Maand: oktober 2016

Verzekeringen

Verzekeringsmaatschappijen … dieven zijn het! 
Met de aankoop van de nieuwe wagen voor manlief, dacht ik dat het geen kwaad kon om ook eens offertes op te vragen bij andere maatschappijen dan deze waar wij al zolang ik het mij kan herinneren met alles verzekerd zijn. Een onafhankelijk makelaar ingeschakeld en met ogen groot van verbazing zijn verschillende offertes bekeken. 
Op zich zijn we tevreden over onze makelaar. We kennen elkaar al zeer lang en het contact en de service zijn prima. Maar als ik zijn prijzen vergelijk met de nieuwe offertes, dan kan ik mezelf wel voor het hoofd slaan dat ik hier niet eerder naar gekeken heb. Hoe gaat dat? De betaalopdracht komt binnen, je betaalt en je denkt er verder niet bij na. Zo gaat dat hier tenminste. Of zo ging dat hier moet ik zeggen, want het zal me nu niet meer gebeuren.
Ik op hoge poten met de offertes van de concurrentie naar onze makelaar voor een goed gesprek maar tussen de regels liet ik hem wel verstaan dat de premies voor alle polissen naar omlaag moesten als hij ons als klant wou blijven houden.
Nog geen dag later vielen plots de kortingen zomaar uit de lucht. Het gaf een zeer wrang gevoel, moet ik zeggen, want eigenlijk hebben we dus jaren veel te veel betaald. Maar goed, de premies zijn aangepast en dit betekent (voor twee autopolissen en de brandverzekering) een besparing van maar liefst zeshonderdvierentachtig euro en vijfenvijftig cent. Per jaar!
Ik denk dat er een extra reisje zit aan te komen … 

Pompoensoep

Vorige week waren we in de Makro en in een standje van Alpro werd er pompoensoep bereid. Ik ben absoluut geen fan van pompoen, maar deze zag er wel heel smakelijk uit, bereid met appels en kokos’room’.
Proeven dus! 
Het resultaat van de proeverij was dat we met een butternut, Alpro Cuisine Coconut en het recept naar huis gingen, en dat ik gisteren met de ingrediënten op de foto een heerlijke pompoensoep heb gemaakt.

Tarte tatin

Onze appelboom heeft zo goed zijn best gedaan dit jaar, dat ik de appelcakes en appeltaarten die ik de afgelopen weken heb gebakken, niet meer kan tellen. En dan spreek ik nog niet over de appelgelei in de kast en de appelmoes in de diepvriezer. En natuurlijk de appels die we iedere dag eten.
Enfin, ik zocht nog een recept voor eens iets anders. Tarte tatin komt dan onmiddellijk in me op, maar ik heb daar geen goede ervaringen mee. Tot ik het recept las bij Madam Confituur. Dat leek me nu eens een eenvoudige en snelle manier om een tarte tatin te maken. En dat was het ook!
Wel jammer dat ik mijn boter/suiker mengsel niet gekarameliseerd kreeg en dat ze er daardoor wat ‘plattekes’ uitziet van kleur. Ze is nog te warm, dus ik kan nog niet proeven maar ze ruikt in ieder geval lekker.  

Opgeruimd staat netjes

Ik ben vandaag begonnen met het opruimen van mijn verleden. Eenentwintig jaar freelancer … het brengt een hoop paperassen (en soms ook zorgen) met zich mee. Maar kijk, mijn kantoorruimte is bijna leeg. Mijn twee werkcomputers staan op het containerpark, mijn zoon was heel blij met mijn computerscherm en nog wat andere dingetjes, mijn bureau staat ‘te geef’ op een Facebookgroep. Ik hou nog juist een kleine computertafel over om mijn printer op te zetten. En mijn bureaustoel gaat ook niet weg. Dat is een goede stoel om af en toe eens in te gaan zitten mijmeren.
Mijn boekhouding van de laatste tien jaar staat in een kast die de volgende tien jaar niet open gaat en dan smijt ik alles in één keer weg.
Een lege kantoorruimte en een leeg hoofd. Ongelooflijk hoeveel lucht dat geeft! 

