Tag: restaurant

Naar zee

Laat ik het ook nog eens even over de hitte van vorige week hebben.
Die is gelukkig voorbij. Ik kan er echt niet meer tegen Ik geraak in een mum van tijd oververhit en mijn hart slaat op hol. Mijn vader had net hetzelfde: hoe ouder hij werd, hoe slechter hij er tegen kon. Zal dus wel genetisch bepaald zijn.

In tegenstelling tot mijn lieve echtgenoot die donderdag, bij een temperatuur van 39 graden, in de volle zon het tuinhuis stond af te schuren. Dan ben ik toch echt wel een tikkeltje jaloers. 

 Vorige week donderdag had ik het helemaal gehad. Ik was de hele week niet buiten geweest. ’s Morgens in alle vroegte snel even boodschappen doen en voor de rest van de dag binnen zitten. Niet echt iets voor mij, maar naar buiten gaan in die hitte was geen optie. En gelukkig was er de Ronde.

Toen weerman Frank donderdagavond frisser weer (25 graden) aankondigde aan de kust voor vrijdag, wisten we al wat we vrijdag zouden doen: de hete zandgrond van de Kempen ontvluchten en naar zee!
We vertrokken thuis met 28 graden en hoe verder we richting zee reden, hoe warmer het werd. Het zal toch niet waar zijn!!! Zo’n kilometer of vijf van de kust begon de temperatuur dan toch te dalen en toen we aankwamen in Vlissingen rond een uur of elf was het effectief een zalige 25 graden en er stond een briesje.
Fietsen van de auto geladen, koffie gaan drinken op ons vast terras op de boulevard en de veerboot genomen naar Breskens.
We zouden niet verder fietsen dan Cadzand want met de wind op kop – het ‘briesje’ was in feite een flinke bries – had ik het toch wel heel erg lastig. En ondertussen was de temperatuur al geklommen tot 30 graden. Voor mij alweer veel te warm om te fietsen. Een lange lunch dan maar. Dat vinden wij nooit verkeerd. 😉
Op de terugweg hadden we geluk. De wind was niet gedraaid – dat gebeurt ons namelijk al eens – en in een recordtijd stonden we terug aan de boot.
Het was best nog wel een warme dag, maar met bijna 30 graden nog altijd 10 graden koeler dan thuis. We hebben er weer van genoten.

Foto’s

Foto’s nemen doe ik tegenwoordig meestal met mijn smartphone. Ik heb hem altijd en overal bij me en een snapshot is snel genomen. Maar voor mooie foto’s gebruik ik toch liever mijn groot fototoestel. De babyfoto’s die ik de afgelopen twee weken gemaakt heb van onze kleinzoon kunnen beter, veel beter. 
Groot fototoestel dus laten opladen maar helaas gebeurde er niks. Het ding bleef zo dood als een pier. De back-up compact camera dan maar in het stopcontact gestoken. Je gelooft het niet … zo dood als een pier! Nieuwe batterijen kopen voor deze oude toestellen vonden we een beetje verloren geld. De Sony was een heel goed toestel maar er zat geen degelijke zoomlens op en die heb ik soms toch wel gemist.
Dus moest er een nieuw fototoestel komen. Geen spiegelreflex, daar wil ik echt niet nog eens mee beginnen (er ligt trouwens nog een analoge ergens in een kast in de kelder). Het is een Nikon Coolpix B700 geworden, opnieuw een hybride. Maar eentje die veel meer kan dan mijn oude Sony. Vandaar dat ik morgen op cursus ga want ik wil nu echt wel eens alle mogelijkheden degelijk onder de knie krijgen. Ik hoop dat mijn verstandelijke vermogens alle info nog aankunnen …

Fietsen, fietsen, fietsen …

Met het mooie weer van de laatste dagen hebben we weer wat mooie fietstochten gemaakt.

Zondag heb ik met een vriendin gefietst: Kapellen, Ekeren (ze wou even gaan kijken naar haar kleinzoontje die daar in het zwembad zwemles had), langs de luxe villa’s in Brasschaat en door de Uitlegger terug naar huis. 38 km. Geen foto’s want daar houdt de vriendin niet van.

