Maand: januari 2022

Tête de lit en barok behang

In een logje van een hele tijd geleden – ik denk eentje van de 1000 vragen – schreef ik dat ik graag in de slaapkamer de muur waar ons bed tegen staat zou behangen met barok behang.

Ons bed, al vele jaren een boxspring, staat op lage pootjes tegen de muur. Het heeft geen frame, gewoon twee matrassen en twee toppers op de aan elkaar bevestigde boxsprings.

Ik vind de hotelbedden altijd zo luxueus, meestal afgewerkt met een mooi hoofdbord in stof, velours of kunstleer. Vaak ook wat te bombastisch voor mijn doen, zoals op de foto hieronder in een hotel in Berlijn.

Zoiets moest het dus NIET worden!!

Ik wou ook graag een hoofdbord.
Maar wat zijn die dingen moeilijk te vinden in onze maat, en duur! Ik wou er echt niet zoveel geld aan geven. Het is tenslotte maar voor de sier.

Na wat zoeken vond ik er een die we mooi vonden op een Franse website, aan een schappelijke prijs. Ik bestelde een blauwe (*) tête de lit op 15 november, levertijd tussen 9 en 16 december aldus mijn klantenaccount op de website.

(*) Al ons beddengoed is wit en/of blauw, vandaar.

Omdat er op 15 december nog niets geleverd was stuurde ik een mail naar de leverancier. Hun antwoord: “Le transporteur a mis en retour votre commande sans nous prévenir“. Hoezo, mis en retour? Ook wij hadden niets gehoord van de transportfirma, ondanks verschillende mails van mijn kant.

Enfin, bestelling opnieuw geplaatst. Levering tussen 18 en 25 januari. Nog wat geduld dus … niet mijn sterkste kant.

Ondertussen had ik al wat gezocht naar barok behangpapier, want daar was alles in feite mee begonnen. Nog niet zo gemakkelijk want in dikke behangboeken snuisteren vind ik vreselijk. Online vond ik best wel wat patronen die we mooi vonden. Maar krijg je dan wel de goede kleur? Op een computerscherm is het toch altijd anders dan in ’t echt.

Ik heb het er toch maar op gewaagd en online twee rollen behang besteld bij Decodump à 8 euro de rol in plaats van 43 euro. Als dat geen koopje is!

En toen moest er behangen worden want de tête de lit (ik vind dat zo’n mooi woord) was inmiddels ook geleverd. Manlief en ik zijn een super team wat vrije tijd en vakantie betreft, maar in het huishouden durven we nogal eens verschillen van mening. Hij is ‘pietje juste‘, voor mij mag het allemaal wat minder. Zo wou hij bij het afhalen van het oude vliesbehang ook de papieren onderlaag helemaal weg hebben. Voor mij hoeft dat niet. Er komt dik vliesbehang over, dus niemand die dat ziet. Daar hadden we dan wel discussie over (but I won 😅).

Maar … sinds gisteren hangt er subtiel greige barok behang boven onze blauwe tête de lit. Wij vinden het alvast heel geslaagd en zijn er blij mee.

Schatten op zolder

Met het rommelen tussen oude foto-albums vond ik nog twee CD-roms met oude foto’s die mijn schoonbroer ingescand had na het overlijden van mijn schoonouders in 1998.

Pareltjes, wat ik u zeg!

Schoonpapa werd geboren in 1915. De oudste foto die ik van hem heb dateert van zijn legerdienst, tussen 1937 en 1940. Hij heeft actief WO2 meegemaakt, is krijgsgevangen genomen maar is kunnen ontsnappen. Zijn enige zorg was zijn vrouw die met twee kleine kinderen achterbleef (schoonzussen zijn respectievelijk in 1940 en 1942 geboren). Tijdens zijn ontsnapping heeft hij een fiets gepikt die hem nog goed van pas is gekomen tijdens en na de oorlog. Hij reed er mee naar “De Vlaanders” om aardappelen en andere etenswaar die in de stad nog nauwelijks te krijgen waren.

Verder heeft hij zijn hele leven gewerkt bij een fotogravurebedrijf in Antwerpen. Hij is er onderaan de ladder begonnen met onder andere het manueel inkleuren en corrigeren van prenten en foto’s. In de loop der jaren is hij opgeklommen tot in het directiecomité.

Kijk naar zijn haarsnit, is weer helemaal actueel. Foto van eind jaren ’40.

