werk

Nog een maandje

Nog een maand en ik ben op pensioen. Ik heb het lange tijd een vreemde gedachte gevonden om niets meer te moeten, en bij wijze van spreken de hele dag alleen maar mijn zin te doen. Door mijn freelance status had ik natuurlijk al de nodige vrijheid, maar dit voelde toch anders.

Ik heb ook heel lang moeite gehad met de gedachte dat iemand anders mijn werk ging overnemen. Vooral ‘mijn kindje’, een management consulting tool die ik helemaal zelf had opgezet met behulp van een nogal ingewikkelde software die ik door zelfstudie en met veel bloed, zweet en tranen onder de knie gekregen heb en waar ik liefst niemand anders in zag werken. Al moest dat soms wel, in tijden van vakantie en zo … zodat ik er later weer uren werk in kon steken om het er te laten uitzien zoals ik wou.

Ik heb het losgelaten. Het doet me niets meer dat iemand anders nu voor mijn kindje gaat zorgen. Ik heb de dame die het overneemt nog een mini cursus gegeven én een dik pak aantekeningen, en ze kan me bellen als er iets is. Maar het is niet meer mijn verantwoordelijkheid. En dat geeft mij veel rust.

Sinds ik de beslissing heb genomen om te stoppen, ga ik trouwens ook met veel minder plezier naar mijn klanten. Ik kijk echt heel erg uit naar 1 september!

Freelancer

Ik ben freelancer, al twintig jaar. En ook nog eens met veel plezier omdat ik zelf de volledige controle heb op wat ik doe, wanneer ik het doe, hoe ik het doe, enz. Een freelancer is namelijk een kleine zelfstandige ondernemer die in opdracht diensten verleend. Ik heb het er dan ook heel moeilijk mee dat sommige van mijn opdrachtgevers de mening zijn toegedaan dat ik uitsluitend voor hen werk en dat ik per definitie dag en nacht (nu, zo erg is het gelukkig niet) moet klaarstaan als zij me nodig hebben. Er wordt wel eens vergeten dat ik voor meerdere opdrachtgevers werk.

Zo ook weer deze morgen. Ik ben aan het werk voor opdrachtgever A. Opdrachtgever B belt met de vraag – het was eerder een bevel – om nu, onmiddellijk, direct, een werkje voor haar te doen … ‘het duurt niet lang, hooguit een uurtje’. Ik leg uit dat dat niet kan want dat ik nu met ander werk bezig ben, en dat ik toch deze namiddag bij haar op kantoor kom en het dan zal doen. Of ik dat werk dan NU niet even opzij kan leggen? NEEN, dat kan ik niet en dat wil ik niet. Ik ben freelancer, begrijp je, ik werk niet exclusief voor jou. Dit werk moet ik gewoon vanmiddag af hebben. Dat is mijn afspraak met opdrachtgever A. Teleurstelling, zelfs een beetje bozigheid hoorde ik aan de andere kant van de lijn. Er zijn mensen die het nooit zullen begrijpen!

Zullen we of zullen we niet …

… op pensioen gaan … Het is een vraag die ons nogal bezighoudt de laatste tijd. Het is ook niet zomaar een beslissing die je in één-twee-drie neemt want het bepaalt wel de laatste fase van je leven. We kunnen, als we dat willen, allebei volgend jaar op (vervroegd) pensioen want dan hebben we er een carrière van 40 jaar op zitten en zijn we 62. Een mooie leeftijd om nog meer te genieten van het leven dan we nu al doen. Vraag is: zijn we eraan toe? Hoe weet je of je eraan toe bent?

Mijn accountant gaat nu wat rekensommetjes maken om ons alvast op dat punt gerust te stellen, of net niet. En verder gaan we in oktober, op kosten van manlief zijn bedrijf, een vijfdaags seminarie volgen aan zee waar alle aspecten van het op-pensioen-zijn belicht worden.

Wordt vast en zeker vervolgd.

Terug aan ’t werk

Jaja, manlief is terug aan ’t werk en deze keer is het voor echt. Vorige week is hij langs de bedrijfsarts geweest en zij heeft hem goedgekeurd voor de arbeid.

Ons leven wordt dus terug normaal. Ik ben blij met mijn herwonnen vrijheid en hij is blij dat hij eens met iemand anders kan praten dan met mij.

Waar ik niet echt blij mee was, dat was het feit dat hij besloot om direct de eerste dag alweer met de koersfiets te gaan werken. Maar goed, wie ben ik? Hij luistert toch niet. Ik kan alleen maar hopen dat zijn engelbewaarder op zijn schouder blijft zitten.

Druk, druk, druk

Het is iedere keer hetzelfde: ik ga op vakantie en mijn opdrachtgever schiet wakker.

Ik heb vandaag de hele dag voor hem gewerkt, en er ligt nog voor een hele dag. En morgenvroeg werk ik bij een andere opdrachtgever.