Dinsdag, nadat de mist was opgetrokken, hebben manlief en ik het ‘Land van Playsantiën’ gefietst: Ranst, Malle, Zandhoven, Zoersel. Goed voor 40 km fietsplezier.

Vandaag, na een bezoek aan de NKO-arts (ik) en de tandarts (man), zijn we naar Antwerpen gefietst. Naar het Eilandje meer bepaald. Daar vonden we nog net een plaatsje op het zonnige terras van het nieuwe trendy restaurant (onder leiding van Vicky Geunes, 2*) U Eat & Sleep Antwerpen voor een heerlijke lunch. De omgeving van het MAS is zo gezellig geworden … er heerst – bij mooi weer zoals vandaag – een echte vakantiesfeer. En toch weer 38 km op de teller!

Dat was het voorlopig wat fietsen betreft. Morgen nog een lunch met de vriendinnen, vrijdag koffers pakken en zaterdag het vliegtuig op naar Spanje waar we de zomer nog met een maand gaan verlengen.

Hasta la próxima.

Weekend in eigen land

Bij een medeblogster had ik gelezen over een beeldententoonstelling in Lissewege. Haar foto’s spraken me zo aan, dat ik meteen de daad bij het woord gevoegd heb en een hotelletje in Lissewege heb geboekt. 
Zondagmorgen zijn we in alle vroegte vertrokken met de fietsen op de auto want ik had ook wat fietsroutes uitgestippeld voor de komende dagen. Het weer zag er niet zó denderend uit, maar ook niet al te slecht en de bedoeling was per dag te zien hoe lang we zouden wegblijven. Als dat geen vrijheid is!
Om half elf stonden we al in het lieflijke witte dorp en vanaf het terras van een plaatselijk cafeetje konden we al de eerste beelden bewonderen. Maar liefst 112 kunstenaars stellen hier ten toon en de kunstwerken staan echt overal: op straat, langs het vaartje, in het vaartje, in tuinen, in de kerk, … Er waren echt prachtige beelden bij. 
En niet te vergeten de ongelooflijk artistieke vogelhuisjes. Zó mooi!
Op de middag zijn we via de knooppunten richting Blankenberge gefietst waar we wat gegeten hebben en daarna via De Haan terug naar Lissewege om in te checken in het hotel. Aangename gastheer, fijne kamer met alles erop en eraan. We hebben onze keuze niet beklaagd. 
Het was trouwens de gastheer die er ons opmerkzaam op maakte dat er ook ín de kerk nog beelden stonden. Wij snel terug naar buiten want ondertussen was het al 18u. Om de toren te beklimmen waren we te laat maar de beelden hebben we nog wel uitgebreid kunnen bewonderen.

Na een heerlijke maaltijd (té lekker, té veel en té gul uitgeschonken aangepaste wijnen) hebben we meer dan een halve nacht wakker gelegen, maar zijn we toch de volgende morgen weer vol goede moed terug op de fiets gestapt voor nog een rondje knooppunten door de polder: Lissewege-Brugge-Damme-Lissewege met de nodige eet- en drinkstops onderweg. Het is zeer aangenaam fietsen op de landelijke wegen daar. Jammer dat het heel de dag bewolkt en wat frisjes was (trui uit, trui aan, … jas uit, jas aan…). Gelukkig is het op een paar spatjes na toch droog gebleven.

Op de terugweg kwamen we langs Abdij/Hostellerie Ter Doest alwaar we genoten hebben van een drankje op het terras en van nóg meer beelden, zoals een roedel teckels in het gras; het inventieve hergebruik van oude Singer naaimachines!

De beeldententoonstelling loopt nog tot 24 september en ik heb maar één advies: DOEN! Wij hebben er echt heel erg van genoten.
Al mijn foto’s staan op Flickr.