In zijn functie als technisch directeur ontving hij tijdens een bedrijfsbezoek onder andere koningin Fabiola en mocht hij haar de hand drukken. Moet in de jaren ’70 geweest zijn.

En daar heb ik een foto van.

Ik heb mijn schoonvader niet anders gekend dan met pak en das. Ook na zijn pensioen droeg hij altijd een das. En een veston als hij de deur uitging.

Zo ook tijdens een uitstap in de natuur als deel van een zakenreis naar Ijsland eind jaren ’70.

Of tijdens een zakenreis in het bloedhete Miami (begin jaren ’70).

Curieus

Ik ben een vrouw en ons, vrouwen, wordt de eigenschap toegedicht dat we nieuwsgierig zijn. Daar is misschien wel iets van waar.

Ik stel mij wel eens de vraag waar bloggers of deelnemers aan forums hun nickname vandaan halen. Van sommige bloggers is het heel duidelijk, van andere kan ik er geen touw aan vastknopen.

Dus … dames en heren bloggers … ik ben nieuwsgierig naar hoe jullie aan jullie blognaam gekomen zijn. En of deze ook een (speciale) betekenis heeft.

Op zijn Jambers’: Wie zijn ze… wat doen ze…  wat drijft hen…

Wie durft?

Herinneringen …

Een blogpost met herinneringen aan lang vervlogen tijden …

Deze keer gaat het over mijn vader. Hij is geboren in 1924 als oudste van negen kinderen waarvan er nog zes in leven zijn, vier broers en twee zussen. Kwieke tachtigers en negentigers.

Dit is de oudste foto die ik van mijn vader heb. Ik vermoed dat ze dateert van 1936 want het is een foto van zijn plechtige communie. De bidstoel waarop hij zit was eigendom van mijn grootvader. Begin vorige eeuw kochten ‘vooraanstaande’ parochianen een of meerdere stoelen voor hun familie. De stoel is in de familie gebleven en heeft een plaatsje in het huis van mijn vader zijn jongste zus.

30 september 1953. Twee zeer ernstige mensen tijdens hun huwelijksmis.

Mijn moeder was in haar kringen (haar ouders waren boeren, of landbouwers zo je wil) de eerste die in het lang wit trouwde. Mijn ouders waren ook de eersten die op huwelijksreis gingen. Ze gingen naar Lourdes … waarschijnlijk de enige plek die in die tijd aanvaardbaar was voor diep christelijke mensen. Ik heb geen foto’s van de huwelijksreis maar wel nog de rekening van het hotel. Daaruit blijkt dat zij het er goed van gepakt hebben!!
(Grand Hôtel de la Grotte bestaat nog steeds.)

In de volgende foto gaan we naar 1955. Mijn vader, mijn moeder en ik.

Geen idee waar deze foto genomen. Ik vermoed dat ze dateert van het jaar 1961 tijdens een vakantie. Mijn vader, ik en mijn zus.

Mijn vader was zo’n zachte mens. Hij was een goede vader. Ik heb hem eigenlijk veel te kort gekend. Als je jong bent, dan heb je ’t zo druk met jezelf dat je niet zo bezig bent met je ouders. En later, als je die tijd en interesse wel hebt, dan is het te laat.

Hij was ook een grootvader uit de duizenden, ook al heeft hij maar drie van zijn zes kleinkinderen gekend. Hij en mijn zoon waren twee handen op één buik. Vake was er altijd voor hem.

Mijn vader overleed na een langdurig ziekbed, zoals dat dan heet, op 20 mei 1990, zes weken voor zijn 66ste verjaardag.

Dit is een van de laatste foto’s die ik van hem heb. Ze dateert van voor zijn ziekte. Een dromer, een denker, een wijs man.

Schatten op zolder

Met het rommelen tussen oude foto-albums vond ik nog twee CD-roms met oude foto’s die mijn schoonbroer ingescand had na het overlijden van mijn schoonouders in 1998.

Pareltjes, wat ik u zeg!

Mijn schoonouders verbleven tijdens de zomervakantie altijd twee maanden aan zee, om en bij de veertig jaar, in hetzelfde huis in Wenduine. Schoonmama was er de volle twee maanden met de kinderen, schoonpapa een aantal weken en in de weekends want hij moest werken in de week.

