Tag: heide

Fietsen op de hei en zo …

Wat is het toch mooi bij ons op de hei. Ik heb echt genoten van mijn fietstochtje op de eerste dag van mijn pensioen en toch nog wat zonnige foto’s kunnen maken, al dreigde het weer stokken in de wielen te steken. Zomaar op een voormiddag in de week kom je nauwelijks mensen tegen … dit is iets wat ik zeker meer ga doen. 
Het ligbed in de tuin in de zon is niet meer gelukt, en in het boek van Lize Spit ben ik ook nog geen bladzijde verder geraakt. Maar ons Kind, dat nog steeds in ziekenverlof is, kwam op bezoek en had voor één keer eens geen haast!
’s Avonds zijn manlief en ik gaan eten in Het Havenhuis in Etten-Leur om mijn eerste dag te vieren. Van de apero tot het hoofdgerecht buiten op het terras, dessert en koffie binnen. Wat was dat ook weer zalig genieten. Het was de tweede keer dat we hier aten, deze keer op het gezellige terras, en het zal zeker niet de laatste keer zijn.

Kortom, een geslaagde eerste pensioendag!

Happy

We waren vanmorgen al vroeg op pad, manlief en ik. Met de fiets! Eerst om boodschappen, daarna koffie drinken. Althans, dat was de bedoeling. Helaas was de tearoom gesloten. Daarom besloten we om nog maar een extra rondje te fietsen in de heide want die is nu op haar mooist. Ondanks de grote heidebrand van mei 2011 – en alle voorgaande branden – heeft de natuur zich toch grotendeels hersteld, al zijn er nog te veel plaatsen waar het pijpenstrootje welig tiert en de vergrassing in alle hevigheid toeslaat. Maar mooie plekjes zijn er gelukkig nog genoeg.  
Wat ben ik blij dat ik woon waar ik woon …

Wandelen op de heide

Het is niet van mijn gewoonte, maar het was zo’n mooi weer vanmorgen toen ik opstond – het had wat gesneeuwd – dat ik mijn bottinen heb aangetrokken en in de heide ben gaan wandelen. Helemaal in mijn eentje. Geen mens te zien op de hei, en buiten het getsjilp van de vogels ook niets te horen. Een mooi begin van de dag!

Stappen

De laatste weken maken we op zondag een flinke wandeling, kwestie van terug een beetje aan de conditie te werken. Beweging hoort eigenlijk gewoon bij mijn nieuwe levensstijl.
Ik had gisteren nieuwe wandelschoenen gekocht, verre van elegant maar ze zitten geweldig en geven vooral veel steun aan mijn enkels. Daar had ik vorige week namelijk nogal last van na een uur baggeren door los zand.
We hebben onze wandeling afgesloten – hoe kan het anders – op een zonnig terras. Heerlijk weer is het eigenlijk nog geworden. Blauwe lucht en stralende zon. De weerman had het weer eens fout.
Hopelijk morgen en de volgende dagen nog meer van dat want we gaan een paar daagjes naar Noord-Frankrijk. De wandelschoenen gaan mee.

Winterpret


De kinderen, in leeftijd zo allemaal rond de dertig, hebben fijn geschaatst en ge-ijhockeyd gisteren op de Kalmthoutse heide. Ik was heel blij dat de gemeente uiteindelijk het sein toch op groen had gezet, want ik ken die van mij: mogen of niet, hij gaat het ijs op!
Eén stuk, vlakbij de villa op de Putse Moer, was nog met rood-witte linten afgespannen. Verboden terrein dus, en geheel ongerept nog. Dit, en het feit dat het gevaar hem gewoon aantrekt, deed hem ertoe besluiten toch daar het ijs op te gaan. Op het moment dat hij krak-krak-krak hoorde en rechtsomkeer wilde maken was het al te laat. Met één been erdoor, en flink wat schaafwonden op zijn scheenbeen. Wie niet horen wil, …
Schaatsen met één bevroren broekspijp bleek toch minder prettig dan gedacht, dan maar aan de Jägermeister (foto’s van 2009)!