Vroenhout

Eten en drinken op restaurant … we doen dat graag. En dikwijls. Té dikwijls, zegt mijn figuur.
Bij gebrek aan inspiratie voor een blogpost met wat meer ‘inhoud’, deze keer maar eens een foto van een zeer lekker diner bij Restaurant Vroenhout, vorige week, waarbij al mijn zintuigen geprikkeld werden. En dat kwam niet alleen door de mooie schilderijtjes op het bord, maar ook door de uiterst charmante – eye candy – gastheer-met-een-accentje. Tenminste, daar werd mijn gehoor door geprikkeld want ik hou van zuiderse klanken. Meer moet je er echt niet achter te zoeken. 😉

Lunchen in Parijs

Het klinkt heel decadent, en het is ook heel decadent, maar woensdag ben ik gaan lunchen in Parijs. Een Amerikaanse kennis, die daar een maand verblijft, had me gevraagd of ik geen zin had om samen te lunchen en bij te babbelen. Met de eindejaarsactie van Thalys was een ticket redelijk betaalbaar – in eerste klas want dat was goedkoper dan tweede klas, begrijpe wie kan – … ik dus gewoon een dag heen en weer met de Thalys naar Parijs.

Van Parijs zelf heb ik niet veel gezien deze keer. We zijn in een taxi gesprongen en hebben ons naar restaurant L’Oiseau Blanc laten voeren waar we eigenlijk alleen maar gepraat en vooral gegeten hebben … super lekker en super chique. Het restaurant is schitterend gelegen op het dak van hotel The Peninsula, met een prachtig zicht op de Eiffeltoren vóór ons en in de verte links de Sacré Coeur.

Nadien opnieuw de taxi in voor koffie met iets sterkers naar een ander mooi dakterras bij hotel Le Terrass”.  Ja … Madame Watt, zoals ze met veel respect wordt aangesproken, kent duidelijk de betere adresjes. Het was een hele leuke dag en een heel fijn weerzien.

Nog even opschrijven wat ik gegeten heb, want dat weet ik anders over twee weken niet meer:
Daurade royale assaisonnée comme un ceviche à la main de bouddha, jeunes betteraves et enoki à la mangue
Lieu jaune de ligne et moules de bouchot aux sucs de clémentine, carottes étuvées au chorizo ibérique
Poire Comice passionnément chocolat, parfait glacé à la vanille

De Koffietag …

Deze TAG heb ik opgepikt bij Regenboogvlinder

1. Wanneer dronk jij je eerste kopje koffie? En hoe smaakte dat?
Volgens mij ben ik pas koffie beginnen drinken toen ik al op de hogeschool zat. Ik herinner me in ieder geval nog uren en uren koffie leuteren in de cafetaria … Rond mijn 18de dus. Ik vond het in het begin niet echt lekker en dronk het met twee klontjes suiker en een sloot melk. Toen ik na enkele jaren eenmaal op kantoor zat, dronk ik dagelijks liters koffie.

2. Met wie drink jij graag koffie?
Eerlijk gezegd drink ik de laatste tijd niet meer zo veel koffie. Sinds ik gestopt ben met suiker te gebruiken, vind ik koffie niet meer zo lekker. En het ligt ook zwaar op mijn maag heb ik de indruk.

3. Op welke momenten van de dag drink je koffie?
Thuis alleen nog ’s morgens bij het ontbijt één tas. Als we buitenshuis lunchen of terrassen, durf ik nog wel eens een koffie te bestellen, maar nooit na 15u.

4. Wat is je favoriete koffievariatie?
’s Morgens drink ik een Nespresso (Bukeela Lungo) met een scheut koffiemelk. Op restaurant of op een terras altijd een latte macchiato.

5. Wat is je favoriete koffiemerk?
Nespresso. De echte.

6. Probeer je vaak nieuwe soorten/smaken uit, of blijf je trouw aan één soort/smaak?
Ik heb verschillende cupjes in huis, maar ikzelf neem eigenlijk altijd dezelfde.

