De twee dagen met lagere temperaturen van vorige week waren heel snel vergeten.
Zondagmorgen toen we naar de plaatselijke markt wandelden brandde de zon alweer in al haar hevigheid. Het is een grote markt, maar wij deden alleen het groente- en fruitgedeelte. Zoveel kleuren en geuren waar je heel blij van wordt. En overal mag je van alles proeven. Als je aan elke kraam proeft van wat er ligt, ik verzeker u, dan moet je niet meer eten ’s middags!
Cherimoya
Knoflook
Tomaten
Mango
Granaatappel
Papaya / pitaya / mango
We zijn ook nog eens terug naar Villajoyosa (La Vila Joiosa in het Valenciaans) geweest. Oorspronkelijk was La Vila Joiosa een vissersdorp en het is bekend om zijn veelkleurige smalle vissershuisjes aan de strandboulevard. Waarom zijn de huizen gekleurd? Aangezien de muren niet van steen waren maar bloot werden gelaten, werden ze in felle kleuren geschilderd met de verf die overbleef na het schilderen van de boten. En het was meteen ook praktisch voor de vissers want vanaf de zee konden ze precies zien waar zij heen moesten om naar het thuisfront te gaan. Dat is tenminste het verhaal dat ik las op diverse websites. Het historisch centrum van La Vila Joiosa heeft van die typische smalle straatjes en verder een gezellige boulevard en een heerlijk breed strand.
La Vila Joiosa
En op de terugweg naar onze tijdelijke thuis werden we nog op een mooie zonsondergang getrakteerd.
En dat was zo ongeveer het einde van het echt stralende weer. Meer wolken en gevoelig lagere termperaturen (al klaag ik niet over 22/23 graden eind oktober). Gisteren heeft het zelfs een paar uren écht geregend. Alsof het weer ons zei ‘het wordt tijd dat ge eens vertrekt hier’.
Veel hebben we dan ook niet meer gedaan. We zijn een paar uren gaan shoppen in La Zenia Boulevard, Wijnegem Shopping Center in het groot zeg maar. Een paar mooie pulls gescoord, dus ik kan er tegen voor de winter.
Onze vrienden zijn nog eens langs geweest. Zij zouden normaal gezien tot 20 november blijven maar … ze zijn niet gevaccineerd en toen ze hoorden dat we in België vanaf nu voor van alles en nog wat een coronapas moeten hebben, besloten ze heel snel om hun tickets om te boeken en tot net voor de feestdagen te blijven. Met een eigen huis hier is dat gemakkelijk. Corona lijkt hier heel ver weg!
Verder hebben we nog wat gerelaxt op onze en andere terrassen. Met een hapje en een wijntje. Gewoon gezellig. Uitbollen, noemen ze dat. En manlief zwom nog iedere dag zijn (+)2000 meter.
Playa La Caleta, Cabo Roig
En terwijl u dit leest zijn wij onderweg terug naar België.
Snik! 😢 Ik had ook nog wel wat willen blijven.
Welke route we uiteindelijk gekozen hebben? U leest het zondag in de laatste aflevering van mijn reisverslag.
Mijn vorig weekoverzicht stond nog maar pas online toen het begon te druppelen. Regendruppels, jawel. Gelukkig duurde het niet lang.
Toch is ook hier in het zuiden de herfst ingetreden. Niet wat betreft de temperatuur. Die is nog altijd zeer aangenaam, zo’n 24 tot 27 graden, met donderdag een uitschieter naar 31 graden! (*) We eten nog drie keer per dag buiten (*) en manlief gaat nog dagelijks voor dag en dauw een uur zwemmen. Met maanlicht en tot de zon opkomt.
(*) Dat schreef ik donderdagavond want vrijdag stonden we op met een (letterlijk) bangelijk onweer, veel regen en een temperature drop naar 21 graden. Drie keer per dag buiten eten lijkt vanaf nu dan ook verleden tijd.
Op de stranden lijkt de zomer wel voorbij. Een aantal chiringuitos zijn dicht, de ligbedden zijn weggehaald. We weten dat, dat was ook tijdens onze vorige verblijven aan de Costa Blanca in de maand oktober het geval. Eens de nationale feestdag voorbij (12 oktober) lijkt ook de zomer voorbij voor de Spanjaarden.
