Tag: natuur

Weekend in eigen land

Bij een medeblogster had ik gelezen over een beeldententoonstelling in Lissewege. Haar foto’s spraken me zo aan, dat ik meteen de daad bij het woord gevoegd heb en een hotelletje in Lissewege heb geboekt. 
Zondagmorgen zijn we in alle vroegte vertrokken met de fietsen op de auto want ik had ook wat fietsroutes uitgestippeld voor de komende dagen. Het weer zag er niet zó denderend uit, maar ook niet al te slecht en de bedoeling was per dag te zien hoe lang we zouden wegblijven. Als dat geen vrijheid is!
Om half elf stonden we al in het lieflijke witte dorp en vanaf het terras van een plaatselijk cafeetje konden we al de eerste beelden bewonderen. Maar liefst 112 kunstenaars stellen hier ten toon en de kunstwerken staan echt overal: op straat, langs het vaartje, in het vaartje, in tuinen, in de kerk, … Er waren echt prachtige beelden bij. 
En niet te vergeten de ongelooflijk artistieke vogelhuisjes. Zó mooi!
Op de middag zijn we via de knooppunten richting Blankenberge gefietst waar we wat gegeten hebben en daarna via De Haan terug naar Lissewege om in te checken in het hotel. Aangename gastheer, fijne kamer met alles erop en eraan. We hebben onze keuze niet beklaagd. 
Het was trouwens de gastheer die er ons opmerkzaam op maakte dat er ook ín de kerk nog beelden stonden. Wij snel terug naar buiten want ondertussen was het al 18u. Om de toren te beklimmen waren we te laat maar de beelden hebben we nog wel uitgebreid kunnen bewonderen.

Na een heerlijke maaltijd (té lekker, té veel en té gul uitgeschonken aangepaste wijnen) hebben we meer dan een halve nacht wakker gelegen, maar zijn we toch de volgende morgen weer vol goede moed terug op de fiets gestapt voor nog een rondje knooppunten door de polder: Lissewege-Brugge-Damme-Lissewege met de nodige eet- en drinkstops onderweg. Het is zeer aangenaam fietsen op de landelijke wegen daar. Jammer dat het heel de dag bewolkt en wat frisjes was (trui uit, trui aan, … jas uit, jas aan…). Gelukkig is het op een paar spatjes na toch droog gebleven.

Op de terugweg kwamen we langs Abdij/Hostellerie Ter Doest alwaar we genoten hebben van een drankje op het terras en van nóg meer beelden, zoals een roedel teckels in het gras; het inventieve hergebruik van oude Singer naaimachines!

De beeldententoonstelling loopt nog tot 24 september en ik heb maar één advies: DOEN! Wij hebben er echt heel erg van genoten.
Al mijn foto’s staan op Flickr.

De Tour


De tour is voor mij gisteren begonnen met de mooie bergritten in de Alpen. Genieten is dit. De Pyreneeën zijn ook mooi, maar de cols in de Alpen hebben toch net dat ietsje meer. En zeker de rit van vandaag, van de Galibier naar l’Alpe D’Huez. Een extra reden is dat twee jaar geleden mijn eigen held daar boven op l’Alpe d’Huez stond, zo trots als een pauw dat hij de 21 bochten en de 800 m hoogteverschil zonder problemen had getrotseerd. Ik weet niet meer in welke tijd hij naar boven is geklommen, naar beneden ging het in ieder geval zeer snel zoals te zien is op bijgaand filmpje. Op den duur moest ik hem zelfs lossen, want aan 70 km/u die bochten nemen met de auto bleek niet altijd haalbaar.

De natuur


We hebben een paar angstige dagen achter de rug. Waar iedereen al maanden voor vreesde is woensdag de trieste werkelijkheid geworden: een grote heidebrand. Kinderen die van school kwamen hadden de brand opgemerkt. En of de brandtoren nu bemand was of niet (daar bestaat discussie over), dat doet verder niks ter zake. Het is gaan branden en het is 36 uren lang blijven branden. Constant vlogen er helikopters boven ons huis en het geluid van de sirenes van de brandweerwagens zit nog in mijn oren.
De eerste nacht scheen de brand onder controle te zijn, maar toen stak er zo’n hevige wind op dat het overal terug opflakkerde. Deze nacht is er dan wat verlossende regen gevallen en nu is de brand definitief onder controle.

