Maand: november 2010

Zondagavond toen we uit het vliegtuig stapten was het in Valencia nog 23 graden en wolkenloos. Bijna niet te geloven als je twee uren en tien minuten eerder in Brussel op de tarmac het troosteloze grijze weer aanschouwde. Wij dus snel de metro in, en ingecheckt in het vooraf geboekte boutique hotel Ad Hoc Monumental.
Bij navraag aan de receptionist waar we eens lekker konden eten wist deze ons alleen te vertellen dat er op zondag heel veel restaurants gesloten zijn en dat de meeste restaurants maar om 21u open gaan. Nu weten we natuurlijk al heel lang dat er in het zuiden laat gegeten wordt, maar negen uur vind ik persoonlijk toch wat overdreven. Mijn maag kan dat niet meer aan … dan kan ik slapen wel helemaal vergeten.

Wij op goed geluk naar de Plaça de la Reina, zowat het meest toeristische plein in de ciutat vella, daar zouden we allicht wel een tapasbar of zo vinden.

Het werd een wijnbar waar we ons te goed hebben gedaan aan overheerlijke jamón ibérico gevolgd door paella valenciana (kip, konijn en groenten) voor mij en paella mariscos (zeevruchten en groenten) voor manlief.  En een fles lekkere rode wijn. Nadien hebben we nog tot na elven op een terras gezeten, en dit op 14 november!

Toen ik op dag twee de gordijnen opentrok zag ik een staalblauwe hemel en de zon scheen vrolijk onze kamer binnen.

Na het lekkere ontbijt togen we de oude stad in voor een uitgebreide verkenning. De oude stad is mooi, maar kleiner dan ik had verwacht. Prachtige grote appartementsgebouwen, wit geschilderd en met smeedijzeren balkonnetjes, en heel veel kerken natuurlijk, we zijn tenslotte in Spanje.

Helaas stonden er veel gebouwen in de steigers, en even buiten het historische centrum was er ook nogal wat leegstand. ’s Middags pinxtos gegeten bij Sagardi, een hippe en trendy en heel druk bezochte pinxtosbar. Alle pinxtos kosten 1,80 euro. Koude hapjes staan op de toog (onder een stolp uiteraard) en met de warme hapjes komen ze rond. Je bedient jezelf, en om af te rekenen worden gewoon de prikkertjes op je bord geteld.
In de namiddag alweer lang op een terras in de zon gezeten, het leek wel zomer.

’s Avonds kwamen we toevallig voorbij Restaurant Ness. Het was het enige restaurant in de omgeving dat al om 8u open was.Het zag er gelikt uit en de kaart beviel ons ook wel. Niet de typische toeristenkost en ook niet de typisch spartaanse Spaanse inrichting. Eerder integendeel: het restaurant was luxueus ingericht, volledig in het wit met hier en daar een zwart accent.

De gastvrouw sprak vlekkeloos Engels, maar waardeerde ook wel mijn pogingen om de conversatie in het Spaans te voeren. Na de uitgebreide maaltijd hebben we nog een rondje oude stad gelopen en wat gedronken. Daarop volgde een lange en slapeloze nacht. De combinatie veel wijn, uitgebreid én laat eten werkt dus absoluut niet voor mij.

Dag drie begon (en eindigde) even blauw en zonnig als dag twee. We hadden fietsen gehuurd die om tien uur bij het hotel werden afgeleverd. Fietsen door Valencia is een aparte belevenis.

Rondom de oude stad loopt een brede ringweg met vier rijvakken maar aan de fietser is er helaas niet gedacht. Het was dus hier en daar wat slalommen tussen het andere verkeer. Maar ook dat went, en eens we in de Jardí del Turia waren was het heerlijk fietsen.

Ons doel van vandaag waren de bouwwerken van de Valenciaanse architect Santiago Calatrava en het strand.

Met open mond hebben we staan kijken in de Ciutat de les Arts i les Ciències. Wat een contrast met de art nouveau, gotiek, enz. in de oude stad. Prachtig en overweldigend.

Nadien ging het langs een brede  boulevard, mét fietspad, richting haven en strand. Valencia heeft een lang en breed goudgeel strand omzoomd door een niet eens zo lelijke strandboulevard. Spijtig dat we geen badgerief bij hadden.

We hadden ons graag een paar uurtjes op het strand neergevleid want het was er echt weer voor. In plaats daarvan hebben we dan maar uitgebreid geluncht bij La Alegria de la Huerta aan het strand en nog lang na-geterrast.

Dag vier zag er grijzig uit en toen we na het ontbijt naar buiten stapten regende het. Niet zo tof, maar we gingen daar toch niet voor binnen blijven! Regenachtig weer is uitstekend om te shoppen: de overdekte Mercat Central met – naar het schijnt, ik heb ze niet geteld – 900 kramen, de luxe warenhuizen El Corte Inglés en de talloze boetieks konden ons wel bezighouden tot het ophield met regenen.

In de namiddag hebben we dan wat rondgewandeld in de Jardins del Real. Eigenlijk is Valencia best wel een groene stad, en ik kan me zo voorstellen dat het in de lente en de zomer een zeer kleurige en fleurige bedoening is.
Die avond hebben we trouwens gegeten in een hele gezellige tapasbar. Tapas … je kan er niet omheen in Valencia.

Donderdagmorgen – blauwe hemel en zon – moesten we helaas al om 11u vertrekken richting luchthaven. Na het ontbijt had ik nog net even de tijd om mijn eerder begonnen blogje over onze Mop verder van me af te schrijven.

Foto’s op Facebook.

Het is niet van onze gewoonte, maar deze keer gaan we ‘light’ reizen, alleen met handbagage. Geen zeven paar schoenen, geen keur aan broeken en bloesjes (waarvan meestal de helft ongedragen mee terug naar huis gaat). Neen, we houden het simpel en gaan er geen modeshow van maken.
Manlief zijn rugzak weegt 6,5 kilo en mijn tas (vorig jaar gekocht in Portugal, ik vond hem wel grappig) weegt 8 kilo inclusief een leesboek en mijn netbook.