Het fruit aan de struiken begint mooi kleur te krijgen en tegen de tijd dat we hier vertrekken, over een week, zullen alle citrusvruchten meer kleur vertonen.
Citroenen en appelsienen
We hebben het enorm getroffen met ons rustig appartement. Geen buren, noch links, noch rechts, noch beneden ons. Boven ons zou moeilijk zijn want daar is ons dakterras. Maar er is – voor mij dan – ook een nadeel aan deze locatie. Het is ver overal vandaan en er is weinig bijzonders te zien in deze contreien. Ik wil verkennen en ontdekken, ik heb echt geen zittend gat. De steden Lorca en Albacete zijn niet zover hier vandaan, maar daar is blijkbaar geen hol te zien. Dat gaan we dus niet doen.
In 2019 zaten we aan de Costa del Sol, vlakbij Málaga, Marbella, Estepona en niet al te ver van Córdoba waar we toen drie dagen geweest zijn. Het jaar voordien hadden we een huis in Moraira en het jaar daarvoor in Dénia. Allebei zeer gunstig gelegen ten opzichte van Valencia en leuke kustplaatsen zoals Jávea, Altea, Benissa, Villajoyosa, … Toen zijn we ook drie dagen naar Toledo geweest. De gezellige stadjes, die mis ik hier wel.
Toch houden we ons wel bezig hoor.
We hebben gewandeld aan de Salinas van Santa Pola, een stuk over het strand en op de terugweg vlak naast de immense zoutbergen. We hebben ook in de verte flamingo’s gezien op de lagune. Op zo’n moment heb ik dan wel spijt dat ik mijn camera niet bij heb. En een verrekijker.
Zeelavendel | Limonium
Hij
Kazematten
Zoutbergen en installatie
De duinen en de zee
Zoutopslag
Zoutopslag
Nadien zijn we naar Elche gereden. Elche is bekend om zijn enorme palmboombossen, het merendeel dadelpalmen. Er zouden tussen de 200.000 en de 300.000 palmbomen staan, verspreid over talloze boomgaarden. De Palmeral de Elche werd in 2000 uitgeroepen tot UNESCO Werelderfgoed. Gezien mijn liefde voor palmbomen hebben we enkele van deze perfect onderhouden horta’s bezocht. De mooie Huerto del Cura hadden we vijf jaar geleden reeds bezocht. Ook hebben we weer super lekker geluncht aan een belahelijk lage prijs.
Rest. La Taula | Jardín Milenio Hotel
El Palmeral de Elche
We zijn ook een dag naar Cartagena geweest. Cartagena is een leuke havenstad, en er lag toevallig een gigantisch cruiseschip aan de kade: de Aida Perla. Ik ben het eens gaan opzoeken want in Antwerpen liggen er ook wel eens cruiseschepen aan de kade maar zo’n gevaarte had ik nog nooit gezien. Het schip is 300 meter lang, 37 meter breed, en heeft een capaciteit van 3.400 passagiers en 900 bemanningsleden. Het leek van veraf eerder op een groot flatgebouw dan op een schip! Cartagena dan. Heel de stad leek wel onder renovatie. Het Teatro Romano, het Anfiteatro, enkele mooie casas in de stad. Gelukkig bleef er nog wel wat over om foto’s van te maken (zie slideshow).
We hebben onze stadswandeling gedaan maar waren er al rond de middag terug weg. Naar Puerto de Mazarrón, een gezellige jachthaven waar we wat gegeten hebben. De weg er naartoe was heel mooi: een bochtige smalle weg door de bergen met aan het einde een prachtig uitzicht op de blauwe zee.
Puerto de Mazarrón
Niet zo ver van Mazarrón vind je ook de Erosiones de Bolnuevo (Gredas de Bolnuevo). Op de foto’s zag het er spectaculair uit: uitgesleten rotsen in grillige vormen. De realiteit liet ons twee grillig gevormde rotsen zien en dat was het. Het is een Natuurlijk Monument en je kan er dus niet in. Maar we hebben het gezien, en hebben ons dan maar naar de chiringuito op het strand begeven.