De natuur


We hebben een paar angstige dagen achter de rug. Waar iedereen al maanden voor vreesde is woensdag de trieste werkelijkheid geworden: een grote heidebrand. Kinderen die van school kwamen hadden de brand opgemerkt. En of de brandtoren nu bemand was of niet (daar bestaat discussie over), dat doet verder niks ter zake. Het is gaan branden en het is 36 uren lang blijven branden. Constant vlogen er helikopters boven ons huis en het geluid van de sirenes van de brandweerwagens zit nog in mijn oren.
De eerste nacht scheen de brand onder controle te zijn, maar toen stak er zo’n hevige wind op dat het overal terug opflakkerde. Deze nacht is er dan wat verlossende regen gevallen en nu is de brand definitief onder controle.

Maar de catastrofe is enorm. Meer dan 600 hectaren heide zijn zomaar in de vlammen opgegaan. Het toeristische hart met de vele mooie aangeduide wandelingen is volledig verwoest. De luchtbeelden die op TV en in de pers worden getoond zijn hallucinant. Van onze mooie heide schiet er nog maar een klein stuk over. Alles is zwartgeblakerd. Het triestige is dat de natuur zich wel herstelt maar de erica (de heidebloempjes) hebben het heel moeilijk om terug te komen bij zo’n diepe branden. Sinds de brand van 1996 is de heide al veel grassiger geworden (het pijpenstrootje rukt dan op) en dat zal nu niet anders zijn. De mooie purperen hei, waar iedere Kalmthoutenaar zo trots op was, is niet meer.

Wat cijfers:
totale oppervlakte Kalmthoutse heide (België + Nederland): 3750 ha
Belgisch grondgebied: 2000 ha
afgebrand in 1996: 700 ha
afgebrand in 2011: 625 ha – de brand woedde uitsluitend op Belgisch grondgebied en in het meest toeristische deel van de heide
Weer: (dag 1) zonnig – 23°
(dag 2) bewolkt – 18° – windkracht 6

Op de fiets


Vandaag 31 km gefietst. Het was prachtig weer, maar er stond wel een flinke wind. Met de trapondersteuning op mijn fiets is dit geen enkel probleem, en manlief houdt wel van een beetje weerstand.
Ons doel vandaag was een grensoverschrijdend rondje (door onze eigen Kalmthoutse heide, en een stukje (NL) Markiezaat) met een tussenstop op het terras van Jagersrust. 30 km zie manlief, maar ik geloof hem niet altijd want we gingen ooit met de familie een korte wandeling maken en zijn toen vier uren onderweg geweest – in de plassende regen – omdat hij de weg kwijt was! Ik heb het dus even nagekeken op de routeplanner van Michelin, omdat die altijd betrouwbaar is. Nu ja, dat dacht ik tenminste. Op mijn plannetje stond dat we op een gegeven moment links af moesten, een lange weg, en op het einde naar rechts. ‘Op het einde’ reden we pal op een boerenerf. Geen weg te zien. De boerin wist ons te vertellen dat er ooit wel een weg was geweest maar dat die al jaren niet meer bestond. Wij dus haar aanwijzingen gevolgd en de hele weg terug gefietst. Verderop hetzelfde, weer geen straat waar er wel een op het plan stond. Ik denk dat ik volgende keer toch maar op manlief ga vertrouwen.
Uiteindelijk zijn we toch bij Jagersrust geraakt, het was maar een kleine omweg. Het terras blaakte in de zon en de wijntjes en de biertjes smaakten voortreffelijk.
Daarna nog even langs De Weert. Wie weet waren er toch al asperges. En, ja hoor, de eerste uit de kouwe grond, aldus de jongeman in het winkeltje. Dat wordt smullen morgen.

Weer: zonnig – 24°