Maar de catastrofe is enorm. Meer dan 600 hectaren heide zijn zomaar in de vlammen opgegaan. Het toeristische hart met de vele mooie aangeduide wandelingen is volledig verwoest. De luchtbeelden die op TV en in de pers worden getoond zijn hallucinant. Van onze mooie heide schiet er nog maar een klein stuk over. Alles is zwartgeblakerd. Het triestige is dat de natuur zich wel herstelt maar de erica (de heidebloempjes) hebben het heel moeilijk om terug te komen bij zo’n diepe branden. Sinds de brand van 1996 is de heide al veel grassiger geworden (het pijpenstrootje rukt dan op) en dat zal nu niet anders zijn. De mooie purperen hei, waar iedere Kalmthoutenaar zo trots op was, is niet meer.

Wat cijfers:
totale oppervlakte Kalmthoutse heide (België + Nederland): 3750 ha
Belgisch grondgebied: 2000 ha
afgebrand in 1996: 700 ha
afgebrand in 2011: 625 ha – de brand woedde uitsluitend op Belgisch grondgebied en in het meest toeristische deel van de heide
Weer: (dag 1) zonnig – 23°
(dag 2) bewolkt – 18° – windkracht 6

Alarm


Op de Kalmthoutse heide is vandaag de hoogste alarmfase (rood) afgekondigd. De brandtoren is 24/7 bemand en de brandweer patrouilleert aanhoudend. Vanmiddag dacht ik dat het zo ver was. Brandweerwagens reden af en aan, het getoeter van de sirenes bleef maar duren. De brand van 21 april 1996 ligt nog vers in het geheugen. Toen gingen er maar liefst 700 ha bos en heide in de vlammen op. Het was een indrukwekkend schouwspel, je keek aan tegen een enorme muur van vuur. Op zo’n moment besef je pas goed de krachten van de natuur.

Weer: zonnig – 25°

Volle maan

Hij was er weer vannacht, mijn vriend de volle maan. Als hij er niet voor gezorgd heeft, dan heeft hij er vast aan meegeholpen om ervoor te zorgen dat ik geen oog dicht zou doen. De ploert. Vier milligram had ik nodig vannacht om een paar uurtjes rust te vinden. De gebruikelijke twee milligram toen ik om kwart over elf naar bed ging en toen ik om 3u nog geen oog had dichtgedaan heb ik er nog twee milligram bij genomen. Stom natuurlijk want ik heb daarna hooguit twee uren geslapen en voel me nu als een zombie die de hele nacht zwaar gefeest heeft met koppijn en alles inbegrepen. Maar gauw een Dafalgan nemen.

1 januari

Sinds mijn schoonouders overleden zijn vieren we geen nieuwjaar meer met de schoonfamilie. We waren al niet al te hecht en dat is er in de loop van de laatste elf jaar niet op verbeterd. In plaats van aan een uitgebreide feesttafel te zitten – mijn schoonmoeder kon ongelooflijk lekker koken – doen wij op één januari een daguitstap. Ik herinnerde mij een lekkere lunch bij La Laguna aan de boorden van het idyllische Lac de Genval, net op de grens van Wallonië. Daar zouden we vandaag naartoe gaan. Eerst een wandeling rond het meer, dan lunchen en daarna door naar Brussel om wat te wandelen.
Het meer lag er prachtig bevroren bij, het sneeuwde lichtjes en het werd bijgevolg een frisse wandeling. De lunch bij La Laguna liep nogal uit: het was na drieën toen we daar geheel voldaan naar buiten gingen en toen vonden we het te laat om nog naar Brussel te rijden en zijn we op ons dooie gemakje naar huis teruggekeerd. We wilden nog langs mijn moeder om haar een gelukkig nieuwjaar te gaan wensen, maar de vogel was gevlogen. Straks nog maar eens proberen …