Bolnuevo
Zaterdag zijn we uit eten geweest met onze vrienden. De vriendin was jarig en dat hebben we goed gevierd. Eerst bij hen thuis geaperitiefd, nadien zeer lekker gegeten in een restaurantje aangeraden door mijn plaatselijke kinesiste. Waar kine al niet goed voor is! Er kwam wel nog een spannend einde aan ons uitje. Bij de terugkeer van het restaurant botsten we op een rotonde op een controle van de policía local. Minstens 10 politieauto’s en evenveel agenten. Natuurlijk werden wij eruit gepikt voor een controle. ‘Documentos y permiso‘ klonk het nogal bars. Na het overhandigen van het gevraagde hebben we daar nog minstens een kwartier gestaan terwijl de agent rondjes rond de auto wandelde al tokkelend op zijn telefoon. Na nog enkele telefoongesprekken kregen we de papieren terug en zei hij ‘internet problems‘ … Duh!
We beginnen aan onze laatste week en waar ik in het begin nog twijfelde of ik het hier een maand zou uithouden heb ik nu al spijt dat we niet nog een extra maand geboekt hebben.
We gaan ook stilaan moeten beslissen langs welke weg we terug naar huis rijden. Ik heb wel zin om over Zaragoza en San Sebastián te rijden. San Sebastián zijn we al geweest maar Zaragoza lijkt me de moeite om te bezoeken. Maar ook Lyon spreekt me wel aan. Keuzestress!
Zondagmorgen hebben we de fiets genomen en zijn we naar de markt hier in de buurt gefietst. Een mini ritje door de citrusvelden maar aangezien het hier overal vals plat is en ik al in geen jaren nog met een gewone fiets gereden heb, viel het toch tegen. Maar goed, de smaakvolle tomaten van Mazarrón en het zongerijpt fruit waren het dubbel en dik waard. Al vrees ik dat de fiets voor de rest van onze tijd hier in de garage zal blijven.
De markt
’s Avonds gastronomisch diner. Het was subliem. Zeer fijne keuken, mooie producten, met zorg opgemaakte borden, … Het verwonderde ons dan ook niet toen we hoorden dat er een Belgische chef aan het roer staat van Sunset Beach. Vijf gangen plus amuses en koffie met friandises. En dat voor 40 euro. Zo’n menu kost in België het dubbele. Wij worden gelukkig van lekker eten en ik werd gelukkig van het feit dat ik, op de beetgare groenten en de friandises na, alles kon eten.
Diner (het oktober menu staat online)
Ik probeer ondertussen mijn mindset te veranderen. De negativiteit moet stoppen of ik ga er onderdoor. Gemakkelijker gezegd dan gedaan, maar maandag zijn we dan toch naar Murcia gereden en hebben we een dag door de stad gedwaald. Leuke zuiderse stad met veel mooie gebouwen (zie slideshow). En veel kerken uiteraard, want we zijn in Spanje. Het heeft me deugd gedaan.
dav
Murcia is, net zoals zoveel andere Zuid-Spaanse steden, ooit gesticht door de Moren. Helaas is daarvan niet veel meer terug te vinden. Geen alcázar, geen moskee zoals in bv. Córdoba of Sevilla. Maar wel, zoals gezegd, nog veel mooie gebouwen en pleinen. En we hebben lekkere originele tapas gegeten in La Capital de la Gastronomía 2021.
Wat opvalt hier, zowel in de straten in Murcia als eigenlijk overal, is dat heel veel mensen – voornamelijk Spanjaarden – nog een mondmasker dragen. En dat in die warmte én in openlucht???
Dinsdag vroeg opgestaan – voor mijn doen toch – na enkele uren wakker liggen. Net op tijd voor een schitterende zonsopgang. We hebben er een ‘thuis’dag van gemaakt. Wasje gedraaid, met de stofzuiger rondgegaan, boodschappen gedaan en gerelaxed op ons dakterras. Het is, a propos, nog altijd stralend weer! Wel zijn de nachten al frisser en dat is ook te voelen aan het zwembadwater. Maar mijn man trekt nog moedig zijn banen vroeg in de morgen terwijl ik me nog eens omdraai.