Hieronder schoonmama met mijn Manlief. Hij zal toen een jaar of twee geweest zijn. De andere kinderen, respectievelijk twee, twaalf en veertien jaar ouder, speelden wellicht op het strand.

Op de volgende foto is moeder weer samen op stap met haar (toen) jongste zoon. Het tuigje dat M. (Manlief) draagt zou heden ten dage misschien wel gecatalogeerd worden onder “kindermishandeling”. Hij heeft er gelukkig niks aan overgehouden.

Diest

Gisteren was het redelijk weer, tenminste: de zon deed een beetje moeite om erdoor te komen en het was niet al te koud. Tijd voor een uitstapje, dachten wij.

Maar waar naartoe? In ieder geval ergens waar iets te zien was en geen drukte of winkels. Leuven? Mechelen? Lier? Al zo vaak geweest.

De fiets- en wandelbox “de mooiste steden van België” bracht uitkomst. Diest zou het worden. Een uitgestippelde wandeling van een kleine 5 km met een terrasje voor en na, ideaal om een namiddag te vullen. Ik was vooral benieuwd naar het begijnhof. Ik hou van begijnhoven en ook het begijnhof van Diest staat op de lijst van UNESCO.

De stad, of beter gezegd het stadje, viel ons eigenlijk wat tegen. De Grote Markt had nog wel wat mooie gebouwen, maar verder vonden wij dat er niet veel te zien was, tenminste niet op de wandeling die wij liepen. (*) Zelfs het begijnhof was niet echt de moeite, ook al zag de monumentale toegangspoort er veelbelovend uit. De winter is natuurlijk ook niet het uitgelezen seizoen om een begijnhof te bezoeken.

Maar goed, toch een paar foto’s.

Eiigenlijk viel het ons zo tegen dat ik, toen we thuis kwamen, eens op de website van Diest ben gaan kijken en daar zag ik dat er veel meer te zien was dan wat wij op onze wandeling gezien hadden.

Volgende keer maar een wandeling uitstippelen aan de hand van de toeristische dienst en de box van Lannoo laten staan waar hij staat want het is niet de eerste keer dat een wandeling uit de box ons tegenvalt.

Volle maan

Een paar slechte nachten gehad, vanwege mijn niet-vriend de Volle Maan.

Al vele jaren heb ik er last van. Als het volle maan is, dan val ik moeilijk in slaap (zelfs met een pil), slaap ik heel onrustig en lig ik vaak wakker.

Ik hoef niet eens op de kalender te kijken, ik merk het vanzelf als het volle maan is. Twee, drie slechte nachten en nadien gaat het weer wat beter.

Ik heb mijn hoop dus gesteld op vannacht.

Bye bye volle maan.

Over makke schapen en protest

Wat zijn wij Vlamingen toch makke schapen. Dat is nog maar eens heel duidelijk geworden tijdens deze (al) twee jaar durende pandemie. We (of de meerderheid dan toch) laten ons braaf vaccineren, drie keer reeds. We blijven geloven in de ontelbare loze beloftes die de regering ons gedaan heeft. Beloftes die soms na een week alweer ingetrokken werden. We blijven het pikken dat de regering beslissingen neemt tegen de adviezen van de wetenschappers in. En vooral: ik heb het gewoon laten gebeuren om mijn kleinzoon vele maanden niet te zien tijdens de eerste lockdown. Uit angst, want de bevolking bang maken, daar zijn ze goed in geslaagd. Ik vind het nu wel genoeg geweest.

Neen, dan de Nederlanders …

Verschillende restaurants niet zo ver bij ons over de grens waar wij ook vaak komen kondigden gisterenmorgen openlijk op Facebook aan dat ze uit protest toch open zouden gaan. Mét toestemming van de gemeentes. De meeste weliswaar maar voor één dag, maar ze doen tenminste iets. Dat zie ik in België nog niet gebeuren.

En ik begrijp die mensen want het ís ook genoeg geweest. Scholen mogen open, winkels (ook grote zoals Ikea) mogen open, sexwerkers mogen werken maar de horeca en de cultuursector blijven in de kou staan. Nederland is nu al een maand in lockdown en de besmettingscijfers zijn nog nooit zo hoog geweest. Niet alleen in Nederland trouwens. Aan de horeca en de theaters zal het dus niet liggen.

Benieuwd of de Nederlandse regering nog gaat plooien voor 25 januari.