessante aanbieding: overnachting met ontbijt @ 29.95 per persoon in diverse vestigingen. We wilden al heel lang eens naar de regio Giethoorn, dus boekte ik een comfort kamer in het nabijgelegen Hotel Emmeloord. Een prima kamer trouwens, netjes en heel ruim. Idem voor de badkamer. En ’s morgens een uitgebreid ontbijtbuffet. Niks mis met Van der Valk.
Giethoorn dus. Mooi. Pittoresk. Lieflijk. We hadden dan ook uitstekend herfstweer tijdens onze wandeling door het ‘dorp’. Oh ja, erg rustig ook vanwege einde seizoen. Bijgevolg niet gemakkelijk om ’s middags een eetgelegenheid te vinden die open was. Uiteindelijk zijn we bij De Grachthof beland, een mooie zaak aan het Binnenpad.
Na Giethoorn zouden we 5 km gaan stappen in het Nationaal Park De Weerribben. Aan de vertrekplaats aangekomen zagen we dat het eigenlijk een wandeling was door zompig grasland. We hadden onze wandelbottines wel aan maar ik had geen zin in een zompige wandeling. Mijn voeten deden trouwens al pijn van de lange wandeling in Giethoorn.
Naar Urk dan maar. Ook pittoresk, maar buiten het haventje en het Ijsselmeer niet veel te zien daar. Wel heel kerkelijk had ik gelezen en dat werd bevestigd in de etalage van een boekhandel waar expliciet vermeld stond dat ze ook godsdienstige boeken hadden.
We zijn dan maar gaan inchecken, hebben nog even gerust op de kamer en zijn dan richting Emmeloord dorp gereden om te gaan dineren bij Le Mirage.
Aangenaam verrast waren we door dit restaurant. Aan de buitenkant is het helemaal niks (het ligt op de bovenverdieping, boven een Chinees restaurant). Binnen is het heel gezellig en warm ingericht. De ontvangst was gastvrij, het eten was lekker (éénmaal 4 gangen surprise menu voor manlief, éénmaal 4 gangen Euro-Toques menu voor mij met wijziging van het dessert) en de bijpassende wijnen waren lekker. Kortom, een fijne avond!
Donderdag was het grijs. Dat was aangekondigd, dus we waren niet teleurgesteld. Het was overigens droog, een prettige bijkomstigheid. Na het ontbijt togen we naar Lemmer. Niks te zien daar, zo dood als een pier zoals wij dat zeggen.
Volgende halte was de Orchideeënhoeve in Luttelgeest, een tip van een Facebook kennis. Het is een indoor gebeuren met een tropische tuin met veel groen en vijvertjes met koi karpers, een Lori-tuin waar de lori’s vrij rondvliegen en een vlindervallei waar het krioelt van de bontgekleurde vlinders. Het was er ook tropisch heet en tropisch vochtig en het deed me denken aan een vakantie jaren geleden in Guadeloupe toen we een wandeling maakten in het Tropisch Regenwoud en we al na een uur doorweekt waren. Niet van de regen, maar van het zweten.
Het effect in de Vlindervallei was zo’n beetje hetzelfde. Ik heb dus weer gezworen dat ik nooit nog een (echt) tropisch regenwoud betreed.
O ja, en dan was er natuurlijk ook nog de orchideeënkwekerij. De volgende keer dat ik nog eens een orchidee koop, zal ik niet meer zeuren over de prijs want ik weet nu hoe arbeidsintensief het is om orchideeën te kweken.
Onze laatste stop was Blokzijl. Ook weer zo’n pittoresk dorp. Net toen we weer de auto instapten begon het te regenen. Tijd om naar huis te rijden.
myriamsditjesendatjes.com 