Woensdag terug kine. Ik kreeg weer direct een reactie na de behandeling. Alles in en rond mijn mond begint dan hard te ‘werken’. Een heel onaangenaam gevoel dat zo’n dag of twee, drie blijft hangen. Niets aan te doen. Ik heb het thuis ook altijd. Na de kine zijn we lekker gaan lunchen en nadien heb ik een veel te grote coupe ijs gegeten. Ik was er wat ongemakkelijk van. Eigen schuld…
Donderdagmorgen al op tijd op pad om te gaan wandelen in het Parc Natural de La Mata. Het is een mooi gebied, alleen jammer dat je niet tot aan de zoutmeren geraakt. Je zou erin mogen baden (drijven), maar we moeten eerst nog zien te vinden langs waar we erin kunnen.
Parc Natural de La Mata
’s Namiddags zijn we naar La Manga del Mar Menor gereden. De regio Murcia ligt aan twee zeeën: de Middellandse Zee en de Mar Menor (kleine zee). Beide zeeën worden gescheiden door La Manga, een landtong van 22 kilometer lang en een kleine 100 meter breed op het smalste deel. Er loopt een brede weg in het midden (de Gran Vía de La Manga) met aan beide zijden grote hotels en appartementen, het ene naast het andere. Zowel de Mar Menor als de Middellandse Zee hebben overal prachtige zandstranden en hoewel het voor ons nog zomers aanvoelt was het er totaal uitgestorven. Met enige moeite vonden we een terras waar we wat gedronken hebben en een praatje met de ober leerde ons dat hier geen overwinteraars komen. Haast niet te geloven! Een print screen van google maps om te verduidelijken hoe die Mar Menor eruit ziet.
Mar Menor
Mar Mediterráneo
Mar Menor
Vrijdag was het licht bewolkt toen we opstonden. En fris. Maar 19 graden! Wat gaan we eens doen vandaag? Alvast de strijk want die lag nog te wachten na de was van dinsdag. Boven op het dakterras was het toch wel lekker om die klus te klaren. Hij zijn deel, ik het mijne. Zo doen we dat thuis ook. Ik heb een moderne man. De zon prijkte alweer hoog aan de hemel nog voor de strijk gedaan was. Zo gaat dat in Spanje.
In de namiddag probeerden we bij de Salinas de Torrevieja te komen. Hoge bergen opgehoopt zout dat uit de zoutmeren gehaald wordt. Alles is omheind en we kwamen niet eens in de buurt om een foto te nemen. Achteraf las ik dat er een toeristentreintje rijdt en dat je aan het einde van de rit in het winkeltje zout kan kopen. Niet echt ons ding. Dat zout kopen we, mochten we dat willen, wel in de supermarkt.
’s Avonds aten we een kreeftenmenu in het restaurant waar we ook zondag gegeten hebben. Alweer een heerlijk menu, maar het prutsen aan zo’n beest doe ik toch liever thuis. En eerst genoten we nog van een schitterende zonsondergang.
Zaterdagmiddag zijn we nog eens naar Alicante geweest. Niet de meest interessante stad, maar wel fijn om er nog eens rond te lopen.
Satur9 had weer een tof idee: een photo challenge. Dertig weken lang elke week een foto met een bepaald thema.
Het thema van deze week: zonsopgang/zonsondergang.
Daar gaan we weer: keuzestress.
Twee zonsopgangen, eentje in Salahah, Oman en eentje op de Kalmthoutse Heide. Ik weet nog goed waar ik ze genomen heb omdat het de enige zijn die ik – als niet-ochtendmens – bezit.
Salalah, Oman
Kalmthoutse Heide
Zonsondergangen in verschillende kleuren (niet bewerkt). Uit mijn ‘varia’ bestand, dus geen idee waar ik ze genomen heb.
981. Draag je sieraden met een speciale herinnering? Een trouwring. Niet mijn originele maar een die aan mijn vinger geschoven werd vorig jaar, toen we 44 jaar getrouwd waren, als symbool van een nieuw begin na mijn kankeroperatie.
982. Hoe ziet je auto er vanbinnen uit? Redelijk netjes. Afval (snoeppapiertjes van manlief, lege flesjes, …) wordt in een plastic tas gestopt die tussen voor- en achterbank staat en die wordt met enige regelmaat geledigd. En als we naar de carwash gaan, dan wordt de auto vanbinnen en vanbuiten gepoetst.