7. Heb je aparte soorten/smaken in huis voor je gasten?
Ja. Bukeela Lungo, Linizio Lungo, Volluto, Cosi en Roma.

8. Waar koop jij je koffie?
In de Nespresso boetiek of ik bestel op de website.

9. Hoe drink jij je standaard kopje koffie?
Met melk.

10. Wat vind jij het lekkerst bij de koffie?
Ik ben niet zo’n snoeper, maar een praline of een stukje chocolade gaat er altijd wel in. En een glaasje met slagroom en wat likeur onderin ‘on the side’ sla ik ook niet af.

11. Een gemene: nooit meer koffie of nooit meer thee?
Nooit meer koffie.

Als je deze TAG leuk vindt, voel je dan gerust vrij om hem ook te doen!

Oh, what a beautiful morning …

Oh what a beautiful morning
Oh what a beautiful day
I got a beautiful feelin’
Ev’rything’s goin’ my way

Wat een heerlijke nazomerdag. Deze morgen aan de ontbijttafel zeiden manlief en ik bijna tegelijkertijd ‘naar zee?’. Aldus geschiedde en samen met duizend(en) anderen reden we aan een slakkengang (het laatste stuk dan toch) richting Knokke. Wisten wij veel dat dit weekend de Grand Prix Knokke-Zoute gereden werd?! Dat, in combinatie met het mooie weer, maakte dat we toch wel even onderweg zijn geweest. Wonder boven wonder hebben we slechts een kwartier moeten rondrijden in Knokke om een parkeerplek te vinden. En wonder boven wonder had Restaurant Alexandra nog net één tafeltje vrij voor de lunch op hun zonovergoten terras. Alsof het zo moest zijn.
Genoten hebben we. Van het heerlijke eten, van de parade van prachtige oldtimers en luxe sportwagens, van het flaneren over de zeedijk in de zon en zónder wind, van het lekkere ijsje van bij Glacier de la Poste, ja zelfs van de (bijna) 10.000 stappen die we vandaag hebben gezet. Zo mogen er nog vele dagen volgen. 
En nu even verder genezen van mijn bronchitis en oorontsteking waarmee ik al tien dagen geplaagd word. 

Fietsen op de hei en zo …

Wat is het toch mooi bij ons op de hei. Ik heb echt genoten van mijn fietstochtje op de eerste dag van mijn pensioen en toch nog wat zonnige foto’s kunnen maken, al dreigde het weer stokken in de wielen te steken. Zomaar op een voormiddag in de week kom je nauwelijks mensen tegen … dit is iets wat ik zeker meer ga doen. 
Het ligbed in de tuin in de zon is niet meer gelukt, en in het boek van Lize Spit ben ik ook nog geen bladzijde verder geraakt. Maar ons Kind, dat nog steeds in ziekenverlof is, kwam op bezoek en had voor één keer eens geen haast!
’s Avonds zijn manlief en ik gaan eten in Het Havenhuis in Etten-Leur om mijn eerste dag te vieren. Van de apero tot het hoofdgerecht buiten op het terras, dessert en koffie binnen. Wat was dat ook weer zalig genieten. Het was de tweede keer dat we hier aten, deze keer op het gezellige terras, en het zal zeker niet de laatste keer zijn.

Kortom, een geslaagde eerste pensioendag!

Het was me de week wel

Het begon al op zondag. We hadden een afspraak met onze vriendengroep voor een bezoek met gids aan de Chinese wijk in Antwerpen. Half twee moesten we thuis vertrekken. Om kwart over twaalf rijd ik nog even naar de bakker, want dat was ik ’s morgens vergeten. Ik parkeer mijn auto en met dat ik mijn portier open komt er een dame op me af: ‘madam, uwe rechter achterband staat plat … ‘. En niet gewoon plat, maar echt goed plat. De band stond gloeiend heet, ik durfde er niet meer mee naar huis rijden. Assistance gebeld, want in een moderne compacte auto zit geen reservewiel. Daar moet je het stellen met een reparatiekit. … ‘Drie kwartier tot een uur‘, zei de telefoniste. Drie kwartier tot een uur? Dwz tegen één uur / kwart over één? De stress sloeg toe! Manlief gebeld die het wachten is komen overnemen want ik moest me natuurlijk nog klaarmaken, nog eten, … Enfin, we zijn toch nog op tijd weggeraakt.