Ik heb altijd graag gewerkt, maar het laatste jaar had ik nogal wat problemen met een van mijn opdrachtgevers die mij met háár problemen bij tijden depressief maakte. Ik heb tijdens die periode ook heel veel last gehad van extrasystolen. Ze zijn volledig verdwenen! 

Ik ben zelfs terug naar muziek aan het luisteren. Het is jaren geleden dat ik uit mezelf muziek opzette. Mijn hoofd kon dat precies niet aan. Na twee maanden pensioen voel ik mij een ander mens. Ik kan het iedereen alleen maar aanraden!

Kuisen

Vanmorgen voor het eerst in 25 jaar terug zelf mijne kuis gedaan. Nu ik op pensioen ben, en tijd zat heb, vond ik dat de tijd was aangebroken om terug zelf aan de slag te gaan in mijn huis. Ik zit niet graag in de weg als de kuisvrouw komt, en iedere week op mijnen alleenen gaan ontbijten of tout court op de vlucht gaan, dat zag ik niet echt zitten. En een beetje fysieke inspanning is nooit weg. Dacht ik.
Vandaar dus. Maar ik heb er al spijt van! Ik doe dat dus écht niet graag, en ik vind dat ik dat ook niet kan. Afstoffen oké, daar moet je niet veel voor kunnen en dat vind ik niet heel erg. Dat deed ik zelfs wel eens tussen de poetsbeurten van A. door. Ik ken de stoffige hoekjes in mijn huis beter dan eender wie. Maar stofzuigen … of swifferen … of dweilen … Ik word daar zo moe van. Het is mijn eigen schuld hoor, want het moet vooruit gaan, dus ik als ne vliegende zot met die zware stofzuiger in de weer. Na een halve living kon ik al niet meer. Het zweet droop eraf en mijn hart ging in overdrive. Uiteindelijk ben ik vier keer moeten gaan zitten voor ik beneden rond was (droog en nat) en zó groot is het hier niet.
Enfin, den beneden is proper. Den boven zal voor een andere keer zijn.

Vlaamse Ardennen

Zo’n schitterende dag weer. En deze keer zijn we niet naar zee gereden. Ze lonkte wel, maar we hadden in de Gazet (van Antwerpen, uiteraard) een artikel gelezen over de Zwalmstreek en dat leek ons ook wel mooi om te wat te gaan cruisen met de funcar. 
Glooiende weilanden, riviertjes, kerktorens, watermolens, … af en toe eens uitgestapt om iets te bekijken, een wandelingetje te maken, iets te drinken. Kortom, een heerlijke dag.

Oh, what a beautiful morning …

Oh what a beautiful morning
Oh what a beautiful day
I got a beautiful feelin’
Ev’rything’s goin’ my way

Wat een heerlijke nazomerdag. Deze morgen aan de ontbijttafel zeiden manlief en ik bijna tegelijkertijd ‘naar zee?’. Aldus geschiedde en samen met duizend(en) anderen reden we aan een slakkengang (het laatste stuk dan toch) richting Knokke. Wisten wij veel dat dit weekend de Grand Prix Knokke-Zoute gereden werd?! Dat, in combinatie met het mooie weer, maakte dat we toch wel even onderweg zijn geweest. Wonder boven wonder hebben we slechts een kwartier moeten rondrijden in Knokke om een parkeerplek te vinden. En wonder boven wonder had Restaurant Alexandra nog net één tafeltje vrij voor de lunch op hun zonovergoten terras. Alsof het zo moest zijn.
Genoten hebben we. Van het heerlijke eten, van de parade van prachtige oldtimers en luxe sportwagens, van het flaneren over de zeedijk in de zon en zónder wind, van het lekkere ijsje van bij Glacier de la Poste, ja zelfs van de (bijna) 10.000 stappen die we vandaag hebben gezet. Zo mogen er nog vele dagen volgen. 
En nu even verder genezen van mijn bronchitis en oorontsteking waarmee ik al tien dagen geplaagd word.