983. Heb je de afgelopen vijf jaar nieuwe vrienden gemaakt? Vrienden … Ik heb zeker een aantal fijne mensen leren kennen de afgelopen jaren maar een ‘vriend’ is voor mij veel meer dan iemand waar je goed mee overeenkomt. Met mijn vrienden deel ik mijn verleden (en hopelijk ook mijn toekomst). Dit wil zeggen dat ik pas over jaren zal weten of de mensen die ik de afgelopen vijf jaar heb leren kennen ook echte vrienden zijn.
984. Wie ben je als niemand kijkt? Mezelf mag ik hopen.
985. Wat is tegenstrijdig aan jou? Ik zet mijn joker in.
986. Wanneer verbaasde je jezelf? Tijdens de lockdown. Dat ik zo punctueel de regels gevolgd heb. Moet wel door de angst geweest zijn, want zo volgzaam ben ik normaal niet.
987. Leen je makkelijk spullen uit? Neen, en dat wordt me eigenlijk ook weinig gevraagd. De enige die wel eens iets leent is mijn zoon. Het geleende terugkrijgen is meestal een probleem. Oops, weer vergeten … Komt het jou ook bekend voor?
988. Ben je goed terechtgekomen? Ja hoor.
989. Wat is je koosnaam voor je partner? Schat. En scha-h-at als hij niet direct luistert.
990. Wie of wat geeft je altijd een goed gevoel? Ik word goedgezind van de zon, van de bloemen in onze tuin, van een mooie fietstocht, …
991. Hoe laat je mensen weten dat ze bijzonder voor je zijn? Door er voor hen te zijn als ze me nodig hebben.
992. Waar ben je het meest tevreden over? Een moeder is pas tevreden als ze ziet daar haar kinderen tevreden en gelukkig zijn. Ik zie nu met eigen ogen dat mijn zoon gelukkig is en dat hij zijn weg gevonden heeft in het leven. Na zijn moeilijke start en de daarmee gepaard gaande strijd is dat een heel groot cadeau.
993. Wat is het mooiste cadeau wat je ooit kreeg? Zie vraag 992.
994. In wie heb je blind vertrouwen? In mijn man, in mijn zoon.
995. Wat voelde aan als een warm bad? De zorg van mijn man, onze kinderen en vrienden tijdens mijn ziekte en tot op de dag van vandaag.
996. Wat is het spannendste wat je ooit hebt meegemaakt? In het buitenland (Zuid-Frankrijk) vaststellen dat je geen cash geld meer hebt en dat je je cheques (jaja, 40+ jaar geleden ging je met een cheque geld afhalen in de bank) en kredietkaarten thuis op de kast hebt laten liggen. Gelukkig zijn wij van die bangeriken die altijd een reisverzekering afsluiten. Die mensen hebben ons met één telefoontje gerustgesteld en ervoor gezorgd dat wij binnen de twee dagen cash geld in handen hadden.
997. Wat is een enorme troost? Dat er mensen zijn die voor me klaarstaan als ik ze nodig heb.
998. Wat had je nooit van jezelf gedacht dat je het zou kunnen? Stoppen met roken. En op zich was het helemaal niet zo moeilijk. Het was gewoon het juiste moment.
999. Wat kun je vandaag nog veranderen? Ik kan een betere oma zijn dan dat ik een moeder was.
1000. Hoe ziet je leven er over tien jaar uit? Ik hoop dat ik er dan nog ben en ik hoop vooral dat we dan nog met twee zijn. We zullen dan allebei 77 zijn. Ik hoop ook dat we tegen die tijd nog een beetje kunnen reizen, nog kunnen genieten van fietstochtjes, van uit eten gaan. Kortom, ik hoop dat we dan nog kunnen wat we nu kunnen.
————————————————————–
Dit was het. 1000 vragen! Trouw heb ik vijftig weken lang twintig vragen beantwoord. Niet altijd gemakkelijk want er waren er veel bij die me niet lagen, of die te belachelijk waren voor woorden. En toch doorgezet. That’s me.
myriamsditjesendatjes.com 