Maand: november 2019

Mijn domein

Herfstige en winterse zondagen brengen wij meestal thuis door. In de voormiddag doet manlief zijn zondagse rit met zijn fietsclub en ik strijk wat of hou me bezig met mijn taken voor de Spaanse les. In de namiddag kijken we – zoals echte gepensioneerden – naar het veldrijden.

Niet zo vorige zondag. We zouden iets samen doen want we hadden elkaar de dagen voordien nauwelijks gezien. Zoonlief had zijn vader namelijk twee dagen opgeëist (nu ja, vriendelijk gevraagd, dat wel) om te komen helpen in diens huis.

Met zo’n prachtig zonnig weer als afgelopen zondag moeten wij nooit ver zoeken waar we onze dag gaan doorbrengen: naar Domburg voor een flinke wandeling in de duinen! Maar eerst even de webcam checken, want in België/Nederland weet je ’t nooit met het weer. Het zag er prima uit.

We waren nog maar goed en wel op de autostrade toen de zon volledig verdween in de mist. Opnieuw de webcam geconsulteerd en ook in Domburg was er geen zon meer te bespeuren.

Wat nu? We gaan geen 90 km rijden om in de mist te gaan wandelen, terwijl bij ons de zon schijnt. Het moet wel plezant blijven.

‘Gij hebt toch een nieuwe boodschappenmand nodig, als we nu eens naar de Vogelenmarkt (Vogeltjesmarkt voor de Nederlanders) reden’ opperde mijn wederhelft. Ik dacht nog ‘waar haalt hij het?!’. In de zomer gaan we regelmatig naar de vreemdelingenmarkt op zaterdag, maar de Vogelenmarkt was wel héél lang geleden (as in: 30 jaar of zo)!

En druk dat het was in Antwerpen. Vooral onze noorderburen waren goed vertegenwoordigd. Ik had geen idee dat de markt nog altijd zo populair is. En al helemaal niet dat er nog échte vogels (en andere kleine dieren) verkocht worden. Was het niet verboden om dieren op een openbare markt te verhandelen?

Enfin, een boodschappenmand heb ik niet gevonden en wij zijn eigenlijk geen ‘markters’, dus we waren er snel uitgekeken. Na de lunch hebben we nog wat gewindowshopped bij winkels die geen spek voor onze bek zijn, nog wat foto’s getrokken en – geheel per toeval – langs Aux Merveilleux de Fred gepasseerd en wat mini merveilleuxkes meegenomen voor thuis.

En dan maar klagen over mijn traag metabolisme … 😉

Het is nog maar eens bewezen dat mijn echtgenoot een veel sneller metabolisme heeft dan ik.

Na zijn twee dagen dieet was hij meer dan een kilo kwijt. Ik heb (kleinere porties van) hetzelfde gegeten (mijn bord soep bij de avondmaaltijd niet te na gesproken) en bij mij scheelde het geen gram.

Een scenario dat mij een déjà vu bezorgde. Een jaar of vijftien geleden heb ik een jaar gedieet. D.w.z. gewoon goed op mijn eten gelet, niet gesnoept en nauwelijks alcohol gedronken. Mijn man was solidair. Bij hem vlogen de kilo’s eraf, bij mij ging het mondjesmaat (al ben ik toen op één jaar tijd wel 18 kilo kwijtgeraakt, dit geheel terzijde). En bij hem hoeft er helemaal niets af. Hij weegt nog altijd hetzelfde als toen we trouwden. Ik daarentegen…

*Rant*

Het is gewoon niet eerlijk verdeeld in de wereld. Met niks.

*Rant over*

Maar wat belangrijker is: de uitslag van zijn onderzoek was goed al zijn er toch enkele biopten genomen om microscopische colitis uit te sluiten. Resultaat over een week.

Ondertussen heeft hij de amandel-perentaart die ik gebakken had al helemaal verorberd. En ze was lekker, zei de snoeper.

De volgende twee dagen tover ik geen lekkere maaltijd uit mijn keuken. Ik ben even vrij van dienst.