En verder … maanden geleden wisten we al dat ons nichtje (mijn petekind) haar doctoraatsthesis zou verdedigen in Amsterdam op vrijdag 29 april. Ik had ook direct hotelkamers geboekt voor onszelf en onze kinderen. We gingen er een gezellig weekendje Amsterdam van maken.

Dinsdag moest ik eerst nog even langs de chirurg om twee ontstoken talgklieren te laten weghalen op mijn bovenarm. ‘Een kleinigheid’ zei de huisarts: ‘klieren eruit, dichtnaaien, pleister erop en na zeven dagen de draadjes laten verwijderen’. Het liep net iets anders. Eigenlijk klopte alleen het eerste gedeelte van zijn verhaaltje. De klieren waren zodanig ontstoken dat er een dikke abces onder was komen te zitten die dan ook nog eens opengebarsten was. De chirurg is er bijna een uur mee bezig geweest voor ze alles eruit had. Ik heb wat afgejodeld daar in die behandelkamer, want door de ontsteking kreeg ze het erg slecht verdoofd. Ze kon het ook niet ‘netjes afwerken’ zoals ze zelf zei en heeft de wonde moeten open laten omdat het zo diep was (en nog steeds is). Wieken erin dus en gedurende drie weken iedere dag de thuisverpleging laten komen om het te verzorgen en er nieuwe wieken in te proppen. Geen lolletje! Bovendien hing ons weekend Amsterdam aan een zijden draadje want als de wonde nog te veel vocht zou verliezen (wat woensdag het geval was), dan zou de verpleegster twee keer per dag moeten langskomen. Maar gelukkig, alles verliep voorspoedig.
Tot zoonlief woensdagmorgen liet weten dat hij goed ziek was. Veel koorts en ontstoken keelamandelen, ‘maar ik kijk het nog wat aan en we zien donderdagavond wel’. Donderdagavond nog weinig of geen verbetering. Heel jammer, voor ons en voor hen. Je kan plannen maken zoveel je wil, maar daarom kan je ze nog niet uitvoeren.
Nu ook nog even afwachten of onze citytrip Barcelona, die ik vorige week nog snel had geboekt, zal kunnen doorgaan. Als mijn wonde goed geneest, dan kan manlief misschien wel voor vijf dagen de verzorging op zich nemen. Dat bespreken we eind volgende week wel met de verpleging.
De anderhalve dag Amsterdam waren overigens zeer gezellig. De verdediging van de thesis was indrukwekkend. Nichtjelief heeft dan ook haar doctoraatstitel met brio behaald. De aula van de V.U. zat vol met vrienden en familie. Het was best een emotionele gebeurtenis. Nadien receptie, ’s avonds met de familie een lekker diner bij Grand Café De Kroon en een feest natuurlijk. In een heel leuk klein pandje aan het water. De oudjes (wij onder andere) hebben het niet heel lang getrokken. We wilden ook op tijd op want inmiddels had ik – dankzij Agnes – een restaurantje gereserveerd voor de lunch op de terugweg.

Wat hebben we lekker gegeten bij Vista Restaurant & Food Bar in Willemstad! Om te beginnen is het pand gelegen op een top locatie met langs alle kanten zicht op het water. Achteraan, op het water, een heerlijk terras voor de mooie dagen die hopelijk nog gaan komen. De kaart is niet heel uitgebreid, wat de keuze alleen maar gemakkelijker maakt. De gastvrouw meldde nog even dat de à la carte gerechten allemaal de portionering ‘tussengerecht’ hebben. Ik vond de prijzen zeer democratisch. Zoals gewoonlijk kozen wij voor het lunchmenu all-in. Mooie borden, lekkere smaken, perfecte bereidingen. Ook de wijnen waren heerlijk. Wij zijn fan!