HELP!!

Dat wordt weer stressen met strijken, inpakken en – oh ja – ook nog wat noodzakelijke spullen kopen.

Ik kom om in de to-do lijstjes, mijn bureau is een puinhoop.

Ik haat het om alles in zeven haasten te moeten doen. Volgende keer moet ik slimmer zijn en mijn deadline wat vervroegen … als ik dat tegen die tijd weer niet vergeten ben.

File

Na een hele dag geconcentreerd werken, en twee keer een plots opkomende hoofdpijn in de loop van de middag, heb ik nog meer dan twee uren file moeten trotseren om thuis te geraken. Om precies te zijn twee uur tien minuten voor eenendertig kilometer deur tot deur. Of ik gestressd was toen ik thuis kwam? Een klein beetje maar. Grrrr …

We doen weer gewoon

Ja, we doen weer gewoon vanaf vandaag. Manlief was al een week terug aan het werk (in zijn nieuwe ‘regime’ wat echt wel wennen wordt) en vandaag is ook zoonlief terug van start gegaan. Nog een beetje slapjes van de griep, maar als het op zijn werk aankomt gaat hij desnoods met 40° koorts. Even een foto opgesnord van zijn werfkeet. Het ziet er allemaal nog redelijk opgeruimd uit.

Verandering

Manlief heeft op zijn werk een aanvraag ingediend om de laatste jaren voor zijn pensioen permanent in dagdienst te werken. Hij heeft er heel lang over getwijfeld want hij vindt aan die wisselende diensten heel veel voordelen. Hij werkt maar drie of vier dagen per shift, is dikwijls in de loop van de week thuis zodat hij mee kan gaan fietsen met de club of wij een dagje weg kunnen, en als hij de late shift heeft is hij ’s middags nog tot twee uur thuis, enz. Het was dus even afwegen, maar nadat hij van personeelsdienst hoorde dat hij dan 58 dagen verlof heeft op een jaar heeft hij de knoop doorgehakt. Of hij het ook effectief zal krijgen is nog even afwachten.

Het zal in ieder geval een hele verandering worden. De tijden dat hij in dagdienst stond liep het huishouden hier compleet in het honderd want hij doet heel veel als hij thuis is en ik aan ’t werk ben. Er zal dus veel meer op mij terecht komen want met een nine-to-five job kan ik niet van hem verwachten dat hij nadien nog gaat wassen en plassen. Hij heeft al wel gezegd dat hij met zijn 58 dagen verlof een deel van het jaar (ik vermoed de zomer) maar vier dagen zal gaan werken. Kan hij op zijn vrije dag de was doen!

Aan de andere kant, op deze manier kunnen we misschien proberen ons sociaal leven weer wat nieuw leven in te blazen want dat heb je nog nauwelijks als je in ploegen werkt.

Of: elk voordeel heb zijn nadeel.

Huis

Zo, de eerste werkweek zit er op en ik heb het gevoel dat de vakantie alweer eeuwen geleden is. Dat komt zeker door de chaos die er hier in huis heerst. Al een hele week wordt ons huis ingepalmd door werkmannen die nieuwe ramen en deuren komen plaatsen. Alles staat overhoop, het stof vliegt ons om de oren, en tot gisteren was alles ook afgedekt. We konden ’s middags niet eens een boterham eten. Nu vinden wij dat op zich niet zo erg, dan eten we wel iets buitenshuis, maar het feit dat we niet vrij zijn in ons eigen huis begint ons na een week toch wel de keel uit te hangen. En we zijn er nog niet vanaf want binnen moet het nog volledig afgewerkt worden, nog minstens een dag (ik denk eerder aan twee dagen) werk. We zullen in ieder geval blij zijn het huis terug voor onszelf te hebben.
Maar het wordt mooi, dat wel. Dat vond de overbuurman tenminste … Gelukkig voor hem, want hij moet er tenslotte op kijken.

Gemengde gevoelens en pioenen

Manlief gaat morgen terug aan de slag. Ik heb er wat gemengde gevoelens bij. Het was zo fijn om – als we daar zin in hadden – samen uitstapjes te maken en eigenlijk een beetje te leven als gepensioneerden. Aan de andere kant zal het ook wel weer fijn zijn om het huis bij tijden weer eens voor mezelf te hebben, en zonder schuldgevoelens (niet dat ik daar zoveel last van heb) dingen voor mezelf te doen.
Hij kijkt er in ieder geval naar uit om weer te kunnen starten. Hij voelt zich goed en is nog veel te actief om al hele dagen thuis te zitten.

Eindelijk, eindelijk staan onze pioenen in bloei. ’t Is te zeggen, ze hebben al vaker knoppen gevormd maar ofwel braken ze af, of ze verdroogden. Dit is de allereerste keer in de 18 jaar dat we hier wonen dat ik de pioenen echt in bloei zie. Mooi!

Weer: zwaar bewolkt – 16°