Manlief moet overmorgen naar het ziekenhuis voor een coloscopie en moet daarom een paar dagen diëten. Geen groenten, geen fruit, geen aardappelen en geen vlees. En nog wat andere dingen die hij lekker vindt.

Ik weet niet of het allemaal zo nauw steekt, want er staan wat tegenstrijdigheden op het infoblad van het ziekenhuis. Aardappelen mag niet, aardappelpuree wel. Vreemd, aardappelpuree maak ik nochtans met aardappelen.

Mijn volgzame en punctuele man neemt het risico niet: geen aardappelen dus. Ook geen puree. Hij heeft besloten om twee dagen wit brood te eten met smeerkaas.

Vreemd om straks niet een paar uren in de keuken te staan, want na 43 jaar huwelijk geraak je zó gewend aan de vrijwel dagelijkse trenot van eten klaarmaken. Én bovendien doe ik dat ook graag. Maar om nu voor mij alleen te gaan koken, dat gaan we niet doen.

Vanmorgen zat hij een beetje triestig te kijken boven zijn witte boterham met honing want zijn dagelijks ontbijt met home-made granola is ook uit den boze.

Maar dat is allemaal niet belangrijk. Het enige wat telt is een goede uitslag. Daar gaan we voor. 100%.

Deze las ik op Facebook.
Grappig bedoeld maar in ons geval is dat ook écht zo.
Drie keer raden wie bij ons partner 1 en partner 2 is.
Juist … Ik ben partner 1.

Vóór onze reis naar de Costa del Sol in oktober kreeg ik volgende vraag:

Hij: In welke plaats in Mallorca ligt het appartement dat wij gehuurd hebben?

Ik: DUH?!?!?! Mallorca??? Wij gaan helemaal niet naar Mallorca!!!

Hij: Ah nee? Waar dan wel?

En dat is niet de eerste keer. Ik begin me oprecht zorgen te maken over manlief zijn geestelijke gezondheid. 🙄

Al is het blijkbaar een vrij ‘normale’ situatie aan de reacties op FB te lezen.

Ik was er in ieder geval niet blij mee en verweet hem dan ook desinteresse. Wat het volgens hem helemaal niet was. Hoe kwam ik daar nu weer bij?

Ja, hoe dan?

😤

Zij
76 jaar
Parkinson

Zij is mijn tante, de jongste zus van mijn moeder. Alleenstaand, geen kinderen.

Zij lijdt al vele jaren aan de ziekte van Parkinson. Nadat ze een aantal keren zwaar ten val was gekomen en zowat alle botten in haar lijf al eens had gebroken vond haar behandelend arts dat het niet langer verantwoord was om haar nog langer zelfstandig te laten wonen. Daardoor woont zij nu al een jaar of twee in een woonzorgcentrum.

Ze was tevreden. Er werd voor haar gezorgd, ze kreeg haar eten en medicatie op tijd en stond, ze kon zich nog zelf verzorgen, ze las en ze handwerkte, en ze had nog de vrijheid om eens een stapje in de wereld te zetten met haar rollator, bijgestaan door een van de vele nichtjes. Ze genoot van haar broodje préparé in een nabijgelegen tearoom. En van een glas cava op tijd en stond.

Tot ze in september in het ziekenhuis terecht kwam met ontstekingen her en der in haar lijf en een microbe in haar bloed.

Gisteren was ik bij haar op bezoek in het woonzorgcentrum en ik kende haar niet meer terug. Op goed twee maanden tijd is zij van een toch nog redelijk zelfredzame vrouw veranderd in een schim. Lichamelijk zowel als geestelijk. Dan weer helder, dan weer totaal verward. Het eerste wat ze me vroeg was ‘hoe is het met ons May’. Dat is mijn moeder, die vijf jaar geleden overleed. Dat zei ik haar. ‘Ah ja, jullie vader, dat weet ik wel dat die dood is (al 29 jaar), maar ons May???’ Wat later daagde het haar weer en herinnerde ze zich dat het omstreeks haar verjaardag was. Klopt. Mijn moeder overleed 6 januari en tante is op 3 januari jarig.

Ze ziet dingen die er niet zijn, ze vertelde dat ‘ons moe en onze va’ op bezoek geweest waren (die mensen zijn ook al vele jaren dood), dat ze naar de markt geweest was en Alida was tegengekomen (een collega van vroeger waar ze al 20 jaar geen contact meer mee heeft) en ze vroeg of iemand haar valies naar het vliegtuig kon brengen want ze ging op reis. En beestjes, overal ziet ze beestjes en vreemden die haar achtervolgen. Komt het door de Parkinson? Is het beginnende Alzheimer? Gaat ze, net zoals moemoe, dement worden? Niemand die hier een antwoord op heeft.

Ze hangt in haar rolstoel en kan nauwelijks nog bewegen. Helemaal voorover gebogen, handen werkloos in haar schoot. Lezen kan ze niet meer, handwerken ook niet. Niets eigenlijk. Ze kan niet eens meer een lepel naar haar mond brengen en is volledig afhankelijk van een goede ziel (vrijwilliger meestal) die haar tussen de maaltijden eens laat drinken of haar een ijsje voert.

In een kort helder moment vertelde ze dat de zorgkundige al om kwart voor zes haar slaapkleed komt aandoen en dat ze om zes uur in bed wordt gelegd. En dat de dagen toch zo lang duren als je al van zeven uur ’s morgens ‘op’ bent en niks meer kan dan alleen maar op bed liggen of in de rolstoel zitten. Niet eens in haar eigen kamer, want ‘ze’ komen haar altijd halen om met de andere bewoners in het salon te zitten. Omdat ze haar daar beter in het oog kunnen houden, vertelde de verpleegkundige mij achteraf.

Weg privacy!

En toen verviel ze weer in verwarring. Zag ze weer beestjes in haar glas water en vreemde mensen die haar achtervolgden.

Beroofd van haar vrijheid, zowel in haar lijf als in haar hoofd. 😢

Zo wil ik nooit eindigen. Daarom heb ik ook gehoor gegeven aan de oproep van LEIF – ik heb al jaren een LEIF-kaart met negatieve wilsverklaring – en heb ik in volle overtuiging de petitie ondertekend waarin gepleit wordt voor euthanasie voor mensen met dementie. En voor mij mag het nog verder gaan. Als ik vind dat mijn leven voltooid is, dan wil ik de vrijheid hebben om zelf te beslissen wanneer ik ga. Maar daar zal nog veel over gepalaverd moeten worden.

Niet zonder slag of stoot en nog lang niet helemaal naar mijn zin, maar ik ben – voorlopig – over.

Van Blogger naar WordPress.

Ik moet nog even afwachten of het mij gaat bevallen. Na tien jaar Blogger is WordPress in ieder geval heel erg aanpassen. Vooralsnog heb ik een gratis thema gekozen en de mogelijkheden om ‘op de achtergrond’ dingen aan te passen zijn zeer beperkt. Correctie: aan de CSS instellingen kan ik simpelweg niet aan. Helaas.

Ik werk vooral op de laptop en het is daar dat het ontwerp echt naar mijn zin moet zijn en dat is het nog lang niet. Ik vind de rechterkolom veel te breed, ik wil de kop van mijn blog in een foto zetten zoals op Blogger, ik wil voor mijn kop een ander lettertype dan voor de body, de foto’s mogen groter, … Kortom, ik wil nogal wat aanpassen en dat blijkt pas te kunnen als ik een abonnement neem (en ervoor betaal waarschijnlijk). En dan nog moet je al iets of wat op de hoogte zijn van web design om zelf aanpassingen te kunnen doen. Met Blogger was ik na al die jaren zo vertrouwd dat aanpassingen aan de site een fluitje van een cent waren. Gratis trouwens.

Dus … het zal mij benieuwen of ik bij WordPress blijf. Voorlopig hou ik dit thema. Ik heb er een stuk of tien geprobeerd en dit leunt het meeste aan bij wat ik in gedachten had.